ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Άρθρο 23(3)(γ) του Ν.33/64 – Μεταβατικές Διατάξεις)

 

(Έφεση κατά απόφασης Διοικητικού Δ/ρίου Αρ. 89/20)

 

30 Απριλίου, 2025

 

[ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Δ/στές]

 

ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΜΙΧΑΗΛ,

Εφεσείουσα/Ενδιαφερόμενο Μέρος

 

ΚΑΙ

 

1.ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ,

2.ΑΝΘΟΥΛΛΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΣΑΒΒΙΔΗ,

Εφεσίβλητες/Αιτήτριες

ΚΑΙ

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ

ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ,

Καθ’ ης η Αίτηση

___________________

 

 

     Ξ. Ευγενίου (κα), για Α. Σ. Αγγελίδης ΔΕΠΕ, για Εφεσείουσα/Ενδιαφερόμενο Μέρος.

    Έλ. Τόλα (κα), για Μ. Ηλιάδης και Συνεταίροι ΔΕΠΕ, για Εφεσίβλητη αρ.  1/Αιτήτρια αρ. 1.

    Χρ. Παρασκευά (κα) με Ειρ. Σκίτσα (κα), Ασκούμενη Δικηγόρο, για Λουκής Παπαφιλίππου και Σία ΔΕΠΕ, για Εφεσίβλητη αρ. 2/Αιτήτρια αρ. 2.

    Μ. Κοτσώνη (κα),  Δικηγόρος της Δημοκρατίας για Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για Καθ’ ης η Αίτηση.

___________________

 

ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Δ.

____________________

 

     Α Π Ο Φ Α Σ Η

    

     ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Δ.:   Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας (ΕΔΥ) διόρισε την Χρυστάλλα Μιχαήλ[1] και την Εμμανουέλα Λαμπριανίδη στη μόνιμη θέση Διευθυντή Συντονισμού στο Γραφείο Προγραμματισμού από 15.12.2011.   Εναντίον της πιο πάνω απόφασης ασκήθηκαν οι Προσφυγές 69/12 και 72/12, οι οποίες καταχωρίστηκαν από τις Παρασκευή Στυλιανού[2] και Ανθούλλα Χαραλάμπους Σαββίδη[3] αντίστοιχα.  Το Ανώτατο Δικαστήριο, στο πλαίσιο των πιο πάνω προσφυγών οι οποίες συνεκδικάστηκαν, με απόφαση του ημερ. 22.12.2014, ακύρωσε τον διορισμό της Χρυστάλλας Μιχαήλ αλλά η Προσφυγή 72/12, απορρίφθηκε στο μέρος εκείνο που αφορούσε τον διορισμό της Εμμανουέλας Λαμπριανίδη.  

 

    Στη βάση του πιο πάνω ακυρωτικού αποτελέσματος έγινε επανεξέταση προς πλήρωση της επίδικης θέσης και η ΕΔΥ διόρισε στην πιο πάνω θέση την Χρυστάλλα Μιχαήλ[4]. Εναντίον της πιο πάνω απόφασης καταχωρίστηκαν οι Προσφυγές 671/16 και 700/16 από τις Παρασκευή Στυλιανού και Ανθούλλα Χαραλάμπους Σαββίδη, αντίστοιχα, οι οποίες συνεκδικάστηκαν.  Το Διοικητικό Δικαστήριο με απόφαση του, ημερ. 30.4.2020, ακύρωσε την απόφαση διορισμού του πιο πάνω προσώπου.  Η τελευταία αυτή απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου είναι που αποτελεί αντικείμενο της υπό κρίση έφεσης.

 

   Μετά την καταχώριση της παρούσας έφεσης έλαβε χώρα το ακόλουθο σημαντικό γεγονός.  Συγκεκριμένα, μετά από επανεξέταση, διορίστηκε στην επίδικη θέση η Ανθούλλα Χαραλάμπους Σαββίδη[5] αντί της Χρυστάλλας Μιχαήλ[6] και της Παρασκευής Στυλιανού[7].   Εναντίον της πιο πάνω απόφασης τόσο η εφεσείουσα, όσο και η εφεσίβλητη αρ. 1, άσκησαν τις Προσφυγές 735/21 και 694/21, αντίστοιχα.   Το Διοικητικό Δικαστήριο, με απόφαση του  ημερ. 5.7.2024, απέρριψε τις προσφυγές.   Δεν ασκήθηκε έφεση με αποτέλεσμα η απόφαση του να καταστεί τελεσίδικη.  Όλα τα πιο πάνω αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ των διαδίκων.

 

    Ενόψει των όσων επακολούθησαν της καταχώρισης της υπό κρίση έφεσης, οι ευπαίδευτες συνήγοροι των εφεσιβλήτων 1 και 2, στο στάδιο των αγορεύσεων, ήγειραν προδικαστική ένσταση  ότι η παρούσα έφεση έχει απωλέσει το αντικείμενο της και θα πρέπει να απορριφθεί, ενόψει του διορισμού της εφεσίβλητης αρ 2 στην επίδικη θέση και της τελεσίδικης απόφασης του πρωτόδικου Δικαστηρίου με την οποία απορρίφθηκαν οι προσφυγές που καταχωρίστηκαν κατά του διορισμού της.  Εκ διαμέτρου αντίθετη ήταν η εισήγηση της ευπαιδεύτου συνηγόρου της εφεσείουσας, η οποία εισηγήθηκε ότι η παρούσα έφεση δεν έχει απωλέσει το αντικείμενο της αφού σε περίπτωση επιτυχίας της έφεσης,  η Διοίκηση θα υποχρεωθεί να ανακαλέσει την μεταγενέστερη απόφαση της και η εφεσείουσα θα αποκατασταθεί στην θέση που κατείχε πριν την ακύρωση της προαγωγής της.  Η Καθ’ ης η αίτηση - Δημοκρατία - δεν τοποθετήθηκε επί του πιο πάνω ζητήματος. Ως αναφέρθηκε, η τελευταία παρακολουθούσε τη διαδικασία ενόψει ότι προχώρησαν σε επανεξέταση.

    Εν προκειμένω, το ζήτημα που έχει εγερθεί προδικαστικά αφορά στο κατά πόσον εξακολουθεί η εφεσείουσα  να έχει έννομο συμφέρον, υπό το φως των πιο πάνω περιστάσεων.

 

   Όπως έχει κατ’  επανάληψη νομολογηθεί το έννομο συμφέρον πρέπει να υπάρχει σωρευτικά σε τρία χρονικά σημεία και δη (i) κατά την έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης, (ii) κατά την άσκηση της αίτησης ακύρωσης, δηλαδή κατά την καταχώριση της, και (iii) κατά τη συζήτηση της (Βλ. Χρυσοστόμου κ.ά. ν. Κωνσταντινίδου κ.ά. (1998) 3 Α.Α.Δ. 316 και Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου, Ε. Σπηλιωτόπουλου και Β. Κονδύλη, Τόμος 2, 16^η έκδοση, σελ. 105).    

 

    Σε ακολουθία των όσων επισημάνθηκαν στην Νατιώτης ν. Χρίστου κ.ά. (2015) 3 Α.Α.Δ. 521, «Η σχετική επί του θέματος νομολογία[8] καταδεικνύει πως κάθε υπόθεση έχει κριθεί με βάση τα ιδιαίτερα περιστατικά της Στην παρούσα δε υπόθεση, δεν απαιτείται να γίνει αναφορά στα γεγονότα οποιασδήποτε προηγούμενης υπόθεσης, για σκοπούς συζήτησης.  Ένα κοινό κριτήριο, το οποίο με σαφήνεια εξάγεται από τη νομολογία αυτή και παρέχει καθοδήγηση για αντιμετώπιση κάθε τέτοιας περίπτωσης, αφορά στο κατά πόσο η περαιτέρω προώθηση της έφεσης θα αποφέρει οποιοδήποτε απτό νομικό ή πραγματικό όφελος στον εφεσείοντα» (Βλ., επίσης, Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου ν. Μιχαηλίδης κ.ά., Α.Ε. 115/13 και 116/13, ημερ. 9.7.2020)   

 

    Στην υπόθεση Νατιώτης (ανωτέρω), ο εφεσείοντας προσέβαλε την απόφαση σε προσφυγή με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση του Αρχηγού Αστυνομίας να τον διορίσει στη θέση Μηχανικού, με το βαθμό του Λοχία. Είχαν προηγηθεί και άλλες προσφυγές με επιτυχή κατάληξη. Μετά την καταχώριση της έφεσης, κατόπιν επανεξέτασης, ο Αρχηγός Αστυνομίας διόρισε στην προαναφερθείσα θέση τον εφεσίβλητο.  Παράλληλα, με άλλη απόφαση του, ίδιας ημερομηνίας, ο Αρχηγός Αστυνομίας προήγαγε τον εφεσείοντα σε υπεράριθμη θέση στον βαθμό του Λοχία με αναδρομική ισχύ όπως οι προηγούμενοι διορισμοί του στη θέση Μηχανικού που είχαν ακυρωθεί.   Η τελευταία απόφαση για διορισμό του εφεσίβλητου στην πιο πάνω θέση δεν βρήκε σύμφωνο τον εφεσείοντα ο οποίος καταχώρισε αίτηση ακύρωσης, η οποία όμως απορρίφθηκε.   Δεν άσκησε έφεση στην εν λόγω προσφυγή ενώ αποδέχθηκε και την προαγωγή του στην υπεράριθμη θέση στο βαθμό του Λοχία, με αναδρομική ισχύ. Ως αναφέρθηκε, τα πιο πάνω γεγονότα προέκυψαν μετά την καταχώριση της έφεσης και δεδομένων αυτών προβλήθηκε, υπό μορφή προδικαστικής ένστασης, ότι απώλεσε το αντικείμενο της και άρα θα πρέπει να απορριφθεί.  Το Ανώτατο Δικαστήριο,  επισήμανε ότι τυχόν επιτυχία της έφεσης θα έβρισκε τόσο τον εφεσείοντα όσο και την Διοίκηση, αντιμέτωπους με το δεδικασμένο το οποίο έχει δημιουργηθεί συνεπεία του τελεσίδικου αποτελέσματος της μεταγενέστερης προσφυγής και επομένως, η συνέχιση της έφεσης κανένα όφελος δεν θα απέφερε στον εφεσείοντα.  Έτσι, απέρριψε την έφεση.

 

    Όπως ήδη αναφέρθηκε, η σχετική επί του θέματος νομολογία καταδεικνύει πως κάθε υπόθεση έχει κριθεί με βάση τα ιδιαίτερα περιστατικά της.   Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον η περαιτέρω προώθηση της υπό κρίση έφεσης θα αποφέρει οποιοδήποτε απτό νομικό ή πραγματικό όφελος στην εφεσείουσα. 

 

    Εν προκειμένω, αποτελεί κοινό τόπο μεταξύ των διαδίκων, ότι μετά την καταχώριση της παρούσας έφεσης, η ΕΔΥ διόρισε στην επίδικη θέση την εφεσίβλητη αρ.2. Κατά της πιο πάνω απόφασης η εφεσείουσα και άλλο πρόσωπο καταχώρισαν τις πιο πάνω προσφυγές, οι οποίες συνεκδικάστηκαν.  Το Διοικητικό Δικαστήριο, με απόφαση του ημερ. 5.7.2024, τις απέρριψε και δεν ασκήθηκε έφεση με αποτέλεσμα η εν λόγω απόφαση να καταστεί τελεσίδικη.   Η τελευταία αυτή απόφαση, σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα του άρθρου 59(1) του περί Γενικών Αρχών Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999 (Ν. 158(Ι)/99), είναι δεσμευτική έναντι της  εφεσείουσας, η οποία ήταν διάδικος και δη ως αιτήτρια στην εν λόγω προσφυγή.  Εν προκειμένω, τυχόν επιτυχία της έφεσης, θα βρει τόσον την εφεσείουσα όσον και τη Διοίκηση, αντιμέτωπους με το δεδικασμένο το οποίο δημιουργήθηκε συνεπεία του αποτελέσματος της μεταγενέστερης προσφυγής που η ίδια η εφεσείουσα άσκησε.   Όπως και στην υπόθεση Νατιώτης (ανωτέρω), το απορριπτικό αποτέλεσμα της προσφυγής έχει, πλέον, εδραιώσει το πρόσωπο που διορίστηκε στην επίδικη  θέση. Συνεπώς, η συνέχιση της παρούσας έφεσης κανένα όφελος δεν θα αποφέρει στην εφεσείουσα. 

 

    Για τους λόγους που εξηγούνται πιο πάνω, η έφεση απορρίπτεται.  Επιδικάζονται €3.000 έξοδα, πλέον Φ.Π.Α., εάν υπάρχει, υπέρ των εφεσίβλητων 1 και 2 και εναντίον της εφεσείουσας.  Χωρίς έξοδα σε σχέση με την Καθ’  ης η αίτηση.                                    

                                                          Τ. ΨΑΡΑ-ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ, Δ.

                                                          ΣΤ. ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗ, Δ.

/ΕΑΠ.                                                Η. ΓΕΩΡΓΙΟΥ, Δ.