ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΥΠΡΟΥ - ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Πολιτική Έφεση αρ. Ε91/2024)
14 Απριλίου 2025
[ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Πρόεδρος]
Χρίστος Παναγιώτη Ττοφινή, ως Διαχειριστής της Περιουσίας του Παναγιώτη Ττοφινή Μελέκκη
Εφεσείων
ν.
Nova Opta Estates Ltd
Εφεσίβλητη
Αίτηση υπό εφεσίβλητης – αιτήτριας για ασφάλεια εξόδων
Για εφεσίβλητη – αιτήτρια: κα Νίτσα Χατζηϊωάννου για Α. Κ. Χατζηϊωάννου & Σία.
Για εφεσείοντα – καθ’ ου η αίτηση: κα Κωνσταντίνα Φελλά για Γιώργος Φ. Πιττάτζης ΔΕΠΕ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.: Η παρούσα ως ενδιάμεση αίτηση στο πλαίσιο έφεσης, εκδικάζεται σε μονομελή σύνθεση δυνάμει των προνοιών του Άρθρου 11.5 του περί Απονομής της Δικαιοσύνης (Ποικίλες Διατάξεις) Νόμου του 1964 (Ν.33/1964).
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, Π.: Οι δικαστικές διαφορές των διαδίκων, χρονολογούνται από το 2005. Η εφεσίβλητη στην παρούσα, με την αγωγή της με αριθμό 852/2005 στο Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου, ζήτησε ειδική εκτέλεση σύμβασης πώλησης γης. Ο εφεσείων στην παρούσα, ήταν ο εναγόμενος 2 στην εν λόγω αγωγή υπό την αντιπροσωπευτική του ιδιότητα, ήτοι ως Διαχειριστής της περιουσίας του αποβιώσαντα Παναγιώτη Ττοφίνη Μελέκκη. Στις 21/04/2011 εκδόθηκε τελική απόφαση, κατόπιν ακρόασης στην πιο πάνω αγωγή. Με αυτή, απορρίφθηκε η πιο πάνω απαίτηση της εφεσίβλητης εναντίον του εφεσείοντα για ειδική εκτέλεση σύμβασης. Ταυτόχρονα, έγινε δεκτή διαζευκτική απαίτηση της εφεσίβλητης, στην οποία της επιδικάστηκαν αποζημιώσεις για το συνολικό ποσόν των €233.668,00 πλέον νόμιμο τόκο από 21.9.2005.
Εναντίον της πιο πάνω απόφασης, καταχωρίστηκε από την εφεσίβλητη στην παρούσα η πολιτική Έφεση 230/2011, με την οποία αμφισβητούσε την απόρριψη της απαίτησης της, για ειδική εκτέλεση σύμβασης. Στις 12/10/2017 εκδόθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο απόφαση, με την οποία η έφεση πέτυχε μερικώς. Παρότι δεν έγινε δεκτή από το Ανώτατο Δικαστήριο η θέση για ειδική εκτέλεση της σύμβασης, η πρωτόδικη απόφαση τροποποιήθηκε, με την προσθήκη διατάγματος ακύρωσης της εγγραφής του 1/3 μεριδίου του επίδικου κτήματος, επ’ ονόματι του εφεσείοντα. Η πρωτόδικη διαταγή για επιδίκαση αποζημιώσεων εναντίον του εφεσείοντα δεν επηρεάστηκε από την εν λόγω απόφαση, αφού ο εφεσείοντας δεν καταχώρησε αντέφεση.
Έχοντας υπόψη ότι η απόφαση για επιδίκαση αποζημιώσεων δεν επηρεάστηκε από το αποτέλεσμα της πιο πάνω έφεσης, η εφεσίβλητη προχώρησε σε λήψη μέτρων για εκτέλεση του εξ αποφάσεως χρέους. Η αίτηση για αναγκαστική πώληση της επιβαρυνθείσας περιουσίας καταχωρίστηκε το 2023, αφού προηγήθηκε ένταλμα εκτέλεσης κινητής περιουσίας, το οποίο επιστράφηκε ανεκτέλεστο. Η καθυστέρηση δικαιολογήθηκε από την εφεσίβλητη, λόγω του ότι οι μέτοχοι της είναι μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού, σε συνδυασμό με την εξάπλωση της πανδημίας του Covid – 19.
Το Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου, εξέδωσε μετά από ακρόαση της πιο πάνω αίτησης, διάταγμα για πώληση των πιο κάτω δύο ακινήτων: α) αρ. εγγρ. 0/726 Φ/Σχ. 0/2-293-374 τεμ. 332 χωράφι, μερίδιο 1/3, έκτασης 5139 τ.μ. (όλο) του Δήμου Αγίας Νάπας, Αμμόχωστου και β) αρ. εγγρ. 0/727 Φ./Σχ. 0/2-293-374 τεμ. 335 χωράφι μερίδιο 1/3 έκτασης 34316 τ.μ. (όλο) του Δήμου Αγίας Νάπας, Αμμοχώστου. Η πώληση διατάχθηκε στην επιφυλαχθείσα τιμή των €17.500,00 και €101.500,00 αντίστοιχα.
Εναντίον της πιο πάνω απόφασης, ο εφεσείων καταχώρησε την παρούσα έφεση. Ισχυρίζεται μεταξύ άλλων με πέντε λόγους έφεσης, ότι δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις έκδοσης του διατάγματος αναγκαστικής πώλησης και ότι η εφεσίβλητη δεν καθόρισε με σαφήνεια την αξία των ακινήτων. Επίσης, δεν καθορίστηκε με σαφήνεια ότι ο εφεσείων στερείτο κινητής περιουσίας που θα μπορούσε να εκποιηθεί για ικανοποίηση του εξ αποφάσεως χρέους. Αναφέρεται ακόμα στους λόγους έφεσης ότι η απόφαση για αποζημιώσεις, για την εκτέλεση της οποίας εκδόθηκε το διάταγμα πώλησης, δεν είχε ανανεωθεί για σκοπούς εκτέλεσης. Τέλος, είναι η θέση του εφεσείοντα ότι η εφεσίβλητη καθυστέρησε αδικαιολόγητα να προωθήσει την αίτηση της για πώληση των πιο πάνω ακινήτων.
Ακολούθησε η καταχώρηση από την εφεσίβλητη της παρούσας ενδιάμεσης αίτησης, με την οποία αιτείται την παροχή ασφάλειας εξόδων του εφεσείοντα για το ποσόν των €9.603,38, σε σχέση με τα έξοδα που η εφεσίβλητη θα υποστεί στην παρούσα έφεση. Η αίτηση συνοδεύεται από ένορκη δήλωση του Διευθυντή της εφεσίβλητης, στην οποία αναφέρει μεταξύ άλλων, ότι η έφεση δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας και καταχωρίστηκε μόνο για να καθυστερήσει την εφεσίβλητη να εισπράξει το εξ αποφάσεως χρέος. Ο ομνύων επικαλέστηκε επιπλέον, την αντιπροσωπευτική ιδιότητα αλλά και αφερεγγυότητα του εφεσείοντα. Υποστήριξε επίσης ότι η αξία της περιουσίας για την οποία διατάχθηκε η πώληση δεν καλύπτει ούτε το μισό εξ αποφάσεως χρέος, το οποίο ανέρχεται σήμερα σε €522.570,08, πλέον νόμιμο τόκο από 05/12/2024. Τον Ιούλιο του 2019, ενέγραψε επιβάρυνση (MEMO) επί της ακίνητης περιουσίας, την οποία είχε στο όνομα του ο αποβιώσας. Είναι η θέση του ομνύοντος ότι έχει αποξενωθεί δόλια, μεγάλος μέρος της υπόλοιπης περιουσίας του αποβιώσαντα, αφού ήταν γνωστό ότι υπήρχε η απαίτηση της εφεσίβλητης στην αγωγή 852/2005. Την αίτηση συνοδεύει προκαταρκτικός κατάλογος με τα υπολογισμένα έξοδα της έφεσης, που κατά λογική πρόβλεψη θα επωμιστεί η εφεσίβλητη.
Ο εφεσείων με την ένσταση του, ισχυρίζεται ότι η έφεση έχει πολύ καλές πιθανότητες επιτυχίας και τυχόν έκδοση του αιτούμενου διατάγματος ασφάλειας εξόδων, θα τον εμποδίσει να προωθήσει την υπόθεση του στο Εφετείο. Αναφέρει επίσης ότι τα γεγονότα της αίτησης δεν είναι αποδεκτά και ούτε τεκμηριώνουν λόγο για παροχή ασφάλειας εξόδων. Αναφέρεται τέλος στους λόγους ένστασης ότι το ποσό €9.603,38,00 που επιζητείται ως ασφάλεια εξόδων, είναι αυθαίρετο και υπερβολικό.
Η αίτηση στηρίζεται μεταξύ άλλων, στο Μέρος 26 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023. Αμφότεροι οι συνήγοροι παρέπεμψαν στην υπόθεση , Πολ. Έφεση 242/2022, ημερ. 18/09/2023, την οποία το Εφετείο είχε την ευκαιρία να αναφερθεί στις γενικές αρχές που εφαρμόζονται σε αιτήσεις ασφάλειας εξόδων, μετά την εφαρμογή των νέων Κανονισμών του 2023. Λέχθηκε ότι οι παράγοντες που ισχύουν για την άσκηση της κρίσης του Δικαστηρίου δυνάμει του Μέρους 26, δεν έχουν διαφοροποιηθεί ουσιαστικά, εφόσον οι πρόνοιες του Μέρους 26.1 εδάφια (1) και (5) είναι ταυτόσημες με τις πρόνοιες της παλαιάς Δ.60. Εκεί που εντοπίζεται διαφορά είναι στο λεκτικό της παλαιάς Δ.35 θ.2, που προέβλεπε ότι σε διαδικασία έφεσης, ο αιτητής όφειλε, πλην των άλλων προϋποθέσεων, να αποδείξει και την ύπαρξη ειδικών περιστάσεων (special circumstances), προκειμένου να πετύχει την έκδοση διατάγματος για ασφάλεια εξόδων.
Είναι σαφές από τα πιο πάνω ότι η πρόνοια για ειδικές περιστάσεις στους παλαιούς Θεσμούς Πολιτικής Δικονομίας, καθιστούσε πιο δύσκολη την διαταγή για ασφάλεια εξόδων, στο στάδιο της έφεσης.
Αναφέρθηκε στην συνέχεια στην πιο πάνω υπόθεση , ότι παρά την απουσία της προϋπόθεσης ειδικών περιστάσεων στους Κανονισμούς του 2023, η μέχρι σήμερα νομολογία με βάση την οποία είχε κριθεί πως το κριτήριο των «ειδικών περιστάσεων» περιλάμβανε την έλλειψη περιουσίας ή την οικονομική ανικανότητα, θα μπορούσε να παρέχει καθοδήγηση κατά την εξέταση αίτησης για παροχή ασφάλειας εξόδων, στο πλαίσιο των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023.
Η συνήγορος της εφεσίβλητης ισχυρίστηκε στην αγόρευση της ότι αυτό που πρέπει να εξεταστεί στην παρούσα, είναι εάν υπάρχουν εκείνες οι ειδικές περιστάσεις, ούτως ώστε να ενεργοποιηθεί η εξουσία του Δικαστηρίου να διατάξει την έκδοση διατάγματος για παροχή ασφάλειας εξόδων.
Δεν συμφωνώ με αυτήν την άποψη. Είναι σημαντικό να τονιστεί εδώ ότι στην Yiannoplast (ανωτέρω) δεν νομολογήθηκε ότι εφαρμόζεται και στους Νέους Κανονισμούς του 2023, η προϋπόθεση των ειδικών περιστάσεων, όπως εισηγείται η συνήγορος των εφεσιβλήτων. Εξάλλου, θα πρέπει επίσης να τονιστεί ότι η εξουσία για παροχή ασφάλειας εξόδων, κρίθηκε τελικά στην υπόθεση Yiannoplast (ανωτέρω), όχι στην βάση του Μέρους 26 των Κανονισμών του 2023 αλλά δυνάμει του Άρθρου 382 του Κεφ. 113, που αφορά ειδική διάταξη για παροχή ασφάλειας εξόδων από εταιρεία. Λέχθηκαν συγκεκριμένα τα εξής:
« Τονίζουμε, όμως την ουσιαστική διαφοροποίηση της παρούσας που έγκειται στο ότι πρόκειται για Εταιρεία με αποτέλεσμα να τυγχάνει εφαρμογής η ειδική πρόνοια του Άρθρου 382 του περί Εταιρειών Νόμου Κεφ. 113.»
Όπως έχει εξάλλου νομολογηθεί, σε αντιδιαστολή προς τη γενική ρύθμιση περί παροχής ασφάλειας εξόδων με την Δ.60 των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας, το εν λόγω Άρθρο 382 του Κεφ. 113, αποτελεί εξειδικευμένη πρόνοια, με την οποία ρυθμίζεται ειδικά το ζήτημα της παροχής ασφάλειας εξόδων από εταιρείες (βλ. μεταξύ άλλων , Πολ. Εφ. 123/2012 ημερ. 2.6.2017), ECLI:CY:AD:2017:A211. Η ίδια αρχή ισχύει και μετά την εισαγωγή των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 (βλ. Yiannoplast (ανωτέρω) και , Πολ. Έφεση 427/2019 ημ. 25/10/2024). Σχετική είναι και η πιο πρόσφατη απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση , Πολ. Έφεση 279/2019, ημ. 23/12/2024, στην οποία το θέμα τέθηκε με απόλυτη σαφήνεια ως εξής:
«Το ζήτημα παροχής ασφάλειας εξόδων από διάδικο o οποίος είναι εταιρεία, ρυθμίζεται ειδικά από το Άρθρο 382 του περί Εταιρειών Νόμου, Κεφ. 113, το οποίο «πρέπει να αποτελεί την αφετηρία εξέτασης τέτοιων αιτήσεων όταν στρέφονται εναντίον εταιρειών» (G. K. Theonell Building & Construction Ltd v. AIG Europe Limited, Πολιτική Έφεση 98/17, ημερ. 03.06.2019, ECLI:CY:AD:2019:A249, Demetris Elia Properties Ltd v. Κούρρη, Πολιτική Έφεση Αρ. 286/2019, ημερομηνίας 18.09.2023).»
Με δεδομένο λοιπόν ότι η απόφαση
Μετά την πιο πάνω υπόθεση , ακολούθησε η απόφαση του Εφετείου στην υπόθεση , Πολ. Έφεση Ε7/2023, ημ. 18/7/2024. Στην εν λόγω υπόθεση, ξεκαθαρίστηκε με απόλυτη σαφήνεια ότι δυνάμει των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023, δεν είναι αναγκαία προϋπόθεση η απόδειξη «ειδικών περιστάσεων», προκειμένου να εκδοθεί διάταγμα ασφάλειας εξόδων από το Εφετείο. Ούτε θα μπορούσε να εισαχθεί μια τέτοια πρόνοια, δυνάμει του πρωταρχικού σκοπού. Τονίστηκε αρχικά ότι στο Μέρος 41 που αφορά τις εξουσίες του Εφετείου δεν προβλέπεται οτιδήποτε για ασφάλεια εξόδων. Εντούτοις στο Μέρος 26 των Κανονισμών, καθορίζεται γενικά η εξουσία του Δικαστηρίου για την έκδοση τέτοιων διαταγμάτων. Με δεδομένο ότι παρέχονται στο Εφετείο από το Μέρος 41.12, όλες οι εξουσίες των κατώτερων του Δικαστηρίων, έπεται ότι αίτηση για ασφάλεια εξόδων ενώπιον του Εφετείου, διέπεται πλέον από τις πρόνοιες του Μέρους 26, προϋπόθεση για εφαρμογή του οποίου, είναι ο ενάγων, και στην περίπτωση έφεσης ο εφεσείων, να έχει τη συνήθη διαμονή του εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ή Κράτους Μέλους αυτής. Στην συνέχεια και αφού έγινε αναφορά στην υπόθεση Yiannoplast (ανωτέρω), λέχθηκαν τα εξής χαρακτηριστικά στην πιο πάνω υπόθεση :
« Από τα ως άνω, ουδόλως καθορίζεται ή εννοείται ότι οι εξουσίες του Δικαστηρίου, στο πλαίσιο εξυπηρέτησης του πρωταρχικού σκοπού, επιτρέπουν την αλλοίωση των προνοιών των Κανονισμών και την προσθήκη σ' αυτούς προνοιών που δεν υπάρχουν πλέον. Ο πρωταρχικός σκοπός δέον να εξυπηρετείται κατά την ενάσκηση των εξουσιών του Δικαστηρίου δυνάμει των Κανονισμών και την ερμηνεία αυτών (Μέρος 1.3). Ως είναι, τώρα, οι πρόνοιες των Κανονισμών, αίτηση για ασφάλεια εξόδων στο Εφετείο, δεν διέπεται από τη ρύθμιση που προβλεπόταν στην παλαιά Δ.35 Θ.2. Δεν υφίσταται η βάση των «ειδικών περιστάσεων» η οποία διαφοροποιείτο από τις πρόνοιες και προϋποθέσεις της παλαιάς Δ.60. Επομένως, αίτηση για ασφάλεια εξόδων, ενώπιον του Εφετείου, διέπεται, πλέον, από τις πρόνοιες του Μέρους 26, προϋπόθεση για εφαρμογή της οποίας είναι ο ενάγων, και στην περίπτωση έφεσης, ο εφεσείων, να έχει τη συνήθη διαμονή του εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ή Κράτους Μέλους αυτής.»
Πέραν των πιο πάνω, θα πρέπει να τονιστεί ότι στην παρούσα υπόθεση, το αίτημα για ασφάλεια εξόδων της εφεσίβλητης ενώπιον του Εφετείου, στηρίχθηκε αποκλειστικά στο Μέρος 26.3 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023, το οποίο έχει ως εξής:
« 3. Όταν πρόσωπο ενάγει υπό αντιπροσωπευτική ιδιότητα εκ μέρους παιδιού ή ανικάνου προσώπου, δυνάμει των προνοιών οποιουδήποτε νόμου, το πρόσωπο αυτό μπορεί, αν είναι εφεσείων, να διαταχτεί να παράσχει ασφάλεια εξόδων.»
Το πιο πάνω λεκτικό του Κανονισμού 26.3, είναι το ίδιο με τη Δ.60 θ.3 των παλαιών Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας. Ο Κανονισμός έλκει την καταγωγή του, από τους παλιούς αγγλικούς θεσμούς (Rules of Supreme Court, 1883, Order LIX., rule 17) και την αγγλική νομολογία (βλ. (1887) 18 Q.B.D 587 και Annual Practice 1958, vol. 2, p. 1888). Παρόμοια διάταξη εντοπίζεται επίσης σε παλαιά Αγγλική νομοθεσία ( βλ. The County Courts Act 1888 (51 & 52 Vict c 43), s 66). Σχετικές επί του προκειμένου είναι οι υποθέσεις, [1918-19] All ER Rep Ext 1248 και [1914] WN 107, 58 Sol Jo 381, 78 JP Jo 124).
Προκύπτει από την πιο πάνω αγγλική νομολογία, ότι μολονότι η αφερεγγυότητα του αντιπροσώπου ανικάνου προσώπου ή παιδιού (next friend) δεν αποτελεί λόγο για να διαταχθεί να παράσχει ασφάλεια για τα πρωτόδικα έξοδα, αυτή αντιθέτως μπορεί να αποτελέσει επαρκή λόγο, για την παροχή ασφάλειας εξόδων, αν ασκηθεί έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης από τον αντιπρόσωπο. Όπως τέθηκε στην υπόθεση (ανωτέρω):
«This is the case of an insolvent next friend of an infant plaintiff, who is dragging her opponents from one court to another, and it is also the case of an insolvent carrying on litigation for the benefit of somebody else. She is indulging in the luxury of an appeal, and under these circumstances, I think the order for security for costs ought to be made.»
Είναι σαφές από τα πιο πάνω, ότι η ισχύουσα σήμερα στο ζήτημα δικονομική διάταξη του Μέρους 26.3 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023, υιοθετώντας τις πιο πάνω αγγλικές διατάξεις, αναφέρεται σε αντιπροσώπευση παιδιού ή ανικάνου προσώπου. Είναι δε εμφανές ότι δεν εφαρμόζεται στην παρούσα περίπτωση, όπου η ιδιότητα αντιπροσώπου του εφεσείοντα, είναι αυτή του Διαχειριστή της περιουσίας αποβιώσαντος.
Η συνήγορος για την εφεσίβλητη στην αγόρευση της, ισχυρίστηκε ότι η αντιπροσώπευση εφεσείοντα σύμφωνα με το Μέρος 26.3, δεν περιορίζεται μόνο στις περιπτώσεις που αναφέρει το ως άνω εδάφιο, τις οποίες χαρακτήρισε ως απλά παραδείγματα, αλλά μπορεί να επεκταθεί σε όλες τις περιπτώσεις, στις οποίες ο εφεσείων προσβάλει την πρωτόδικη απόφαση, υπό την αντιπροσωπευτική του ιδιότητα. Ισχυρίστηκε περαιτέρω ότι και στην παρούσα περίπτωση, ο διαχειριστής του αποβιώσαντα είναι ο αντιπρόσωπος του και είναι αυτός που έχει τον έλεγχο της περιουσίας του.
Με όλο τον σεβασμό προς την συνήγορο, δεν συμφωνώ με την πιο πάνω άποψη. Όπως λέχθηκε στην υπόθεση (ανωτέρω), δεν είναι επιτρεπτή η αλλοίωση των Κανονισμών και η προσθήκη σε αυτούς προνοιών που δεν υπάρχουν. Ούτε στο πλαίσιο εξυπηρέτησης του πρωταρχικού σκοπού, είναι δυνατόν να επιτραπεί κάτι τέτοιο. Μπορεί σύμφωνα με το Μέρος 41.1(3)(β) να δίδεται εξουσία στο Δικαστήριο στο πλαίσιο υλοποίησης του πρωταρχικού σκοπού να προβαίνει σε ερμηνεία οιουδήποτε Κανονισμού, όμως η εξουσία αυτή δεν μπορεί να ασκείται εις βάρος των καθιερωμένων νομολογιακών αρχών, που καθορίζουν την δικαστική ερμηνεία νομοθετικών διατάξεων.
Υπενθυμίζω εδώ την πάγια θέση της νομολογίας ότι στο πλαίσιο ερμηνείας νομοθετικών διατάξεων, δεν επιτρέπεται η προσθήκη σε αυτές αυθαίρετων επεκτάσεων, που αλλοιώνουν την εμφανή πρόθεση του νομοθέτη. Παραθέτω πιο κάτω το χαρακτηριστικό απόσπασμα από την απόφαση , Αναθεωρητική Έφεση 106/2012, ημ. 19/9/2018:
« Αποτελεί πάγια θέση της νομολογίας ότι βασικό κριτήριο για την ερμηνεία νομοθετήματος είναι η συνήθης σημασία των λέξεων. Δεν είναι επιτρεπτή προσθήκη λέξεων στο κείμενο του Νόμου και η παρεμβολή επεκτάσεων οι οποίες δεν βρίσκονται στο Νόμο (Papaneophytou v. Republic (1973) 3 C.L.R. 191, 204 και Γεωργίου ν. Πειθαρχικού Συμβουλίου Δικηγόρων (1999) 1 Α.Α.Δ. 384).»
Στην παρούσα περίπτωση, θεωρώ ότι αν πρόθεση του συντάκτη των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023, ήταν η συμπερίληψη στο Μέρος 26.3, πλην των αντιπροσώπων ανηλίκου και ανικάνου προσώπου, και του Διαχειριστή περιουσίας, θα το παρέθετε ρητά στο σώμα του εν λόγω Κανονισμού. Αντιθέτως, η προέλευση της εν λόγω διάταξης από το αγγλικό δίκαιο όπου η υποχρέωση περιοριζόταν στους αντιπροσώπους παιδιών και ανικάνων προσώπων και η διαχρονική αυτούσια υιοθέτηση της στην Κύπρο μέσω της Δ.60 θ.3 και του Μέρους 26.3, καταδεικνύει ότι πρόθεση του συντάκτη των εν ισχύ Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023, είναι να περιορίσουν την εμβέλεια του Μέρους 26.3 στους αντιπροσώπους ανηλίκου και ανικάνου προσώπου, και να μην την επεκτείνουν σε οιονδήποτε αντιπρόσωπο, όπως εισηγείται η συνήγορος για την εφεσίβλητη.
Υπό τας περιστάσεις δεν θα μπορούσε να εξεταστεί το αίτημα της εφεσίβλητης, για παροχή ασφάλειας εξόδων από τον εφεσείοντα, δυνάμει του Μέρους 26.3 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας του 2023 όπως εισηγείται η εφεσίβλητη. Ούτε βέβαια θα μπορούσε να εξεταστεί δυνάμει του Μέρους 26.1 αφού ο αποβιώσας ήταν Κύπριος και διέμενε μόνιμα στη Κύπρο, το ίδιο και ο εφεσείων διαχειριστής του.
Ενόψει όλων των πιο πάνω, η αίτηση απορρίπτεται με €2.000,00 έξοδα πλέον ΦΠΑ, εναντίον της εφεσίβλητης – αιτήτριας και υπέρ του εφεσείοντα - καθ’ ου η αίτηση.
Αλέξανδρος Α. Παναγιώτου, Π.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο