ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ ‑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση Αρ.: Ε118/2019)
27 Ιανουαρίου, 2025
[Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ/στες]
1. ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ,
2. DOMINIUM SERVICES LTD,
Εφεσείοντες,
v.
ADNAN ABDULLAEVICH MUZYKAEV,
Εφεσίβλητος.
____________________
Α. Γεωργίου για Μάριος Γεωργίου Δ.Ε.Π.Ε., για τους Εφεσείοντες.
Α. Σαουρής για Α. Σαουρής & Συνεργάτες Δ.Ε.Π.Ε., για τον Εφεσίβλητο.
ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη και θα δοθεί από την Τουμαζή, Δ..
ΑΠΟΦΑΣΗ
TOYMAZH, Δ.: Πρωτόδικος Δικαστής του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λάρνακας, με απόφαση του ημερομηνίας 14.12.2018, σε αίτηση παρακοής ημερομηνίας 18.10.2018 την οποία καταχώρησε ο εφεσίβλητος, καταδίκασε τους εφεσείοντες 1 και 2 για μη συμμόρφωση με διάταγμα του Δικαστηρίου ημερομηνίας 08.06.2018. Μετά την καταδικαστική απόφαση, υπήρξε συμμόρφωση με το διάταγμα του Δικαστηρίου. Στη συνέχεια, με απόφαση ημερομηνίας 18.02.2019, το πρωτόδικο Δικαστήριο επέβαλε ως ποινή στην εφεσείουσα 2 εταιρεία, πρόστιμο ύψους €5.000,00 και στον εφεσείοντα 1, πρόστιμο ύψους €1.000,00. Οι εφεσείοντες καταχώρισαν την υπό κρίση έφεση.
Η αναφορά στο ιστορικό της διαδικασίας θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση των εγερθέντων ζητημάτων. Στις 04.11.2016 ενεγράφη, για σκοπούς εκτέλεσης στην Κύπρο, αλλοδαπή απόφαση Δικαστηρίου της Μόσχας, ημερομηνίας 04.04.2011, η οποία λήφθηκε προς όφελος του εφεσίβλητου και εναντίον του Gitelson. Σύμφωνα με την αλλοδαπή απόφαση, ο Gitelson διατάχθηκε να καταβάλει στον εφεσίβλητο 495.000.000 ρούβλια, πλέον 50.000 ρούβλια ως αποζημιώσεις, πλέον τόκο. Στις 16.06.2017, αφού ενεγράφη η αλλοδαπή απόφαση, ο εφεσίβλητος καταχώρισε αίτηση καταδολίευσης, με βάση τον Περί Δόλιων Μεταβιβάσεων (Ακύρωση) Νόμο, Κεφ. 62 με την οποία αιτήθηκε να κηρύξει ως δόλιες τις διαδοχικές μεταβιβάσεις των μετοχών που κατείχε ο Gitelson - Καθ’ ου η αίτηση 1, στο μετοχικό κεφάλαιο της Καθ’ ης η αίτηση 2 κυπριακής εταιρείας Leagros Investments Ltd, σε διάφορες χρονικές περιόδους, και η επιστροφή και εγγραφή τους επ’ ονόματι του Gitelson, καθώς και επιβάρυνση τους σύμφωνα με το Άρθρο 3 του περί Επιβαρυντικών Διαταγμάτων Νόμου του 1992 (Ν.31(1)/1992). Η αίτηση στρεφόταν εναντίον του Gitelson ως Καθ’ ου η αίτηση 1, αλλά και εναντίον άλλων επτά προσώπων, νομικών και φυσικών, τα οποία προστέθηκαν, μεταξύ των οποίων και του εφεσείοντα 1 στην υπό κρίση έφεση, όχι όμως της εφεσείουσας 2.
Με απόφαση, ημερομηνίας 08.06.2018, το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε πως οι Καθ’ ων η αίτηση 1-8, συμπεριλαμβανομένου δηλαδή και του εφεσείοντα 1 στην υπό κρίση έφεση, συνωμότησαν ενεργώντας δόλια κατά διάφορες χρονικές περιόδους, προβαίνοντας σε μεταβιβάσεις και/ή στη διάθεση των μετοχών της Καθ’ ης η αίτηση 2 εταιρείας Leagros Investments Ltd, με σκοπό να παρεμποδίσουν τον εφεσίβλητο από την είσπραξη του εξ αποφάσεως χρέους και έκρινε άκυρες τις εν λόγω μεταβιβάσεις. Συγκεκριμένα, έκρινε ότι ο Gitelson και στη συνέχεια η Καθ’ ης η αίτηση 4, θυγατέρα του, αποξένωσαν δόλια 75% του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας Leagros Investments Ltd, με τη συνέργεια των Καθ’ ων η Αίτηση 5, 6, 7 και 8, δηλαδή συμπεριλαμβανομένου και του εφεσείοντα 1, δικηγόρου στο επάγγελμα, ο οποίος παρείχε εταιρικές υπηρεσίες σε αλλοδαπές εταιρείες και άτομα, μεταξύ των οποίων και στον Gitelson. Περαιτέρω, το Δικαστήριο διέταξε τα ακόλουθα:
«ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥΤΟ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΔΙΑΤΑΤΤΕΙ τους Καθ’ ων η Αίτηση 1 και 2, τους διευθυντές, τον γραμματέα και τους αντιπροσώπους αυτής, καθώς και τον Καθ’ ου η αίτηση 7, όπως προχωρήσουν αμέσως στην επανεγραφή των ως άνω 7,500 συνήθη μετοχών στο μετοχικό κεφάλαιο της Καθ’ ης η Αίτηση 2, στο όνομα του Καθ’ ου η Αίτηση 1 και κοινοποιήσουν τούτο αμέσως στον Έφορο Εταιρειών.
ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥΤΟ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΔΙΑΤΑΤΤΕΙ την επιβάρυνση επί 75% του μετοχικού κεφαλαίου της Καθ’ ης η Αίτηση 2 εταιρείας δηλαδή επί των 7500 συνήθη μετοχών ονομαστικής αξίας Ευρώ1 έκαστη (στο εξής «οι μετοχές») σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 3(1) του Περί Επιβαρυντικών Διαταγμάτων Ν. 31(Ι)/92.»
Το πιο πάνω διάταγμα του Δικαστηρίου ημερομηνίας 08.06.2018, έφερε την ακόλουθη οπισθογράφηση:
«Οπισθογράφηση:
Αν εσείς οι πιο πάνω Καθ’ ων η Αίτηση (1. ALEKSANDER VLADIMIROVICH GITELSON, 2. LEAGROS INVESTMENTS LIMITED, διευθυντές, γραμματέας, αντιπρόσωποι και υπηρέτες αυτής και 7. ΤΑΙΣΕΡ ΣΑΛΕΧ (TAISIR SALEH) παραλείψετε να συμμορφωθείτε με το παρόν διάταγμα εντός του χρόνου που προβλέπεται σ’ αυτό, σεις μεν οι κατά νόμον υπεύθυνοι, υπόκεισθε σε σύλληψη, η δε περιουσία σας σε κατάσχεση.»
Ο Gitelson - Καθ’ ου η αίτηση 1 και η Καθ’ ης η αίτηση 4 στην πρωτόδικη διαδικασία καταδολίευσης καταχώρισαν την Πολιτική Έφεση Αρ. Ε134/2018, η οποία και απερρίφθη με απόφαση ημερομηνίας 19.03.2024.
Ο εφεσίβλητος καταχώρησε, στις 18.10.2018, αίτηση παρακοής εναντίον της εφεσείουσας 2 εταιρείας, η οποία ήτο γραμματέας της Leagros Investments Ltd – Καθ’ ης η αίτηση 2 στην αίτηση καταδολίευσης, του εφεσείοντα 1 - διευθυντή της Dominium Services Ltd και της Α. Μιχαηλίδου, γραμματέως της Dominium Services Ltd. Παραθέτουμε αυτούσιο το αιτητικό της αίτησης παρακοής.
«(Α) Διάταγμα του Δικαστηρίου δια του οποίου να διατάσσεται ο Καθ’ ου η Αίτηση 8, Μιχάλης Μιχαηλίδης και η Αζαντούι Μιχαηλίδου, διευθυντής και γραμματέας αντίστοιχα της Εταιρείας DOMINIUM SERVICES LTD όπως παρουσιασθούν και δείξουν λόγο γιατί να μην φυλακισθούν ή καταβάλουν πρόστιμο ή κατασχεθεί η περιουσία αυτών αφού αυτοί παρέλειψαν να συμμορφωθούν προς το Διάταγμα του Δικαστηρίου ημερομηνίας 8/6/2018 το οποίο εξεδόθη στα πλαίσια της υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο Αίτησης.
(Β) Διάταγμα του Δικαστηρίου δια του οποίου να διατάσσεται η Εταιρεία DOMINIUM SERVICES LTD όπως παρουσιασθεί και δείξει λόγο γιατί να μην καταβάλει πρόστιμο και/ή τιμωρηθεί εφόσον και/ή κατασχεθεί η περιουσία αυτής αυτή παρέλειψε να συμμορφωθεί με το Διάταγμα του Δικαστηρίου ημερομηνίας 8/6/2018 το οποίο εξεδόθη στα πλαίσια της υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο Αίτησης.
(Γ) Διάταγμα του Δικαστηρίου δια του οποίου να διατάσσεται η σύλληψη του Καθ’ ου η Αίτηση 8 Μιχάλη Μιχαηλίδη και της Αζαντούι Μιχαηλίδου, διευθυντή και γραμματέα αντίστοιχα της Εταιρείας DOMINIUM SERVICES LTD, γραμματέως στην Καθ’ ης η Αίτηση 2 ένεκα μη συμμόρφωσης τους προς το Διάταγμα του Δικαστηρίου ημερομηνίας 8/6/2018 το οποίο εξεδόθη στα πλαίσια της υπό τον ως άνω αριθμό και τίτλο Αίτησης.
(Δ) Οιανδήποτε άλλη θεραπεία και/ή διαταγή το Δικαστήριο ήθελε κρίνει ορθή και δίκαια.
(Ε) Έξοδα, πλέον ΦΠΑ, πλέον τέλη επίδοσης.»
Η αίτηση παρακοής εδραζόταν, μεταξύ άλλων, στη Δ.42 Α των τότε ισχυόντων Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας και στο Άρθρο 42 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60). Η αίτηση υποστηρίζετο από ένορκο δήλωση δικηγόρου η οποία εργάζετο στο δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπούσε τον εφεσίβλητο και η οποία προέβαλε πως οι εφεσείοντες δεν είχαν συμμορφωθεί με το πιο πάνω διάταγμα του Δικαστηρίου ημερομηνίας 08.06.2018 για επανεγγραφή των 7500 μετοχών του μετοχικού κεφαλαίου της Καθ’ ης η αίτηση 2 στο όνομα του Gitelson. Σημειώνεται ότι η αίτηση παρακοής εναντίον της Μιχαηλίδου, σε κάποιο στάδιο της διαδικασίας αποσύρθηκε.
Οι εφεσείοντες καταχώρισαν ειδοποίηση περί προθέσεως ενστάσεως με δώδεκα λόγους ένστασης, με πρώτο λόγο ότι η εφεσείουσα 2, εφόσον δεν ήτο διάδικος στη διαδικασία, λανθασμένα καταδικάστηκε για περιφρόνηση διατάγματος Δικαστηρίου. Η ένσταση συνοδεύετο με ένορκο δήλωση του εφεσείοντα 1, ο οποίος ανέφερε ότι πάντοτε υπήρχε θέληση για συμμόρφωση, αλλά διαφάνηκε ότι υπήρχαν προβλήματα στην εφαρμογή, λόγω ασάφειας στο διάταγμα, αλλά και λόγω δυσκολίας ανεύρεσης στοιχείων του Gitelson για να πραγματοποιείτο η μεταβίβαση των μετοχών στο όνομα του.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, απέρριψε τον πρώτο λόγο ένστασης, με το ακόλουθο σκεπτικό:
«Ο λόγος ένστασης (i) δεν ευσταθεί. Η εταιρεία Dominium Services Ltd είναι γραμματέας της Leagros Investments Ltd δεν είναι τρίτο πρόσωπο αλλά το πρόσωπο δια του οποίου ενεργεί η Καθ΄ ης η Αίτηση 2 Εταιρεία και οφείλει συμμόρφωση με το διάταγμα του Δικαστηρίου όπως και ο διευθυντής αυτής Μιχάλης Μιχαηλίδης.
…………………………………………………...............................................
Ανεξάρτητα από αυτό και σχολιάζοντας την αυθεντία που παραθέτουν οι δικηγόροι των Καθ΄ ων η Αίτηση (In Re Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος (1993) 1 ΑΑΔ 961) να πω ότι αυτή διαφοροποιείται εντελώς αφού εκεί η καταφρόνηση προέρχετο από τρίτο πρόσωπο που δεν ήταν διάδικος. Εδώ πρέπει να υπάρξει συμμόρφωση με διαταγή του Δικαστηρίου από νομικό πρόσωπο (Dominium Services Ltd) και η συμμόρφωση αυτή θα επιτευχθεί δια μέσω των αξιωματούχων της (διευθυντή Taisir Saleh και γραμματέα) δηλαδή της Dominium Services Ltd και του διευθυντή της Μιχάλη Μιχαηλίδη αφού ο Taisir Saleh έχει ήδη αποφασιστεί ότι είναι "αχυράνθρωπος" και/ή ο άλλος εαυτός (alter ego) του Alexander Gitelson.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε ότι οι εφεσείοντες 1 και 2 ήταν ένοχοι για παρακοή διατάγματος Δικαστηρίου. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα:
“Αμφότεροι οι Καθ΄ ων η Αίτηση κρίνονται ένοχοι ηθελημένης παρακοής της διαταγής του Δικαστηρίου να μεταβιβάσουν και εγγράψουν 7500 μετοχές στην εταιρεία Leagros Investments Ltd στο όνομα του Καθ΄ ου η Αίτηση 1 Alexander Gitelson. Το διάταγμα επεδόθη προσωπικά σ΄ αυτούς, σ΄ αυτό υπάρχει οπισθογράφηση και αμφότεροι οι Καθ΄ ων η Αίτηση προσπάθησαν συνεχίζοντας τη δόλια συμπεριφορά τους να το καταστήσουν αναποτελεσματικό και ατελέσφορο με δύο τρόπους, τη μεταβίβαση - δωρεά 2501 μετοχών στον Στάθη Κιττή Καθ΄ ου η Αίτηση 3 και την αίτηση εκκαθάρισης της Leagros Investments Ltd από την Dominges Co Ltd ουσιαστικά από τους Καθ΄ ων η Αίτηση στην παρούσα διαδικασία Dominium Services Ltd (και τον διευθυντή της Μιχάλη Μιχαηλίδη) που είναι ο κοινός τους γραμματέας αγνοώντας ότι οι 7500 μετοχές είχαν επιβαρυνθεί με διάταγμα που εξεδόθη στο πλαίσιο της απόφασης ημερ. 8.6.18. Η επίκληση της αδυναμίας εκτέλεσης της διαταγής του Δικαστηρίου λόγω έλλειψης στοιχείων του Καθ΄ ου η Αίτηση 1 καταδεικνύει την αντιδεοντολογική συμπεριφορά του κ. Μιχαηλίδη που όπως διατείνεται επικοινωνεί με τον Gitelson και ανέχεται να τον εκπροσωπεί αυτόν που αγνοεί και εμπαίζει την Κυπριακή δικαιοσύνη. Η αδυναμία συμμόρφωσης λόγω έλλειψης στοιχείων είναι και αστεία σαν δικαιολογία αφού ουδέποτε αποτάθηκε στον Έφορο Εταιρειών και καμία θετική ενέργεια για υλοποίηση της απόφασης του Δικαστηρίου ημερ. 8.6.18 έκαμε. Το αντίθετο έπραξε, προσπαθεί με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο και καταχρηστικές διαδικασίες να εκθεμελιώσει την απόφαση του Δικαστηρίου.»
Οι εφεσείοντες δεν έμειναν ικανοποιημένοι με την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου και καταχώρισαν την παρούσα έφεση, με τους ακόλουθους λόγους έφεσης:
«Πρώτος Λόγος Έφεσης
Εσφαλμένα το Πρωτόδικο Δικαστήριο καταδίκασε σε αίτηση αστικής περιφρόνησης και/ή καταφρόνησης Δικαστηρίου νομικό πρόσωπο δηλαδή τους εφεσείοντες Dominium Services Ltd, οι οποίοι δεν είναι διάδικοι στην διαδικασία με τον πιο πάνω αριθμό και τίτλο και ουδέποτε ήταν μέρος της διαδικασίας πρωτόδικα.
……………………………………………………………………………………………
Δεύτερος Λόγος Έφεσης
Το Πρωτόδικο Δικαστήριο ερμήνευσε λανθασμένα το Διάταγμα το οποίο το ίδιο εξέδωσε τροποποιώντας το μάλιστα στο στάδιο της ενδιάμεσης του Απόφασης για καταδίκη για περιφρόνηση δικαστηρίου, περιλαμβάνοντας υποχρέωση προς τους καθ’ ων η αίτηση η οποία δεν περιέχετο στο αιτητικό του εφεσίβλητου και καταδικάζοντας έτσι τους καθ’ ων η αίτηση για πράξεις που δεν ήταν υποχρεωμένοι να εκτελέσουν.
……………………………………………………………………………………………
Τρίτος Λόγος Έφεσης
Εσφαλμένα ως θέμα αρχής, το Πρωτόδικο Δικαστήριο επέβαλε ποινή ύψους 5.000 Ευρώ στην Dominium Services Ltd, εφόσον αυτή δεν ήταν διάδικος στην διαδικασία και κανένα διάταγμα δεν στρεφόταν εναντίον της.»
Προτού ασχοληθούμε με τους λόγους έφεσης, θα εξετάσουμε τη θέση που προέβαλε ο δικηγόρος του εφεσίβλητου στο περίγραμμα αγόρευσης του ότι η έφεση θα πρέπει να απορριφθεί, χωρίς να εξεταστούν οι λόγοι έφεσης. Στήριξε την εισήγηση του αυτή στο γεγονός ότι στην ειδοποίηση έφεσης καταγράφεται ότι εφεσιβάλλεται η απόφαση επιβολής ποινής, ημερομηνίας 18.02.2019, ενώ οι λόγοι έφεσης αφορούν και την καταδικαστική απόφαση, ημερομηνίας 14.12.2018. Εξετάζοντας τη θέση του δικηγόρου του εφεσίβλητου διαπιστώσαμε ότι πράγματι, στην ειδοποίηση έφεσης αναγράφεται ότι η απόφαση που εφεσιβάλλεται είναι ημερομηνίας 18.02.2019, δηλαδή η απόφαση επιβολής ποινής η οποία προσβάλλεται με τον τρίτο λόγο έφεσης. Από την ανάγνωση όμως των λόγων έφεσης ένα και δύο, προκύπτει ξεκάθαρα ότι αντικείμενο έφεσης είναι και η καταδικαστική απόφαση, ημερομηνίας 14.12.2018. Κρίνουμε πως, υπό τις ενώπιον μας περιστάσεις, είναι ορθότερο να εξετάσουμε και τους λόγους έφεσης 1 και 2. Πιο συγκεκριμένα, θεωρούμε πως τέτοιο ζήτημα όφειλε η πλευρά του εφεσίβλητου να το εγείρει κατά το στάδιο της προδικασίας, όπου το Εφετείο έχει την εξουσία να διαχειριστεί, πριν την ακρόαση, τέτοια ζητήματα, αφού ακούσει και τις δύο πλευρές (βλέπε Περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικούς Κανονισμούς του 2023, Μέρος 41.4). Κατά την προδικασία, η πλευρά του εφεσίβλητου ζήτησε προθεσμία για περιγράμματα αγόρευσης, χωρίς να εγείρει τέτοιο ζήτημα. Άλλωστε, η περίπτωση στην οποία το Εφετείο προβαίνει σε απόρριψη της έφεσης χωρίς να εξετάσει την ουσία, προνοείται στο Μέρος 41.9, αφού ακούσει και τον επηρεαζόμενο διάδικο. Εδώ θα έπρεπε να ακούσει τους εφεσείοντες. Ωστόσο η προδικασία προχώρησε χωρίς την έγερση τέτοιου ζητήματος και όλοι οι παράγοντες της δίκης ήταν με την αντίληψη ότι δεν υπήρχε προδικαστικό ζήτημα προς εξέταση. Συνακόλουθα των πιο πάνω, σε συνδυασμό με τη φύση της παρούσας υπόθεσης όπου όλη η διαδικασία της παρακοής διατάγματος προβάλλει ως ενιαίο σύνολο, απορρίπτουμε την υπό συζήτηση εισήγηση του δικηγόρου του εφεσίβλητου.
Για να στοιχειοθετηθεί η καταφρόνηση, σε διατάγματα του Δικαστηρίου, απαιτείται να αποδειχθεί ηθελημένη παρακοή. Στην Μιχαηλίδης v. Poliakova (Αρ. 1) (2011) 1 Α.Α.Δ. 356, αναλύονται οι προϋποθέσεις που πρέπει να ικανοποιηθούν για να στοιχειοθετηθεί η καταφρόνηση, ως ακολούθως:
«Για να καταδειχθεί παρακοή, όπως έχει λεχθεί και στην υπόθεση Λάζαρος Μαύρος ν. Θεόδωρου Στυλιανού (1998) 1 Α.Α.Δ. 2389, πρέπει να ικανοποιείται και η αντικειμενική υπόσταση («actus reus»), αλλά και η υποκειμενική υπόσταση («mens rea»), του αδικήματος της αστικής καταφρόνησης όπως προδιαγράφεται στο άρθρο 42 του Νόμου αρ. 14/60. Στη δε υπόθεση Παπαχρυσοστόμου ν. Σιδερά (1993) 1 Α.Α.Δ. 309, λέχθηκε με αναφορά στη Μουζούρης ν. Xylophagou Plantations Ltd (1977) 1 C.L.R. 287, ότι:
«...για να στοιχειοθετηθεί η καταφρόνηση πρέπει να αποδειχθεί η ηθελημένη ανυπακοή του καθ' ου η αίτηση προς την απόφαση του δικαστηρίου, δηλαδή πρόθεση ανυπακοής προς το διάταγμα του δικαστηρίου. Το αποτέλεσμα της ανυπακοής αφ' εαυτού δεν αρκεί. πρέπει να συνοδεύεται από πρόθεση καταστρατήγησης του διατάγματος του δικαστηρίου.»
Τυχόν παράβαση των όρων ενός διατάγματος χωρίς πρόθεση ή κατά τυχαίο τρόπο δεν επιφέρει βεβαίως την καταδίκη του καθ' ου, εφόσον η συμπεριφορά του δεν κατέδειξε είτε αδιαφορία προς το διάταγμα, είτε εκ προθέσεως καταστρατήγηση των όρων του. (δέστε Fairclough & Sons v. Manchester Ship Canal Co. (No. 2) (1897) Sol Jo 225 και Borrie & Lowe 2η έκδ. σελ. 400-1)».
Στην Μαυρονικόλα v. Ξάνθου (2011) 1 Α.Α.Δ. 293, όπου με αναφορά στη Διαταγή 42(Α) των τότε ισχυόντων Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, τονίστηκαν τα ακόλουθα:
«Όπως επιβεβαιώθηκε στην υπόθεση Krashias Shoe Factory v. Adidas (1989) 1 Α.Α.Δ. 750, το άρθρο 42 του περί Δικαστηρίων Νόμου 1960 (Ν.14/60), ως δικαιοδοτικό, προσδιορίζει τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου για τη τιμωρία προσώπων, φυσικών ή νομικών, για την παρακοή διαταγμάτων. Προϋπόθεση ενεργοποίησης της πιο πάνω δικαιοδοσίας είναι η τήρηση των διαδικαστικών προϋποθέσεων που τίθενται με τις πρόνοιες της Δ.42 Α(1) των περί Πολιτικής Δικονομίας Διαδικαστικών Θεσμών. (Οικονομίδου v. Ph. Economides Estates (1999) 1 Α.Α.Δ. 1145).
Από την ιδία τη φύση της διαδικασίας παρακοής ως οιονεί ποινικής, (βλ. Ηalin v. Timur (2005) 1(Α) A.A.Δ.424), αναφύεται η ανάγκη πλήρους και αποτελεσματικής διαπίστωσης ύπαρξης των πιο κάτω προϋποθέσεων, επί ποινή ακυρότητας της διαδικασίας, (Μακρίδης (1991) 1 Α.Α.Δ. 401):
α. Ύπαρξη διατάγματος.
β. Ύπαρξη αναγκαίας οπισθογράφησης.
γ. Προσωπική επίδοση του διατάγματος.
δ. Προσωπική επίδοση της αιτήσεως παρακοής.»
Θα ξεκινήσουμε με τον πρώτο και τον δεύτερο λόγο έφεσης, οι οποίοι θα εξεταστούν μαζί, λόγω της συνάφειας τους. Με τον πρώτο λόγο έφεσης προβλήθηκε η θέση πως εσφαλμένα καταδικάστηκε η εφεσείουσα 2 εταιρεία και της επεβλήθη ποινή, εφόσον δεν ήτο διάδικος στην αίτηση καταδολίευσης και ουδέποτε υπήρξε μέρος της διαδικασίας εκείνης. Ο δεύτερος λόγος έφεσης αφορά και τους δύο εφεσείοντες και περιστρέφεται στο ίδιο ουσιαστικά επιχείρημα του πρώτου λόγου, ότι δηλαδή οι εφεσείοντες δεν ήταν διάδικοι και ότι δεν θα έπρεπε να καταδικαστούν για πράξεις που δεν ήταν υποχρεωμένοι να εκτελέσουν.
Το Άρθρο 42 του περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/60), ως τροποποιήθηκε, προνοεί τα εξής:
«42. Τηρoυμέvoυ oιoυδήπoτε διαδικαστικoύ καvovισμoύ έκαστov δικαστήριov θα έχη εξoυσία vα εξαvαγκάζη εις υπακoήv πρoς oιovδήπoτε διάταγμα εκδoθέv υπ' αυτoυ, διατάττov ή απαγoρεύov τηv εκτέλεσιv oιασδήπoτε πράξεως, διά πρoστίμoυ ή φυλακίσεως ή μεσεγγυήσεως πραγμάτωv. Και τo δικαστήριov δύvαται επιπρoσθέτως vα επιδικάση εις τo πρόσωπov πρoς τo συμφέρov τoυ oπoίoυ εξεδόθη τo διάταγμα τoιoύτov πoσόv υπό μoρφήv απoζημιώσεως, ως τo δικαστήριov δύvαται vα θεωρήση πρέπov.
Νοείται ότι έκαστο δικαστήριο θα έχει εξουσία τιμωρίας για παρακοή ή και εξαναγκασμού σε υπακοή σ' οποιοδήποτε διάταγμά του στις περι πτώσεις που αφορούν διάδικο σε δικαστική διαδικασία αλλά και στις περι πτώσεις που αφορούν οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, νοουμένου ότι αυτό έλαβε γνώση του διατάγματος και εν γνώσει του και ηθελημένα παροτρύνει ή συνεργεί στη μη υπακοή διατάγματος.»
Όπως καταγράφεται και στην εκκαλούμενη απόφαση, δεν έχει αμφισβητηθεί από τους εφεσείοντες 1 και 2 η επίδοση σ’ αυτούς του διατάγματος ημερομηνίας 08.06.2018 και της αίτησης παρακοής. Σύμφωνα δε με την επιφύλαξη του Άρθρου 42 του Ν. 14/60, το Δικαστήριο δύναται να τιμωρήσει τρίτο πρόσωπο, μη διάδικο που έλαβε γνώση του διατάγματος. Το επίδικο διάταγμα διέτασσε τον Gitelson, την Καθ’ ης η αίτηση 2, δηλαδή την εταιρεία Leagros Investments Ltd, «τους διευθυντές, τον γραμματέα και τους αντιπροσώπους αυτής» όπως προβούν στις αναφερόμενες στο διάταγμα μεταβιβάσεις. Η εφεσείουσα 2 ήτο γραμματέας της Leagros Investments Ltd, ο δε εφεσείοντας 1 ήτο Διευθυντής της εφεσείουσας 2, συνεπώς, μέσω αυτών θα επιτυγχάνετο η εφαρμογή του διατάγματος και ορθώς έκρινε το Δικαστήριο ότι βρίσκοντο σε παρακοή. Ορθώς, επίσης, το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε τους ισχυρισμούς που προέβαλε ο εφεσείοντας 1, στην ένορκο δήλωση που υποστήριζε την ένσταση του, περί δυσκολίας εφαρμογής του διατάγματος λόγω ασαφειών και λόγω μη εξεύρεσης της διεύθυνσης του Gitelson στην Κύπρο, ώστε να είναι δυνατή η μεταβίβαση των μετοχών στο όνομά του. Οι ισχυρισμοί του εφεσείοντα 1 φάνηκε ότι δεν είχαν έρεισμα, εφόσον, μετά την καταδικαστική απόφαση και πριν την ποινή, οι εφεσείοντες 1 και 2 συμμορφώθηκαν με το διάταγμα.
Κρίνουμε ότι ο πρώτος και ο δεύτερος λόγος έφεσης είναι αβάσιμοι και απορρίπτονται. Ενόψει της κατάληξης μας αυτής, κρίνουμε ότι και ο τρίτος λόγος έφεσης, ο οποίος στηρίζεται αποκλειστικά στο ότι δεν έπρεπε να επιβληθεί ποινή στην εφεσείουσα 2, λόγω του ότι δεν ήτο διάδικος στη διαδικασία καταδολίευσης, θα πρέπει να απορριφθεί και απορρίπτεται.
Συνακόλουθα, η έφεση απορρίπτεται.
Επιδικάζονται υπέρ του εφεσίβλητου και εναντίον των εφεσειόντων €5.100,00 πλέον Φ.Π.Α., εάν υπάρχει, ως έξοδα της παρούσας έφεσης.
Δ. ΚΙΤΣΙΟΣ, Δ.
Μ. ΑΜΠΙΖΑΣ, Δ.
Μ. ΤΟΥΜΑΖΗ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο