ΕΦΕΤΕΙΟ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Έφεση Κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 156/2023)
10 Ιουνίου, 2025
[ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΝΙΚΟΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ, Δ/ΣΤΕΣ]
ΙFEANYI MICHAEL OBI
Εφεσείων,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
MEΣΩ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΑΣΥΛΟΥ
Εφεσίβλητης.
--------------------
Δ. Παυλίδης, για ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Α. ΠΑΥΛΙΔΗΣ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Δ.Ε.Π.Ε, για Εφεσείoντα.
Π. Κωνσταντίνου, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για Εφεσίβλητη.
--------------------
ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΝΙΚΟΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Δικαστή Δ. Λυσάνδρου.
-----------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ, Δ. : Ο (εκ Νιγηρίας) Εφεσείων υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας η οποία απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου περί την 5.11.2021. Εν συνεχεία, υπέβαλε μεταγενέστερη αίτηση διεθνούς προστασίας η οποία κρίθηκε απαράδεκτη, ως μη παραθέτουσα νέα στοιχεία σε σχέση με την αρχική του αίτηση, οπότε η Υπηρεσία Ασύλου την απέρριψε με απόφασή της ημερ. 21.3.2022.
Ο Εφεσείων προσέβαλε την τελευταία απορριπτική απόφαση δια της Προσφυγής Αρ. 2358/2022 την οποία το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε διά της εφεσιβαλλόμενης απόφασης του ημερ. 22.12.2023, με το εξής σκεπτικό:
Κατά τη συνέντευξή του στο πλαίσιο της (απορριφθείσας) αρχικής αίτησης διεθνούς προστασίας, ο Εφεσείων δήλωσε πως απειλείται από τον πατέρα του.
Αυτός ο ισχυρισμός επαναλήφθηκε από τον Εφεσείοντα στο πλαίσιο της μεταγενέστερης αίτησης διεθνούς προστασίας, οπότε νόμιμα η Υπηρεσία Ασύλου την απέρριψε, διότι αυτή η θέση δεν συνιστούσε νέο στοιχείο. Περαιτέρω, ο Εφεσείων ήταν αντιφατικός ως προς τον χρόνο της τελευταίας του επικοινωνίας με τον πατέρα του, δηλώνοντας ότι έλαβε χώρα το 2017 κατά την αρχική αίτηση και το 2018 κατά τη μεταγενέστερη αίτηση.
Πέραν του ότι ο κατ’ ισχυρισμόν φόβος δίωξης από τον πατέρα του δεν συνιστούσε νέο στοιχείο, προβλήθηκε με τρόπο γενικό και αόριστο ώστε να μην αυξάνει την πιθανότητα υπαγωγής του στο καθεστώς διεθνούς προστασίας.
Περαιτέρω, στο πλαίσιο δικαιοδοσίας ελέγχου ορθότητας το οποίο υπέχει, το πρωτόδικο Δικαστήριο έλαβε υπόψη την κατάσταση στην χώρα καταγωγής με βάση πηγές πληροφόρησης που ήταν μεταγενέστερες της προσβαλλόμενης απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου και χρονικά εγγείς στην ημερομηνία έκδοσης της δικής του απόφασης.
Βάσει αυτών των πληροφοριών, το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι στην νιγηριανή πολιτεία, που συνιστούσε τον συνήθη τόπο διαμονής του Εφεσείοντα, τα περιστατικά βίας δεν ανέρχονταν -συγκριτικά με τον πληθυσμό- σε επίπεδα ώστε να θεωρηθεί ότι ο Εφεσείων θα εκτεθεί σε κίνδυνο σοβαρής βλάβης λόγω αδιάκριτης βίας απλά και μόνο με την επιστροφή του εκεί.
Συναφώς, το πρωτόδικο Δικαστήριο έλαβε υπόψη το (μεταγενέστερο της προσβαλλόμενης απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου) διάταγμα (ΚΔΠ 166/2023) με το οποίο ο Υπουργός Εσωτερικών καθόρισε τη Νιγηρία ως ασφαλή χώρα καταγωγής.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο επεσήμανε ότι η ενώπιόν του Προσφυγή είχε ως αντικείμενο την εκ της Υπηρεσίας Ασύλου απόρριψη της μεταγενέστερης αίτησης, και όχι την αρχική αίτηση διεθνούς προστασίας του Εφεσείοντα η οποία δεν προσβλήθηκε δικαστικά.
Επίσης, το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό του Εφεσείοντα, όπως τον παρέθετε στην ενώπιόν του γραπτή αγόρευση, περί του ότι η Νιγηρία δεν είναι ασφαλής χώρα γενικά, διότι αυτός ο ισχυρισμός ήταν γενικός, αόριστος και ατεκμηρίωτος, χωρίς να στοιχειοθετηθεί διά της προσαγωγής μαρτυρίας.
Ομοίως, το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό του Εφεσείοντα πως η προσβαλλόμενη απόφαση είναι προϊόν πλάνης, ως γενικό και ατεκμηρίωτο.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου ήταν προϊόν δέουσας έρευνας και επαρκώς αιτιολογημένη.
Ο Εφεσείων πλήττει την εφεσιβαλλόμενη απόφαση με τον εξής λόγο έφεσης:
«1ος ΛΟΓΟΣ ΕΦΕΣΗΣ
Η Απόφαση του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου να απορρίψει την Προσφυγή του Εφεσείοντα ήταν λανθασμένη και καταχρηστική.
Αιτιολογία 1ου Λόγου Έφεσης
Σύμφωνα με την απόφαση ημερ. 22.12.23, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο εσφαλμένα και/ή καταχρηστικά αποφάσισε να απορρίψει την Προσφυγή του Εφεσείοντα.
Συγκεκριμένα το Δικαστήριο απέρριψε την Αίτηση αφού έκρινε ότι οι λόγοι προσφυγής που κατέγραψε ο Αιτητής κατά το εισαγωγικό δικόγραφο της διαδικασίας είναι αλυσιτελείς, γενικοί και δεν εξειδικεύονται επαρκώς.
Επιπλέον το Δικαστήριο λανθασμένα έκρινε πως η κατάσταση στην χώρα του Αιτητή είναι ασφαλής.».
Καταρχάς, ο προβαλλόμενος λόγος έφεσης είναι δικονομικά απαράδεκτος.
Κατά τη νομολογία, ο λόγος έφεσης παραθέτει το κατ’ ισχυρισμό λάθος του πρωτόδικου Δικαστηρίου και η αιτιολογία του το εξηγεί. Οπότε, είναι ανεπίτρεπτο ο λόγος έφεσης απλά να χαρακτηρίζει εσφαλμένο το απορριπτικό αποτέλεσμα της προσφυγής και να προσδιορίζει το κατ’ ισχυρισμό σφάλμα ως «αιτιολογία» (Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 155/2023 Mambulu ν. Δημοκρατίας, απόφαση Εφετείου ημερ. 18.3.2025), διότι έτσι ελλείπει η απαιτούμενη εξήγηση (το γιατί το προβληθέν ως «λάθος» είναι όντως λάθος).
Παρότι το δικονομικά απαράδεκτο του λόγου έφεσης οδηγεί άνευ ετέρου στην απόρριψή της, εκ του περισσού τον κρίνουμε αβάσιμο και επί της ουσίας του, για τους εξής λόγους:
Δεν ευσταθεί η θέση του Εφεσείοντα πως το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την Προσφυγή επειδή έκρινε τους -παρατιθέμενους στην αίτηση ακύρωσης- λόγους έφεσης αλυσιτελείς, γενικούς και μη εξειδικευμένους επαρκώς. Ούτε και το περίγραμμα του Εφεσείοντα παραθέτει οτιδήποτε προς τεκμηρίωση αυτής του της θέσης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την Προσφυγή, όχι διότι έκρινε τους εκ του Εφεσείοντα προωθούμενους λόγους ακύρωσης ως δικονομικά απαράδεκτους, αλλά επειδή τους αξιολόγησε και τους απέρριψε επί της ουσίας τους, κατά τον τρόπο που αναφέρθηκε ανωτέρω.
Περαιτέρω, ως Δικαστήριο ελέγχου νομιμότητας, το Εφετείο δεν επεμβαίνει στην πρωτόδικη κρίση, εκτός αν τεκμηριωθεί πιθανολόγηση πλάνης.
Και αυτό δεν επιτυγχάνεται από τον Εφεσείοντα ως προς την καθοριστική απόφανση του πρωτόδικου Δικαστηρίου πως δεν προκύπτουν νέα στοιχεία για να εξεταστεί η μεταγενέστερη αίτηση επί της ουσίας της, κρίνοντάς την έτσι ως απαράδεκτη.
Οτιδήποτε άλλο δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει, ενόψει της Rani v. Δημοκρατίας, απόφαση Εφετείου ημερ. 18.3.2025 κατά την οποία το πρωτόδικο Δικαστήριο εξετάζει τη νομιμότητα και ορθότητα των προϋποθέσεων παραδεκτού (και μόνο) μεταγενέστερης αίτησης που κρίθηκε απαράδεκτη από την Υπηρεσία Ασύλου.
Καταληκτική κρίση του Δικαστηρίου:
Η έφεση απορρίπτεται.
Επιδικάζεται το ποσό των 2000 ευρώ, ως κατ’ έφεση έξοδα, υπέρ της Εφεσίβλητης και κατά του Εφεσείοντα.
Α. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ-ΝΙΚΟΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ, Δ.
Γ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Δ.
Δ. ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ, Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο