ECLI:CY:EDLEF:2021:A80
ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Λ. ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ, Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 7575/12
Μεταξύ:
XXXXX ΧΑΣΙΚΟΣ
Ενάγοντας
και
1. XXXXX Γιωργαλλά
2. XXXXX Γιωργαλλάς
3. XXXXX Γιωργαλλά
Εναγόμενοι
-----------------------------------------
Ημερομηνία: 26 Φεβρουαρίου 2021
Εμφανίσεις:
Για ενάγοντα: κα Μ. Σιάκου για Νέστορα Νικηφόρου ΔΕΠΕ
Για εναγόμενους: κα Γ. Γιωργαλλά αυτοπροσώπως και για εναγόμενους 1 και 2
ΑΠΟΦΑΣΗ
O ενάγοντας στην παρούσα αγωγή, ο οποίος κατασκευάζει ξύλινες οροφές και/ή σκέπαστρα (πέργολες) και/ή κιόσκια, αξιώνει από τους εναγόμενους, οι οποίοι είναι, οι μεν πρώτοι δύο σύζυγοι, η δε τρίτη η θυγατέρα τους, ποσό €11.166 πλέον ΦΠΑ για κατ’ ισχυρισμό εργασίες που εκτέλεσε προς όφελος τους δυνάμει συμφωνίας και/ή ως εύλογη αμοιβή για την εκτέλεση τέτοιων εργασιών.
Ειδικότερα, η δικογραφημένη εκδοχή του ενάγοντα είναι ότι κατόπιν αιτήματος όλων των εναγομένων, οι οποίοι ήταν ιδιοκτήτες και/ή κάτοχοι συγκεκριμένης κατοικίας στην Πάνω Δευτερά, ετοίμασε και παρέδωσε στους τελευταίους προσφορά στις 25/10/10 για την κατασκευή στέγης και πέργολας στην κατοικία τους για τα χωριστά ποσά των €16.111 πλέον ΦΠΑ και €6.020 πλέον ΦΠΑ αντίστοιχα. Οι εναγόμενοι δέχτηκαν την προσφορά και αφού την υπέγραψαν και ο ενάγοντας ξεκίνησε να εκτελεί τις εργασίες για τη στέγη της κατοικίας, του ζήτησαν όπως εκτελέσει ως επιπρόσθετη εργασία την επέκταση ενός μπαλκονιού της κατοικίας 13 τ.μ., το κόστος της οποίας επιπρόσθετης εργασίας συμφωνήθηκε στα €830. Αφού ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της στέγης της κατοικίας και παραδόθηκαν στους εναγόμενους χωρίς να υπάρξει κάποιο πρόβλημα, ο ενάγοντας ξεκίνησε να κατασκευάζει την συμφωνηθείσα πέργολα οπόταν και οι εναγόμενοι του ζήτησαν και συμφώνησαν μαζί του όπως τους κατασκευάσει και μία πέργολα για το χώρο στάθμευσης της κατοικίας για το συνολικό πόσο των €7.770 πλέον ΦΠΑ.
Κατά τον ενάγοντα, όλες οι προαναφερόμενες εργασίες, το συμφωνηθέν κόστος των οποίων ο τελευταίος ισχυρίζεται ότι ανέρχετο συνολικά στο ποσό των €30.731 πλέον ΦΠΑ, είχαν εκτελεστεί πλήρως μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου 2011 και σύμφωνα με τις οδηγίες των εναγομένων. Παρά ταύτα, ισχυρίζεται ο ενάγοντας, αν και οι εναγόμενοι του είχαν κατά καιρούς καταβάλει διάφορα ποσά έναντι της αμοιβής του, εντούτοις, μέχρι και τις 30/03/12 που αναγκάστηκε να τους στείλει επιστολή με δικηγόρο, αυτοί παρέλειπαν να του καταβάλουν το υπολειπόμενο ποσό των €11.166 πλέον ΦΠΑ.
Αν και κατά τον ενάγοντα έγιναν στη συνέχεια προσπάθειες για να διευθετηθεί το όλο θέμα μεταξύ του ιδίου και των δικηγόρων του από τη μια και από την άλλη των εναγομένων μέσω της εναγόμενης 3, η οποία είναι δικηγόρος και του πολιτικού μηχανικού της, εντούτοις οι εν λόγω προσπάθειες δεν τελεσφόρησαν εξ υπαιτιότητας των εναγομένων. Λόγω τούτου, ο ενάγοντας καταχώρησε την παρούσα αγωγή με την οποία αξιώνει τόσο το προαναφερόμενο υπόλοιπο της αμοιβής του όσο και το ποσό των €1.000 που ισχυρίζεται ότι κατέβαλε στους δικηγόρους του για τις υπηρεσίες που του παρείχαν στις προσπάθειες που γίνονταν για διευθέτηση.
Στην αντιπέρα όχθη οι εναγόμενοι, οι οποίοι είναι, οι μεν πρώτοι δύο σύζυγοι η δε τρίτη η θυγατέρα τους, έτυχαν κοινής εκπροσώπησης στην αγωγή από την τελευταία. Παρά ταύτα, διαφορετική υπεράσπιση καταχωρήθηκε εκ μέρους των εναγομένων 1 και 2 και αυτό γιατί θέση όλων των εναγομένων ήταν ότι η εναγόμενη 3 δεν υπήρξε ποτέ μέρος των επίδικων συμφωνιών που έγιναν αποκλειστικά μεταξύ του ενάγοντα και των εναγομένων 1 και 2, οι οποίοι ήταν και τα πρόσωπα στα οποία ανήκε η κατοικία στην οποία έγιναν οι επίδικες εργασίες.
Με το δικό τους δικόγραφο λοιπόν, οι εναγόμενοι 1 και 2 παραδέχονται ότι ως ιδιοκτήτες της κατοικίας ζήτησαν και συμφώνησαν με τον ενάγοντα να τους κατασκευάσει τη στέγη της κατοικίας για το ποσό των €16.111 πλέον ΦΠΑ, την επέκταση ενός μπαλκονιού για το επιπρόσθετο ποσό των €830, την κατασκευή μίας πέργολας, για το ποσό όμως των €5.736 πλέον ΦΠΑ και την κατασκευή ακόμη μίας πέργολας στο χώρο στάθμευσης, για το ποσό όμως των €6.953 πλέον ΦΠΑ, ήτοι εργασίες συνολικού κόστους €29.630 πλέον ΦΠΑ. Ισχυρίζονται όμως ότι ο ενάγοντας είχε δεσμευτεί τότε ότι θα τους παραχωρούσε έκπτωση €2.070 επί του συνολικού ποσού και ότι στο τέλος, το συνολικό ποσό του είχαν καταβάλει έναντι των επίδικων εργασιών ανερχόταν στις €27.500. Επειδή όμως, ισχυρίζονται οι εναγόμενοι 1 και 2, είχαν διαπιστωθεί σοβαρές κακοτεχνίες και/ή ατέλειες και/ή ζημιές στην εργασία που ο ενάγοντας εκτέλεσε στη στέγη της κατοικίας, οι οποίες ζημιές για να επιδιορθωθούν έπρεπε να καταβληθεί το ποσό των €15.000, ενημέρωσαν τον ενάγοντα τόσο προσωπικά όσο και μέσω του δικηγόρου τους ότι θα του κατέβαλλαν το υπόλοιπο ποσό που του όφειλαν σε σχέση με την αμοιβή του, μόνο όμως αν αυτός διόρθωνε την ελαττωματική του εργασία.
Σύμφωνα με τους εναγόμενους 1 και 2, κατά τις προσπάθειες που όντως έγιναν στη συνέχεια για διευθέτηση των θεμάτων που είχαν προκύψει, αυτοί όχι μόνο δεν ζήτησαν από τον ενάγοντα να εκτελέσει επιπρόσθετες εργασίες ως αυτός ισχυρίζεται αλλά αντίθετα, ο τελευταίος ήταν που ενώ δέχτηκε ότι είχε προβεί σε κακοτεχνίες τις οποίες έπρεπε να επιδιορθώσει, εντούτοις ζήτησε όπως πληρωθεί επιπρόσθετα ποσά για αυτές τις επιδιορθώσεις, εξ’ ου οι προσπάθειες διευθέτησης ναυάγησαν.
Στη βάση των πιο πάνω ισχυρισμών τους, οι εναγόμενοι 1 και 2 όχι μόνο απορρίπτουν τις αξιώσεις του ενάγοντα αλλά ανταπαιτούν από αυτόν ποσό περί τις €25.000 για τις κακοτεχνίες και τις ζημιές που τους προκάλεσε καθώς και για τη μείωση που οι εν λόγω κακοτεχνίες και ζημιές επέφεραν στην αξία της κατοικίας τους.
Η χωριστή τώρα θέση της εναγόμενης 3 είναι ότι η εμπλοκή της στο όλο θέμα έγινε καθαρά υπό την ιδιότητα της ως δικηγόρος και θυγατέρα των εναγομένων 1 και 2 και ότι ουδέποτε αυτή ανέλαβε ή δεσμεύτηκε να πληρώσει προσωπικά οποιοδήποτε ποσό στον ενάγοντα.
Με την Απάντηση και Υπεράσπιση στην Ανταπαίτηση, ο ενάγοντας απορρίπτει τους ισχυρισμούς όλων των εναγομένων και επαναλαμβάνει τους ισχυρισμούς της Ε/Α του. Προβάλλει όμως ο ενάγοντας και κάποιους πιο εξειδικευμένους ισχυρισμούς σε σχέση με τα θέματα που ήγειραν οι εναγόμενοι. Ειδικότερα, ισχυρίζεται ότι οι εναγόμενοι του ζήτησαν να κατασκευάσει την πέργολα στο χώρο στάθμευσης μετά που παρήλθαν αρκετοί μήνες από τότε που τους παρέδωσε τη στέγη της κατοικίας, στοιχείο το οποίο κατά τον ενάγοντα δείχνει ότι κανένα παράπονο δεν είχαν οι εναγόμενοι με την ήδη εκτελεσθείσα εργασία. Σύμφωνα με τον ενάγοντα, τα κατ’ ισχυρισμό παράπονα των εναγομένων για ελαττωματικές εργασίες προβλήθηκαν μόνο μετά που αυτός αναγκάστηκε να απαιτήσει το υπόλοιπο ποσό της αμοιβής του μέσω δικηγόρου. Αυτό κατά τον ενάγοντα συνιστά ακόμη μία ένδειξη του ότι κανένα ελάττωμα και ή πρόβλημα δεν είχαν οι εργασίες οι οποίες εκτελέστηκαν σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά σχέδια που οι ίδιοι οι εναγόμενοι του παρέδωσαν και ότι επρόκειτο καθαρά για εκ των υστέρων σκέψεις των τελευταίων ώστε να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι του. Τέλος, ο ενάγοντας αρνείται ότι οι εναγόμενοι του κατέβαλαν €27.500 ως ισχυρίζονται, αφού κατ’ εκείνον, το συνολικό ποσό που εισέπραξε από τους εναγόμενους ανέρχετο στις €22.500 συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ.
Κατά την ακρόαση κατέθεσαν τέσσερεις συνολικά μάρτυρες, ήτοι, ο ενάγοντας ως ΜΕ1 από τη μια και οι εναγόμενες 3 και 1 και ο πολιτικός του μηχανικός Α. Μαλτέζος από τη την άλλη ως ΜΥ1, ΜΥ2 και ΜΥ3 αντίστοιχα. Στο σύνολο τους δε κατατέθηκαν και 17 έγγραφα ως τεκμήρια.
Η ακρόαση της υπόθεσης ολοκληρώθηκε με την παρουσίαση εμπεριστατωμένων αγορεύσεων από τους ευπαίδευτους συνηγόρους των μερών αναφορά στις οποίες κάνω πιο κάτω όπου κρίνεται αναγκαίο.
Εξέτασα με προσοχή τα όσα τέθηκαν ενώπιον μου, παρακολουθώντας παράλληλα τους μάρτυρες ενώ κατέθεταν, έχοντας κατά νου τις νομολογιακές αρχές που διέπουν την αξιολόγηση της μαρτυρίας ως επίσης και την δυνατότητα του Δικαστηρίου να αποδεχτεί ή να απορρίψει είτε όλη είτε μέρος της προσκομισθείσας μαρτυρίας (βλέπε Παύλου v. Αστυνομίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 68, Σάββα v. Αστυνομίας (1998) 2 Α.Α.Δ. 391, Kades v. Nicolaou & Another (1986) 1 C.L.R. 212, Agapiou v. Panayiotou (1988) 1 C.L.R. 257 και Theomaria Estates Ltd v. Samuel Mason κ.α. (2005) 1 Α.Α.Δ. 256).
Όπως φαίνεται και από την ανωτέρω σύνοψη των δικογραφημένων θέσεων των διαδίκων, δεδομένου του ότι ήταν εκ της δικογραφίας παραδεκτό ότι εκτελέστηκαν οι επίδικες εργασίες στα πλαίσια κάποιας συμφωνίας που έγινε μεταξύ του ενάγοντα από τη μια και τουλάχιστον των εναγομένων 1 και 2 από την άλλη, τα θέματα που πρόβαλλαν επίδικα και που ως τέτοια απασχόλησαν κατά την ακρόαση ήταν τα εξής.
Α. Κατά πόσο η εναγόμενη 3 συνιστούσε αντισυμβαλλόμενο μέρος στις συμφωνίες που ο ενάγοντας είχε κάμει με τους εναγομένους 1 και 2.
Β. Ποια ήταν η ακριβώς η συμφωνηθείσα αμοιβή του ενάγοντα σε σχέση με την κάθε μία εργασία που εκτέλεσε και όλες μαζί τις εργασίες συνολικά.
Γ. Ποιο ήταν το πραγματικό υπόλοιπο που παρέμενε να καταβληθεί στον ενάγοντα και ποιες επίδικες εργασίες αφορούσε.
Δ. Κατά πόσο ο ενάγοντας είχε προβεί σε κακοτεχνίες και/ή ελαττωματικές εργασίες κατά την κατασκευή της στέγης της κατοικίας.
Ε. Κατά πόσο ο ενάγοντας δικαιούται να πληρωθεί το οποιοδήποτε υπόλοιπο της αμοιβής του και/ή κατά πόσο υποχρεούται αυτός να καταβάλει στους εναγόμενους το κόστος που οι τελευταίοι αξιώνουν για την αποκατάσταση των κατ’ ισχυρισμών κακοτεχνιών και/ή ελαττωματικών εργασιών.
Στ. Η αξίωση του ενάγοντα για τα €1000 που κατέβαλε στους δικηγόρους του.
Θεωρώ περιττό να επισημάνω εδώ ότι αν και η επίδικη αξίωση του ενάγοντα υπό στοιχείο Στ. ανωτέρω προβάλλεται ως ξεχωριστή αξίωση και ως τέτοια έπρεπε να αποδειχτεί, εντούτοις η αξίωση αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ποιος διάδικος είναι που θα πρέπει να θεωρηθεί υπόλογος απέναντι στον ενάγοντα σε σχέση με το κατ’ ισχυρισμό υπόλοιπο της αμοιβής του για τις επίδικες εργασίες, αν στο τέλος ήθελε φανεί ότι ο τελευταίος όντως δικαιούται σε τέτοια αμοιβή. Θα πρέπει συνεπώς να εξεταστεί πρώτα η «βασική» αξίωση του ενάγοντα, ήτοι το αν όντως δικαιούται να λάβει οποιαδήποτε χρήματα από τους εναγόμενους και αν ναι, τι ποσό και από ποιους, και αναλόγως των συμπερασμάτων που θα προκύψουν να εξεταστεί και το βάσιμο ή μη της αξίωσης για το ποσό των €1000. Σημειώνω λοιπόν τα εξής.
Όπως θα διαφανεί πιο κάτω, τα παραδεκτά γεγονότα και έγγραφα που δηλώθηκαν και κατατέθηκαν ως τέτοια κατά την ακρόαση, καθώς επίσης και οι παραδοχές και υποβολές που έγιναν από και προς τους μάρτυρες, καθιστούν θεωρώ αχρείαστη και άνευ ουσιαστικού σκοπού την παράθεση και αξιολόγηση όλης ανεξαιρέτως της τεθείσας ενώπιον του Δικαστηρίου μαρτυρίας (βλ. σχ. Ιωάννου κ.α. ν. Αληφαντή κ.α., Ποινικές Εφέσεις Αρ. 163/2017, 164/2017, 165/2017, 7/10/2019, Οδυσσέα ν. Αστυνοµίας (1999) 2 ΑΑΔ 490 και Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας ν. Βοηθού Γενικού Εισαγγελέως της Δημοκρατίας, ΑΙΤΗΣΗ ΑΡ. 1/2015, 24/9/2015). Εξηγώ.
Κατ’ αρχή, μία από τις βασικές διαφωνίες των διαδίκων αφορούσε στο ότι ενώ ήταν παραδεκτό ότι η συμφωνηθείσα αμοιβή του ενάγοντα για τη στέγη της κατοικίας ανέρχετο στο ποσό των €16.111 πλέον ΦΠΑ και για τις επιπρόσθετες εργασίες του μπαλκονιού €830, εντούτοις, ως αναφέρεται και στα επίδικα θέματα υπό στοιχεία Β και Γ ανωτέρω, οι διάδικοι διαφωνούσαν ως προς την συμφωνηθείσα αμοιβή του ενάγοντα σε σχέση με την πέργολα της οικίας και την πέργολα του χώρου στάθμευσης καθώς και ως προς το ποσό που είχε ήδη καταβληθεί στον ενάγοντα έναντι της συμφωνηθείσας συνολικής αμοιβής του. Ειδικότερα, ο μεν ενάγοντας ισχυριζόταν ότι συμφωνήθηκε να του καταβληθεί το ποσό των €6020 πλέον ΦΠΑ για την πέργολα της οικίας και €7770 πλέον ΦΠΑ για την πέργολα του χώρου στάθμευσης καθώς και ότι έναντι της συμφωνηθείσας συνολικής αμοιβής του, η οποία κατ’ εκείνον ανέρχετο στα €30.731 πλέον ΦΠΑ, αυτός είχε λάβει έναντι μόνο €22.500. Οι εναγόμενοι 1 και 2 από την άλλη, ισχυρίζονταν με το δικόγραφο τους ότι είχε συμφωνηθεί με τον ενάγοντα όπως η πέργολα της οικίας κοστίσει €5736 πλέον ΦΠΑ και η πέργολα του χώρου στάθμευσης €6953 πλέον ΦΠΑ, ότι η κατ’ εκείνους συμφωνηθείσα συνολική αμοιβή του ενάγοντα ανέρχετο στα €29.630 πλέον ΦΠΑ, ότι αυτή η συνολική αμοιβή υπόκειτο σε έκπτωση €2070 που συμφώνησε ο ενάγοντας να κάμει και ότι στον ενάγοντα είχαν ήδη καταβληθεί €27.500 έναντι.
Όπως διαφάνηκε κατά την ακρόαση, ο κεντρικός άξονας επί του οποίου περιστράφηκε η πιο πάνω εκδοχή των εναγομένων ήταν το Τεκ.4, ήτοι ένα έγγραφο το οποίο αναφερόταν τόσο στις επίδικες εργασίες όσο και στο κόστος τους και το οποίο έγγραφο ήταν κοινώς αποδεκτό ότι είχε καταρτίσει χειρόγραφα και υπογράψει ο ενάγοντας. Το συγκεκριμένο έγγραφο, η εγκυρότητα και δεσμευτικότητα του οποίου αποτέλεσε αντικείμενο διαφωνίας των διαδίκων εφόσον οι μεν εναγόμενοι βασίζουν επί αυτού την επί του προκειμένου εκδοχή τους ως προς την συμφωνηθείσα αμοιβή του ενάγοντα ενώ ο τελευταίος ισχυρίζεται ότι πρόκειται για την αρχική προσφορά που είχε κάμει προς τους εναγόμενους η οποία όμως τελικά ακυρώθηκε διότι τελικά συμφωνήθηκε να γίνουν διαφορετικές εργασίες, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:
« Πέργολα – 8 Χ 3 122 m2 Πέργολα 59 m2 237m2 στέγη
…
Σύνολο €35.177 Πέργολες
-€12.500 μετρητά
---------------------
€22.677
€3.401 VAT
-------------------
€26.078
-€2.078 ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ & Discount
-------------------
€24.000
€12.500 μετρητά
-------------------
Σύνολο €36.500»
Θα πρέπει βεβαίως εδώ να αναφέρω ότι κατά την ακρόαση προκλήθηκε σύγχυση ως προς τις επί του προκειμένου θέσεις των εναγομένων και αυτό κυρίως γιατί κατά τη μαρτυρία της ΜΥ2 αλλά και κατά τις διάφορες δηλώσεις, υποβολές και μαρτυρία της συνηγόρου των εναγομένων, η οποία κατέθεσε και ως μάρτυρας (ΜΥ1), γίνονταν μεν αναφορές σε αμοιβή €6953 πλέον ΦΠΑ και αμοιβή €5736 πλέον ΦΠΑ για τις πέργολες που παρέμειναν επίδικες, ήτοι για την πέργολα της κατοικίας και την πέργολα του χώρου στάθμευσης, όμως οι αναφορές αυτές γίνονταν κατ’ αντίστροφο τρόπο από το δικόγραφο της υπεράσπισης όπου εκεί αναφέρεται ότι το ποσό των €6953 πλέον ΦΠΑ είχε συμφωνηθεί για το χώρο στάθμευσης και το ποσό των €5736 πλέον ΦΠΑ για την πέργολα της κατοικίας. Ενδεικτικός της σύγχυσης αυτής ήταν ο ισχυρισμός της ΜΥ2 ότι «…εγώ ξέρω ότι εξοφλήσαμε και τη στέγη και τη στέγη του γκαράζ και έμεινε μόνο της κουζίνας η πέργκολα, που ήταν 7 χιλιάδες…» και αυτό διότι με βάση το δικόγραφο της υπεράσπισης, μόνο η πέργολα του χώρου στάθμευσης ήταν περί τις «7 χιλιάδες» (€6953) αφού η αμοιβή για την άλλη επίδικη πέργολα, ήτοι της κουζίνας/οικίας, δεν ξεπερνούσε με βάση το ίδιο δικόγραφο τις €6600 ακόμη και συμπεριλαμβανομένου του παραδεκτού 15% ΦΠΑ. Βεβαίως, ο συγκεκριμένος ισχυρισμός της ΜΥ2 σε πέργολα που κόστιζε «7 χιλιάδες» θα μπορούσε να εξηγηθεί πλήρως αν ήθελε θεωρηθεί ότι αυτό που είχε υπόψη της η μάρτυρας ήταν ακριβώς αυτό που ισχυριζόταν και ο ενάγοντας, ήτοι ότι η συμφωνηθείσα αμοιβή για την πέργολα της οικίας ήταν €6020 πλέον 15% ΦΠΑ, δηλαδή €6928 στο σύνολο.
