(2002) 1 ΑΑΔ 69
18 Ιανουαρίου, 2002
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ/στές]
CHRIS RADIOVISION LTD,
Εφεσείοντες-Ενάγοντες,
ν.
1. TASHRUKIT MARAKISH,
2. ALYUM MASS MEDIA CO LTD,
3. HASSAN S. GREW,
Εφεσιβλήτων-Εναγομένων.
(Πολιτική Έφεση Αρ. 10898)
Μαρτυρία ― Αξιολόγηση μαρτυρίας ― Εσφαλμένη αξιολόγηση μαρτυρίας και κατάληξη σε διαπίστωση ότι η μαρτυρία των εναγόντων δεν είχε έρεισμα στη δικογραφία, με αποτέλεσμα την απόρριψη της αγωγής ― Ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης κατ’ έφεση.
Συμβάσεις ― Συμβάσεις of guarantee and indemnity ― Ποία η έννοια τους και ποία η διαφορά μεταξύ των δύο ― Υπογραφή ρήτρας εγγυήσεως από εναγόμενους αναφορικά με προηγηθείσα νόμιμη συναλλαγή τους με τους ενάγοντες ― Ισοδυναμούσε με ανάληψη έναντι των εναγόντων πρωτογενούς και ανεξάρτητης υποχρέωσης.
Οι εφεσείοντες-ενάγοντες (οι εφεσείοντες) καταχώρησαν αγωγή εναντίον των εφεσιβλήτων-εναγομένων (οι εφεσίβλητοι), αξιώνοντας το ποσό των $118.061,30, υπόλοιπο αξίας δορυφορικών συστημάτων τα οποία οι εφεσίβλητοι αγόρασαν από τους εφεσείοντες για εξαγωγή στη Λιβύη. Τα σχετικά τιμολόγια εκδόθηκαν, κατόπιν παρακλήσεως των εφεσιβλήτων 2 και 3, επ’ ονόματι του εφεσίβλητου 1 ο οποίος κατείχε άδεια εισαγωγών στη Λιβύη. Επειδή οι εφεσίβλητοι 2 και 3 αδυνατούσαν να εξοφλήσουν το υπόλοιπο των τιμολογίων ζήτησαν παράταση χρόνου πληρωμής την οποία οι εφεσείοντες τους έδωσαν θέτοντάς τους ως όρο να υπογράψουν εγγυητική ρήτρα στο κάθε τιμολόγιο (τεκμήρια 8 και 9 της υπόθεσης), πράγμα που έπραξαν.
Οι εφεσίβλητοι 2 και 3 στην υπεράσπισή τους υποστήριξαν ότι η δοθείσα εγγύηση είναι παράνομη, ως δοθείσα, μεταξύ άλλων, κατά παράβαση του εμπορικού εμπάρκο που επέβαλαν τα Ηνωμένα Έθνη στη Λιβύη. Υποστήριξαν επίσης ότι η αξίωση για πληρωμή τόκου είναι παράνομη γιατί το επιτόκιο, υπερβαίνει το καθορισμένο διεθνώς επιτόκιο 3% για το αμερικανικό δολάριο.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο αξιολόγησε ως αναξιόπιστη τη μαρτυρία των εφεσιβλήτων και απέρριψε τους ισχυρισμούς που πρόβαλαν ως υπεράσπιση. Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την αγωγή αφού έκρινε πως μέρος της δοθείσας μαρτυρίας των εφεσειόντων δεν είχε έρεισμα στη δικογραφία.
Οι εφεσείοντες εφεσίβαλαν την απόφαση.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το κείμενο που υπέγραψαν οι εφεσίβλητοι 2 και 3 συνιστά μια καθ’ όλα νόμιμη ανάληψη υποχρέωσης των εφεσιβλήτων 2 και 3 έναντι των εφεσειόντων αναφορικά με προηγηθείσα νόμιμη συναλλαγή. Το περιεχόμενο της ρήτρας εγγυήσεως συνάδει πλήρως με τη μαρτυρία των εφεσειόντων η οποία αξιολογήθηκε από το Δικαστήριο ως αξιόπιστη.
2. Η διαπίστωση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι δεν υπήρχε μαρτυρία ότι τα εμπορεύματα πωλήθηκαν και παραδόθηκαν στον εφεσίβλητο 1 είναι εσφαλμένη.
3. Η αξιόπιστη μαρτυρία που δόθηκε επί του θέματος των εγγυήσεων είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τη δικογραφία και καλύπτεται πλήρως από αυτή. Οι εφεσίβλητοι 2 και 3 διά της υπογραφής της ρήτρας εγγυήσεως ανέλαβαν έναντι των εφεσειόντων πρωτογενή και ανεξάρτητη υποχρέωση την οποία παρέλειψαν να εκτελέσουν.
Η έφεση επιτράπηκε με έξοδα υπέρ των εφεσειόντων.
Έφεση.
Έφεση από τους ενάγοντες κατά της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας που δόθηκε στις 31/7/00 (Αρ. Αγωγής 10548/96) με την οποία έκρινε τη μαρτυρία την οποία παρουσίασαν ως αναξιόπιστη και απέρριψε την αγωγή τους για παράλειψη των εναγομένων 2 και 3 να πληρώσουν το αξιούμενο από αυτούς ποσό για εξόφληση χρέους δυνάμει συμφωνίας-ρήτρας εγγύησης την οποία υπέγραψαν σε τιμολόγια.
Μ. Πανταζή για Κ. Κούσιο, για τους Εφεσείοντες.
Κ. Καλλής, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Α. Κραμβής.
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Οι εφεσείοντες είναι εμπορική εταιρεία εγγεγραμμένη στην Κύπρο. Περί το τέλος 1993, επισκέφθηκαν τα γραφεία των εφεσειόντων στη Λευκωσία, ο εφεσίβλητος 3 κ. Hassan S. Grew από τη Λευκωσία μαζί με τον κ. Garey, αδελφό του διευθυντή των εφεσιβλήτων 2 και ζήτησαν να αγοράσουν δορυφορικά συστήματα για εξαγωγή στη Λιβύη. Συμφωνήθηκαν τα είδη και οι τιμές και εκδόθηκαν τιμολόγια. Προτού αποσταλούν τα εμπορεύματα στο εξωτερικό οι αγοραστές πλήρωσαν το συμφωνηθέν τίμημα.
Αργότερα, αρχές Φεβρουαρίου 1994, οι εφεσίβλητοι 2 και 3 διαπραγματεύθηκαν με τους εφεσείοντες νέα αγορά εμπορευμάτων για εξαγωγή στη Λιβύη. Έγινε προς τούτο γραπτή παραγγελία (τεκμ. 2) στο όνομα των εφεσιβλήτων 2. Υστερα από λίγες ημέρες, ζητήθηκε από τους εφεσείοντες όπως τα τιμολόγια εκδοθούν επ’ ονόματι κάποιου Tashrukit Marakish από τη Λιβύη ο οποίος, καθώς ανέφεραν οι εφεσίβλητοι, ήταν κάτοχος άδειας εισαγωγών στη Λιβύη. Όπως εξήγησαν, δεν είχαν οι ίδιοι τέτοια άδεια η οποία ωστόσο, ήταν απαραίτητη για την πραγματοποίηση της εμπορικής συναλλαγής. Οι εφεσείοντες, παρά τις αρχικές τους επιφυλάξεις, τελικά συγκατένευσαν αφού μίλησαν στο τηλέφωνο με τον εν λόγω Λίβυο και πήραν επίσης και τη διαβεβαίωση των εφεσιβλήτων 2 και 3 ότι θα πλήρωναν την αξία των εμπορευμάτων προτού σταλούν στο εξωτερικό.
Κατόπιν των ανωτέρω, τα τιμολόγια εκδόθηκαν στο όνομα του κ. Τ. Marakish. Επρόκειτο για δύο τιμολόγια ημερ. 23.2.94 και 1.3.94 για $171.500,00 (τεκμ. 2) και $170.341,00 (τεκμ. 3) αντίστοιχα.
Προτού πραγματοποιηθεί η πρώτη εξαγωγή εμπορευμάτων με βάση τα προαναφερθέντα τιμολόγια, πληρώθηκαν κατά διάφορες ημερομηνίες $100.000,00. Επειδή τα τιμολόγια είχαν εκδοθεί στο όνομα του κ. Marakish εκδόθηκαν και αποδείξεις στο ίδιο όνομα χάριν της λογιστικής τάξης.
Παρά το γεγονός ότι τα τιμολόγια δεν πληρώθηκαν τοις μετρητοίς, όπως είχε συμφωνηθεί, οι εφεσείοντες απόστειλαν όλα τα εμπορεύματα στη Λιβύη. Όμως, έγιναν στο μεταξύ πληρωμές έναντι οι οποίες, επέφεραν μείωση του υπολοίπου των δύο τιμολογίων (τεκμ. 2 και τεκμ. 3). Επειδή οι εφεσίβλητοι 2 και 3 αδυνατούσαν να εξοφλήσουν το υπόλοιπο που παρέμεινε, ζήτησαν από τους εφεσείοντες παράταση του χρόνου πληρωμής. Οι εφεσείοντες για να δώσουν τη ζητηθείσα παράταση χρόνου, έθεσαν ως όρο να υπογράψουν οι εφεσίβλητοι 2 και 3 εγγυητική ρήτρα στο κάθε τιμολόγιο. Θα παραθέσουμε το κείμενο της εγγυητικής ρήτρας επί του τιμολογίου ημερ. 23.2.94 (τεκμ. 2) το λεκτικό του οποίου είναι πανομοιότυπο με το λεκτικό του κειμένου που προστέθηκε στο τιμολόγιο ημερ. 1.3.94 (τεκμ. 3) με μόνη διαφορά ότι ως ημερομηνία έναρξης του τόκου στο τιμολόγιο τεκμ. 3 καθορίστηκε η 31.3.94. Η ρήτρα εγγύησης επί του τιμολογίου τεκμήριο 2 έχει ως εξής:
“We the undersigned ALYUM MASS MEDIA CO LTD and HASAN S. GREW, guarantee the payment of the above amount, plus interest at 9% p.a. as from 15/3/94 plus exchange rate difference from the date of invoice. The order has been executed on our instructions and our behalf.”
Τα προαναφερθέντα τιμολόγια με τη ρήτρα εγγύησης είναι τα τεκμήρια 8 και 9 της υπόθεσης. Μετά την παραχώρηση της εγγύησης, ως η ρήτρα επί των τιμολογίων (ανωτέρω), ακολούθησαν νέες πληρωμές για τις οποίες εκδόθηκαν αποδείξεις χωρίς ωστόσο, να είχε ποτέ εξοφληθεί ολόκληρο το χρέος. Παρέμεινε υπόλοιπο $118.061,30 ποσό το οποίο οι εφεσείοντες αξίωσαν εντόκως από τους Tashrukit Marakish και εφεσίβλητους 2 και 3 με αγωγή που κίνησαν εναντίον τους στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας. Η αγωγή κατά του κ. Τ. Marakish απορρίφθηκε από το δικαστήριο ύστερα από εκπνοή του κλητηρίου εντάλματος το οποίο ουδέποτε επεδόθη. Η αγωγή κατά των εφεσιβλήτων 2 και 3 είχε ως αιτία την παράλειψη τους να πληρώσουν το ποσό της αξίωσης κατά παράβαση της υποχρέωσης που ανέλαβαν για πληρωμή του χρέους δυνάμει της συμφωνίας/ρήτρας εγγύησης επί των τιμολογίων τεκμ. 8 και τεκμ. 9.
Οι εφεσίβλητοι 2 και 3 καταχώρησαν υπεράσπιση. Ισχυρίστηκαν ότι η αξίωση για πληρωμή τόκου είναι παράνομη γιατί το επιτόκιο, υπερβαίνει το καθορισμένο διεθνώς επιτοκίο 3% για το αμερικάνικο δολάριο. Ισχυρίστηκαν επίσης ότι η δοθείσα εγγύηση είναι παράνομη ως δοθείσα κατά παράβαση του εμπορικού εμπάρκο που επέβαλαν τα Ηνωμένα Εθνη στη Λιβύη και ότι η εγγύηση είναι παράνομη γιατί δόθηκε χωρίς εξουσιοδότηση των εφεσιβλήτων 2, κατά παράβαση των προνοιών του Ιδρυτικού Εγγράφου και Καταστατικού τους. Οι εφεσίβλητοι 1 και 2 ισχυρίστηκαν ακόμα ότι η εγγύηση είναι παράνομη γιατί δόθηκε υπό συνθήκες εξαναγκασμού και/ή ψυχικής πίεσης και ότι δόθηκε χωρίς αντάλλαγμα ή αντιπαροχή από τους εφεσείοντες.
Το πρωτόδικο δικαστήριο αφού αξιολόγησε ως αναξιόπιστη τη μαρτυρία των εφεσιβλήτων, απέρριψε ως αναληθείς και/ή ως ατεκμηρίωτους όλους τους ισχυρισμούς που οι εφεσίβλητοι πρόβαλαν προς υπεράσπιση.
Η πρωτόδικος δικαστής έκρινε πως μέρος της δοθείσας μαρτυρίας δεν είχε έρεισμα στη δικογραφία. Επρόκειτο για τη μαρτυρία του διευθυντή των εφεσειόντων ο οποίος κατέθεσε ότι οι εφεσείοντες δεν γνώριζαν τον εναγόμενο 1 κ. Tashrikit Marakish και ότι τα εμπορεύματα στάληκαν στην Λιβύη κατόπιν παράκλησης των εφεσιβλήτων 2 και 3 οι οποίοι, δήλωσαν στους εφεσείοντες “εμάς γνωρίζετε και μαζί μας έχετε να κάνετε”. Έκρινε το δικαστήριο ότι οι εφεσίβλητοι “.... δεν παρουσίασαν μαρτυρία που να καταδεικνύει συμφωνία πώλησης στον εναγόμενο αρ. 1 όπως δεν παρουσίασαν και καμιά μαρτυρία ότι συμφώνησαν με τον εναγόμενο 1 την καταβολή τόκου.”.
Η διαπίστωση του δικάσαντος δικαστηρίου ότι η μαρτυρία δεν είχε έρεισμα στη δικογραφία επέφερε την απόρριψη της αγωγής. Το σκεπτικό παρατίθεται:
“Η αποτυχία των εναγόντων να παρουσιάσουν μαρτυρία σύμφωνα με τα επίδικα θέματα όπως προδιαγράφηκαν στις γραπτές προτάσεις στο μέρος αυτό προδιαγραφει και την αποτυχία της απαίτησής τους στη βάση της γραπτής συμφωνίας εγγύησης Τεκ. 8 και 9. Οι εναγόμενοι 2 και 3 δεν μπορεί να εγγυήθηκαν την πληρωμή της αξίας εμπορευμάτων για τα οποία δεν υπήρξε μαρτυρία ότι πλωήθηκαν και παραδόθηκαν στον εναγόμενο 1, αλλά μαρτυρία ότι πωλήθηκαν στην εναγόμενη αρ. 2. Η μαρτυρία των εναγόντων προς ένα κατατείνει, ότι η συμφωνία πώλησης έγινε με τον εναγόμενο αρ. 2. Η παραγγελία δόθηκε από την εναγόμενη αρ. 2 και υπογράφτηκε από τον εναγόμενο 3, ο οποίος σύμφωνα με δική τους μαρτυρία, έχει δικαίωμα και δεσμεύει την εταιρεία. Επίσης από το λεκτικό των Τεκ. 8 και 9 στη βάση των οποίων απαιτείται και το υπόλοιπο ποσό από τους εναγόμενους αποκαλύπτεται ποια η σχέση των εναγόντων και του εναγόμενου αρ. 2. Αναφέρεται συγκεκριμένα στα τεκμήρια 8 και 9 το εξής “We the undersigned ALYUM MEDIA CO LTD and HASAN S. GREW guarantee the payment of the above amount, plus interest at 9% p.a. as from 15/3/94 plus exchange rate difference from the date of invoice. The order has been executed on our instructions and on our behalf” και στο τέλος υπάρχουν η σφραγίδα της εναγόμενης εταιρείας και η υπογραφή του διευθυντή της εναγομένης αρ. 2 και δεξιότερα η υπογραφή του εναγόμενου 3.
Η αναγραφή στα Τιμολόγια Τεκμ. 8 και 9 του ονόματος των εναγομένων αρ. 1 και μόνο δεν είναι αρκετό υπό τις συνθήκες που τέθηκε σύμφωνα με την μαρτυρία να οδηγήσει σε πώληση ώστε να τίθεται θέμα εγγύησης της οφειλής εκ μέρους των εναγομένων αρ. 2 και 3. Ουσιαστικά η εγγύηση δόθηκε εδώ από πρόσωπα που σύμφωνα με τη μαρτυρία δεν ήσαν αμέτοχα με αυτή ταύτη τη συναλλαγή.”
Mε την έφεση επιδιώκεται η ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης την οποία οι εφεσείοντες θεωρούν εσφαλμένη. Νομίζουμε ότι οι εφεσείοντες έχουν δίκαιο. Τα τιμολόγια εκδόθηκαν στο όνομα του κ. Marakish ύστερα από τηλεφωνική συνομιλία που είχαν μαζί του οι εφεσείοντες και κατόπιν διαβεβαίωσης των εφεσιβλήτων 2 και 3 ότι το τίμημα θα πληρωνόταν από τους ίδιους τοις μετρητοίς. Ωστόσο, παρά τη διαβεβαίωση των εφεσιβλήτων, η πληρωμή των τιμολογίων δεν έγινε τοις μετρητοίς ενώ τα εμπορεύματα στάληκαν στη Λιβύη με παραλήπτη τον κ. Marakish. Οι εφεσίβλητοι 2 και 3 συνέχισαν να πραγματοποιούν πληρωμές έναντι των τιμολογίων. Όταν προέκυψε αδυναμία των εφεσιβλήτων 2 και 3 να πληρώσουν το υπόλοιπο και ζήτησαν παράταση χρόνου, τότε οι εφεσείοντες έθεσαν ως όρο για παραχώρηση της παράτασης όπως οι εφεσίβλητοι 2 και 3 εγγυηθούν γραπτώς την πληρωμή των τιμολογίων με τόκο. Οι εφεσίβλητοι 2 και 3 αποδέχθηκαν τον όρο και υπέγραψαν τη ρήτρα εγγύησης επί των τιμολογίων (τεκμ. 8 και τεκμ. 9). Προκύπτει επίσης ότι οι εφεσίβλητοι 2 και 3 αναγνώρισαν ταυτόχρονα και γραπτώς ότι η παραγγελία εκτελέστηκε σύμφωνα με τις οδηγίες τους και για δικό τους λογαριασμό.
Έχουμε τη γνώμη ότι το κείμενο που υπέγραψαν οι εφεσίβλητοι 2 και 3 συνιστά μια καθ’ όλα νόμιμη ανάληψη υποχρέωσης των εφεσιβλήτων 2 και 3 έναντι των εφεσειόντων αναφορικά με προηγηθείσα νόμιμη εμπορική συναλλαγή. Το περιεχόμενο της ρήτρας εγγυήσεως συνάδει πλήρως με τη μαρτυρία των εφεσειόντων η οποία αξιολογήθηκε από το Δικαστήριο ως αξιόπιστη. Το γραπτό κείμενο εμπεριέχει ρητή αναγνώριση ότι η εκτέλεση της παραγγελίας έγινε σύμφωνα με τις οδηγίες των εφεσιβλήτων 2 και 3 και για λογαριασμό τους. Το γεγονός ότι ο εμφανιζόμενος επί των τιμολογίων αγοραστής των εμπορευμάτων δεν έλαβε μέρος κατά τη διαπραγμάτευση δεν εξουδετερώνει τη συμβατική υποχρέωση που ανελαβαν οι εφεσίβλητοι 1 και 2 έναντι των εφεσειόντων. Ο ρόλος του κ. Marakish ήταν να διευκολύνει τους εφεσίβλητους 2 και 3 οι οποίοι ήταν οι πραγματικοί αγοραστές των εμπορευμάτων που δεν είχαν την απαιτούμενη άδεια εισαγωγής. Ο κ. Marakish δέχθηκε να διαδραματίσει αυτό το ρόλο και υπό αυτή την ιδιότητα παρέλαβε τα εμπορεύματα. Τα γεγονότα αυτά είναι αδιαμφισβήτητα.
Η μαρτυρία του διευθυντή των εφεσειόντων φαίνεται πως έχει παρερμηνευθεί από το πρωτόδικο δικαστήριο. Η ιδιότητα του κ. Marakish ως αγοραστή των εμπορευμάτων ουδέποτε αναιρέθηκε από το μάρτυρα. Αυτό που κατέθεσε ο μάρτυρας ότι οι εφεσείοντες δεν γνώριζαν τον κ. Marakish και ότι ενήργησαν στη βάση δήλωσης των εφεσιβλήτων “εμάς γνωρίζετε και μαζί μας έχετε να κάνετε”, αναφέρονται στην ευθύνη που ανέλαβαν οι εφεσίβλητοι έναντι των εφεσειόντων για την πληρωμή βασικά των τιμολογίων προκειμένου να ολοκληρωθεί η σύμβαση της πώλησης. Η σύμβαση πώλησης συνομολογήθηκε με την ελεύθερη συναίνεση των μερών και συνεπώς ήταν καθ όλα έγκυρη. Έπεται πως η διαπίστωση του δικαστηρίου ότι δεν υπήρχε μαρτυρία ότι τα εμπορεύματα πωλήθηκαν και παραδόθηκαν στον κ. Marakish είναι εσφαλμένη. Τα εμπορεύματα στάληκαν προς συγκεκριμένο παραλήπτη και εφόσον δεν επιστράφηκαν ούτε υπήρξε πληροφορία ότι χάθηκαν κλπ, ευλόγως συνάγεται ότι έφθασαν στον προορισμό τους. Επί τούτου δεν υπήρξε οποιαδήποτε αμφισβήτηση από πλευράς εφεσιβλήτων. Το τεκμήριο της κανονικότητας omnia presumuntur, rite esse acta θα μπορούσε επικουρικά να τύχει και εν προκειμένω εφαρμογής.
Στο Benjamin’s Sale of Goods, έκδ. 1974, σελ. 86 αναφέρονται τα εξής:
“The courts strive, however, to uphold rather than to destroy bargains which the parties believe themselves to have concluded, and this is expecially true in commercial dealings in a trade with which both parties are familiar. “Business men often record the most important agreements in crude and summary fashion; modes of expression sufficient and clear to them in the cause of their business may appear to those unfamiliar with the business far from complete or precise. It is accordingly the duty of the court to construe such documents fairly and broadly, without being too astute or subtle in finding defects;...........................................................................................
It has been held, too, that in a commercial agreement the further the parties have gone on with their contract (and a fortiori when it has been fully executed on the part of the plaintiff), the more ready the courts wil be to give effect to their intentions by resolving uncertainties rather than holding that there was no binding agreement.”
O ισχυρισμός των εφεσιβλήτων 2 και 3 περί άσκησης ψυχολογικής πίεσης κλπ για να υπογράψουν την εγγύηση (τεκμ. 8 και τεκμ. 9) δεν έγινε πιστευτός. Η εν λόγω εγγύηση ήταν η ουσία της συναλλαγής και αποτέλεσε τη βάση της αγωγής. Η αξιόπιστη μαρτυρία που δόθηκε επί του θέματος είναι απόλυτα εναρμονισμένη με τη δικογραφία και καλύπτεται πλήρως από αυτή. Οι εφεσίβλητοι 2 και 3 διά της υπογραφής της ρήτρας εγγυήσεως, και εδώ ο όρος “εγγύηση” δεν ενέχει ιδιαίτερη σημασία, ανέλαβαν έναντι των εφεσειόντων πρωτογενή και ανεξάρτητη υποχρέωση την οποία, παρέλειψαν να εκτελέσουν. Στους Halsbury’s Laws of England, Fourth ed., vol. 20, § 108, σελ. 5, αναφέρονται τα εξής:
“108. Guarantee and indemnity. Although a contract of guarantee may be described as a contract of indemnity in the widest sense of the term, yet contracts of guarantee are distinguished from contracts of indemnity ordinarily so called by the fact that a guarantee is a collateral contract to answer for the default of another person, and this is a contract that is ancillary or subsidiary to another contract, whereas an indemnity is a contract by which the promisor undertakes an original and independent obligation.”
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα υπέρ των εφεσειόντων. Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται και εκδίδεται απόφαση υπέρ των εφεσειόντων και εναντίον των εφεσιβλήτων ως η παράγραφος 7(Α) και 7(Β), της Έκθεσης Απαιτήσεως.
Η έφεση επιτρέπεται με έξοδα υπέρ των εφεσειόντων.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο