ECLI:CY:EDLEF:2011:A465
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Μ. Παπαμιχαήλ, Α.Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 971/05
Μεταξύ:
ΣΟΦΙΑΣ ΣΠΥΡΟΥ, εκ Λευκωσίας
Ενάγουσας
και
ΝΙΚΟΛΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, διαχειριστή της περιουσίας της
αποβιωσάσης Μαρίας Βασιλείου, εκ Λευκωσίας
Εναγόμενου
-----
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 7.12.2011
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για την Ενάγουσα: κα Κυπριανίδου (για να ακούσει απόφαση
κ. Χρ. Διονυσίου)
Για τον Εναγόμενο: κα Ε. Ανδρέου (για να ακούσει απόφαση
κα Γ. Μαλέκου)
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Στις 9.6.2003 η ενάγουσα τραυματίστηκε σε τροχαίο ατύχημα ενώ επέβαινε στο όχημα με αρ. εγγραφής ΕΜΥ608 που οδηγούσε η φίλη της Μαρία Βασιλείου – η οποία από το δυστύχημα τραυματίστηκε θανάσιμα – εναντίον του διαχειριστή της περιουσίας της οποίας η ενάγουσα καταχώρησε την παρούσα αγωγή. Ο εναγόμενος παραδέχθηκε πλήρη ευθύνη για το δυστύχημα και η ακροαματική διαδικασία διεξήχθη για τις αποζημιώσεις τις οποίες η ενάγουσα δικαιούται συνεπεία του τραυματισμού της ως επίσης και την απώλεια μελλοντικών απολαβών, αφού συνεπεία του τραυματισμού της – όπως ισχυρίζεται - απώλεσε την εργασία της.
Η ενάγουσα κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν 53 ετών και εργαζόταν στο Τμήμα Δασών του Υπουργείου Γεωργίας στη θέση Γραμματειακού Λειτουργού με καθαρό μισθό Λ.Κ. 1.221 μηνιαίως. Είχε διοριστεί στη Δημόσια Υπηρεσία στις 20.6.1968.
Η ενάγουσα μετά τον τραυματισμό της προσεκομίσθη στο Τμήμα Α΄ Βοηθειών του Γενικού Νοσοκομείου Λάρνακας όπου διαπιστώθηκαν
1. Εγκεφαλική διάσειση
2. Κάταγμα στέρνου
3. Θλάση μαλακών μορίων αυχένα
4. Πολλαπλές εκδορές και εκχυμώσεις χειλιών, γλώσσα, θώρακος (κυρίως από ζώνη ασφαλείας), περιοχή αριστεράς κλείδας, περιοχή ώμου, πολλαπλές μικροεκχυμώσεις κάτω άκρων.
Κινητοποιήθηκε στις 15.6.2003 και παρέμεινε στη Χειρουργική Κλινική του Νοσοκομείου Λάρνακος μέχρι τις 24.6.2003 οπότε και εξήλθε. Στις 27.6.2003 εξετάστηκε στα Εξωτερικά Ιατρεία και εξακολουθούσε να παραπονείται για ζάλη, κεφαλαλγία, πόνο στο θώρακα, αυχένα και ώμο ενώ την 1.7.2003 επισκέφθηκε την Κλινική του Δρα Σίμου Νησιώτη για περαιτέρω έλεγχο και θεραπεία.
Η ίδια η ενάγουσα στη μαρτυρία της αναφερόμενη στον τραυματισμό της κατά την κυρίως εξέταση της λέει: «Όταν ξύπνησα, ήμουν στο Νοσοκομείο Λάρνακας αλλά δεν θυμάμαι μετά από πόσες ώρες. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι πονούσα παντού σε όλο μου το σώμα, ζαλιζόμουν, έκανα εμετούς. Ήμουν διασωληνωμένη, με οξυγόνο, με ορούς, με αίμα, με καθετήρα, με αυχενικό κολάρο. Είχαν σπάσει τα πλευρά μου, το στέρνο μου, οι σπόνδυλοί μου, βγήκε ο ώμος μου, κτύπησα το κεφάλι, είχα θλάσεις στα πόδια μου. Η ζώνη ασφαλείας είχε μπει στο σώμα μου από τον ώμο μου μέχρι το στήθος μου, η οποία μου άφησε μεγάλο σημάδι μέχρι σήμερα.
Κινητοποιήθηκα μετά από μια βδομάδα.
Επειδή είχα δαγκώσει τη γλώσσα μου, επρίστηκε.
Από τότε που έγινε το δυστύχημα μέχρι σήμερα πονώ παντού σ΄ όλο μου το σώμα, με αποτέλεσμα να παίρνω φάρμακα αντιφλεγμονώδη, μυοχαλαρωτικά, παυσίπονα, νευροβιταμίνες, αγχολυτικά, υπνωτικά, βάζω επίσης διάφορες αλοιφές, βάζω θερμοφόρα συνέχεια. Πολλές φορές πονώ τόσο που δεν μπορώ να σηκωθώ από την καρέκλα, δεν μπορώ να πάω ταξίδι γιατί δεν μπορώ να κάθομαι για πολλή ώρα στο αυτοκίνητο, πονώ ακόμα και όταν σηκώνω μικρά αντικείμενα. Επίσης, δεν μπορώ να στέκομαι για πολλή ώρα. Έχω πονοκεφάλους και ζαλάδες μέχρι σήμερα.»
Η ενάγουσα μέχρι τις 7.7.2004 είχε άδεια ασθενείας και στις 8.7.2004 μετά από απόφαση του Ιατροσυμβουλίου κρίθηκε ανίκανη να εκτελεί τα καθήκοντα της και έλαβε σύνταξη ανικανότητας με ποσοστό αναπηρίας 75%. Η ενάγουσα πλην των γενικών και ειδικών αποζημιώσεων της για τον τραυματισμό που υπέστη αξιοί τη διαφορά του μισθού της αφαιρουμένης της σύνταξης αναπηρίας κατά 75% την οποία λαμβάνει.
Κατά την αντεξέταση της η ενάγουσα αποκάλυψε ότι το πρόσωπο που εργοδότησε ως οικιακή βοηθό γιατί δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις οικιακές εργασίες και η ίδια χρειαζόταν βοήθεια ήταν η αδελφή της Ιωάννα Πέτρου η οποία είχε βιβλιοδετείο και το έκλεισε, αποκάλυψε επίσης ότι οι όροι εργοδότησης δεν ήσαν αυστηροί αφού μια μέρα μπορεί να μην την χρειαζόταν και να μην ερχόταν ενώ άλλη μέρα μπορεί να ερχόταν στις 5:00 το πρωί και να έφευγε στις 9:00 το βράδυ όταν θα τέλειωνε.
Επισκεπτόταν για 6 περίπου μήνες τα Εξωτερικά Ιατρεία του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας και παράλληλα από 1.7.2003 επισκεπτόταν και τον Δρα Σ. Νησιώτη από τον οποίο έπαιρνε άδεια απουσίας από την εργασία της αλλά επαρουσίαζε στην εργασία της τις άδειες απουσίες που εξασφάλιζε από το Νοσοκομείο. Στις 14.11.2003 ήταν η τελευταία φορά που επισκέφθηκε το Νοσοκομείο (5 μήνες μετα΄το ατύχημα) στο οποίο εκαθυστερούσε, εταλαιπωρείτο και κάθε φορά την έβλεπε διαφορετικός γιατρός και εσυνέχισε να επισκέπτεται τον γιατρό Νησιώτη (και μετέπειτα τον γιατρό Κιτρομήλη) στους οποίους είχε πιο πολλή εμπιστοσύνη. Μεταξύ 2003-2006 επισκεπτόταν τον γιατρό Νησιώτη μια φορά το μήνα. Όταν της υπεβλήθη ότι μεταξύ Αυγούστου 2005 – Φεβρουαρίου 2006 μόνο 3 φορές τον επισκέφθηκε ανέφερε ότι τότε αραίωσαν οι επισκέψεις της γιατί τον έπαιρνε τηλέφωνο και μιλούσαν. Δεν θυμόταν πότε επισκέφθηκε τον γιατρό Κιτρομήλη. Άφησε να νοηθεί ότι μπορεί και να πέρασαν 2 χρόνια από το ατύχημα για να τον επισκεφθεί και ο ίδιος όπως και ο γιατρός Νησιώτης της χορηγούσαν φάρμακα για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Το Φεβρουάριο του 2004 επήγε δουλειά αλλά άντεξε μισή μέρα την πρώτη μέρα και μια ώρα την επόμενη μέρα. Έλαβε επιστολή να περάσει από Ιατροσυμβούλιο, πράγμα το οποίο έκαμε σε δύο Ιατροσυμβούλια (ένα του Νοσοκομείου και ένα των Κοινωνικών Ασφαλίσεων) και σαν αποτέλεσμα επήρε μια επιστολή που της έλεγαν ότι ήταν ανίκανη για εργασία. Για 4 χρόνια από το ατύχημα δεν οδηγούσε, ενώ ο άντρας της διατηρεί κατάστημα στην Κοκκινοτριμιθιά όπου όλα τα είδη είναι 69 σεντ στο οποίο το 2003 εργοδοτούσε υπάλληλο. Όταν της υπεβλήθη ότι το κατάστημα αυτό λειτουργεί από το 2006 η ίδια ανέφερε ότι πηγαίνει κάποτε εκεί (μετά τα τρία πρώτα χρόνια του δυστυχήματος) και κάποτε την παίρνει εκεί η αδελφή της και κάποτε ο άντρας της. Της υπεβλήθη επίσης ότι η βλάβη στη σπονδυλική στήλη δεν οφείλεται στο δυστύχημα αλλά σε προϋπάρχουσα δισκοπάθεια, πράγμα που αρνήθηκε κατηγορηματικά όπως επίσης αρνήθηκε ότι έπαιρνε από ιδιώτες γιατρούς άδειες απουσίας από την εργασία της ενώ θα μπορούσε να επιστρέψει στην εργασία της, και αφού οι γιατροί του Δημόσιου αρνήθηκαν να της χορηγήσουν τέτοιες άδειες. Επίσης αρνήθηκε τις υποβολές ότι ουδέποτε χρειαζόταν οικιακή βοηθό και ουδέποτε εργοδότησε την αδελφή της. Επέμενε ότι την εργοδότησε καταβάλλοντας της αρχικά £200 μηνιαίως και αργότερα £350 μηνιαίως.
Ο ορθοπεδικός χειρουργός Μ.Ε.2 Δρ. Σίμος Νησιώτης επιβεβαίωσε ότι την 1.7.2003 τον επισκέφθηκε στο ιατρείο του η ενάγουσα και του ανέφερε ότι είχε δυστύχημα στις 9.6.2003. Από 1.7.2003 μέχρι το Σεπτέμβριο του 2010 (που κατέθετε ενώπιον του Δικαστηρίου) την έβλεπε αφού τον επισκεπτόταν 3-4 φορές το χρόνο ανάλογα με την οξύτητα του προβλήματος που παρουσίαζε (και όχι μια φορά το μήνα όπως ισχυρίστηκε η ενάγουσα). Χορήγησε τέσσερα ιατρικά πιστοποιητικά, το πρώτο και πιο ολοκληρωμένο με ημερομηνία 18.4.2004 (τεκμήριο 12) και άλλα τρία συμπληρωματικά στις 27.9.2004, 15.9.2009 και 19.3.2010 (τεκμήρια 13, 14 και 15). Από τα τραύματα της ενάγουσας τα πιο σοβαρά ήταν το κάταγμα του στέρνου και τα κατάγματα του 4ου και 5ου οσφυϊκού σπονδύλου διότι αφήνουν κατάλοιπα. Τα κατάγματα του 4ου και 50υ οσφυϊκού σπονδύλου δεν είχαν διαγνωστεί με ακτινογραφίες, σύμφωνα με τον Δρα Νησιώτη, αλλά αργότερα λόγω της λεπτομερούς εξέτασης της αξονικής τομογραφίας και μαγνητικής αξονικής τομογραφίας (MRI), γιατί η συμπίεση των δύο σπονδύλων ήταν μικρή. Τα σημερινά κατάλοιπα του τραυματισμού της είναι μόνιμα προβλήματα οσφυαλγίας που κατά καιρούς καθίσταται οξεία, θωρακαλγία, άλγος και δυσκαμψία του αυχένα και γενικότερα μεγάλη μυϊκή αδυναμία που της προκαλεί εύκολη κόπωση και δεν της επιτρέπει να ασκεί δραστηριότητες όπως κάθε φυσιολογική γυναίκα. Τα κατάγματα έχουν ιαθεί από αρκετό καιρό αλλά συνεχίζουν να προκαλούν προβλήματα λόγω της μη ανατομικής ανάταξης τους οπότε διαταράσσεται η φυσιολογική θέση των οστών στο σώμα της άρθρωσης γι΄ αυτό υπάρχει η οσφυαλγία και η θωρακαλγία. Επίσης έχει αναπτυχθεί, λόγω της θλάσης στον ώμο, περιαρθρίτιδα (πόνος και δυσκαμψία στις κινήσεις του ώμου). Όλα αυτά τα κατάλοιπα με την πάροδο του χρόνου επιδεινώνονται και γίνονται συχνότερα και εντονότερα με αποτέλεσμα η ενάγουσα να δυσκολεύεται να φροντίζει σήμερα τον εαυτό της, έχει μεγάλη μυϊκή αδυναμία κι κουράζεται εύκολα. Αυτός ήταν και ο λόγος, σύμφωνα με το Δρα Νησιώτη, που εκρίθη κατά 75% ανίκανη προς εργασία από το Ιατροσυμβούλιο.
Κατά την αντεξέταση του ανέφερε ότι το κάταγμα του στέρνου ήταν σταθερό και πωρώθηκε όπως αναμενόταν σε 3 μήνες αλλά όχι σε ανατομική θέση (όπως φαίνεται στην ακτινογραφία) γι΄ αυτό η ενάγουσα έχει πόνο στη βίαιη έκπτυξη του στέρνου. Η θλάση του αυχένα αντιμετωπίστηκε με υποδείξεις να συνεχίσει να φέρει περιλαίμιο η ενάγουσα και επειδή στην οξεία φάση προκαλεί ευθιασμό της σπονδυλικής στήλης επέμενε όπως η ενάγουσα ασχοληθεί με γυμναστική και κολύμπι για ενδυνάμωση των μυών του αυχένα, πράγμα το οποίο επετεύχθη όπως αναφέρεται στο τεκμήριο 13 (πιστοποιητικό ημερ. 27.9.2004).
Ο μάρτυρας επέμενε ότι η ασθενής ενάγουσα τον επισκέφθηκε τέσσερις φορές το 2003 (1.7.2003, 8.7.2003, 16.9.2003 και 17.12.2003) και συνέχισε μέχρι το 2010 να τον επισκέπτεται 3-4 φορές το χρόνο. Ο ίδιος της χορήγησε αντιφλεγμονώδη 3ης γενεάς που δεν υπάρχουν στο Νοσοκομείο (και δεν επηρεάζουν το στομάχι) και μυοχαλαρωτικά φάρμακα. Χαρακτήρισε το κάταγμα του 4ου και 5ου οσφυϊκού σπονδύλου ως συμπιεστικό, που επίσης μπορεί να χαρακτηριστεί και σφηνοειδές όπως το χαρακτήρισαν άλλοι γιατροί. Εξήγησε ότι αν η παραμόρφωση είναι μικρή δεν φαίνεται στην απλή ακτινογραφία αλλά μόνο στην αξονική τομογραφία και στη μαγνητική αξονική τομογραφία. Σαν αποτέλεσμα του κατάγματος αυτού διαπιστώνεται σπονδυλοαρθρίτιδα που συμπτώματα της είναι η δυσκαμψία, η φλεγμονή και ο έντονος πόνος (στη γλώσσα του λαού δισκοπάθεια). Η σπονδυλοαρθρίτιδα πλήττει άτομα κυρίως μεγάλης ηλικίας, για να πλήξει άτομα μικρότερης ηλικίας πρέπει να υπάρξει ατύχημα – τραυματισμός που προκαλεί μετατραυματική οστεοαρθρίτιδα. Το κάταγμα στη σπονδυλική στήλη (4ος – 5ος οσφυϊκός) διαπιστώθηκε στις 12.9.2003 με αξονική τομογραφία και MRI ημερ. 27.11.2003. Στο μάρτυρα υπεβλήθη ότι στις 21.6.2003 γιατρός διαπίστωσε αρχόμενη σπονδυλοαρθρίτιδα η οποία κατά συνέπεια δεν ήταν αποτέλεσμα του ατυχήματος για να πει ότι στην ηλικία που η ενάγουσα ήταν κατά το ατύχημα μπορούσε να έχει αρχομένη σπονδυλοαρθρίτιδα. Ο ίδιος πριν το MRI της 27.11.2003 παρέπεμψε την ενάγουσα σε νευροχειρούργο λόγω των προβλημάτων στην οσφύ, στον αυχένα και τις συνέπειες της εγκεφαλικής διάσεισης τα οποία επέμεναν και την ταλαιπωρούσαν, αλλά δεν ήξερε σε ποιο νευροχειρούργο η ενάγουσα αποτάθηκε, παρά το ότι του ανέφερε ότι ο νευροχειρούργος της συνέστησε να συνεχίσει τη θεραπεία που ο ίδιος της εισηγήθηκε. Τέλος δέχθηκε ότι από το 2004 έβλεπε την ενάγουσα 2-3 φορές το χρόνο, το 2008 τον επισκέφθηκε μόνο μια φορά, ενώ το 2009 3 φορές. Δεν γνώριζε αν είχε οικιακή βοηθό η ενάγουσα αλά εφρόντισε να έχει όταν εκρίθη ανίκανη προς εργασία από το Ιατροσυμβούλιο.
Ο Μ.Ε.3 Δρ. Νικόλας Μαλακουνίδης, διευθυντής του Χειρουργικού Τμήματος του Γενικού Νοσοκομείου Λάρνακας, επιβεβαίωσε ότι η ενάγουσα παρεπέμφθη στις 11.6.2003 για αξονική τομογραφία σπονδυλικής στήλης και στις 23.6.2003 για αξονική τομογραφία εγκεφάλου. Δεν είδε ποτέ ούτε γνωρίζει αν έγινε και πότε αξονική τομογραφία και μαγνητική αξονική τομογραφία που κατέδειξαν κάταγμα του σώματος του 4ου και 5ου οσφυϊκού σπονδύλου. Πάντως, ανέφερε, για να απολυθεί από το Νοσοκομείο Λάρνακας δεν είχε κάταγμα οσφυϊκών σπονδύλων της σπονδυλικής στήλης όπως επίσης δεν είχε και αιμάτωμα στον εγκέφαλο.
Ο Δρ. Κιτρομήλης εξέτασε την ενάγουσα το 2003 και εξέδωσε το τεκμήριο 17 αφού την υπέβαλε σε μαγνητική τομογραφία (τεκμήριο 19). Την ξαναείδε στις 7.12.2010 οπότε διαπίστωσε αδυναμία στο αριστερό κάτω άκρο (αδυναμία αριστερού ποδιού) υπαισθησία του δεξιού κάτω άκρου, έντονο άλγος στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, δυσκολία κατά την έγερση λόγω άλγους, άλγος στην παρατεταμένη καθιστική και όρθια θέση και όταν περπατεί μικρή απόσταση χωλαίνει λόγω αδυναμίας αριστερού κάτω άκρου, συμπτώματα τα οποία θεωρούνται μόνιμα.
Η ασθενής επισκέφθηκε το γιατρό 3-4 φορές. Της συνέστησε επέμβαση για το κάταγμα των οσφυϊκών σπονδύλων αλλά φοβόταν, όπως ανέφερε, και έμεινε με τη φαρμακευτική αγωγή. Από το 2004 δεν την ξαναείδε μέχρι δύο μέρες πριν καταθέσει στο Δικαστήριο στις 7.12.2010. Της χορήγησε αντιφλεγμονώδη για να απαλύνεται ο πόνος. Χαρακτήρισε τα δύο μικρά κατάγματα που είδε ήπια και όχι εκρηκτικά τα οποία όμως επιδεινώνονται με το χρόνο λόγω ηλικίας κλπ. Δεν γνωρίζει αν υπήρχαν πριν το ατύχημα ή δημιουργήθηκαν από αυτό. Όταν του υπεβλήθη ότι πιθανότατα η ενάγουσα να έπασχε από χρόνια πολυεπίπεδη δισκοπάθεια δεν το αμφισβήτησε αλλά ανέφερε ότι η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται με το χρόνο. Τέλος ανέφερε ότι η αδυναμία στα κάτω άκρα είναι αποτέλεσμα των καταγμάτων στη σπονδυλική στήλη και η δύσπνοια λόγω της συμπίεσης του στέρνου.
Η Μαρία Μάκκα, λειτουργός στο Αρχείο για θέματα προσωπικού στο Τμήμα Δασών, ανέφερε ότι έχει στην κατοχή της το φάκελο των αδειών της ενάγουσας από τον οποίο προκύπτει ότι μετά τις 42 μέρες (από το δυστύχημα) άδειας ασθενείας που εδικαιούτο εξασφάλιζε άδειες μέχρι τον Ιούνιο του 2004, η προκάτοχος της οποίας τις έστελνε στο Ιατροσυμβούλιο προς έγκριση. Το Ιατροσυμβούλιο κάλεσε την ενάγουσα στις 17.6.2004 να προσέλθει για εξέταση καις τις 8.7.2004 αποφάσισε ότι ήταν ανίκανη να εκτελεί τα καθήκοντα της (τεκμήριο 20).
Ο Μ.Ε.6 Δρ. Ιωάννης Παπαγιάννης (ορθοπεδικός χειρουργός στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας) που μετέχει από δεκαετίας και πλέον στο Ιατροσυμβούλιο, ανέφερε ότι σε περίπτωση που δημόσιος υπάλληλος υπερβεί τις 42 μέρες άδειας ασθενείας υποχρεωτικά πρέπει να κληθεί στο Ιατροσυμβούλιο για να αποφασίσει αν πρέπει να πάρει περαιτέρω άδεια. Πολύ πιθανόν ανέφερε στην περίπτωση της ενάγουσας η ίδια η υπηρεσία της μετά τη συμπλήρωση κάποιων μηνών άδειας να αιτήθηκε από εμάς και την εξετάσαμε ή το ίδιο το Ιατροσυμβούλιο όταν είναι πολύ μεγάλης διάρκειας η άδεια καλούμε να εξετάσουμε έστω και αν η υπηρεσία της δεν το ζήτησε. Κατά την αντεξέταση του ανέφερε ότι κατά την εξέταση της ασθενούς στις 8.7.2004 είχαν ιατρικά πιστοποιητικά, αναλύσεις, ακτινογραφίες κλπ, διαπιστώθηκε ισχιαλγία, οσφυαλγία, περιορισμός κινήσεων ώμου, συμπτώματα τα οποία θεώρησαν μόνιμα αφού παρήλθε ένας χρόνος και πλέον χωρίς να υποχωρήσουν. Διευκρίνισε επίσης ότι το Ιατροσυμβούλιο δεν εξέτασε αν η σπονδυλική οστεοαρθρίτιδα προήλθε από το ατύχημα ή όχι.
Για τον εναγόμενο κατάθεσε ο ειδικός χειρουργός ορθοπεδικός Δρ. Μιχάλης Πηλαβάκης. Εξέτασε την ενάγουσα δύο φορές, στις 9.12.2004 (τεκμήριο 21) και στις 4.2.2011 (τεκμήριο 22). Κατά τις εξετάσεις είχε δει τα MRI 2003 (27.11.2003 – τεκμήριο 18) και του 2010 (στο οποίο η ενάγουσα υπεβλήθη κατόπιν συμβουλής του Δρ. Κιτρομήλη – τεκμήριο 19).
Εξήγησε στο Δικαστήριο ότι τα σφηνοειδή κατάγματα στον 4ο – 5ο οσφυϊκό όπως απεικονίζονται στο τεκμήριο 23 προέρχονται από την κάμψη του σώματος προς τα εμπρός επειδή το σημείο Ο4-Ο5 είναι το σημείο που η σπονδυλική στήλη κάνει τη μεγαλύτερη κάμψη προς τα εμπρός, επουλώνονται δε μετά από 2-3 μήνες και δεν προκαλούν κάποια μετατραυματική βλάβη στη σπονδυλική στήλη. Επειδή τα κατάγματα ήταν πολύ ελαφράς μορφής διέλαθαν της προσοχής των γιατρών του Νοσοκομείου Λάρνακας που υπέβαλαν την ενάγουσα σε ακτινογραφίες αντί αξονικής τομογραφίας. Παρέπεμψε το Δικαστήριο μάλιστα προς υποστήριξη της θέσης του στο σύγγραμμα «Fracture and Joint Injuries» των Watson-Jones, 5η έκδοση, σελ. 802-803, § Flection Injuries όπου αναφέρεται ως ο μηχανισμός πρόκλησης ενός τέτοιου κατάγματος η κάμψη.
Διαφώνησε με τον Δρα Κιτρομήλη ότι χρήζει χειρουργικής επέμβασης αφού δεν υπάρχουν θετικά νευρολογικά ευρήματα και η σπονδυλική στήλη παρουσιάζει γενικευμένες οστεοεκφυλιστικού χαρακτήρα αλλοιώσεις που αρχίζουν από Ο2-Ι1, από δε το MRI στις 27.11.2003 (τεκμήριο 18) είναι εμφανές ότι οι αλλοιώσεις στη σπονδυλική στήλη προϋπήρχαν του δυστυχήματος και κατά συνέπεια ήταν η θέση του ότι δεν επηρεάστηκε καθόλου η ικανότητα της ενάγουσας να ασκεί καθήκοντα γραμματειακού λειτουργού στη Δημόσια Υπηρεσία, ούτε είχε σοβαρά υποκειμενικά ενοχλήματα αφού ο Δρ. Νησιώτης την είδε μόνο τέσσερις φορές το 2003. Διαφώνησε επίσης με τον Δρα Κιτρομήλη ότι στις 7.12.2010 η ενάγουσα είχε αδυναμία στο αριστερό κάτω άκρο (Laseque 30°) αφού η δική του εξέταση δεν έδειξε κάτι τέτοιο. Κατά την αντεξέταση του διευκρίνισε ότι το κάταγμα του στέρνου επωρώθη σε 3 μήνες με μικρή παρεκτόπιση μερικών χιλιοστών. Ήταν η θέση του μάρτυρα ότι ελάττωση του ύψους των σωμάτων των σπονδύλων είναι αποτέλεσμα των σφηνοειδών καταγμάτων και οι εκφυλιστικού χαρακτήρα αρθροπάθειες των μικρών αρθρώσεων των σπονδύλων δεν είναι αποτέλεσμα των καταγμάτων (όπως αποφαίνεται και η κα Κατωδρύτου στο τεκμήριο 19). Ήταν η θέση του Δρος Πηλαβάκη ότι έχουν και οι θωρακικοί σπόνδυλοι εκφυλιστικές αλλοιώσεις όπως έχει και ο Ο1, όπως έχει δισκοπάθεια και στο επίπεδο Ο2/Ο3 όπως αναφέρεται στα τεκμήρια 18 και 19, δηλαδή πιο πάνω από τα κατάγματα, οι οποίες προφανώς δεν είναι αποτέλεσμα των καταγμάτων. Σύμφωνα με τον γιατρό Πηλαβάκη η πώρωση τέτοιων καταγμάτων χρειάζεται 3 μήνες και άλλους 2-3 μήνες χρειάζεται να αποκατασταθεί η κίνηση, συνολικά 6 μήνες, η δε μικρή μείωση του πρόσθιου μέρους του σώματος των σπονδύλων κατά μερικά χιλιοστά δεν αφήνει λειτουργικά κατάλοιπα. Παρακολούθησε την ενάγουσα να βαδίζει, να κάνει βαθύ κάθισμα, να παίρνει βαθιά εισπνοή (πλήρης έκταξη πνευμόνων) και σε ύπτια θέση. Έκανε την εξέταση Laseque με αρνητικά αποτελέσματα αφού τα άκρα σηκώνονται πάνω τεντωμένα. Σε ερώτηση του γιατρού στην ενάγουσα αν παίρνει φάρμακα του ανέφερε ότι παίρνει περιστασιακά κανένα παυσίπονο όταν έχει πόνο – ενόχληση.
Για τον εναγόμενο κατέθεσε επίσης ο Νίκος Σωκράτους (Μ.Υ.2) του Κλάδου Επιθεωρήσεων των Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Στα αρχεία του Τμήματος είναι καταχωρημένη η ενάγουσα ως εργοδότης της Άννας Πέτρου από 1.7.2003 – 9.12.2010. Η εγγραφή έγινε στις 21.2.2006 και η δήλωση ανάφερε ότι η εργοδότηση άρχισε 1.7.2003 με μισθό £160 μηνιαίως μέχρι το Νοέμβριο του 2006. Από Δεκέμβριο 2006 μέχρι τέλος 2007 ο μισθός αυξήθηκε σε £227 μηνιαίως, από Ιανουάριο 2008 σε £292 μηνιαίως, από Νοέμβριο 2008 σε €410 μηνιαίως και από 1.5.2009 ως 9.12.2010 που έληξε η εργοδότηση οι απολαβές της εργοδοτούμενης ήταν €270.
Ο Μ.Υ.3 Ξενάκης Καλλής ο οποίος διατηρεί γραφείο ερευνών το 2008 έλαβε εντολή να διερευνήσει αν η ενάγουσα διατηρεί κατάστημα κοντά στα φώτα Κοκκινοτριμιθιάς. Επισκέφθηκε την περιοχή τρεις φορές το 2008 (22.10.2008, 27.10.2008 και 31.10.2008) και δύο φορές το 2011 (η δεύτερη στις 30.3.2011). Κατά την επίσκεψη του στις 27.10.2008 συνεργάτης του αγόρασε από την «κυρία Σοφία» (ενάγουσα) που ήταν μόνη στο κατάστημα λουλούδια με κόστος €10, στις 31.10.2008 την εφωτογράφισε να έρχεται με αυτοκίνητο, να ανοίγει το κατάστημα και να είναι το μόνο άτομο που ήταν μέσα για μία ώρα περίπου και στις 30.3.2011 επίσης τη φωτογράφισε να έρχεται με αυτοκίνητο, να ανοίγει το κατάστημα, συνοδευόμενη από κάποιο ο οποίος μπήκε στο κατάστημα και έφυγε σε 1-2 λεπτά. Στην αντεξέταση του ο μάρτυρας δεν αμφισβήτησε ότι πιθανόν το κατάστημα να ανήκει στο σύζυγο της ενάγουσας ενώ ο λόγος που δεν ήρθε ο συνεργάτης του στο Δικαστήριο είναι γιατί σταμάτησε να συνεργάζεται μαζί του εδώ και ένα χρόνο.
Τέλος, ο Μ.Υ.4 Δρ. Αχιλλέας Περδίος, νευροχειρούργος, εξέτασε την ενάγουσα στις 2.2.2007 και ετοίμασε έκθεση στις 4.3.2008 (τεκμήριο 26). Κατά τη νευρολογική εξέταση ανέφερε ότι δεν υπήρχε σημειολογία που να οφείλεται σε νευρική αιτιολογία εκτός από μια αμνησία λίγα λεπτά πριν το δυστύχημα και 24 ώρες μετά το δυστύχημα. Δεν οφείλονται στον τραυματισμό οι αλλοιώσεις στα επίπεδα Ο4/Ο5, Ο5/Ι1. Ο δίσκος έχει αφυδατωθεί από πάρα πολλά χρόνια, ενδεικτικό ότι η ενάγουσα έπασχε πριν τον τραυματισμό της και ήταν της γνώμης ότι θα μπορούσε να εργαστεί 6 μήνες μετά το ατύχημα και να κάμει εργασίες στο σπίτι, ενώ δεν πιστεύει ότι χρήζει εγχείρησης.
Επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τη μαρτυρία του Δρος Πηλαβάκη ανέφερε ότι υπάρχει σφηνοειδής παραμόρφωση, μείωση δηλαδή του ύψους του σώματος του σπονδύλου λόγω κάμψης κάτω του 30%, ουσιαστικά ελάχιστη, γιατί αν ήταν μεγαλύτερη του 30% θα παρουσιάζονταν προβλήματα κύφωσης, από την οποία δεν πιέζονται νεύρα (όπως δείχνουν η αξονική και το MRI) και κατά συνέπεια δεν επηρεάζονται τα κάτω άκρα. Διενήργησε το τεστ Laseque και δεν ήταν θετικό, χαρακτήρισε δε τις αλλοιώσεις της σπονδυλικής στήλης ως μη τραυματικής αιτιολογίας και ως προϋπάρχουσες του δυστυχήματος αφού φαίνονται στον αξονικό 21.9.2003 και δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν από μέρα σε μέρα.
Αυτή είναι η μαρτυρία που έχει ενώπιον του το Δικαστήριο την οποία οφείλει να αξιολογήσει για να καταλήξει στα συμπεράσματα του. Η κύρια διαφωνία όσον αφορά την κατάσταση της υγείας της ενάγουσας εντοπίζεται στη διαφορετική άποψη των Δρα Νησιώτη – Δρα Κιτρομήλη που κατέθεσαν στο Δικαστήριο ότι συνεπεία των καταγμάτων των σπονδύλων (Ο4/Ο5 και Ο5/Ι1) η ενάγουσα υποφέρει από οστεοαρθριτικές αλλοιώσεις που επηρεάζουν τις κινήσεις των κάτω άκρων και προκαλούν έντονη οσφυαλγία, σε αντίθεση με τους Δρα Πηλαβάκη – Δρα Περδίο που υποστήριξαν ότι υπήρξε πώρωση των καταγμάτων στέρνου – σπονδυλικής στήλης και ίαση σε περίοδο 6 μηνών χωρίς οποιαδήποτε κατάλοιπα, τα δε υποκειμενικά παράπονα της ενάγουσας οφείλονται αποκλειστικά στην προϋπάρχουσα κατάσταση οστεοαρθριτικών αλλοιώσεων που παρουσίαζε ολόκληρη η σπονδυλική στήλη.
Παράλληλα εντοπίζεται μια διαφορετική αντίκρυση και αντιφατικότητα στο μέγεθος του τραυματισμού και την εξέλιξη του στη μαρτυρία της ίδιας της ενάγουσας και του Δρος Νησιώτη. Είναι φανερό ότι διαφωνούν στην εξέλιξη της κατάστασης της υγείας της ενάγουσας προϊόντος του χρόνου. Είναι επίσης φανερό ότι ο Δρ. Νησιώτης ισχυρίζεται ότι το καλοκαίρι του 2004 η κατάσταση της ενάγουσας βελτιώθηκε αρκετά (οι επισκέψεις από το 2004 μειώνονται) με τη γυμναστική και το κολύμπι και σήμερα είναι πολύ καλύτερα, ενώ η ίδια περιγράφει με μελανά χρώματα και με έντονη δόση υπερβολής τον τραυματισμό της και τις συνέπειες στην υγεία της και στην εκτέλεση των καθημερινών εργασιών της στο σπίτι και στον επαγγελματικό τομέα μέχρι σήμερα. Η ίδια αναφέρει ότι επισκέπτεται το γιατρό μια φορά το μήνα (12 φορές το χρόνο) ενώ ο γιατρός μιλά για 2-3 φορές το χρόνο και μάλιστα κάποια χρονιά μόνο για μια φορά.
Από τη μαρτυρία του Δρος Παπαγιάννη προκύπτει σαφώς ότι ο λόγος που η ενάγουσα παρεπέμφθη στο Ιατροσυμβούλιο (και τελικά κρίθηκε ανίκανη κατά 75% προς εργασία) ήταν η πέραν του ενός έτους εξασφάλιση αδειών απουσίας από την εργασία της. Πράγμα που ουσιαστικά η ίδια η ενάγουσα συνειδητά επεδίωξε και επέτυχε χωρίς να καταφέρει να πείσει ούτε η ίδια ούτε οι Δρ. Νησιώτης – Δρ. Κιτρομήλης το Δικαστήριο ότι η απόφαση του Ιατροσυμβουλίου τον Ιούλιο του 2004 βασίστηκε σε αντικειμενικά ευρήματα και όχι στα μόνιμα υποκειμενικά παράπονα (ως κατάλοιπα του τραυματισμού της), ούτε βέβαια κατάφερε να πείσει μέσα από τη μαρτυρία της ίδιας και των εμπειρογνωμόνων μαρτύρων της (Δρος Νησιώτη – Δρος Κιτρομήλη) ότι τα όποια κατάλοιπα ήταν αποτέλεσμα του τραυματισμού της και όχι προϋπάρχουσων καταστάσεων.
Οι τέσσερις εμπειρογνώμονες μάρτυρες είχαν καθήκον να εφοδιάσουν το Δικαστήριο με τα αναγκαία επιστημονικά/ειδικά κριτήρια και στοιχεία τα οποία αφού εκτιμηθούν να αποβούν χρήσιμα και βοηθητικά για το Δικαστήριο προκειμένου να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα και διαπιστώσεις (βλ. Χαραλάμπους ν. Αβραάμ κ.α. (1999) 1 Α.Α.Δ. 1441). Από τις δύο αλληλοσυγκρουόμενες εκδοχές όσον αφορά τον τραυματισμό της ενάγουσας και τα κατάλοιπα του θα προτιμήσω τη μαρτυρία των Δρα Πηλαβάκη και Δρα Περδίου αντί των Δρα Νησιώτη και Δρα Κιτρομήλη γιατί θεωρώ ότι ήσαν πολύ επεξηγηματικοί και βοηθητικοί για το Δικαστήριο βασίζοντας τις θέσεις τους σε ειδικά επιστημονικά και αντικειμενικά κριτήρια και εξηγήσεις σε αντίθεση με τους Δρα Νησιώτη και Δρα Κιτρομήλη που ήταν εμφανής μια προσπάθεια τους να βοηθήσουν την ενάγουσα και να ενισχύσουν τα υποκειμενικά παράπονα της επιστημονικά και ιατρικά. Επίσης η μαρτυρία των Δρα Πηλαβάκη και Δρα Περδίου γίνεται δεκτή για τους ακόλουθους λόγους:
(α) Η ενάγουσα παρουσιάζεται σχεδόν καλά το καλοκαίρι του 2004. Η έναρξη της βελτίωσης τοποθετείται 6 μήνες μετά το ατύχημα, δηλαδή τον Ιανουάριο του 2004 αλλά για άγνωστο λόγο η επιστροφή στην εργασία της για μισή μέρα και μια ώρα την επόμενη, το Φεβρουάριο του 2004 επιδεινώνει την κατάσταση της χωρίς να εξηγείται ούτε η δυσχέρεια της να εργαστεί ούτε και η επιδείνωση της κατάστασης της και στους λόγους που αυτή οφείλεται.
(β) Μεταξύ 2004 (που η ενάγουσα αποθεραπεύεται) με μοναδικό κατάλοιπο την υποκειμενική οσφυαλγία η οποία δεν αιτιολογείται με αντικειμενικά ευρήματα, και 2009 (έναρξη ακροαματικής διαδικασίας) που διαπιστώνεται περιτραυματική περιαρθρίτιδα (μόνιμη χρόνια οσφυαλγία) η κατάσταση επιδεινώνεται για κάποιο ανεξήγητο λόγο εκτός και εάν ερμηνευθεί ότι τα συμπτώματα οφείλονται σε προϋπάρχουσες οστεοαρθριτικές αλλοιώσεις (αφού τα κατάγματα δεν αφήνουν μόνιμα κατάλοιπα) που εμποδίζουν την έγερση της από την καρέκλα, παραμονή για αρκετή ώρα σε αυτοκίνητο και έντονο πόνο κατά την άρση μικρού βάρους, ταλαιπωρία από ορθοστασία, συχνούς πόνους που την καθιστούν ανάπηρη για εργασία.
(γ) Ο Δρ. Νησιώτης δεν εξηγεί γιατί το 2009 (τεκμήριο 14) η προοπτική βελτίωσης των προβλημάτων δεν υπάρχει και μάλλον διαγνώστηκε επιδείνωση της κατάστασης που ήταν αναμενόμενη και που δεν καταγράφεται στο προηγούμενο πιστοποιητικό του (τεκμήριο 13).
(δ) Σε παρατήρηση του Δικαστηρίου ο Δρ. Νησιώτης ανάφερε ότι σε αντίθεση με ότι διαλαμβάνεται στο τεκμήριο 14 η ενάγουσα είναι σήμερα πολύ καλύτερα και είναι ικανοποιημένος για την πρόοδο της κατάστασης της υγείας της με συντηρητική αγωγή αποφεύγοντας την εγχείρηση.
(ε) Ο Δρ. Νησιώτης απέφυγε να απαντήσει ευθέως όσον αφορά την προϋπάρχουσα κατάσταση της ενάγουσας (εκφυλιστικές αλλοιώσεις στη σπονδυλική στήλη) δικαιολογώντας τον εαυτό του ότι έψαχνε για κατάγματα και δεν ασχολήθηκε με προϋπάρχουσες σπονδυλοαρθριτικές αλλοιώσεις.
(στ) Προσπάθησε να παρουσιάσει την προϋπάρχουσα κατάσταση της ενάγουσας ως φυσιολογική λόγω ηλικίας και μη έχουσα σχέση με τα περιγραφόμενα κατάλοιπα, τα οποία αποδίδονται αποκλειστικά στα κατάγματα των σπονδύλων.
(ζ) Παρέλειψε να εξηγήσει επιστημονικά το μηχανισμό των καταγμάτων της σπονδυλικής στήλης και τα πιθανά κατάλοιπα της (ως έπραξε ο Δρ. Πηλαβάκης) και να εξηγήσει πώς η προϋπάρχουσα κατάσταση με τον τραυματισμό εχειροτέρευσε.
(η) Ο Δρ. Κιτρομήλης χαρακτήρισε τα κατάγματα εκρηκτικά και υιοθέτησε την αυθαίρετη άποψη ότι η ενάγουσα δεν ήταν σε καθιστική θέση κατά τη σύγκρουση που οδήγησε στον τραυματισμό της (σε αντίθεση με την ενάγουσα που κατέθεσε ότι κοιμόταν στη θέση του συνοδηγού).
(θ) Ακόμη οι Δρ. Νησιώτης – Δρ. Κιτρομήλης διαφωνούν στο ότι η ενάγουσα έχρηζε χειρουργικής επέμβασης (όπως ήταν η θέση του Δρος Κιτρομήλη) ή συντηρητική θεραπεία (Δρ. Νησιώτης), ενώ οι Δρ. Πηλαβάκης – Περδίος εξήγησαν ότι χειρουργική επέμβαση δεν ήταν δυνατή λόγω των εκφυλιστικών αλλοιώσεων σε όλο το ύψος της σπονδυλικής στήλης οι οποίες προϋπήρχαν του δυστυχήματος.
(ι) Τέλος, η μαρτυρία του Δρος Πηλαβάκη – Δρος Περδίου βασίζεται σε αντικειμενικά ευρήματα της Δρος Κατωδρύτου, MRI 27.11.2003 (τεκμήριο 18) και 26.11.2010 (τεκμήριο 19) σε αντιθεση με τη μαρτυρία των Δρος Νησιώτη – Δρος Κιτρομήλη που βασίζονται αποκλειστικά στα υποκειμενικά παράπονα της ενάγουσας.
(κ) Τα ευρήματα του Δρος Κιτρομήλη στο τεστ Laseque δεν επιβεβαιώνονται με την ίδια εξέταση των Δρος Πηλαβάκη – Δρος Περδίου.
Το Δικαστήριο είχε την ευκαιρία να δει την ενάγουσα να καταθέτει στο Δικαστήριο ενόρκως. Η εντύπωση μου ήταν ότι υπερέβαλλε για την εξέλιξη του τραυματισμού της και τις συνέπειες του στην καθημερινότητα και την εργασία της όπως υπερέβαλλε και στην αδυναμία της να συνεχίσει την εργασία της ως γραμματειακός λειτουργός που εμμέσως με την συνεχή λήψη αδειών απουσίας οδήγησαν ουσιαστικά στη λήψη απόφασης ανικανότητας της προς εργασία από το Ιατροσυμβούλιο και στην πρόωρη αφυπηρέτηση της. Η απόφαση για αποχώρηση της από την εργασία της ήταν συνειδητή και ηθελημένη απόφαση της ενάγουσας η οποία προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το ατύχημα της για είσπραξη αποζημιώσεων.
Η υπερβολή φαίνεται και από το γεγονός ότι μετά την καταχώρηση της αγωγής (9.2.2005) και ειδικότερα την έκθεση απαίτησης (29.11.2005) όπου συμπεριλαμβάνεται απαίτηση για οικιακή βοηθό (£200 μηνιαίως επί 29 μήνες = £5.800) μέχρι την ημερομηνία εγγραφής της ενάγουσας ως εργοδότριας της αδελφής της η ενάγουσα αγνοεί τη μισθοδοσία της αδελφής της αφού τόσο στην έκθεση απαίτησης όσο και στο Δικαστήριο δηλώνει £200 αντί £160 (το Νοέμβριο του 2005 και το 2009 που κατέθετε στο Δικαστήριο) μηνιαίως όπως δηλώθηκε το Φεβρουάριο του 2006. Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός ότι ενώ εργοδοτεί ως οικιακή βοηθό την αδελφή της και καταβάλλει εισφορές κοινωνικών ασφαλίσεων γι΄ αυτή από τις 1.7.2003 (πράγμα που αντικρούστηκε στην αντεξέταση της) μέχρι το 2010 (με αρχικό μισθό £160 μηνιαίως) παρά την κατά την ίδια ισχυριζόμενη χειροτέρευση της κατάστασης της (αφού δεν μπορεί, όπως ανάφερε, να φροντίσει τον εαυτό της) λήγει η εργοδότηση στις 9.12.2010. Μάλιστα από το 2009 ο μισθός της «οικιακής βοηθού» μειώνεται σχεδόν στο μισό για άγνωστο λόγο, παρά την ισχυριζόμενη χειροτέρευση της κατάστασης της υγείας της ενάγουσας.
Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι οι συγκεκριμένες ενέργειες έγιναν από την ενάγουσα για αύξηση των αποζημιώσεων που θα αιτείτο από το Δικαστήριο ως ειδικές ζημιές της συνεπεία του ατυχήματος και ότι ουδέποτε εργοδότησε οποιοδήποτε πρόσωπο για τις οικιακές εργασίες της. Ένα πρόσωπο που όπως φαίνεται από την ενώπιον μου μαρτυρία μπορεί να διαχειρίζεται ένα κατάστημα δεν μπορώ να δεχθώ ότι δεν μπορεί να υπηρετήσει τον εαυτό του και το σπίτι του και χρήζει ανάγκης οικιακής βοηθού. Ο Δρ. Νησιώτης μάλιστα τη διαψεύδει λέγοντας στο Δικαστήριο κατά τη δική του μαρτυρία ότι τη βοήθησε ή της συνέστησε να βρει οικιακή βοηθό όταν εκρίθη ανίκανη προς εργασία από το Ιατροσυμβούλιο το 2004, αποκαλύπτοντας στη μαρτυρία του ότι δεν γνώριζε ότι η ενάγουσα χρησιμοποιούσε οικιακή βοηθό από την 1.7.2003 μέχρι τα μέσα του 2004 που κρίθηκε από το Ιατροσυμβούλιο ως ανίκανη για εργασία. Η αξίωση της ενάγουσας για οικιακή βοηθό είναι ψευδής και κατασκευασμένη και σαν τέτοια δεν γίνεται αποδεκτή. Η εγγραφή της αδελφής της ως εργοδοτούμενης της στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις είναι εικονική και σκοπούσε μόνο στην είσπραξη αποζημίωσης από την ενάγουσα. Αποδεχόμενος τη μαρτυρία των Δρα Πηλαβάκη – Δρα Περδίου για τις προϋπάρχουσες οστεοαρθριτικές αλλοιώσεις της σπονδυλικής στήλης θεωρώ ότι αυτές επηρεάζουν την ενάγουσα μέχρι σήμερα και δεν έχουν σχέση με το ατύχημα, η δε ενάγουσα μετά τον Ιανουάριο του 2004 μπορούσε να εκτελεί τόσο τις οικιακές εργασίες όσο και την εργασία της ως γραμματειακής λειτουργού στο Τμήμα Δασών.
Υπό μορφή γενικών αποζημιώσεων παίρνοντας καθοδήγηση από τις υποθέσεις στις οποίες με παρέπεμψε η κα Ανδρέου Χρ. Χ. Θεοδοσίου ν. Κ. Διονυσίου (2007) 1(Β) Α.Α.Δ. 1121 και Αντωνίου ν. Νικολάου κ.α. (2008) 1(Α) Α.Α.Δ. 136, όπου για σοβαρότερα κατάγματα και μεγαλύτερες εξ αυτών συνέπειες εδόθησαν αποζημιώσεις Λ.Κ.15.000 και Λ.Κ.25.000 αντίστοιχα, θεωρώ ότι το ποσό των €40.000 είναι ικανοποιητικό για να αποζημιώσει την ενάγουσα για τον πόνο και την ταλαιπωρία συνεπεία του τραυματισμού της. Επίσης η ενάγουσα έχει καταφέρει να αποδείξει υπό μορφή ειδικών αποζημιώσεων τις ακόλουθες ζημιές: €128.15 νοσήλεια Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, €589.92 στον Δρα Νησιώτη, €290.46 MRI 27.11.2003, €42.72 έκδοση ιατρικού πιστοποιητικού Νοσοκομείου Λάρνακας, συνολικά €1051.25. Οι λοιπές απαιτήσεις της ενάγουσας για οικιακή βοηθό και μελλοντική απώλεια εισοδημάτων εν όψει της κατάληξης μου και των ευρημάτων μου απορρίπτονται.
Εκδίδεται απόφαση προς όφελος της ενάγουσας και εις βάρος του εναγομένου για
(α) €40.000 γενικές αποζημιώσεις με νόμιμο τόκο από την ημερομηνία καταχώρησης της αγωγής, ήτοι, τις 9.2.2005 μέχρι εξόφλησης.
(β) €1.051,25 ειδικές αποζημιώσεις με νόμιμο τόκο από την ημερομηνία καταχώρησης της έκθεσης απαίτησης, 25.11.2005, μέχρι εξόφλησης πλέον
(γ) έξοδα όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και εγκριθούν από το Δικαστήριο στη σχετική κλίμακα επιτυχίας της αγωγής.
(Υπ.) …………………………………..
Μ. Παπαμιχαήλ, Α.Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
/ΦΚ