Στο τέλος όμως το όλο θέμα ξεκαθάρισε όταν κατά την αντεξέταση της η ΜΥ2 όχι μόνο αναίρεσε ουσιαστικά όλο το δικόγραφο των εναγομένων και την εκδοχή που οι τελευταίοι πρόβαλλαν στη βάση του Τεκ.4 αλλά και δέχτηκε ως ορθούς τόσο τους ισχυρισμούς του ενάγοντα αναφορικά με την αμοιβή του σε σχέση με την πέργολα της κουζίνας, ήτοι €6020 πλέον ΦΠΑ όσο και όλους τους άλλους ισχυρισμούς και υπολογισμούς του τελευταίου σε σχέση με τη συμφωνηθείσα συνολική αμοιβή του. Παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από την αντεξέταση της ΜΥ2:
«E. Μπορώ να έχω το Τεκμήριο 4 παρακαλώ; (Υποδεικνύεται στη μάρτυρα το Τεκμήριο 4). Νομίζω το έχετε και εσείς αυτό, βρίσκεται η υπογραφή σου πάνω;
A. Βεβαίως η υπογραφή μου και του κύριου Χάσικου.
E. Στη λέξη σύνολο τι αναγράφεται;
A. 36,500.
……..
E. Τελικά σας έκανε δουλειές 36½ χιλιάδες;
A. 35 χιλιάδες 177 μείον έκπτωση 2 χιλιάδες.
Δικαστήριο: Πόσα ήταν οι δουλειές;
Μάρτυρας: 35 χιλιάδες 177 μείον έκπτωση 2 χιλιάδες 78.
Η κα Σιάκου συνεχίζει:
E. Κυρία μάρτυς το σύνολο των 36½ χιλιάδων που αναφέρεται εκεί είναι το σύνολο των εργασιών που θα σας έκανε ο Ενάγοντας, αλλά τελικά δεν σας έκανε, σας έκανε δουλειές για να είμαστε δίκαιοι πιο λίγα, 30 χιλιάδες 731.
A. Αν είναι 30, 30 μας έκανε, δεν εξετάσαμε την πρόσθεση που μου έκανε.
Δικαστήριο: Περιλαμβανομένου Φ.Π.Α κυρία Σιάκου;
κα Σιάκου: Πλέον Φ.Π.Α.
Μάρτυρας: Είναι σωστό το 30 όπως το λες, διότι ήταν το υπόλοιπο 6024, ήταν το υπόλοιπο της πέργκολας της κουζίνας plus το VΑΤ.»
Το ίδιο όμως ξεκάθαρο κατέστη κατά την αντεξέταση της ΜY2 και το θέμα της κατ’ ισχυρισμό έκπτωσης των €2078. Παραθέτω και πάλι αυτούσια της σχετική στιχομυθία από την αντεξέταση της συγκεκριμένης μάρτυρος.
E. Κυρία μάρτυς, λέτε στην παράγραφο της γραπτής σας δήλωσης με αριθμό 9, στη 2η γραμμή από το τέλος, λέτε υπό μορφή έκπτωσης ή υπό μορφή διαφήμισης.
A. Ή το ένα ή το άλλο, ή έκπτωση ή αν ήθελε να του βάλουμε διαφήμιση, εφόσον είμαστε ιδιοκτήτες ραδιοφωνικού σταθμού.
E. Τι εννοείτε;
A. Λέμε ή έκπτωση 2 χιλιάδες 78 ή να του το βάλουμε διαφήμιση. Να μην είναι έκπτωση και να του δώσουμε διαφημιστικό χρόνο στο ραδιόφωνο. Αλλά φαίνεται ότι δεν δεχόταν ούτε την έκπτωση ούτε τη διαφήμιση. Όμως υπέγραψε για τούτο το ποσό.
E. Σας υποβάλλω ότι ούτε διαφήμιση ούτε εργασίες συνολικού ποσού 36½ χιλιάδες έγιναν προκειμένου να ισχύει το ποσό της έκπτωσης που αναγράφεται στο Τεκμήριο 4.
A. Να ρωτήσουμε τον εντιμότατο κύριο Δικαστή, αφού τώρα τα βγάλαμε τι υπόγραψε τότε; Ότι έγραψε εδώ ότι εντάξει τόσα και σας κάνουμε έκπτωση 2 χιλιάδες 78, γιατί του μίλησα και για διαφήμιση, γιατί όλοι οι εργολάβοι βάζουν ένα ποσό διαφήμισης στο ραδιόφωνο. Το Love FM έχει πολύ ψηλή ακροαματικότητα και όλοι δέχονταν. Λέει εντάξει έκπτωση ή διαφήμιση και υπόγραψε. Εμείς λογαριάζαμε ότι ήταν έκπτωση. Αν θέλει διαφήμιση ευχαρίστως να του το βάλουμε διαφήμιση, τώρα που είναι και δύσκολα τα πράγματα, τώρα θα τον βοηθήσει να πάρει παραπάνω δουλειές.»
Όπως εύκολα διαφαίνεται από τα πιο πάνω, η επί του προκειμένου θέση της ΜΥ2 αλλά και των εναγομένων 1 και 2 γενικότερα, βασίζεται στα όσα περί έκπτωσης και διαφήμισης αναφέρονται στο Τεκ.4. Όμως, ενώ η θέση της ΜΥ2 ήταν ότι αυτό που συμφωνήθηκε με το Τεκ.4 ήταν «…Ή το ένα ή το άλλο, ή έκπτωση ή αν ήθελε να του βάλουμε διαφήμιση…», το συγκεκριμένο τεκμήριο είναι ακριβώς το αντίθετο που αναφέρει, ήτοι ότι θα γινόταν διαφήμιση και έκπτωση - «…-€2.078 ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ & Discount». Δεν θα μπορούσε άλλωστε να ήταν λογικό ο ενάγοντας να συμφώνησε όπως σε κάθε περίπτωση λάβει λιγότερα χρήματα και δη χωρίς αντάλλαγμα αλλά αντιθέτως, όπως αναφέρεται και στο Τεκ.4 και είναι και το λογικό, η προτιθέμενη έκπτωση θα «ανταμοίβετο» με τον ανάλογο χρόνο διαφήμισης στο ραδιόφωνο των εναγομένων. Όπως και η ίδια η ΜΥ2 ανέφερε, – «…σας κάνουμε έκπτωση 2 χιλιάδες 78, γιατί του μίλησα και για διαφήμιση, γιατί όλοι οι εργολάβοι βάζουν ένα ποσό διαφήμισης στο ραδιόφωνο…». Εφόσον λοιπόν είναι παραδεκτό ότι δεν έγινε η διαφήμιση και ούτε υπάρχει ισχυρισμός ότι οι εναγόμενοι ενήργησαν σε βάρος τους βασιζόμενοι στο περιεχόμενο του Τεκ.4, ήτοι ότι διαφήμισαν τον ενάγοντα αναμένοντας ότι αυτός θα τους έκαμνε με τη σειρά του τη συμφωνηθείσα έκπτωση, αυτοί, οι εναγόμενοι 1 και 2 δηλαδή, δεν μπορούν να διεκδικούν την έκπτωση των €2078 αλλά ούτε και να επιμένουν όπως ο ενάγοντας παραμείνει δεσμευμένος από αυτή.
Στη βάση όλων των πιο πάνω συνεπώς, καθίσταται εύρημα μου ότι η συμφωνηθείσα αμοιβή του ενάγοντα για τις επίδικες εργασίες που είναι επίσης αποδεκτό ότι εκτέλεσε, ήταν €16.111 πλέον ΦΠΑ για τη στέγη της κατοικίας, €830 ως επιπρόσθετες εργασίες, €6020 πλέον ΦΠΑ για την πέργολα της οικίας/κουζίνας και €7770 πλέον ΦΠΑ για το χώρο στάθμευσης, ήτοι €29.901 πλέον ΦΠΑ πλέον €830 χωρίς ΦΠΑ, δηλαδή συνολικά €35.216,15. Λαμβανομένου δε υπόψη ότι δηλώθηκε ως παραδεκτό κατά την ακρόαση ότι έναντι της συμφωνηθείσας αμοιβής του ο ενάγοντας τελικά έλαβε μόνο €22.500, καθίσταται επίσης εύρημα μου ότι παραμένουν να καταβληθούν στον τελευταίο για τις επίδικες εργασίες που εκτέλεσε, €12.716,15 (συμπ. ΦΠΑ).
Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι το κατά πόσο το δικαίωμα του ενάγοντα να πληρωθεί το προαναφερόμενο υπόλοιπο της αμοιβής του εξαρτάται και συνδέεται με τις κατ’ ισχυρισμό κακοτεχνίες που του αποδίδονται με την υπεράσπιση και ανταπαίτηση των εναγομένων 1 και 2. Αν δηλαδή η τύχη της αγωγής του ενάγοντα είναι συνδεδεμένη με την τύχη της ανταπαίτησης των εναγομένων 1 και 2. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι κατά την άποψη μου, αρνητική. Εξηγώ.
Κατά πρώτο, είναι παραδεκτό ότι με τον ενάγοντα δεν έγινε μία ενιαία συμφωνία για τις επίδικες εργασίες αλλά τρεις χωριστές συμφωνίες για τρία χωριστά έργα με τρεις χωριστές αμοιβές, ήτοι μία προσφορά, συμφωνία και αμοιβή για την κατασκευή της στέγης, μία για την κατασκευή της πέργολας της οικίας και μία για την κατασκευή της πέργολας του χώρου στάθμευσης (βλ. παραδεκτά Τεκ. Α και Β). Η διαφωνία άλλωστε των μερών σε σχέση με την συμφωνηθείσα αμοιβή του ενάγοντα είναι ακριβώς στη βάση του ότι η κάθε χωριστή διέπετο από τους δικούς της όρους και αμοιβή που προωθήθηκε.
Κατά δεύτερο, ακόμη και η ίδια η ΜΥ2 ανέφερε ότι η αμοιβή που καταβαλλόταν κατά καιρούς στον ενάγοντα αφορούσε χωριστά στην κάθε εργασία που διεκπεραιωνόταν, έστω και αν οι πληρωμές γίνονταν έναντι ενός συνολικού ποσού (βλ. παραδεκτό Τεκ. Δ):
«εγώ ξέρω ότι εξοφλήσαμε και τη στέγη και τη στέγη του γκαράζ και έμεινε μόνο της κουζίνας η πέργκολα, που ήταν 7 χιλιάδες. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να τα εξοφλήσουμε, όπως εξοφλήσαμε όλα τα άλλα. Αλλά όταν είδαμε αυτήν την κακοτεχνία, είπαμε πρέπει να βρούμε λύση. Θα σου τα δώσουμε τα λεφτά σου, αλλά πρέπει να βρούμε λύση με την κακοτεχνία. Δεν μπορεί να μείνει έτσι το σπίτι. Σας έδειξα τι ήταν το σχέδιο και τι έκανε. … ό,τι κάναμε πληρώναμε, ο λόγος που αφήσαμε την πέργκολα έξω της κουζίνας, είναι γιατί έπρεπε να διορθωθεί η κακοτεχνία και μετά να τον πληρώσουμε. Η πρόθεσή μας ήταν να τον πληρώσουμε. Αλλά δεν μπορούσαμε να αφήσουμε την κακοτεχνία και να τον εξοφλήσουμε και ύστερα να γυρεύκουμε το λάθος. Και τώρα μόλις βρούμε λύση να διορθωθεί η κακοτεχνία, θα τον πληρώσουμε.»
Ως εκ των πιο πάνω λοιπόν και λαμβανομένου υπόψη του ότι η ανταπαίτηση και οι επί του προκειμένου ισχυρισμοί των εναγομένων 1 και 2 αφορούν μόνο στις εργασίες που ο ενάγοντας εκτέλεσε σε σχέση με την στέγη της κατοικίας, η οποία εργασία είναι κοινώς αποδεκτό ότι συμφωνήθηκε να πληρωθεί €16.011 πλέον ΦΠΑ, και ότι εξοφλήθηκε μέσω της καταβολής του ποσού των €22.500 ως και η ίδια η ΜΥ2 ανέφερε, η ύπαρξη ή μη των κατ’ ισχυρισμών κακοτεχνιών στη συγκεκριμένη εργασία για τη στέγη δεν μπορεί θεωρώ να επηρεάσει το δικαίωμα του ενάγοντα να εισπράξει το υπόλοιπο της αμοιβής του που αναφέρεται πιο πάνω να ανέρχεται στο συνολικό ποσό των €12.716,15 (συμπ. ΦΠΑ). Αντιθέτως, όπως ανέφερε και η ΜΥ2, ο ενάγοντας δικαιούτο, και αυτή ήταν και η πρόθεση των εναγομένων 1 και 2, να πληρωθεί το υπόλοιπο της αμοιβής του εφόσον το θέμα των κακοτεχνιών στη στέγη ήταν ασύνδετο με το υπόλοιπο αυτό. Άλλωστε, όπως και η ίδια η ΜΥ2 δήλωσε κατά την αντεξέταση της «… εκτός που τούτο που μας απέκρυψε ότι ήταν στο σημείο που χάθηκε ο πρόβολος και το έκλεισε συνειδητά…Κατά τα άλλα μας έκανε μία καλή δουλειά, δεν είχαμε πρόβλημα…7 χιλιάδες που ήταν η πέργκολα της κουζίνας που σκόπιμα δεν την εξοφλήσαμε και το ξέρει ο Ενάγοντας ότι θα πληρωθεί για τούτο, εάν βρούμε λύση, αν μας διορθώσει την κακοτεχνία συν 7 χιλιάδες».
Στη βάση των πιο πάνω συνεπώς και εφόσον δεν εγείρεται οποιοδήποτε θέμα συμψηφισμού, κρίνω ότι ακόμη και αν ευσταθούν οι ισχυρισμοί που προβάλλουν οι εναγόμενοι 1 και 2 στην ανταπαίτηση τους αναφορικά με τις κατ’ ισχυρισμό κακοτεχνίες του ενάγοντα κατά την κατασκευή της στέγης της κατοικίας, κάτι το οποίο θα προχωρήσω να εξετάσω, αυτό δεν συνιστά ούτε λόγο για να μην επιτύχει η αγωγή του ενάγοντα σε σχέση με τους εν λόγω εναγομένους αλλά ούτε και υπεράσπιση στο δικαίωμα του ενάγοντα να πληρωθεί το υπόλοιπο της αμοιβής του από τους εναγόμενους 1 και 2 τουλάχιστον. Αν τώρα υπάρχει οποιαδήποτε ευθύνη από πλευράς ενάγοντα για τις εργασίες στις οποίες αφορά η ανταπαίτηση των εναγομένων 1 και 2, αυτό είναι θέμα που αφορά μόνο την ανταπαίτηση για την οποία σημειώνω τα εξής.
Η ανταπαίτηση των εναγομένων 1 και 2 αναφορικά με τις κατ’ ισχυρισμό κακοτεχνίες στη στέγη της κατοικίας καθορίστηκε στη δικογραφία και συγκεκριμενοποιήθηκε κατά την ακρόαση να αφορά σε ποσό €15.000 ως το κατ’ ισχυρισμό κόστος επιδιόρθωσης των κακοτεχνιών, σε €10.000 «για ζημιά και φθορά στην πέτρινη τοιχοποιία της κατοικίας» και σε €30.000 για την κατ’ ισχυρισμό μείωση της εμπορικής αξίας της κατοικίας συνεπεία των κακοτεχνιών. Όμως:
Κατά πρώτο, όταν ρητά υπεβλήθη στην ΜΥ2 κατά την αντεξέταση της ότι καμία ζημιά δεν υπέστη η πέτρινη τοιχοποιία της κατοικίας ώστε να δικαιολογείται η ανταπαίτηση του κονδυλιού των €10.000, η μάρτυς κατέστησε ξεκάθαρο ότι στην πραγματικότητα η επί του προκειμένου ανταξίωση των εναγομένων 1 και 2 είναι αβάσιμη:
«Ε. Σας υποβάλλω ότι ουδεμία ζημιά έπαθε η πέτρινη τοιχοποιία της επίδικης κατοικίας.
A. Δεν είπαμε ότι έπαθε τώρα, όταν θα χαλαστεί η στέγη για να ξαναμπεί πρόβολος, εκεί θα πάθει ζημιά. Αυτό λέει ο άνθρωπος που μας έδωσε προσφορά. Δεν είπαμε ότι έπαθε ζημιά η πέτρα, έκατσε πάνω στην πέτρα, χωρίς πρόβολο, χωρίς τίποτε. Τους 6 πόντους που είπε, άφησε τους 6 πόντους που μου έλεγε στο τηλέφωνο…. Δεν είπαμε ότι έπαθε ζημιά η πέτρα, η ζημιά ήταν η εμφάνιση της κατοικίας… Η πέτρα δεν έπαθε τίποτε, επειδή έβαλε 6 πόντους έξω το κεραμίδι, τίποτε δεν έπαθε, θα πάθει όταν θα ξηλωθεί το μέρος τούτο της στέγης, για να γίνει σωστά.»
Σημειώνω εδώ ότι ακόμη και αυτή η κατά τον ισχυρισμό της εναγόμενης 1 μελλοντική ζημιά που θα πάθει η πέτρα, η οποία μάλιστα προβάλλεται να συνιστά ειδική ζημιά συγκεκριμένης φύσης, ουδέποτε υποστηρίχθηκε από οποιαδήποτε μαρτυρία εμπειρογνώμονα ή άλλου ειδικού ως έπρεπε και αυτό πέραν και ανεξάρτητα του ότι με τον τρόπο που η εν λόγω ζημιά προωθήθηκε από τη μάρτυρα, ουσιαστικά εντάχθηκε στο κονδύλι που αξιώνεται χωριστά σε σχέση με το κατ’ ισχυρισμό κόστος επιδιόρθωσης των κακοτεχνιών.
Κατά δεύτερο, όσον αφορά το κονδύλι αναφορικά με την κατ’ ισχυρισμό μείωση της αξίας, ενώ η μεν ΜΥ2 ισχυρίστηκε απλά ότι «…η ζημιά ήταν η εμφάνιση της κατοικίας. Μειώθηκε, διότι εδώ έπρεπε να έχει στέγη όπως έχει εδώ Έντιμε κύριε Δικαστά μου και να έρχεται έξω. Τούτο το πράγμα έπρεπε να είναι και δαμέ (δείχνει φωτογραφία του ακινήτου). Και η είσοδος είναι τούτο το γυμνό πράγμα…» ο δε ΜΥ3, ο ειδικός δηλαδή που κάλεσαν οι εναγόμενοι για να υποστηρίξουν τις αξιώσεις τους και ο οποίος υιοθέτησε γνωμάτευση που τους είχε δώσει στις 14/10/14, ουσιαστικά παρουσίασε τον εαυτό του ως μη ειδικό επί του συγκεκριμένου θέματος και παρέπεμψε για τούτο σε άλλο ειδικό - «…η μη κατασκευή της προεξοχής στην πρόσοψη και την ανατολική πλευρά της οικίας, έχει σαν αποτέλεσμα την κακή αισθητική στην αρχιτεκτονική εμφάνιση της οικίας με φυσικό επακόλουθο την αισθητική μείωση της εμπορικής αξίας του ακινήτου. Προτείνω όπως ζητηθεί από εγκεκριμένο εκτιμητή ακινήτων να εκτιμήσει την οικονομική μείωση της εμπορικής αξίας του ακινήτου, λαμβάνοντας υπόψη, την υφιστάμενη εμφανισιακή κατάσταση της οικίας χωρίς την προεξοχή της στέγης, στην πρόσοψη και την ανατολική όψη του κτηρίου.» (Τεκ.13). Τέτοια μαρτυρία όμως από έναν τέτοιο ειδικό εκτιμητή, ως συμβούλεψε ο ΜΥ3 να εξασφαλιστεί, οι εναγόμενοι ουδέποτε παρουσίασαν στο Δικαστήριο.
Με άλλα λόγια, ούτε για το συγκεκριμένο κονδύλι παρουσιάστηκε οποιαδήποτε ή η απαιτούμενη μαρτυρία που να το υποστηρίζει επαρκώς με αποτέλεσμα και αυτός ο ισχυρισμός των εναγομένων 1 και 2 να παραμείνει μετέωρος και ατεκμηρίωτος.
Παραμένει λοιπόν προς εξέταση μόνο το κονδύλι που αφορά στις €15.000 για την επιδιόρθωση των κατ’ ισχυρισμό κακοτεχνιών στη στέγη της κατοικίας, η απόδειξη του οποίου απαιτούσε, ένεκα της φύσης της αξίωσης, την προσκόμιση μαρτυρίας από εμπειρογνώμονα. Για το λόγο αυτό οι εναγόμενοι προσκόμισαν τη μαρτυρία του ΜΥ3, ο οποίος ισχυρίστηκε μεταξύ άλλων τα εξής:
«Κατά την επίσκεψη μου στην Κατοικία κατά/ή περί τον Οκτώβριο του 2014 διαπίστωσα ότι η στέγη της Κατοικίας, ως επίσης και ο τοίχος πρόσοψης της, δεν εκτελέστηκαν σύμφωνα με τα σχέδια που έχουν δοθεί τόσο από το γραφείο του αρχιτέκτονα όσο το δικού μου. Συγκεκριμένα διαπίστωσα τις ακόλουθες αρχιτεκτονικές αλλαγές στο κτήριο: α) έχει γίνει μετακίνηση του τοίχου πρόσοψης, στον πρώτο όροφο, για τον οποίο δεν ενημερώθηκε ούτε Αρχιτέκτονας ούτε ο Πολιτικός Μηχανικός του έργου και δεν μας έχει ζητηθεί τροποποιημένο σχέδιο, από τον εργολάβο του έργου, β) Επίσης, διαπίστωσα ότι, στην πρόσοψη και στην ανατολική πλευρά της οικίας, δεν κατασκεύασε το γείσο (προεξοχή) στην οροφή, όπως αυτό φαίνεται στα σχέδια και ορθά έχει κατασκευαστεί στην δυτική και βόρεια πλευρά της Κατοικίας. Ο Εργολάβος της στέγης, όφειλε, αφού διαπίστωσε την τροποποίηση στον τοίχο προσόψεως, να ενημερώσει τον αρχιτέκτονα και τον Μηχανικό του Έργου για να πάρει νέες τροποποιητικές οδηγίες για την σωστή εκτέλεση τη στέγης. Αντί αυτού αυθαίρετα έκρινε, από μόνος του και προχώρησε στην κατασκευή της στέγης, όπως αυτός έγκρινε και θεώρησε σωστό να πράξει. Η μη κατασκευή της προεξοχής στην πρόσοψη και στην ανατολική πλευρά της οικίας, έχει σαν αποτέλεσμα την κακή αισθητική στην αρχιτεκτονική εμφάνιση της οικίας, με φυσικό επακόλουθο την αισθητή μείωση της εμπορικής αξίας του ακινήτου. Πέραν τούτου, η μη εφαρμογή των σχεδίων και η εκτέλεση των εργασιών με εμπειρικές μεθόδους (από τεχνίτες) χωρίς την απαιτούμενη στατική μελέτη, αυξάνει τις πιθανότητες για ανεπάρκεια τις στατικότητας του κτηρίου, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο σε κίνδυνο την ασφάλεια των ενοίκων της οικίας. Είναι η άποψη μου ότι για τους πιο πάνω λόγους απαιτείται η άμεση επιδιόρθωση του μέρους της στέγης όπου έγιναν η πιο πάνω αλλαγές και προς το σκοπό αυτό τον τρόπο ετοίμασα νέο τροποποιητικό σχέδιο το οποίο επισυνάπτεται στην Έκθεση μου ημερομηνίας 14/10/2014. Επίσης αφού ο Εργολάβος της στέγης, προχώρησε στις αλλαγές και στον τρόπο κατασκευής της στέγης από μόνος του, χωρίς να καλέσει τους Μηχανικούς του έργου, για να ζητήσει νέες οδηγίες από αυτόν, όπως αυτό είθισται να γίνετε, σε κάθε τροποποίηση των σχεδίων, έλαβε με αυτό τον τρόπο και την ευθύνη των κακοτεχνιών που παρουσιάστηκαν.»
Σημειώνω εδώ ότι στις ίδιες γραμμές είχε κινηθεί και η έκθεση που ο εν λόγω μάρτυρας είχε ετοιμάσει το 2014 (βλ. Τεκ.13) καθώς επίσης και ότι αν και κατά το συγκεκριμένο μάρτυρα το κόστος για τις απαιτούμενες επιδιορθώσεις εκτιμάται να ανέρχεται περί τις €15.000, εντούτοις το ακριβές ποσό μπορεί στο τέλος να είναι πιο ψηλό ή πιο χαμηλό, αναλόγως των προσφορών που θα δοθούν.
Το ερώτημα συνεπώς που πρέπει να απαντηθεί για σκοπούς της ανταπαίτησης είναι το τι όφειλε να πράξει ο ενάγοντας και το τι έπραξε κατά την κατασκευή της στέγης και για το οποίο σημειώνω τα εξής.
Κατά πρώτο, όλοι οι εμπλεκόμενοι και ιδιαίτερα ο ΜΥ3 συμφωνούν ότι η επίμαχη κατοικία δεν είχε χτιστεί με βάση τα αρχιτεκτονικά σχέδια και αυτό διότι, όπως διαπίστωσε και ο ίδιος ο ειδικός των εναγομένων ΜΥ3, «είχε γίνει μία επέκταση του τοίχου του πρώτου ορόφου προς τα έξω, χωρίς να το γνωρίζω ούτε εγώ, ούτε ο αρχιτέκτονας. Τουλάχιστον απ' ό,τι ξέρω. …Μετακινήθηκε ο τοίχος προς τα μπρος, με ό,τι συνεπάγεται και ακολουθούν και τα υπόλοιπα….».
Κατά δεύτερο, όπως ανέφερε ο ΜΥ3 και είναι κοινώς αποδεκτό, το αποτέλεσμα που επέφερε στην κατοικία η επέκταση του τοίχου ήταν ότι «…Με τη μετακίνηση του τοίχου προς τα μπρος, μεγάλωσε και η στέγη και δεξιά και αριστερά, όπως είχατε πει, και κρύφτηκε (το γείσο). Έπρεπε να ξανακατασκευαστεί μπροστά… Έτσι όπως έχει γίνει η μετακίνηση, το γείσο μπροστά εμπορούσε μόνο με γυψοσανίδα να κατασκευαστεί, διότι δεν υπήρχαν δοκάρια και κολώνες στο συγκεκριμένο σημείο για να μπει το γείσο.».
Κατά τρίτο, είναι κοινώς αποδεκτό ότι η τροποποίηση της τοιχοποιίας και η επέκταση του τοίχου, επέκταση η οποία αν και ουσιαστικά άλλαξε τα κατασκευαστικά δεδομένα της κατοικίας έγινε, σύμφωνα με το ΜΥ3, εν αγνοία του και άνευ αρχιτεκτονικής τροποποίησης των σχεδίων που είχαν ετοιμαστεί το 2009 (Βλ. Τεκ.1 και 11), δεν συνιστούσε εργασία στην οποία ενεπλάκηκε ο ενάγοντας αλλά εργασία η οποία είχε ήδη γίνει κατ’ εντολή των εναγομένων και προτού ο ενάγοντας αναλάβει να κατασκευάσει τη στέγη. Αυτό άλλωστε το παραδέχτηκε και η ΜΥ2 κατά την αντεξέταση της - «…αποφασίσαμε να μεγαλώσουμε ένα μέτρο τα υπνοδωμάτια, από την κουζίνα από τη βεράντα. Είπαμε δεν χρειάζεται η βεράντα, καλύτερα να μεγαλώσουμε τα υπνοδωμάτια, γνωρίζοντας ότι με τρεις εμπειρογνώμονες ήταν να καταλάβουν ότι η στέγη μπήκε μέσα και δεν είχε πρόβολο μπροστά...»
Κατά τέταρτο, σύμφωνα με τον ίδιο τον ειδικό των εναγομένων, ήτοι τον ΜΥ3, αν ο ενάγοντας κατασκεύαζε τη στέγη σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά σχέδια, τότε συνεπεία της τροποποίησης που είχε γίνει από τους εναγόμενους 1 και 2 στην τοιχοποιία θα προέκυπτε το πρόβλημα που και ο τελευταίος ισχυρίζεται ότι διαπίστωσε, ήτοι ότι, «…θα έμενε μία τρύπα στα δωμάτια.».
Τέλος, σύμφωνα και πάλι με τον ΜΕ3, ο ενάγοντας δεν γνώριζε ότι στο έργο εμπλέκετο κάποιος πολιτικός μηχανικός και ούτε ο ίδιος ο μάρτυρας κλήθηκε ποτέ από τους εναγόμενους 1 και 2 ως πολιτικός μηχανικός για να επιβλέψει οποιαδήποτε εργασία γινόταν στην κατοικία. Μάλιστα δε, κατά τον ίδιο το ΜΥ3, όταν αποφασίστηκε η αλλαγή στην τοιχοποιία από τους εναγόμενους, τόσο ο εργολάβος που είχαν διορίσει οι τελευταίοι για να κατασκευάσει την κατοικία όσο και οι ίδιοι οι εναγόμενοι ιδιοκτήτες, «…Έπρεπε να καλέσουν τον αρχιτέκτονα να προβεί στην αρχιτεκτονική αλλαγή του κτιρίου και αν επηρεαζόταν το κτίριο, να με καλούσαν και εμένα….».
Πού έγκειται λοιπόν η αμέλεια ή η κακοτεχνία του ενάγοντα;
Σύμφωνα με τον ΜΥ3, επί τη θέσης του οποίου στηρίχτηκε η επί του προκειμένου μαρτυρία των ΜΥ1 και ΜΥ2 και η ανταπαίτηση των εναγομένων 1 και 2, ο ενάγοντας «…όφειλε, αφού διαπίστωσε την τροποποίηση στον τοίχο προσόψεως, να ενημερώσει τον Μηχανικό του έργου για να πάρει νέες τροποποιητικές οδηγίες για την σωστή εκτέλεση της στέγης. Αντί αυτού αυθαίρετα έκρινε, από μόνος του και προχώρησε στην κατασκευή της στέγης, όπως αυτό έγκρινε και θεώρησε σωστό να πράξει» (βλ. Τεκ.13). Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά έγινε;
Σύμφωνα με την εκδοχή του ενάγοντα, μόλις αυτός ξεκίνησε τις συγκεκριμένες εργασίες διαπίστωσε τόσο τη διαφορά που υπήρχε μεταξύ των σχεδίων της κατοικίας που του έδωσαν οι εναγόμενοι και της κατάστασης που διαμορφώθηκε μετά την κατασκευαστική τροποποίηση που οι τελευταίοι είχαν κάμει όσο και ότι θα χανόταν ο πρόβολος της κατοικίας. Ακολούθως, ισχυρίστηκε ο ενάγοντας, ο ίδιος ενημέρωσε σχετικά την εναγόμενη 1 (ΜΥ2) στην οποία εισηγήθηκε διάφορους τρόπους επίλυσης του προβλήματος οπόταν και η τελευταία, μαζί με τον εναγόμενο 1 σύζυγο της, του έδωσαν οδηγίες όπως μην γινεί πρόβολος αλλά όπως το κεραμίδι που θα τοποθετείτο στη στέγη να εξέχει περί τα 10εκ. όπως και έπραξε.
Η εναγόμενη 1 (ΜΥ2) από την άλλη, η οποία δέχεται ότι όντως της τηλεφώνησε ο ενάγοντας για να της αναφέρει κάποιο θέμα που προέκυψε με τη στέγη, αρνήθηκε ότι ο τελευταίος την ενημέρωσε για την απώλεια του προβόλου και ισχυρίστηκε τα εξής κατά την κυρίως εξέταση της:
«Αρχές του 2011 ο Ενάγοντας ξεκίνησε την κατασκευή της στέγης της οικίας η οποία τελείωσε σε 15 μέρες χωρίς να μας αναφέρει ότι αντιμετώπιζε οποιοδήποτε πρόβλημα σε σχέση με τα σχέδια τα οποία του είχαμε παραδώσει και βάσει των οποίων ετοίμασε και μας παρέδωσε την σχετική Προσφορά Τεκμήριο Α. Την τελευταία μέρα πριν ολοκληρώσει την στέγη και όταν ο Ενάγοντας αντελήφθηκε ότι ο πρόβολος της μπροστινής στέγης χάθηκε μέσα από την επέκταση της βεράντας, αντί να μας καλέσει στο εργοτάξιο ώστε και εμείς με την σειρά μας να καλέσουμε τον Πολιτικό Μηχανικό για να μας συμβουλεύσει με ποιο τρόπο θα λύναμε το πρόβλημα, με πήρε τηλέφωνο μέρα μεσημέρι ενώ οδηγούσα στην Λεωφόρο Μακαρίου προς το Ξενοδοχείο Χίλτον (πηγαίνοντας σε μια σημαντική Συνεδρία Επιτροπής πού την κράτησα όταν ήμουν αντιδήμαρχος Έγκωμης) και με ρώτησε πόσες πόντους θα έβγαζε έξω το κεραμίδι από τον τοίχο. Κατά την τηλεφωνική μας επικοινωνία δεν μου ανάφερε οτιδήποτε για την απώλεια του προβόλου ούτε για οποιοδήποτε περεταίρω κόστος πού θα έπρεπε ασφαλώς να τον πληρώσουμε για να φτιάξει νέο πρόβολο. Εγώ του απάντησα ότι δεν ήμουν σε θέση να του απαντήσω γιατί δεν είμαι ο ειδικός επί το θέματος, και του είπα ότι θα έπρεπε να πράξει σύμφωνα με τα σχέδια που είχε στα χέρια του. Όταν την επομένη επισκεφθήκαμε την Κατοικία με τον Εναγόμενο 2 και είδαμε ότι η στέγη δεν κατασκευάστηκε ως τα σχέδια, με αποτέλεσμα η πρόσοψη του σπιτιού να μην δείχνει καθόλου ότι έχει στέγη και να φαίνεται γυμνό σύμφωνα με τις φωτογραφίες πού επισυνάπτονται σαν Τεκμήριο ο Ενάγοντας μας ενημέρωσε ότι λόγο της επέκτασης που έγινε στον όροφο η στέγη δεν μπορούσε να κατασκευαστεί με οποιοδήποτε άλλο τρόπο επιμένοντας ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος κατασκευής της στέγης. Ο Ενάγοντας ήταν κάθετος και επέμενε στην θέση του κάνοντας μας να πιστέψουμε ότι όντως δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κατασκευαστεί η στέγη.»
Αντεξεταζόμενη επί της πιο πάνω θέσης της, η ΜΥ2 ήταν κατηγορηματική ως προς το ότι ο ενάγοντας:
«…Έφερε τη στέγη πιο κοντή. Εμπήκε μέσα ο πρόβολος και την έκλεισε. Απλώς για να έχει ένα πρόσχημα μου τηλεφώνησε πόσους πόντους να βγάλει έξω το κεραμίδι και εγώ δεν καταλάβαινα τον λόγο, λέω δεν είμαι ο ειδικός εγώ και υπάρχουν εμπειρογνώμονες που πληρώνω…. την τελευταία ημέρα έφερε τη στέγη του, ήξερε ότι θέλει πρόβολο, για να τελειώσει το σπίτι. Αλλά επειδή δεν το υπολόγισε από την αρχή να το βάλλει λίγο πιο ψηλά, την τελευταία ημέρα πριν να το κλείσει, έπιασεν με τηλέφωνο και μου είπε τούτο το πράγμα. Και εγώ δεν είμαι ειδικός για να ξέρω και του είπα έχεις σχέδια στο χέρι. Δεν μπορούσα να του πω ναι ή όχι. Έχεις σχέδια και το καλύτερο είναι να έρθει ο αρχιτέκτονας και ο Πολιτικός Μηχανικός να σου πουν πώς να το διορθώσεις, που ο Πολιτικός Μηχανικός ήταν ο κύριος Μαλτέζος….Έπρεπε να με φωνάξει ο κατασκευαστής της στέγης να πάω να του πω ότι θέλει άλλη στατική μελέτη, για να προχωρήσεις να επεκτείνεις τούτο το πράγμα…έπρεπε την ώρα που μου τηλεφώνησε, επιμένω, έπρεπε να μου πει την αλήθεια. Ότι ήρθαμε στην ώρα που χρειάζεται, ο πρόβολος χάθηκε και χρειάζεται να κάνουμε άλλο. Αυτό έπρεπε να μου πει. Όχι αν θα βγάλει το κεραμίδι 6 πόντους έξω. Είναι παραπλάνηση τούτο και ξεγελασμός, για να μην μπει στον κόπο να κάνει άλλο πρόβολο, γιατί νόμιζε ότι δεν θα τον πληρώναμε. Έγινε σε 24 ώρες τούτο το πράγμα. Εκ των υστέρων είπα του γιέ μου, αν κάναμε πρόβολο θα τον πληρωνόσουν έξτρα…αν μου έλεγε θα ερχόμουν να του πω ότι θέλει νέα στατική μελέτη και να γίνει νέος πρόβολος. Αλλά ούτε τον (ΜΥ3) επήρε και επήρε εμένα αντί να μου πει ... Αν με ενημέρωνε ότι πριν να το κλείσει την ίδια ώρα που το έκλεινε μου έκανε τηλέφωνο, αν θα βγάλει 6 πόντους το κεραμίδι. Με ξεγέλασε. Επαναλαμβάνω για τα πρακτικά, εάν εκείνη την ώρα την ημέρα που μου τηλεφώνησε εάν την προηγούμενη που έκλεισε την στέγη, μου έλεγε ότι δεν υπάρχει πρόβολος πού θέλεις να βάλω το κεραμίδι, όχι αυτό, ότι 6 πόντους κάτω από τον τοίχο, αν μου το έλεγε τούτο θα του έλεγα σταμάτα τελείως, μέχρι να έρθουν οι ειδικοί. Ο Πολιτικός Μηχανικός, ο αρχιτέκτονας και ο εργολάβος που ήταν υπεύθυνοι. Μου είπε πόσους πόντους να βγάλει το κεραμίδι. Από πού και ως πού; …αντί να μου πει την αλήθεια ότι πρέπει να κάνουμε πρόβολο κυρία XXXXX και δεν είναι μέσα στην προσφορά και πρέπει να με πληρώσεις έξτρα λεφτά, για να τον κάνω, προτίμησε και έκλεισε το και με ρώτησε μόνο αν πρέπει 6 πόντους να είναι. Εγώ θα του έλεγα όχι, σταμάτα να φέρουμε τους ειδικούς να μας συμβουλεύσουν…Εμείς έχουμε παράπονο για τούτη την κακοτεχνία, όταν την είδε ότι δεν υπήρχε πρόβολος, δεν μας είπε την αλήθεια, μου είπε πόσα να πάρει έξω το κεραμίδι και το έκλεισε. Ενώ ένας τεχνίτης έπρεπε να πει έχουμε πρόβλημα, εδώ δεν υπάρχει πρόβολος…(Υποβ. Σας υποβάλλω ότι αμέσως μόλις διαπίστωσε τη διαφορά των αρχιτεκτονικών σχεδίων με την κατοικία, σας το ανέφερε). Όχι δεν μου το ανέφερε. Ψεύδεται και βάζω και το χέρι μου στο Ευαγγέλιο. Η μόνη αναφορά που έκανε ήταν στο τηλέφωνο, όταν οδηγούσα που με ρώτησε αν θα βγει 6 πόντους έξω το κεραμίδι….Και σαν οδηγάς μπορείς να σκεφτείς; Είναι δική μου ευθύνη να ξέρω, αν θα πρέπει να βγει 6 πόντους έξω;… δεν επήρε τηλέφωνο τον σύζυγο μου ούτε ο σύζυγος ήξερε... το τηλέφωνο που μου είπε για τους 6 πόντους, αφορούσε τον πρόβολο που χάθηκε. Ούτε το ανέφερε ούτε σε εμένα (...) με τον σύζυγο μου δεν επικοινώνησε καθόλου. Εμένα έπιασε σαν οδηγούσα μέσα στον δρόμο και απόρησα, λαλώ πώς είναι δυνατό ένας τεχνίτης να πιάνει τηλέφωνο τον ιδιοκτήτη, σαν οδηγά να τον ρωτά, αν θα αφήκει 6 πόντους το κεραμίδι έξω.» (έμφαση δική μου)
Ενώ όμως η ανταπαίτηση των εναγομένων 1 και 2 είναι επί της πιο πάνω κατηγορηματικής εκδοχής της ΜΥ2 που προωθήθηκε, ήτοι ότι ναι μεν ο ενάγοντας ζήτησε και έλαβε οδηγίες από αυτήν πριν να «κλείσει» τη στέγη αλλά στην πραγματικότητα την είχε ξεγελάσει εφόσον δεν την είχε ενημέρωσε για την πραγματική διάσταση του προβλήματος ως όφειλε, ότι δηλαδή είχε χαθεί ο πρόβολος της κατοικίας και «…αυθαίρετα έκρινε, από μόνος του και προχώρησε στην κατασκευή της στέγης…», κατά τη δική της μαρτυρία η ΜΥ1 πρόβαλε μια εντελώς διαφορετική εικόνα ως προς αυτή την ουσιώδη πτυχή της υπόθεσης και δη μια εικόνα η οποία είναι πλήρως αντίθετη από την προαναφερόμενη εκδοχή της εναγόμενης μητέρας της. Συγκεκριμένα, αντεξεταζόμενη η ΜΥ1, η οποία υπενθυμίζω ότι καθ’ όλο τον ουσιώδη χρόνο αλλά και κατά την ακρόαση ενεργούσε και ως δικηγόρος των εναγομένων 1 και 2, δήλωσε ρητά ότι:
«…Όπως με έχουν ενημερώσει, πράγματι ο Ενάγοντας είχε αντιληφθεί ότι υπήρχαν διαφορές μεταξύ των σχεδίων και της κατασκευής της οικίας όπως ήταν κατά την ημερομηνία που πήγε να ξεκινήσει τις εργασίες και προσπάθησε να πάρει οδηγίες από την Εναγόμενη 1….Πήρε τηλέφωνο την Εναγόμενη 1 και της ζητούσε οδηγίες ως προς ποιον τρόπο θα έπρεπε να κατασκευαστεί η στέγη, της είχε κάνει και σχετικές υποδείξεις και ζητούσε από την Εναγόμενη 1 έγκριση….Φαίνεται και από τη γραπτή δήλωση του Ενάγοντα, φάνηκε και από την αντεξέταση που είχα κάνει στον Ενάγοντα ότι ήταν παραδεκτό και θυμούμαι πάρα πολύ καλά ότι ανέφερε, και αυτή είναι η πραγματικότητα, ότι όταν αντιλήφθηκε τη διαφορά μεταξύ σχεδίων και της κατοικίας επικοινώνησε με την Εναγόμενη 1 και της είχε δώσει σχετική εισήγηση με ποιον τρόπο θα έπρεπε να κατασκευαστεί η στέγη. Και αυτό αναφέρεται και στη γραπτή δήλωσή του….Όταν θα έρθει η Εναγόμενη 1 να καταθέσει θα έχουμε μίαν πλήρη εικόνα για το τι διαμείφθηκε μεταξύ Ενάγοντα και Εναγόμενης 1. Εκείνο που εγώ γνωρίζω και απ' ό, τι θυμούμαι είναι ότι ο Ενάγοντας τους είπε πράγματι ότι λόγω αλλαγών και λόγω επέκτασης θα χανόταν ο πρόβολος και τους εξήγησε με ποιον τρόπο θα κατασκευαζόταν η στέγη….» (έμφαση δική μου)
Κοντολογίς, μεταξύ της μαρτυρίας των ΜΥ1 και ΜΥ2 προκύπτει τέτοια σημαντική διάσταση ως προς ένα ουσιώδες γεγονός της υπόθεσης και δη γεγονός το οποίο συνιστά ουσιαστικά τη βάση επί της οποίας οικοδομήθηκε η ανταπαίτηση των εναγομένων 1 και 2, και αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε απόρριψη της επί του προκειμένου εκδοχής των τελευταίων και χωρίς να υπάρχει ούτε περιθώριο για διάσωση της κατάστασης μέσω της μαρτυρίας του ΜΥ3. Αυτό γιατί ναι μεν ο ΜΥ3 κατέθεσε ως ειδικός αναφορικά με την κατάσταση που αυτός διαπίστωσε να παρουσιάζει η κατοικία το 2014, όμως όπως και ο ίδιος ανέφερε κατά τη μαρτυρία του, η εν λόγω κατάσταση οφειλόταν στις συμφωνίες που έγιναν μεταξύ ιδιοκτητών και ενάγοντα και στις οδηγίες που είχαν τότε δοθεί στον τελευταίο και τις οποίες συμφωνίες και οδηγίες ο ίδιος δεν τις γνωρίζει:
«Ε. Άρα συμφωνείτε μαζί μου ότι η δήλωσή σας εδώ ότι ο εργολάβος, κατασκευαστής της στέγης, δεν κατασκεύασε τον γείσο, ότι δεν ήταν δική του δουλειά, σωστά; A. Δεν γνωρίζω. Θα μπορούσε ο ιδιοκτήτης με τον εργολάβο να είχαν συμφωνία για το γείσο. Έτσι όπως έχει γίνει η μετακίνηση, το γείσο μπροστά εμπορούσε μόνο με γυψοσανίδα να κατασκευαστεί, διότι δεν υπήρχαν δοκάρια και κολώνες στο συγκεκριμένο σημείο για να μπει το γείσο…Ε. Σου υποβάλλω ότι μόλις ο Ενάγοντας αντιλήφθηκε, ο εργολάβος της στέγης, αντιλήφθηκε τη διαφορά των αρχιτεκτονικών σχεδίων με την κατοικία, ενημέρωσε σχετικά τους ιδιοκτήτες προκειμένου να λάβουν γνώση. Α. Αυτό δεν το γνωρίζω, ούτε αν τους ενημέρωσε, ούτε αν δεν τους ενημέρωσε…Ε.Σου υποβάλλω επίσης ότι, μόλις ενημέρωσε ο Ενάγοντας τους ιδιοκτήτες, του ανέφεραν να προχωρήσει ως τα αρχιτεκτονικά σχέδια. A. Όχι, δεν έχω κάτι να πω.»
Όσο δηλαδή αξιόπιστη και να ήθελε θεωρηθεί η μαρτυρία του ΜΥ3, αυτή παρέμεινε μέχρι το τέλος να συνιστά την έκφραση γνώμης ενός ειδικού, η ορθότητα της οποίας όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και εξαρτάται από το υπόβαθρο γεγονότων επί των οποίων αυτή εδράζεται. Το εν λόγω υπόβαθρο όμως, το οποίο είναι αναγκαίο να αποδειχθεί ώστε να μπορεί το Δικαστήριο να απαντήσει το τελικό ερώτημα του πώς και γιατί η στέγη της κατοικίας κατέληξε να έχει τη μορφή που έχει σήμερα, εναπόκειτο στις ΜΥ1 και ΜΥ2 να το αποδείξουν και αυτό διότι ο ΜΥ3, όπως και ο ίδιος δήλωσε, όχι μόνο δεν γνώριζε τι είχε προηγηθεί αλλά και δεν ήταν ούτε και σε θέση να γνωρίζει εφόσον οι εναγόμενοι ιδιοκτήτες συνειδητά αποφάσισαν να μην τον εμπλέξουν εξ αρχής στις εργασίες.
Για τους πιο πάνω λόγους συνεπώς, σε αντίθεση με την επί του προκειμένου εκδοχή των εναγομένων η οποία απορρίπτεται, η εκδοχή του ενάγοντα, η οποία κατά την ακρόαση έγινε ουσιαστικά πλήρως αποδεκτή από τη μάρτυρα και συνήγορο των εναγομένων (ΜΥ1), κρίνεται καθ’ όλα αξιόπιστη και στη βάση της προβαίνω σε περαιτέρω ευρήματα.
Ειδικότερα, καθίσταται περαιτέρω εύρημα μου ότι με το που ξεκίνησε τις εργασίες στη στέγη της κατοικίας με βάση τα σχέδια που του δόθηκαν, ο ενάγοντας αντιλήφθηκε ότι υπήρχαν διαφορές μεταξύ των σχεδίων αυτών και του τρόπου με τον οποίο κατασκευάστηκε η κατοικία οπόταν και ενημέρωσε άμεσα και πλήρως τους ιδιοκτήτες της κατοικίας για το θέμα αυτό, αναφέροντας τους ρητά και ξεκάθαρα ότι θα χανόταν ο πρόβολος της κατοικίας. Ακολούθως τους εισηγήθηκε διάφορους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να κατασκευαστεί η στέγη και οι ιδιοκτήτες του έδωσαν όπως προχωρήσει με τον τρόπο που εν τέλει προχώρησε και κατασκεύασε τη στέγη.
Υπό το φως των πιο πάνω ευρημάτων μου, κρίνω ότι οι εναγόμενοι 1 και 2, οι οποίοι ήταν οι ιδιοκτήτες της κατοικίας και κατ’ επέκταση οι κύριοι όλων των έργων που γίνονταν σ’ αυτή, δεν δικαιούνται να επιχειρούν τώρα να αποδώσουν στον ενάγοντα ευθύνη για το γεγονός ότι εκτέλεσε τις δικές τους οδηγίες χωρίς να επιβεβαιώσει πρώτα την ορθότητα των εν λόγω οδηγιών με τον αρχιτέκτονα ή τον πολιτικό μηχανικό των εναγομένων και να προσπαθούν έτσι ν’ απαλλαχτούν από τη δική τους απόφαση να δώσουν στον ενάγοντα οδηγίες χωρίς πρώτα να διαβουλευτούν με τον δικό τους πολιτικό μηχανικό και αρχιτέκτονα. Άλλωστε, όταν οι εναγόμενοι 1 και 2 αυτοί αποφάσιζαν το 2010 να συμβληθούν με τον ενάγοντα και να του υποδείξουν εκείνοι τι ήθελαν να κάμει στην κατοικία τους χωρίς να εμπλέξουν τον αρχιτέκτονα και τον πολιτικό τους μηχανικό ή όταν ο εναγοντας εκτελούσε τις επίδικες εργασίες για τις οποίες δηλώθηκε κατά την ακρόαση ότι «…Κατά τα άλλα μας έκανε μία καλή δουλειά, δεν είχαμε πρόβλημα», ουδέποτε οι εν λόγω εναγόμενοι θεώρησαν ότι ο ενάγοντας έπρεπε αυτεπάγγελτα να «ελέγξει» τις οδηγίες τους. Αντιθέτως, όπως και ο ίδιος ο ειδικός των εναγομένων ανέφερε κατά την ακρόαση, ο ΜΥ3 δηλαδή, είναι οι εναγόμενοι 1 και 2 που ως ιδιοκτήτες του έργου έπρεπε εξ’ αρχής «…να καλέσουν τον αρχιτέκτονα να προβεί στην αρχιτεκτονική αλλαγή του κτιρίου και αν επηρεαζόταν το κτίριο, να με καλούσαν και εμένα….» αλλά παρά ταύτα οι τελευταίοι αποφάσισαν για τους δικούς τους λόγους να μην το πράξουν.
Κανένα έρεισμα λοιπόν δεν βρίσκω να υπάρχει στα όσα οι εναγόμενοι 1 και 2 προβάλλουν να συνθέτουν και να στοιχειοθετούν την ανταπαίτηση τους εναντίον του ενάγοντα.
Υπό το φως των πιο πάνω διαπιστώσεων μου, ήτοι ότι ο ενάγοντας δικαιούτο να πληρωθεί από τους εναγόμενους 1 και 2 τουλάχιστο το υπόλοιπο της αμοιβής του το οποίο ανέρχεται στο ποσό των €12.716,15 (συμπ. ΦΠΑ) και ότι η ανταπαίτηση των τελευταίων δεν έχει ούτε πραγματικό αλλά ούτε και νομικό έρεισμα, το μόνο επίδικο θέμα που παραμένει να απαντηθεί αναφορικά με αυτή την πτυχή της υπόθεσης είναι το αν η εναγόμενη 3 (ΜΥ1) ευθύνεται απέναντι στον ενάγοντα από κοινού με τους εναγόμενους 1 και 2. Υπενθυμίζω εδώ ότι με τη χωριστή της υπεράσπιση η εναγόμενη 3 αρνείται ότι ευθύνεται προσωπικά απέναντι στον ενάγοντα, είτε συμβατικώς είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο.
Η επί του προκειμένου εκδοχή του ενάγοντα λοιπόν βασίστηκε κυρίως στον ισχυρισμό ότι η εναγόμενη 3 ήταν παρούσα και είχε ενεργό εμπλοκή κατά τη σύναψη των επίδικων συμφωνιών με τους εναγόμενους 1 και 2, στο ότι είναι συνιδιοκτήτρια στο ακίνητο που είχε ανεγερθεί η επίμαχη κατοικία στην οποία έγιναν οι επίδικες εργασίες καθώς και στην κατ’ ισχυρισμό ενεργό εμπλοκή της καθ’ όλο τον ουσιώδη χρόνο. Για τους λόγους όμως που θα προχωρήσω να εξηγήσω, κρίνω ότι τίποτα από τα όσα έθεσε ενώπιον μου ο ενάγοντας δεν δικαιολογεί την απόδοση προσωπικής ευθύνης στην εναγόμενη 3 σε σχέση με τις επίδικες εργασίες.
Κατά πρώτο, είναι κοινώς αποδεκτό ότι καμία εκ των παραδεκτών επίδικων προσφορών και συμφωνιών δεν υπογράφεται ή γίνεται με την εναγόμενη 3 (βλ. Τεκ. Α και Β). Μάλιστα δε, οι εν λόγω προσφορές απευθύνονται ρητά στους εναγόμενους 1 και 2 οι οποίοι και τις υπογράφουν.
Κατά δεύτερο, να μεν η εναγόμενη 3 είναι συνιδιοκτήτρια στο επίμαχο ακίνητο, όμως τέτοιοι συνιδιοκτήτες είναι και ακόμη τέσσερα πρόσωπα μεταξύ των οποίων και η εναγόμενη 1 (βλ. Τεκ.10). Πέραν όμως της τελευταίας, κανένας άλλος συνιδιοκτήτης δεν θεωρήθηκε ποτέ ότι ένεκα της ιδιότητας του αυτής έχει ευθύνη απέναντι στον ενάγοντα σε σχέση με τις εργασίες που εκτελέστηκαν στο ακίνητο. Μάλιστα δε, ο εναγόμενος 2, ο οποίος είναι παραδεκτό ότι έχει συμβατική ευθύνη απέναντι στον ενάγοντα, δεν είναι συνιδιοκτήτης στο ακίνητο.
Κατά τρίτο, καμία εκ των παραδεκτών αποδείξεων πληρωμής που εξέδωσε ο ενάγοντας δεν απευθύνεται προς την εναγόμενη 3. Αντιθέτως, όσες αποδείξεις εξέδωσε ο ενάγοντας στο όνομα φυσικού προσώπου αυτές εκδόθηκαν προς τους εναγόμενους 1 και/ή 2 και σε μία εξ’ αυτών μάλιστα αναφέρεται ότι αφορά στην «οικία κας XXXXX» (βλ. Τεκ.Δ).
Κατά τέταρτο, τα αρχιτεκτονικά σχέδια που επικαλέστηκε ο ενάγοντας ότι του δόθηκαν από τους εναγόμενους κατά τη σύναψη των επίδικων συμφωνιών αναφέρουν ρητά ότι αφορούν στην «Οικοδομή XXXXX Γεωργαλλά» (Τεκ.1) ενώ την ίδια στιγμή, ακόμη και ο ίδιος ο ενάγοντας κατά τη μαρτυρία του ανέφερε ότι ο λόγος που επικοινώνησε με τους εναγόμενους 1 και 2 όταν διαπίστωσε το πρόβλημα με τον πρόβολο της στέγης ήταν διότι αυτούς ήταν που αναγνώριζε ως ιδιοκτήτες της επίμαχης κατοικίας και ως τα μόνα πρόσωπα που θα μπορούσαν και που έπρεπε να του δώσουν οδηγίες ως προς το πώς να προχωρήσει. Μάλιστα δε, σύμφωνα με τον ίδιο τον ενάγοντα αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος δεν θεωρούσε ότι προέβη σε οποιεσδήποτε κακοτεχνίες στη στέγη της κατοικίας, ήτοι διότι εκτέλεσε πλήρως τις οδηγίες των εναγόμενων 1 και 2 ιδιοκτητών.
Τέλος, σύμφωνα με τον ίδιο τον ενάγοντα, αυτός που είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο στο τι θα γινόταν στην επίμαχη κατοικία ήταν η εναγόμενη 1. Όπως χαρακτηριστικά το έθεσε ο ενάγοντας αντεξεταζόμενος από τη ΜΥ1, «…Από τη στιγμή που η κυρία Σοφία, η μητέρα σου είναι τόσο ισχυρογνώμονας και τόσο αυτό που θέλει να γίνεται … τότε θα καταλάβουν ποια ήταν η γνώμη του αρχιτέκτονα και πολιτικού μηχανικού. Ήταν τζιείνος παπάς, τζιείνος τατάς η μάνα της».
Κοντολογίς, έστω και αν η εναγόμενη 3 είχε κάποια εμπλοκή στα επίδικα γεγονότα, τίποτα από τα όσα έχει παρουσιάσει ο ενάγοντας δεν μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι αυτή είχε καταστεί ποτέ αντισυμβαλλόμενος του τελευταίου ή ότι διαδραμάτιζε τέτοιο καθοριστικό ρόλο στις επίδικες συμφωνίες ώστε να μπορεί να συναχθεί, έστω εμμέσως, ότι είχε και αυτή προσωπική ευθύνη να πληρώσει την αμοιβή του ενάγοντα. Αντιθέτως, από την προσκομισθείσα μαρτυρία προκύπτει ότι πιο πολύ που θα μπορούσε να θεωρηθεί η όποια εμπλοκή της εναγόμενης 3 στην υπόθεση ήταν ότι αυτή ενεργούσε ως αντιπρόσωπος ή σύμβουλος των μοναδικών αντισυμβαλλομένων του ενάγοντα, ήτοι των εναγομένων 1 και 2.
Δεν αποδέχομαι συνεπώς την επί του προκειμένου εκδοχή του ενάγοντα και βρίσκω ότι ουδέποτε η εναγόμενη 3 κατέστη αντισυμβαλλόμενος του ή ότι ανέλαβε ποτέ οποιαδήποτε προσωπική δέσμευση ή ευθύνη να του καταβάλει την αμοιβή που οι εναγόμενοι 1 και 2 συμφώνησαν να του καταβάλουν.
Ενόψει των πιο πάνω ευρημάτων μου και ειδικότερα τις διαπίστωσης ότι ευθύνη απέναντι στον ενάγοντα σε σχέση με τη «βασική» αξίωση του είχαν και έχουν μόνο οι εναγόμενοι 1 και 2, προχωρώ να εξετάσω το τελευταίο επίδικο θέμα της υπόθεσης, ήτοι την αξίωση του ενάγοντα να πληρωθεί το ποσό των €1000 που ισχυρίζεται ότι κατέβαλε στους δικηγόρους του ως αμοιβή για τις υπηρεσίες που του παρείχαν πριν την αγωγή και συγκεκριμένα κατά τις προσπάθειες που γίνονταν για διευθέτηση των θεμάτων που είχαν προκύψει σε σχέση με την αμοιβή του. Ως προς αυτό το θέμα λοιπόν παρατηρώ τα εξής.
Προς επίρρωση της συγκεκριμένης αξίωσης του ο ενάγοντας παρέπεμψε στο σχετικό τιμολόγιο που είχαν εκδώσει στο όνομα του οι δικηγόροι του στις 30/03/12, το πρωτότυπο του οποίου είχε ήδη κατατεθεί στην υπόθεση στα πλαίσια ενδιάμεσης διαδικασίας για έκδοση απόφασης εναντίον των εναγομένων. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο εν λόγω τιμολόγιο, αυτό φέρεται να αφορά σε «….δικηγορικά έξοδα για επιστολές, 4 ραντεβού, τηλεφωνική επικοινωνία με XXXXX Γεωργαλλά, προεργασίες για συμφωνία μεταξύ XXXXX Χάσικου και XXXXX Γεωργαλλά».
Ενώ όμως ήταν παραδεκτό ότι πριν την καταχώρηση της υπόθεσης είχαν γίνει προσπάθειες διευθέτησης στις οποίες ενεπλάκηκαν τόσο οι δικηγόροι του ενάγοντα όσο και οι δικηγόροι των εναγομένων, εντούτοις πέραν αυτού του γεγονότος και του προαναφερόμενου τιμολογίου, καμία άλλη μαρτυρία δεν παρουσίασε ο ενάγοντας που να καταδεικνύει είτε τη συμφωνία των εναγομένων να πληρώσουν το εν λόγω τιμολόγιο σε περίπτωση μη διευθέτησης της υπόθεσης, είτε ότι το συγκεκριμένο κονδύλι συνιστά εύλογη ζημιά που ήταν εκ των προτέρων και προβλέψιμη αλλά και σε γνώση των εναγομένων (foreseeable and within the reasonable contemplation of the parties) (βλ. μεταξύ άλλων ΒΟΥΖΟΥΝΗ κ.α. ν. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ, ECLI:CY:AD:2019:A138, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 457/2012, 10/4/2019, Hadley v. Baxendale (1854) 9 Exch 341, Saab and another v. Holy Monastery Ay. Neophytos (1982) 1 C.L.R. 499 και Αλπάν (Αδελφοί Τάκη) Λτδ κ.α. ν. Θέλμας Τρυφωνίδου (1996) 1 Α.Α.Δ. 679). Το συγκεκριμένο κονδύλι άλλωστε προβάλλεται να συνιστά περαιτέρω ζημιά που προκλήθηκε στον ενάγοντα συνεπεία της αντισυμβατικής στάσης που επέδειξαν οι αντισυμβαλλόμενοι του.
Πρόσθετα όμως των πιο πάνω, ακόμη και αν η συγκεκριμένη ζημιά ήθελε εξεταστεί στη βάση του τι συνιστά «εύλογη αποζημίωση» και πάλι δεν θα μπορούσε να επδικασθεί υπέρ του ενάγοντα εφόσον καμία μαρτυρία δεν έχει προσκομιστεί ώστε να μπορεί να εξεταστεί το κατ’ ισχυρισμό «εύλογο» της εφόσον οι υπηρεσίες στις οποίες φέρεται να αφορά το συγκεκριμένο τιμολόγιο ουδέποτε επεξηγήθηκαν ή τεκμηριώθηκαν στον απαιτούμενο βαθμό. Και σίγουρα δεν θα μπορούσε εδώ να αγνοηθεί ότι ενώ μέρος του συγκεκριμένου κονδυλίου παρουσιάζεται να αφορά σε προεργασία και ετοιμασία κάποιας συμφωνίας με την εναγόμενη 3, εντούτοις ούτε κάποιο προσχέδιο συμφωνίας παρουσιάστηκε κατά την ακρόαση αλλά ούτε και καταδείχθηκε η εν λόγω εναγόμενη να υπέχει τελικά ευθύνη απέναντι στον ενάγοντα σε σχέση με τις επίδικες εργασίες.
Η συγκεκριμένη αξίωση του ενάγοντα επομένως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή και απορρίπτεται.
Για όλους τους πιο πάνω λόγους συνεπώς, κρίνω ότι ο ενάγοντας πέτυχε μεν να αποδείξει στον απαιτούμενο βαθμό ότι οι εναγόμενοι 1 και 2 οφείλουν να του καταβάλουν το ποσό των €12.716,15 (συμπ. ΦΠΑ), απέτυχε όμως να αποδείξει ότι και η εναγόμενη 3 ευθύνεται απέναντι του για οποιοδήποτε λόγο και με οποιοδήποτε τρόπο. Η αγωγή συνεπώς επιτυγχάνει σε σχέση με τους εναγόμενους 1 και 2 ενώ απορρίπτεται σε σχέση με την εναγόμενη 3.
Για τους λόγους που επίσης έχω εξηγήσει, κρίνω ότι οι εναγόμενοι 1 και 2 δεν έχουν καταφέρει να αποδείξει την ανταπαίτηση τους εναντίον του ενάγοντα.
Στη βάση των πιο πάνω εκδίδεται απόφαση υπέρ ενάγοντα και εναντίον εναγομένων 1 και 2 αλληλέγγυα και κεχωρισμένα για το ποσό των €12.716,15 (συμπ. ΦΠΑ) πλέον νόμιμο τόκο από 01/10/11 που δεν αμφισβητείται ότι συνιστά την ημερομηνία ολοκλήρωσης των επίδικων εργασιών.
Η ανταπαίτηση των εναγομένων 1 και 2 απορρίπτεται.
Όσον αφορά τα έξοδα της υπόθεσης, αν και η επιτυχούσα στην αγωγή εναγόμενη 3 είχε καταχωρήσει χωριστή υπεράσπιση, εντούτοις τις θέσεις της η τελευταία τις προώθησε κατά την ακρόαση από κοινού με τους αποτυχόντες εναγόμενους 1 και 2, για τους οποίους μάλιστα κατέθεσε και ως μάρτυρας τόσο στην αγωγή όσο και στην ανταπαίτηση, διαδικασίες οι οποίες συνεκδικάστηκαν.
Κρίνω συνεπώς ορθό και δίκαιο όπως προς όφελος του ενάγοντα και εναντίον των εναγομένων 1 και 2 επιδικαστούν μόνο τα 2/3 των εξόδων της απαίτησης και της ανταπαίτησης, όπως αυτά θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο και τα οποία θα είναι βεβαίως περιορισμένα σε ένα σετ εξόδων εκεί όπου είναι κοινά για απαίτηση και ανταπαίτηση (βλ. Theomaria Estates Ltd ν. Samuel Mason και Άλλων, (2005) 1 Α.Α.Δ. 256) και εκδίδω ανάλογη διαταγή.
(Υπ.)……………………….
Λ. Πασχαλίδης, Ε.Δ.
Πιστόν Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής