ECLI:CY:DOD:2022:20
ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
(΄Εφεση Αρ. 12/2022)
23 Ioυνίου, 2022
[Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Χ.ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ. ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ/ΣΤΕΣ]
Θ. Δ.
Εφεσείων
και
Κ. Δ.
Eφεσίβλητη
-----------
Αίτηση δια κλήσεως ημερ. 4.5.2022 από τον Εφεσείοντα για προσαγωγή επιπρόσθετης μαρτυρίας (ενώπιον του Εφετείου)
Π.Αριστοτέλους, για Εφεσείοντα
Κρ.Διονυσίου για Ηλία Νεοκλέους & Σια ΔΕΠΕ, για Εφεσίβλητη
_ _ _ _ _ _
Η απόφαση είναι ομόφωνη και θα δοθεί από τη Δικαστή
Ψαρά-Μιλτιάδου.
-----------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Εx-tempore)
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Με την παρούσα αίτηση ο Εφεσείων επιδιώκει Διάταγμα του Δικαστηρίου με το οποίο να του παραχωρηθεί άδεια για προσαγωγή πρόσθετης μαρτυρίας, με την καταχώρηση ένορκης δήλωσης. Η πρόσθετη μαρτυρία αφορά στην έκθεση της Λειτουργού του Τμήματος Κοινωνικών Υπηρεσιών, η οποία συντάχθηκε μετά από οδηγίες του Οικογενειακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στα πλαίσια Αίτησης Γονικής Μέριμνας αρ.71/2019, μεταξύ των παρόντων διαδίκων.
Η αίτηση στηρίζεται κυρίως στο ΄Αρθρο 21 του περί Οικογενειακών Δικαστηρίων Νόμου του 1990 (Ν.23/90), στο ΄Αρθρο 111 και 30 του Συντάγματος, στο ΄Αρθρο 25(3) του περί Δικαστηρίων Νόμου, Ν.14/60 και στα ΄Αρθρα 10 και 11 του περί Οικογενειακών Δικαστηρίων Διαδικαστικού Κανονισμού του 1990, (2/90). Όπως επίσης και Δ.35 θ.8 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας.
Όπως τονίστηκε στην Οleg Blachin v. Αριστείδου (1997)1Α Α.Α.Δ. 195:
«Η προσαγωγή περαιτέρω μαρτυρίας ενώπιον του Εφετείου διέπεται από το άρθρο 25(3) του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 το οποίο ισχύει τόσο σε πολιτικές όσο και σε ποινικές υποθέσεις. Σε ό,τι αφορά τις πρώτες, η άσκηση της εξουσίας ακολουθεί τη δικονομική οδό την οποία ορίζει ο καν. 8 της Δ.35. Η δυνατότητα προσαγωγής περαιτέρω μαρτυρίας αποτελεί εξαιρετικό μέτρο. Οι νομολογιακά απαιτούμενες ουσιαστικές προϋποθέσεις τέθηκαν από το Αγγλικό Εφετείο στην υπόθεση Ladd v. Marshall [1954] 3 All E.R. 745 στη σελ. 748 και υιοθετήθηκαν εδώ, αφενός ως εντάξιμες στις δικές μας διατάξεις και αφετέρου ως πρόσφορες προς τούτο ενόψει της ομοιότητας των δύο συστημάτων: βλ. την Trifonides ν. A/pan (Taki Bros) (1987) 1 C.L.R. 479 στην οποία περιέχεται εκτενής αναφορά στη νομολογία.
Οι εν λόγω προϋποθέσεις εκτίθενται όπως αρχικά διατυπώθηκαν, αλλά σε ελληνική μετάφραση, στην υπόθεση Μάρτιν ν. Δημοκρατίας (Αρ. 1) (1994) 2 Α.Α.Δ. 29 στη σελ. 32. Τις παραθέτουμε:
(α) Η μαρτυρία δεν μπορούσε να εξασφαλιστεί προς χρήση κατά την πρωτόδικη διαδικασία με την επίδειξη εύλογης επιμέλειας.
(β) Η μαρτυρία πρέπει να είναι τέτοια ώστε αν προσαγόταν θα ήταν πιθανό να είχε κάποια σημαντική επίδραση στο αποτέλεσμα της υπόθεσης αν και δεν είναι ανάγκη να είναι αποφασιστικής σημασίας.
(γ) Η μαρτυρία πρέπει να είναι τέτοια ώστε να εμφανίζεται αξιόπιστη αν και δεν είναι ανάγκη να είναι αναντίλεκτη».
Ο αιτητής ισχυρίζεται πως είναι αναγκαία η προσαγωγή μαρτυρίας, δηλαδή η ΄Εκθεση Λειτουργού του Τμήματος Κοινωνικών Υπηρεσιών ημερ. 11.4.2022 η οποία παραδόθηκε στους διάδικους στις 13.4.2022, ημερομηνία που ήταν ορισμένη και η αίτηση γονικής μέριμνας η οποία τώρα είναι ορισμένη στις 30.11.2022 για ακρόαση.
Η παρούσα έφεση αφορά διάταγμα διατροφής ημερ. 25.2.2022 σε εναρκτήρια αίτηση ημερ. 5.4.2019.
Η μεταγενέστερη ΄Εκθεση Λειτουργού του Τμήματος Κοινωνικών Υπηρεσιών που συνετάχθη για σκοπούς της Αίτησης Γονικής Μέριμνας 71/2019 δεν μπορεί να επιτραπεί να προσαχθεί ως επιπρόσθετη μαρτυρία, αφού αφενός κατά το χρόνο εκδίκασης της αίτησης διατροφής δεν ήταν υπαρκτό το έγγραφο αυτό και αφετέρου η έκθεση αυτή έχει συνταχθεί για άλλο σκοπό και δεν δύναται να έχει επιδράσει στη αίτηση, διατροφής.
Εξ άλλου η αίτηση αυτή διεξήχθη στη βάση ισχυρισμών των διαδίκων και έγινε σχετική αξιολόγηση. Η μαρτυρία αυτή δεν υφίστατο για να αξιολογηθεί.
Στη Λαπέρτας ν. Semio Production Ltd (Aρ.2) (2003) 2 A.A.Δ. 249 λέχθηκαν τα εξής σχετικά:
«Η νομολογία σταθερά υποστηρίζει ότι η προσαγωγή μαρτυρίας κατ’ έφεση αποτελεί εξαιρετικό μέτρο και όχι μέσο συμπλήρωσης κενών στη μαρτυρία που προσάγεται ενώπιον του δικάζοντος δικαστηρίου. Αντικείμενο της εξουσίας για την ακρόαση μαρτυρίας κατ’ έφεση δεν είναι η επέκταση της δικαιοδοσίας του Εφετείου σε δικάζον δικαστήριο.
Στην Pernell (ανωτέρω), διασαφηνίζεται ότι μη υπαρκτή κατά το χρόνο της δίκης μαρτυρία, ή ακριβέστερα μαρτυρία που προκύπτει μετά τη δίκη, δεν είναι παραδεκτή κάτω από το άρθρο 25(3) του Νόμου, εφόσον η προσαγωγή της δεν θα μπορούσε να είχε οποιεσδήποτε επιπτώσεις στην ετυμηγορία του δικάζοντος δικαστηρίου, η κρίση της οποίας αποτελεί το αντικείμενο της έφεσης. Το ακόλουθο απόσπασμα από την απόφαση εκείνη είναι χαρακτηριστικό: (σελ. 187)
«Η προσαγωγή μαρτυρίας που δεν υφίστατο κατά το χρόνο διεξαγωγής της δίκης, είναι, εξ αντικειμένου, άσχετη με το αποτέλεσμα της δίκης. Τέτοια μαρτυρία δε θα μπορούσε να επηρεάσει την κρίση της κατηγορίας και τη διαπίστωση της ποινικής ευθύνης του κατηγορουμένου. Επίσης, δεν μπορεί να συσχετισθεί προς τα επίδικα θέματα της έφεσης, που έχουν ως άξονα τη δίκη και το αποτέλεσμα.»
Tα ανωτέρω λεχθέντα ισχύουν και εν προκειμένω.
Η αίτηση απορρίπτεται με έξοδα υπέρ της Εφεσίβλητης εξ €600 πλέον ΦΠΑ πληρωτέα στο τέλος της έφεσης.
ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.
ΜΑΛΑΧΤΟΣ, Δ.
ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο