ECLI:CY:EDLEM:2023:A187
ΣΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
Ενώπιον: Δ-Μ Γεωργιάδου Προσ. Ε.Δ.
Αγωγή αρ.: 1285/2020
Μεταξύ:-
CHARBEL HOMSI
Ενάγοντος
- και -
BOGOFINANCE CAPITAL MARKETS LIMITED (brand «FXJET»), HE 350309
Εναγομένης
Αίτηση ημερομηνίας 13/09/2022 για ασφάλεια εξόδων.
Ημερομηνία: 21η Αυγούστου 2023
Εμφανίσεις:
Για την Εναγόμενη - Αιτήτρια: κος Κ. Γρηγορίου για PHC Tsangarides LLC
Για τον Ενάγοντα - Καθ’ ου η Αίτηση: κος Α. Παπαντωνίου και κα Α. Μαυρικίου για Παπαντωνίου & Παπαντωνίου Δ.Ε.Π.Ε.
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Με την υπό εξέταση ενδιάμεση αίτηση (η «Αίτηση») η Εναγόμενη – Αιτήτρια (η «Αιτήτρια») ζητά από τον Ενάγοντα – Καθ’ ου η Αίτηση (ο «Καθ’ ου η Αίτηση») να παραχωρήσει ασφάλεια εξόδων (security for costs) για το ποσό των €6.000, αναφορικά με τα έξοδα που θα υποστεί στο πλαίσιο της Αγωγής του Ενάγοντος, με τον πιο πάνω αριθμό και τίτλο, καθώς και διάταγμα αναστολής κάθε περαιτέρω διαδικασίας μέχρι να παραχωρηθεί η ζητούμενη ασφάλεια εξόδων.
Ο Καθ’ ου η Αίτηση αξιώνει με την Αγωγή του ποσό ύψους 20.400 USD, ως αποζημίωση ή/και ως συμφωνηθείσα αμοιβή για υπηρεσίες τεχνολόγου πληροφορίας (ΙΤ) και για υπηρεσίες τεχνικής υποστήριξης, τις οποίες ισχυρίζεται ότι παρέσχε στην Αιτήτρια, στο πλαίσιο μεταξύ τους προφορικής συμφωνίας, η οποία συνήφθη περί τα τέλη του 2015. Δικογραφείται συμφωνηθείσα αμοιβή ύψους 200 USD για κάθε ημέρα κατά την οποία θα απαιτείτο η μετάβαση και η παρουσία του Ενάγοντος στην έδρα της Αιτήτριας στην Κύπρο, καθώς και επιπρόσθετη ετήσια αμοιβή ύψους 5.000 USD για την εξ αποστάσεως εργασία του Καθ’ ου η Αίτηση. Η συμφωνία αυτή, κατά τον Καθ’ ου η Αίτηση, ήταν επιπρόσθετη των υπηρεσιών που ήδη παρέσχε ως μισθωτός στην εταιρεία Bogofinance S.A.L., η οποία είχε ιδρύσει την Αιτήτρια. Παρόλο που ο Καθ’ ου η Αίτηση παρείχε στην Αιτήτρια τις συμφωνηθείσες υπηρεσίες, αυτή παρέλειψε ή/και αμέλησε να του καταβάλει τη συμφωνηθείσα αμοιβή, με το αιτιολογικό ότι οι υπηρεσίες του παρασχέθηκαν στο πλαίσιο της εργασιακής του σχέσης με την Bogofinance S.A.L.
Με την Υπεράσπισή της, η Αιτήτρια εγείρει προδικαστική ένσταση, υποστηρίζοντας ότι ο Καθ’ ου η Αίτηση κωλύεται να εγείρει την παρούσα Αγωγή, καθότι έχει ήδη εγείρει την ίδια αξίωση ενώπιον αρμόδιου οργάνου ή/και Δικαστηρίου στον Λίβανο, η οποία έχει εκδικαστεί ή/και διευθετηθεί. Άνευ βλάβης της προδικαστικής ένστασης, με την Υπεράσπισή της η Αιτήτρια υποστηρίζει ότι αποτελεί θυγατρική εταιρεία της Bogofinance S.A.L. και ότι οι ώρες που απασχολήθηκε o Καθ’ ου η Αίτηση με δικά της θέματα ήταν ώρες εργασίας και/ή αφαιρούνταν από τις ώρες εργασίες του στην Bogofinance S.A.L. Υποστηρίζεται, περαιτέρω, ότι οι διαφορές του Καθ’ ου η Αίτηση τόσο με την Bogofinance S.A.L. όσο και με την Αιτήτρια διευθετήθηκαν στο πλαίσιο δικαστικής διαδικασίας στον Λίβανο και ότι ο Καθ’ ου η Αίτηση αποζημιώθηκε δηλώνοντας εγγράφως ότι η αποζημίωση που έλαβε περιλάμβανε και τις υπηρεσίες που παρέσχε στην Αιτήτρια.
Με την Απάντησή του ο Καθ’ ου η Αίτηση αρνείται τους ισχυρισμούς της Αιτήτριας και εμμένει στους δικούς του.
Η υπό εξέταση Αίτηση υποβλήθηκε μετά την καταχώριση της Κλήσης για Οδηγίες του Καθ’ ου η Αίτηση και του Παραρτήματος της Αιτήτριας.
Η Αίτηση στηρίζεται στη Δ.60 και Δ.48 του περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικού Κανονισμού (στο εξής ο «ΠΔΔΚ») και υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση υπαλλήλου του δικηγορικού γραφείου των δικηγόρων της Εναγόμενης – Αιτήτριας (στο εξής η «ΕΔ – ΑΑ»). Η ΕΔ-ΑΑ κάνει αναφορά στα δικόγραφα και υποστηρίζει ότι η Αιτήτρια έχει πολύ καλή υπεράσπιση. Αναφέρει ότι ο Καθ’ ου η Αίτηση είναι μόνιμος κάτοικος Λιβάνου, δηλαδή τρίτης χώρας εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι δεν έχει οποιουσδήποτε μόνιμους δεσμούς ή περιουσιακά στοιχεία στην Κύπρο και, συνεπώς, σε περίπτωση απόρριψης της Αγωγής, οποιαδήποτε διαταγή εξόδων τυχόν εκδοθεί προς όφελος της Αιτήτριας θα είναι αδύνατο να εκτελεσθεί. Περαιτέρω, προβαίνοντας σε πρόχειρο υπολογισμό των εξόδων της Αγωγής καταλήγει ότι η Αιτήτρια θα επωμιστεί, τουλάχιστον €5.067 πλέον Φ.Π.Α. και θεωρεί εύλογο και δίκαιο να παράσχει ο Καθ’ ου η Αίτηση ασφάλεια εξόδων για €6.000.
Στις 08/02/2023 καταχωρίσθηκε Ένσταση από μέρους του Καθ’ ου η Αίτηση, η οποία περιλαμβάνει 13 λόγους ένστασης. Σύμφωνα με αυτούς, η Αίτηση στερείται νομικού και πραγματικού υποβάθρου, δεν δικαιολογείται η έκδοση του αιτούμενου διατάγματος, η Αίτηση είναι παράτυπη και η ένορκη δήλωση που την υποστηρίζει είναι άκυρη, αντικανονική και ανεπαρκής. Υπάρχει αντικειμενική δυσκολία να παράσχει ο Καθ’ ου η Αίτηση εγγύηση εξόδων και τυχόν έγκριση του αιτήματος θα του αποστερήσει το δικαίωμα πρόσβασης στην δικαιοσύνη, ενώ το αιτούμενο ποσό ασφάλειας εξόδων είναι αδικαιολόγητα διογκωμένο. Επίσης, η Αίτηση έγινε με υπέρμετρη καθυστέρηση, είναι καταχρηστική, γίνεται κακόπιστα, για λόγους άλλους από εκείνους που τάσσει ο νομοθέτης και στοχεύει στην καταπάτηση των Συνταγματικών δικαιωμάτων του Καθ’ ου η Αίτηση. Τέλος, η Αγωγή του Καθ’ ου η Αίτηση έχει πολλές πιθανότητες επιτυχίας και τυχόν έγκριση του αιτήματος θα συνεπάγεται άρνηση δικαιοσύνης, άνιση μεταχείριση και παραβίαση του δικαιώματος για δίκαιη δίκη.
Η Ένσταση υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση δικηγόρου, που εργάζεται στο δικηγορικό γραφείο των δικηγόρων του Καθ’ ου η Αίτηση (στο εξής η «ΕΔ-AM»), εν όψει του ότι ο Καθ’ ου η Αίτηση είναι μόνιμος κάτοικος εξωτερικού. Η ΕΔ-ΑΜ, αναφέρεται στους λόγους ένστασης και υποστηρίζει ότι, λόγω της οικονομικής κρίσης, του πληθωρισμού που πλήττει τον Λίβανο και της υποβάθμισης του νομίσματός του, ο Καθ’ ου η Αίτηση έχει αντικειμενική δυσκολία να παράσχει την αιτούμενη ασφάλεια εξόδων, αφού λαμβάνει μηνιαίο εισόδημα ύψους 4.500.000,00 λιρών Λιβάνου, ποσό που ισοδυναμεί με περίπου 120 δολάρια Αμερικής. Επισυνάπτεται, ως Τεκμήριο 1, σχετική βεβαίωση από τον εργοδότη του Καθ’ ου η Αίτηση και αποδεικτικό της ισοτιμίας της Λίρας του Λιβάνου προς το Δολάριο Αμερικής στις 23/01/2023. Υποστηρίζεται επίσης ότι το ποσό εξόδων για το οποίο ζητείται η παροχή ασφάλειας, είναι αδικαιολόγητα διογκωμένο.
Η ακρόαση της Αίτησης διεξήχθη στη βάση του περιεχομένου των ενόρκων δηλώσεων, καθώς και των γραπτών αγορεύσεων των ευπαίδευτων δικηγόρων των μερών. Έχω μελετήσει τις αγορεύσεις και αναφορά σε αυτές, καθώς και στις εισηγήσεις των μερών, θα γίνει εκεί και όπου κρίνεται αναγκαίο και σκόπιμο.
Η Διαταγή 60 Θ.1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, στην οποία βασίζεται η παρούσα Aίτηση, προνοεί τα ακόλουθα:
«A plaintiff … ordinarily resident out of Cyprus ή Κράτους-Μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης may, at any stage of the action, be ordered to give security for costs, though he may be temporarily resident in Cyprus ή σε Κράτος-Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Νοείται ότι αλλοδαποί εργαζόμενοι με χαμηλό εισόδημα εξαιρούνται οποιασδήποτε διαταγής για παροχή ασφάλειας εξόδων.»
Ο σκοπός της παροχής ασφάλειας εξόδων συνοψίσθηκε στην υπόθεση Standard Ltd κ.α. ν. Gold Seal Ship Co. Ltd (1993) 1 Α.Α.Δ. 121, ως εξής:
«Η πρόνοια για ασφάλεια εξόδων σκοπό έχει να διασφαλίσει στον εναγόμενο την είσπραξη των εξόδων που θα δοθούν υπέρ του, στις περιπτώσεις που ο ενάγων είναι κάτοικος εξωτερικού και δεν έχει περιουσία στην Κύπρο. Διασφαλίζεται, έτσι, η εκτέλεση της δικαστικής απόφασης για έξοδα – τα έξοδα του εναγομένου εναντίον του ενάγοντος, ή του ενάγοντος εναντίον ανταπαιτητή, αναλόγως της περίπτωσης.
Η έκδοση ή όχι διατάγματος για ασφάλεια εξόδων είναι προϊόν άσκησης διακριτικής ευχέρειας και όχι δέσμιας εξουσίας, η οποία ασκείται από το Δικαστήριο δικαστικά, ανάλογα με τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης (βλ. ενδεικτικά Union des Cooperatives ν. Apak Agro (Αρ. 2) (1992) 1 Α.Α.Δ. 1170). Τα κριτήρια άσκησης της διακριτικής ευχέρειας που παρέχει στο Δικαστήριο η Δ.60 έχουν τύχει ανάλυσης σε σωρεία αποφάσεων της νομολογίας και οι σχετικές αρχές έχουν συνοψισθεί επαρκώς σε αρκετές πρόσφατες, όπως οι ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ ν. ELLINAS FINANCE PUBLIC COMPANY LTD, Πολιτική Έφεση Αρ. 86/2015, 13/1/2020, ECLI:CY:AD:2020:A12, Κ.Κ. NEW EXTRA LTD ν. ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΚΥΠΡΟΥ, Π.Ε. Αρ. 218/2016, 18/1/2018, ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ v. ΜΑΡΚΟΥ, Π.Ε. Αρ. Ε59/2020, 15/1/2021, ΜΟΝΑΧΗ ΜΑΡΚΕΛΛΑ κ.α. v. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ κ.α., Π.Ε. Αρ. 9/2016, 29/1/2021 και ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ v. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Π.Ε. Αρ. 405/2016, 15/4/2021, στις οποίες γίνεται εκτενής ανάλυση της προγενέστερης νομολογίας.
Το πρώτο κριτήριο που εξετάζεται με βάση τη Δ.60 είναι η συνήθης διαμονή του ενάγοντος, αφού για να ενεργοποιηθεί η δικαιοδοσία που παρέχει στο Δικαστήριο η Δ.60 θ.1, ως έχει τροποποιηθεί, θα πρέπει ο ενάγων να έχει τη συνήθη διαμονή του εκτός Κύπρου ή σε κράτος που δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η διαμονή του ενάγοντος είναι κάτι το οποίο πρωτίστως φαίνεται από το ίδιο το κλητήριο ένταλμα (Genemp Trading Ltd ν. Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα Δημόσια Εταιρεία Λτδ πρώην Λαϊκή Κυπριακή Τράπεζα Λτδ (2011) 1 Α.Α.Δ. 1314).
Ο δεύτερος παράγοντας που εξετάζει το Δικαστήριο είναι κατά πόσο κατέχει ο ενάγων περιουσία εντός της επικράτειας, η οποία να είναι ουσιαστική και μόνιμη, κυρίως ακίνητη. Επί του εν λόγω κριτηρίου, στην υπόθεση Genemp Trading Ltd (ανωτέρω) αναφέρθηκαν τα ακόλουθα:
«Η τυχόν κατοχή εκ μέρους του ενάγοντα περιουσίας που βρίσκεται εντός της επικράτειας και είναι ουσιαστική και μόνιμη, δυνατόν να συνηγορήσει εναντίον της παροχής ασφάλειας εξόδων υπό την προϋπόθεση ότι η περιουσία αυτή είναι κατά κοινή λογική διαθέσιμη προς εκτέλεση και όχι υποκείμενη σε εξανεμισμό σε οποιοδήποτε χρόνο.»
Στα ευρύτερα κριτήρια για την παροχή ασφάλειας εξόδων συγκαταλέγεται και η δύναμη της υπόθεσης του ενάγοντα, η οποία συνεκτιμάται με όλους τους υπόλοιπους παράγοντες. Το Δικαστήριο δεν προβαίνει σε λεπτομερή εξέταση του θέματος και εξετάζει εάν προκύπτει ξεκάθαρα από τα δικόγραφα αυξημένη πιθανότητα επιτυχίας κάποιου μέρους (βλ. Porzelack KG v. Porzelack (UK) Ltd (1987) 1 All ER 1074). Όπως έχει λεχθεί στην Genemp Trading Ltd (ανωτέρω), «αν [ο ενάγων] έχει καλή υπόθεση, η δε υπεράσπιση φαίνεται να μην ευσταθεί, τότε θα ήταν αντίθετο με το πνεύμα της δικαιοσύνης να διαταχθεί η καταβολή ασφάλειας εξόδων επιβραβεύοντας έτσι ουσιαστικά τον εναγόμενο και καθυστερώντας την όλη διαδικασία.»
Τέλος, το Δικαστήριο δύναται να εξετάσει την δυνατότητα του προσώπου που υπόκειται στην διαταγή για παροχή ασφάλειας εξόδων, αφού συνιστά πάγια γραμμή της νομολογίας ότι δεν χωρεί τέτοια διαταγή όταν απολήγει σε στέρηση του δικαιώματος για πρόσβαση στο δικαστήριο. Οι σχετικές αρχές της νομολογίας επί του ζητήματος αυτού έχουν πρόσφατα τύχει αναλυτικής εξέτασης στην απόφαση Σωκράτους v. Νικολάου, Π.Ε. Αρ. 405/2016, 15/4/2021, στην οποία γίνεται αναφορά στην κυριότερη προγενέστερη επί του θέματος νομολογία αλλά και στις αρχές του κοινοδικαίου και της επιείκειας που καθιστούν σαφές ότι η ανέχεια δεν πρέπει να αποτελεί εμπόδιο για την πρόσβαση στη δικαιοσύνη.
Σύμφωνα με την νομολογία, ως αναλύεται και στην πιο πάνω απόφαση[1], οι διαδικαστικοί κανονισμοί που παρέχουν την ευχέρεια στο δικαστήριο να εκδώσει διαταγή για ασφάλεια εξόδων, θα πρέπει να εναρμονίζονται προς τις διατάξεις του Συντάγματος και ειδικά προς το Άρθρο 30.2 (βλ. Άρθρο 188.1 του Συντάγματος) αλλά και προς το Άρθρο 6.1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, οι οποίες κατοχυρώνουν την πρόσβαση του ατόμου στο δικαστήριο ως θεμελιώδες δικαίωμά του. Συνεπώς, όπου διαπιστώνεται οικονομική αδυναμία συμμόρφωσης με τυχόν διάταγμα παροχής ασφάλειας εξόδων, τότε δεν εκδίδεται τέτοια διαταγή και υπερισχύει το δικαίωμα πρόσβασης στο Δικαστήριο.
Ως χαρακτηριστικά έχει λεχθεί στην Δημητρίου Αικατερίνη ν. Ανδρέα Δημητρίου άλλως Ανδρέα Δημητρίου Στυλιανού (2014) 1 Α.Α.Δ. 768: «η ανάγκη προστασίας του διαδίκου που ζητά την παραχώρηση ασφάλειας εξόδων υποτάσσεται στο δικαίωμα πρόσβασης στο δικαστήριο του αντιδίκου του». Η αξιολόγηση του ενδεχομένου αποστέρησης του δικαιώματος ενός ενάγοντος για πρόσβαση στο Δικαστήριο, εξετάζεται υπό το πρίσμα όλων των γεγονότων της υπόθεσης, σε συνάρτηση με τη σημασία που έχουν για την κάθε υπόθεση, ώστε να διαγιγνώσκεται με ασφάλεια το κατά πόσον πρόκειται για αδυναμία συμμόρφωσης και όχι, απλώς, για δυσχέρεια (βλ. Χατζηιωάννου v. Ellinas (ανωτέρω) και Θεοδοσίου (ανωτέρω)).
Αναφορικά με το ύψος του ποσού της ασφάλεια εξόδων, αυτό βρίσκεται στην κρίση του Δικαστηρίου και δεν πρέπει να είναι ούτε φανταστικό ούτε καταπιεστικό, με την έννοια ότι θα απαγορεύει ουσιαστικά την προσφυγή στο Δικαστήριο (βλ. Standard Ltd κ.ά. ν. Gold Seal Ship. Co Ltd (1993) 1 Α.Α.Δ. 121 και Sally Line Ltd ν. Greenmar Nav. Ltd κ.ά. (1993) 1 Α.Α.Δ. 633. Στην υπόθεση Alahmari ν. Alia Airline (1990) 1 Α.Α.Δ. 434 αναφέρθηκε ότι το ποσό της ασφάλειας είναι κατά κανόνα εκείνο το οποίο υπό κανονικές συνθήκες θα υποστεί ο διάδικος, ο οποίος εξαιτείται την ασφάλεια. Στην υπόθεση TBF (Cyprus) Ltd και Άλλοι ν. Εμπορικής Μελετών Σχεδιασμού και Επιχειρηματικού Κεφαλαίου Ανώνυμης Εταιρείας και Άλλων (2003) 1 Α.Α.Δ. 459 διευκρινίστηκε ότι το διάταγμα μπορεί να καλύψει τόσο περασμένα όσο και μελλοντικά έξοδα. Τόσο στην Alahmari (ανωτέρω) όσο και στην TBF (Cyprus) Ltd (ανωτέρω) υποδείχθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο, ως ορθή πρακτική, το ποσό το οποίο επιζητείται ως ασφάλεια, να υποστηρίζεται με λεπτομέρεια σε προκαταρτικό κατάλογο εξόδων, που θα καθορίζει το ύψος του.
Τέλος, ο χρόνος υποβολής τέτοιας αίτησης λαμβάνεται υπόψη από το Δικαστήριο καθότι, δεν αποκλείεται η καθυστέρηση διαδίκου να αποταθεί για ασφάλεια εξόδων, σε συσχετισμό με άλλους ενισχυτικούς παράγοντες, να οδηγήσει το Δικαστήριο στην απόρριψη του αιτήματος (βλ. Union des Cooperatives ν. Apak Agro (Αρ. 2) (1992) 1 Α.Α.Δ. 1170 και Genemp Trading Ltd (ανωτέρω)).
Συνιστά παραδεκτό γεγονός ότι ο Καθ’ ου η Αίτηση είναι αλλοδαπός, έχει τη συνήθη διαμονή του και εργάζεται στον Λίβανο. Επίσης, ούτε οι διάδικοι έχουν παραπέμψει το Δικαστήριο, ούτε το Δικαστήριο εντόπισε οποιαδήποτε διακρατική συμφωνία αναφορικά με την αμοιβαία εκτέλεση αποφάσεων, μεταξύ Κύπρου και Λιβάνου. Επομένως, τυγχάνουν εφαρμογής οι πρόνοιες της Δ.60 θ.1.
Είναι η θέση της Αιτήτριας ότι ο Καθ’ ου η Αίτηση δεν έχει οποιουσδήποτε μόνιμους δεσμούς με την Κύπρο ή περιουσιακά στοιχεία στην Κύπρο. Με την Ένστασή του ο Καθ’ ου η Αίτηση, αν και αμφισβητεί γενικά ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις έκδοσης των αιτούμενων διαταγμάτων, δεν ισχυρίζεται ότι διαθέτει στην Κύπρο οποιαδήποτε περιουσιακά στοιχεία, διαθέσιμα προς εκτέλεση σε περίπτωση καταδίκης του σε έξοδα. Συνεπώς, οι πρώτες δύο προϋποθέσεις της νομολογίας πληρούνται.
Όσον αφορά τις πιθανότητες επιτυχίας της Αγωγής, λαμβάνω υπ’ όψη μου τις δικογραφημένες θέσεις και το περιεχόμενο των ενόρκων δηλώσεων που στηρίζουν την Αίτηση και την Ένσταση αντίστοιχα. Από την μια, ο Καθ’ ου η Αίτηση στηρίζει την αξίωσή του σε κατ’ ισχυρισμό προφορική συμφωνία αμοιβής, επιπρόσθετης από εκείνη που λάμβανε ως εργοδοτούμενος σε άλλη εταιρεία. Από την άλλη, η Αιτήτρια αρνείται τη σύναψη τέτοιας συμφωνίας και ισχυρίζεται, περαιτέρω, ότι έχει επέλθει εξώδικη επίλυση όλων των διαφορών των μερών με γραπτή συμφωνία, η οποία δημιουργεί κώλυμα στην προώθηση της παρούσας Αγωγής.
Στο στάδιο αυτό δεν είναι ασφαλές να επιχειρηθεί οποιαδήποτε πρόβλεψη και μάλιστα τέτοια που να δύναται να γείρει την πλάστιγγα υπέρ του ενός ή του άλλου μέρους, αφού η επιτυχία ή αποτυχία κάποιου μέρους θα εξαρτηθεί από την ποιότητα και την αξιοπιστία της μαρτυρίας που θα προσκομιστεί στο Δικαστήριο. Θεωρώ, επομένως, ότι οι εκδοχές των μερών έχουν, στο παρόν στάδιο, αντίστοιχες πιθανότητες επιτυχίας.
Ως προς τον ισχυρισμό περί καθυστέρησης στην καταχώριση της Αίτησης, παρατηρώ ότι η Αίτηση υποβλήθηκε ενόσω η Αγωγή βρισκόταν ακόμη στο στάδιο της έκδοσης οδηγιών, μετά την καταχώριση του Παραρτήματος της Αιτήτριας στην Κλήση για Οδηγίες του Καθ’ ου η Αίτηση. Το αίτημα περιλαμβάνεται στο Παράρτημα και η καταχώριση της Αίτησης προαναγγέλθηκε από τους δικηγόρους της Αιτήτριας, μέσω της επικοινωνίας τους προς το Δικαστήριο, εξ ου και δεν δόθηκαν οποιεσδήποτε άλλες οδηγίες δυνάμει της Κλήσης. Επιπρόσθετα, σχετική παράταση που ζητήθηκε από τους δικηγόρους της Αιτήτριας για καταχώριση της παρούσας Αίτησης, δόθηκε με τη συναίνεση των δικηγόρων του Καθ’ ου η Αίτηση. Επομένως, το Δικαστήριο δεν εντοπίζει οποιαδήποτε καθυστέρηση και μάλιστα τέτοια που να δύναται να έχει καταλυτική σημασία για την έκβαση της Αίτησης. Άλλωστε η Δ.60 θ.1 αναφέρει ότι η διαταγή για παροχή ασφάλειας εξόδων μπορεί να εκδοθεί σε οποιοδήποτε στάδιο της Αγωγής και, ως κρίθηκε από τη νομολογία, για να οδηγήσει η καθυστέρηση σε απόρριψη τέτοιου αιτήματος, θα πρέπει συνυπάρχει με άλλους ενισχυτικούς παράγοντες (βλ. Union des Cooperatives και Genemp Trading Ltd ανωτέρω).
Στρέφομαι τώρα στο ζήτημα στο οποίο στηρίχθηκε κατά κόρον η Ένσταση του Καθ’ ου η Αίτηση, αυτό της δυσκολίας του να παράσχει ασφάλεια εξόδων και της συνακόλουθης θέσης του ότι θα αποστερηθεί το δικαίωμα πρόσβασης στη δικαιοσύνη και σε δίκαιη δίκη εάν διαταχθεί να καταβάλει ασφάλεια εξόδων.
Για να επεξηγηθεί η οικονομική κατάσταση του Καθ’ ου η Αίτηση, στην ΕΔ-ΑΜ γίνεται αναφορά στις κακές οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στον Λίβανο, στον πληθωρισμό και στην αποδυνάμωση του νομίσματος του Λιβάνου. Σύμφωνα με την ΕΔ-ΑΜ, ο Καθ’ ου η Αίτηση λαμβάνει μηνιαίο εισόδημα 4.500.000 (στο Τεκμήριο 1 αναγράφεται ποσό 4.750.000), το οποίο κατά το χρόνο υπογραφής της ΕΔ-ΑΜ υπολογίστηκε ότι ισοδυναμούσε με 120 Δολάρια Αμερικής. Σύμφωνα με τη βεβαίωση του εργοδότη του Καθ’ ου η Αίτηση (Τεκμήριο 1), αυτός εργάζεται ως αστυνομικός, υπηρετεί σε βραδινή βάρδια, για 6 ώρες την ημέρα και λαμβάνει μηνιαίο εισόδημα ύψους 4.750.000 Λιρών Λιβάνου. Επισυνάπτεται, επίσης, εκτύπωση από το διαδίκτυο με την ισοτιμία της Λίρας Λιβάνου έναντι του Αμερικανικού Δολαρίου στις 23/1/2023 που ήταν 38000LBP/USD.
Τα Δικαστήρια είναι πολύ ευαίσθητα στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μερών και σωρεία αποφάσεων της νομολογίας (ως εκτέθηκε και ανωτέρω) έχει τονίσει ότι, στις περιπτώσεις όπου ένας ενάγων αποδεδειγμένα δεν είναι σε θέση να καταβάλει ασφάλεια για τα έξοδα, τότε υπερισχύει το δικαίωμά του για προσφυγή στο Δικαστήριο. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Καθ’ ου η Αίτηση επικαλείται την οικονομική κρίση, τον πληθωρισμό και την υποβάθμιση του νομίσματος του Λιβάνου, η οποία είχε ως επακόλουθο την αποδυνάμωση της ισοτιμίας των χρημάτων που λαμβάνει έναντι άλλων νομισμάτων και δη του αμερικανικού δολαρίου. Πέρα όμως από το μηνιαίο εισόδημα που αναφέρεται πιο πάνω, δεν είναι γνωστό στο Δικαστήριο κατά πόσο ο Καθ’ ου η Αίτηση έχει ή δεν έχει οποιαδήποτε άλλα εισοδήματα από οποιεσδήποτε άλλες πηγές ή τυχόν καταθέσεις και αποταμιεύσεις. Επίσης, δεν είναι γνωστό εάν διαθέτει ή αν στερείται οποιασδήποτε άλλης περιουσίας, κινητής ή ακίνητης. Η ΕΔ-ΑΜ, πέρα από την αναφορά στο πιο πάνω εισόδημα, δεν διευκρινίζει κατά πόσο αυτό είναι το μόνο εισόδημα του Καθ’ ου η Αίτηση, ούτε αναφέρει ότι ο Καθ’ ου η Αίτηση δεν έχει οποιοδήποτε άλλο εισόδημα ή περιουσιακό στοιχείο (κινητή ή ακίνητη περιουσία) ή ότι δεν έχει τη δυνατότητα να εξεύρει πόρους για κάλυψη τυχόν διατάγματος για παροχή ασφάλειας εξόδων.
Ο Καθ’ ου η Αίτηση παρουσιάζεται ως επαγγελματίας στον τομέα της πληροφορικής, με μεγάλη εμπειρία[2] και η τεχνογνωσία του δεν αμφισβητείται από την Αιτήτρια[3]. Με την Αγωγή του αξιώνει ποσό ύψους 20.400, το οποίο περιλαμβάνει και αμοιβή για κατ’ ισχυρισμό συμφωνηθείσες υπηρεσίες, τις οποίες θα παρείχε εξ αποστάσεως στην Αιτήτρια, προς 200 δολάρια Αμερικής ανά ώρα. Το γεγονός ότι η ΕΔ-ΑΜ δεν αναφέρει ότι το εισόδημα που παρουσίασε στο Δικαστήριο (που αφορά αμοιβή αστυνομικού σε νυχτερινή βάρδια) είναι και το μόνο του εισόδημα, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να έχει ο Καθ’ ου η Αίτηση άλλα εισοδήματα ή, τελοσπάντων, να έχει τη δυνατότητα να λαμβάνει άλλα εισοδήματα. Το Δικαστήριο όμως δεν μπορεί να προβαίνει σε εικασίες. Εφόσον ο Καθ’ ου η Αίτηση επικαλείται παραβίαση Συνταγματικών του δικαιωμάτων, όφειλε να παράσχει στο Δικαστήριο στοιχειώδη πληροφόρηση, προκειμένου να μπορεί το Δικαστήριο να αξιολογήσει κατά πόσο πράγματι υπάρχει κίνδυνος παραβίασης των δικαιωμάτων του από την έκδοση του ζητούμενου διατάγματος.
Επιπρόσθετα των πιο πάνω, εκείνο που φαίνεται να επικαλείται η πλευρά του Καθ’ ου η Αίτηση, τόσο με την Ένσταση όσο και με την ΕΔ-ΑΜ που την υποστηρίζει, είναι ότι υπάρχει «αντικειμενική δυσκολία να παράσχει ο Καθ’ ου η Αίτηση/Ενάγοντας την αιτούμενη και/ή οποιαδήποτε άλλη εγγύηση εξόδων» (έμφαση και υπογράμμιση του Δικαστηρίου). Η αξιολόγηση του ενδεχομένου αποστέρησης του δικαιώματος ενός ενάγοντος για πρόσβαση στο Δικαστήριο, η οποία γίνεται υπό το πρίσμα όλων των γεγονότων της υπόθεσης, σκοπό έχει να γίνει με ασφάλεια διάγνωση κατά πόσον πρόκειται για αδυναμία συμμόρφωσης και όχι, απλώς, για δυσχέρεια (βλ.
Χατζηιωάννου v. Ellinas (ανωτέρω) και Θεοδοσίου (ανωτέρω).
Στην προκειμένη περίπτωση, δεν παρουσιάστηκε στο Δικαστήριο επαρκής και ικανοποιητική εικόνα της οικονομικής κατάστασης και δυνατότητας του Καθ’ ου η Αίτηση, προκειμένου να καταλήξει το Δικαστήριο σε ασφαλές συμπέρασμα περί «αδυναμίας του» να συμμορφωθεί με τυχόν διαταγή για παροχή ασφάλειας εξόδων. Αντιθέτως, από τα δεδομένα που έχει ενώπιον του το Δικαστήριο, συνολικώς αποτιμώμενα, δεν προκύπτει αντικειμενική αδυναμία. Έχοντας, λοιπόν εξετάσει και συνεκτιμήσει όλα τα ενώπιον μου δεδομένα, κρίνω ότι δικαιολογείται η έκδοση του αιτούμενου διατάγματος και θα προχωρήσω να εξετάσω το ύψος του ποσού που θα πρέπει να καταβληθεί ως ασφάλεια.
Η Αιτήτρια, μέσω της ΕΔ-ΑΑ, υπολογίζει τα έξοδα της διαδικασίας σε €5.067 και διεκδικεί ασφάλεια για €6.000. Παρόλο που δεν επισυνάπτεται σχετικός κατάλογος εξόδων, ο οποίος θα διευκόλυνε το έργο του Δικαστηρίου, εντούτοις το σκεπτικό και η βάση του υπολογισμού της Αιτήτριας παρατίθεται στην ΕΔ-ΑΑ. Πρόκειται για ένα πρόχειρο υπολογισμό που δεν περιλαμβάνει όλα τα αναμενόμενα διαδικαστικά διαβήματα, ούτε τα έξοδα της παρούσας Αίτησης. Παρόλο που η Αιτήτρια υπολόγισε στο πιο πάνω ποσό 6 εμφανίσεις για ακρόαση, αριθμό που θεωρώ αυξημένο, αφού από την Υπεράσπιση προκύπτει ότι αρκετά από τα κυριότερα γεγονότα της υπόθεσης είναι παραδεκτά, εντούτοις θεωρώ το ποσό το ποσό των €5.000 στο οποίο κατέληξε η Αιτήτρια ως λογικό και συνάδει με πρόχειρο υπολογισμό του Δικαστηρίου.
Ένεκα των οικονομικών συνθηκών του Λιβάνου, ως αναφέρθηκαν και στην Ένσταση του Καθ’ ου η Αίτηση, θεωρώ ορθό και δίκαιο να παρασχεθεί, χρονικά, μεγαλύτερη ευχέρεια στον Καθ’ ου η Αίτηση για παροχή ασφάλειας εξόδων, από τον ένα μήνα που ζητά η Αιτήτρια. Προς τούτο, θεωρώ το χρονικό περιθώριο των τριών μηνών (εν όψει και της καλοκαιρινής περιόδου) εύλογο.
Για τους πιο πάνω λόγους εκδίδω διαταγή με την οποία ο Ενάγων – Καθ’ ου η Αίτηση διατάσσεται να παράσχει προς όφελος της Εναγομένης - Αιτήτριας ασφάλεια εξόδων ύψους €5.000, υπό μορφή κατάθεσης σε μετρητά ή τραπεζικού εμβάσματος ή τραπεζικής ή άλλης εγγύησης προς ικανοποίηση της Αιτήτριας - Εναγομένης ή των δικηγόρων της. Η ασφάλεια να παρασχεθεί εντός τριών μηνών από σήμερα. Στο μεταξύ και μέχρι να παρασχεθεί η ως άνω ασφάλεια, κάθε περαιτέρω διαδικασία στην αγωγή αναστέλλεται. Αν μέχρι την λήξη της χρονικής περιόδου των τριών μηνών από σήμερα δεν παρασχεθεί η πιο πάνω ασφάλεια, η αγωγή θα απορριφθεί, εκτός αν στο μεταξύ εκδοθεί οποιοδήποτε άλλο διάταγμα επί του προκειμένου. Τα έξοδα της αίτησης θα ακολουθήσουν το αποτέλεσμα της αγωγής αλλά δε θα είναι σε καμιά περίπτωση εναντίον της Εναγομένης - Αιτήτριας.
(Υπ.).……………………………….
Δ-Μ Γεωργιάδου Προσ. Ε.Δ.
ΠΙΣΤΟΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ
ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ
[1] Ειδικότερα στις The Continental Insurance Company of Hampshire v. Sac Eugene O' Regan (1998) 1 ΑΑΔ 1087, Conway v. Ηλία (2002) 1 ΑΑΔ 1653, Χαραλαμπίδης ν. Πέτρου κ.α. (2003) 1 ΑΑΔ 1698, Δημητρίου Αικατερίνη ν. Ανδρέα Δημητρίου άλλως Ανδρέα Δημητρίου Στυλιανού (2014) 1 ΑΑΔ 768 κ.ά.
[2] Στη παράγραφο 1 της Έκθεσης Απαίτησής του αναφέρει τα εξής: «Για τον βιοπορισμό του ασκεί το επάγγελμα του τεχνολόγου της πληροφορίας (κοινώς i.t.) διαθέτοντας μεγάλη εμπειρία στο χώρο, έχοντας εργαστεί κατά το παρελθόν σε μεγάλες εταιρείες με το ίδιο αντικείμενο εργασίας και έχοντας αποκτήσει σειρά τίτλων και πιστοποιητικών που αποδεικνύουν την ποιότητα της εργασίας του.»
[3] Παράγραφος 7 της Υπεράσπισης.