ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Πολιτική Aίτηση Αρ. 94/2025)

(i-Justice)

 

2 Ioυνίου, 2025

 

[ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ]

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 155.4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 3 ΚΑΙ 9 ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (ΠΟΙΚΙΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ) ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ 1964

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ) ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ 2018

 

ΚΑΙ

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΛΕΑΝΘΙΑΣ ΜΑΜΑ ΓΙΑ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΩΝ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ CERTIORARI ΚΑΙ PROHIBITION

 

KAI

 

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΗΜΕΡ. 30.4.2025 ΠΟΥ ΕΞΕΔΟΘΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ  ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΕΡΡΙΦΘΗ Η ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 24.4.2025 ΓΙΑ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΗΜΕΡ. 11.4.2025 ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ 1050/2013 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΗ ΕΦΕΣΗΣ ΣΤΙΣ 24.4.2025

_____________________

 

Χ. Σταυράκης, για Ρ. & Χ. Σταυράκης Δ.Ε.Π.Ε., για την Αιτήτρια.

____________________

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

 

   ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ.:-  Aγωγή η οποία καταχωρίστηκε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας το 2013, με την οποία αξιώνονται αποζημιώσεις συνεπεία τροχαίου δυστυχήματος, που φέρεται να έλαβε χώρα στις 29.11.2011, συνεχίζει, δυστυχώς, να εκκρεμεί.

 

Στις 11.4.2025 το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας (στο εξής «το κατώτερο Δικαστήριο»), με ενδιάμεση απόφαση του η οποία εξεδόθη στο πλαίσιο αίτησης που είχε καταχωρίσει ο τριτοδιάδικος στην πιο πάνω αγωγή, «απέρριψε τη διαδικασία τριτοδιαδίκου». Η εν λόγω ενδιάμεση απόφαση έχει εφεσιβληθεί από την εναγομένη, αφού αυτή ήταν που είχε δρομολογήσει τη διαδικασία τριτοδιαδίκου.

 

Η εναγόμενη ακολούθως καταχώρισε, στις 24.4.2025, στο πλαίσιο της πιο πάνω αγωγής, αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ενδιάμεσης απόφασης ημερ. 11.4.2025, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.  Κατά την εκδίκαση της αίτησης ημερ. 24.4.2025, ο ευπαίδευτος δικηγόρος της αιτήτριας-εναγόμενης, κ. Χ. Σταυράκης, ζήτησε την εξαίρεση της ευπαίδευτης Δικαστού, επειδή αυτή είχε προηγουμένως παραμερίσει με την ενδιάμεση απόφαση της ημερ. 11.4.2025, τη διαδικασία τριτοδιαδίκου. Η ευπαίδευτη Δικαστής, στην απόφαση της ημερ. 30.4.2025, που τώρα προσβάλλεται, εξέτασε κατά προτεραιότητα, το αίτημα εξαίρεσης της, το οποίο απέρριψε όχι συνοπτικά, αλλά αφού ανάλωσε τέσσερις ολόκληρες σελίδες και αφού παρέπεμψε στην πλούσια νομολογία μας. Δεν εκφράζεται τώρα παράπονο για την απόφαση της να μην εξαιρεθεί, αλλά ούτε και φαίνεται να έχει δρομολογηθεί άλλη διαδικασία προς αυτήν την κατεύθυνση. 

 

Το κατώτερο Δικαστήριο επιλαμβανόμενο στη συνέχεια την αίτηση ημερ. 24.4.2025, έκρινε, κατ΄ επίκληση των περί Εκδίκασης Καθυστερημένων Υποθέσεων (Ειδικοί) Διαδικαστικών Κανονισμών του 2022, 35/2022, ως αυτοί τροποποιήθηκαν, πως η καταχώριση της εν λόγω αίτησης έπασχε καθότι αυτή καταχωρίστηκε χωρίς την προηγούμενη άδεια του Δικαστηρίου[1]. Ανεξάρτητα όμως από την πιο πάνω κατάληξη του, προχώρησε να εξετάσει, και εξέτασε, επί της ουσίας την αίτηση. Αφού αναφέρθηκε στις πρόνοιες της Δ.35, Θ.Θ. 18 και 19 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας και σε νομολογία, έκρινε πως δεν εδικαιολογείτο η χορήγηση της αιτούμενης θεραπείας αφού, ως κατέγραψε, «εάν η αίτηση για αναστολή εκτέλεσής πετύχει, σημαίνει αφενός ότι ολόκληρη η διαδικασία ακρόασης θα τελματωθεί μέχρι αποπεράτωσης της έφεσης, δηλαδή για απροσδιόριστο κατά το παρόν χρονικό διάστημα. Η υπόθεση είναι 12 χρονών και πρέπει επιτέλους να δικαστεί. Ζυγίζοντας τα στοιχεία υπέρ της αναστολής και τα στοιχεία εναντίον της, κρίνω ότι βαρύνουν τα στοιχεία εναντίον της. Το συμφέρον της Δικαιοσύνης, τα συμφέροντα των διαδίκων και το συνταγματικό δικαίωμα της ενάγουσας για απόφανση επί της αγωγής της εντός εύλογου χρόνου προέχουν έναντι της πιθανότητας λάθους». Στις 30.4.2025 ήρχισε η ακροαματική διαδικασία της αγωγής, η οποία ορίστηκε για συνέχιση σε συγκεκριμένες ημερομηνίες.

 

Η εναγόμενη, η οποία δεν έμεινε ικανοποιημένη, ούτε από την πιο πάνω ενδιάμεση απόφαση, προσφεύγει τώρα στο Ανώτατο Δικαστήριο, και με την υπό εκδίκαση μονομερή αίτηση, αξιοί τις ακόλουθες δύο θεραπείες, οι οποίες παρατίθενται αυτολεξεί:

 

«Α.  Άδεια του Δικαστηρίου για την καταχώρηση Αίτησης με Κλήση για την Έκδοση Προνομιακού Εντάλματος Certiorari για σκοπούς ακύρωσης (quashing) της ενδιάμεσης Απόφασης που εκδόθηκε κατά την 30.4.2025 με την οποία απερρίφθηκε η αίτηση ημερομηνίας 24.4.25 για αναστολή εκτέλεσης της απόφασης ημερ. 11.4.25 στην αγωγή 1050/13.

 

Β.  Διάταγμα Prohibition που να απαγορεύει στην Α.Ε.Δ. Μ. Λοίζου, που χειρίζεται την Αγωγή 1050/13 στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, από του να προχωρήσει να εκδικάσει ή να συνεχίσει να εκδικάζει και να αποφασίζει επί τούτης ή/και να προβεί σε έκδοση απόφασης σε αυτή ή να προβεί σε περαιτέρω χειρισμό της».    

 

 

Λεπτομέρειες του αιτήματος εκτίθενται σε επισυνημμένη Έκθεση και σε Ένορκη Δήλωση του δικηγόρου κ. Χάρη Σταυράκη. Αναφέρω από τώρα πως έχω θέσει ενώπιον μου το περιεχόμενο της Έκθεσης, της Ένορκης Δήλωσης και τα όσα ανέφερε ο ευπαίδευτος δικηγόρος της αιτήτριας με την αγόρευση του.  Θα κάνω ειδική αναφορά σε όλα τα πιο πάνω, όπου ήθελε κριθεί αναγκαίο. Η θεραπεία υπό (Β) δεν φαίνεται να προωθήθηκε, εν πάση περιπτώσει, έτσι όπως είναι διατυπωμένη, είναι καταδικασμένη σε απόρριψη και απορρίπτεται.

 

Προχωρώ με τη θεραπεία υπό (Α).  Δεν χρειάζεται να λεχθούν πολλά για το Προνομιακό Ένταλμα Certiorari, με το οποίο η αιτήτρια τώρα αξιοί την ακύρωση της ενδιάμεσης απόφασης ημερ. 30.4.2025, του κατώτερου Δικαστηρίου.  Θα αρκεστώ να παραπέμψω στο πιο κάτω απόσπασμα από την Επί τοις Αφορώσι την Αίτηση της Λένας Κλεάνθους εκ Λευκωσίας, Πολ. Αίτ. Αρ. 46/2021, ημερ. 5.4.2021: 

 

«Έχει επανειλημμένα τονιστεί ότι η διαδικασία έκδοσης προνομιακού εντάλματος Certiorari δεν έχει ως αντικείμενο την αναθεώρηση της ορθότητας των αποφάσεων των κατώτερων Δικαστηρίων, η οποία ελέγχεται, εκεί όπου παρέχεται δικαίωμα έφεσης, στο πλαίσιο της Δευτεροβάθμιας Δικαιοδοσίας του Ανώτατου Δικαστηρίου (Μπάντσιου (1994) 1 ΑΑΔ, 634).   Προνομιακό ένταλμα Certiorari δεν εκδίδεται εκεί που απλώς υπάρχει λανθασμένος χειρισμός ή ερμηνεία ως προς το Νόμο ή τις διαπιστώσεις του κατώτερου Δικαστηρίου (Τσιαντή κ.α. (2010) 1(Β) ΑΑΔ, 773).   Όπου τίθεται θέμα ρύθμισης διαδικασίας από το κατώτερο Δικαστήριο, δεν τίθεται θέμα ενεργοποίησης της δικαιοδοσίας για έκδοση προνομιακού εντάλματος Certiorari αφού η επίλυση τέτοιων θεμάτων ανάγεται στη διακριτική ευχέρεια του κατώτερου Δικαστηρίου (Χαραλάμπους κ.α. (Αρ. 2) (1994) 1 ΑΑΔ, 828 και Ιορδάνου (2004) 1(Β) ΑΑΔ, 914).     Τέλος, έχει επίσης κατά κόρον λεχθεί ότι η δυνατότητα έκδοσης προνομιακού εντάλματος Certiorari δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο της κατ΄ έφεση δικαιοδοσίας του Ανώτατου Δικαστηρίου, ούτε ως όργανο εποπτείας της διαδικασίας ή της πρακτικής η οποία ακολουθείται από τα κατώτερα Δικαστήρια (Makushin (2012) 1(Α) ΑΑΔ, 849).»

 

 

Εν προκειμένω, το κατώτερο Δικαστήριο ενομιμοποιείτο να εκδώσει την εν λόγω ενδιάμεση απόφαση, στο πλαίσιο της Αίτησης που η ίδια η αιτήτρια είχε καταχωρίσει. Η εν λόγω ενδιάμεση απόφαση δεν ήταν βεβαίως ευνοϊκή για την αιτήτρια, και δεν χρειάζεται να λεχθεί τώρα οτιδήποτε σε σχέση με άλλα νομικά διαβήματα στα οποία αυτή μπορούσε να είχε προβεί. Καταλήγω πως οτιδήποτε τώρα επιδιώκεται, αφορά στην ορθότητα της εκδοθείσας ενδιάμεσης απόφασης, η οποία και αν ακόμη ακυρωθεί με το Προνομιακό Ένταλμα Certiorari, το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν θα επέλθει, αφού και πάλι δεν θα υπάρχει αναστολή εκτέλεσης της απόφασης του κατώτερου Δικαστηρίου ημερ. 11.4.2025.

 

Με τον προσήκοντα σεβασμό, διαφωνώ και με την άλλη θέση του ευπαίδευτου δικηγόρου ότι η αιτήτρια δεν ακούστηκε πριν από την απόρριψη της αίτησης αναστολής εκτέλεσης.  Δόθηκε η δυνατότητα και στην αιτήτρια να προβάλει τις θέσεις της, και τις προέβαλε. Σχετικό είναι το ηλεκτρονικό μήνυμα ημερ. 24.4.2025, το οποίο απευθύνεται προς το κατώτερο Δικαστήριο και στο οποίο η αιτήτρια, μέσω του δικηγόρου της, είχε αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:

 

«Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε διάδικου η καταχώρηση έφεσης και δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση η αίρεση μέσω Κανονισμών ή άλλως πως.

 

Το Άρθρο 4 των περί της Εκδίκασης Καθυστερημένων Υποθέσεων (Ειδικοί) Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 2022 (35/2022) στο οποίο αναφέρονται οι συνάδελφοι αφορά ανεξάρτητες ενδιάμεσες αιτήσεις οι οποίες είναι ως επί το πλείστον ανούσιες και τείνουν να καθυστερήσουν τη διαδικασία. Στην παρούσα περίπτωση οι Νέοι Κανονισμοί Πολιτικής Δικονομίας στο σημείο που αφορούνν Εφέσεις υπάρχει συγκεκριμένη πρόνοια στον τύπο ΕΕ63 (Τμήμα 7 Μέρος Α) όπου, σε περίπτωση που ο Εφεσείων επιθυμεί να υποβάλει Αίτηση Αναστολής Εκτέλεσης της πρωτόδικης απόφασης μέχρι διεκπεραίωσης της έφεσης, να υποδείξει σε ειδικό σημείο που υπάρχει για τον σκοπό αυτό ότι επιθυμεί να υποβάλει τέτοια αίτηση. Ακολούθως δε, θα πρέπει να προβεί στην καταχώρηση της.

 

Η αίτηση αυτή επομένως δεν είναι μία ανεξάρτητη ενδιάμεση αίτηση, αλλά πρόκειται για αίτηση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την  καταχώρηση της Έφεσης που είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε διαδίκου. Και βέβαια δενείναι δυνατόν τέτοια αίτηση να καταχωρηθεί ξεχωριστά από μόνη της. Έπεται ότι  η θέση των συναδέλφων ότι πρέπει να ζητηθεί άδεια για να προβεί κάποιος σε τέτοια διαδικασία είναι πασιφανώς λανθασμένη.

 

Τα λοιπά που αναφέρονται στα μηνύματα τους απορρίπτονται σαν αβάσιμα και αντινομικά. Ουδεμία επομένως υποχρέωση υπάρχει είτε για προφορικό, είτε για γραπτό αίτημα επί τούτου.»

 

Να σημειώσω πως το κατώτερο Δικαστήριο όχι μόνο δεν αμφισβήτησε το δικαίωμα της αιτήτριας να εφεσιβάλει την ενδιάμεση απόφαση του ημερ. 11.4.2025, αλλά σημείωσε πως «η πιθανότητα ανθρώπινου λάθους πάντοτε υπάρχει». Και ασφαλώς δεν εξετάζεται τώρα κατά πόσο η απόφαση ημερ. 30.4.2025 είναι ορθή ή όχι. Το ουσιώδες είναι πως η αιτήτρια έθεσε τις θέσεις της ενώπιον του κατώτερου Δικαστηρίου, πριν αυτό αποφασίσει επί της αιτήσεως της.

 

Λίγα λόγια και για τη θέση του ευπαίδευτου δικηγόρου, ότι το κατώτερο Δικαστήριο με τον τρόπο που ενήργησε «μπλόκαρε τη διαδικασία» και «προχώρησε με την ακρόαση άμεσα και όρισε την υπόθεση με τρομακτική ταχύτητα και πίεση». Ως ελέχθη, η εκκρεμοδικία που επήλθε με την καταχώριση της συγκεκριμένης αγωγής εν έτει 2013, διαρκεί, δυστυχώς, μέχρι και σήμερα. Συνεπώς, εάν υπάρχει κάτι το τρομακτικό, αυτό δεν αφορά στην ταχύτητα εκδίκασης της αγωγής, αλλά στη βραδύτητα εκδίκασης της.

Εν πάση περιπτώσει, στο πλαίσιο της υπό εκδίκαση μονομερούς Αίτησης, δεν εξετάζεται και δεν αποφασίζεται κατά πόσο η αποφασιστικότητα που ομολογουμένως το κατώτερο Δικαστήριο επέδειξε, για να οδηγήσει την επίδικη απλή διαφορά σε τελεσιδικία, ήταν ή όχι δικαιολογημένη. Θα αρκεστώ να παραπέμψω σε ένα μικρό απόσπασμα από την απόφαση Μαγκάκης (1990) 1 Α.Α.Δ. 1068, 1078, η οποία επίσης αφορούσε σε μονομερή αίτηση για χορήγηση άδειας για την καταχώριση Αίτησης διά κλήσεως για έκδοση Προνομιακών Ενταλμάτων Certiorari και Prohibition:

 

«Η διασφάλιση της συνταγματικής τάξης όπως κατοχυρώνεται από το άρθρο 30.2 αναφορικά με το χρόνο εκδίκασης των δικαστικών υποθέσεων αποτελεί πρωταρχική ευθύνη του δικαστηρίου.  Η διεξαγωγή δίκης υπόκειται στον έλεγχο του εκδικάζοντος δικαστηρίου, αρχή η οποία συνάδει με την αυτοτέλεια και ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.»

 

Τέλος, όσον αφορά στη θέση του ευπαίδευτου δικηγόρου ότι το κατώτερο Δικαστήριο έδωσε για την εκδίκαση της αγωγής εννέα συνεχείς δικασίμους, κάτι που κατά τον ίδιο συνιστά «διαδικασία πρωτόγνωρη και παράδοξη και που σε άλλες καθυστερημένες υποθέσεις ουδέποτε ακολουθήθηκε», θα αρκεστώ να παραπέμψω στο πιο κάτω απόσπασμα από την απόφαση του αείμνηστου Τουρκοκύπριου Mehmet Zekia (1903-1984), του Πρώτου Προέδρου του Ενιαίου Ανώτατου Δικαστηρίου (1964-1966), στην υπόθεση ELENI GR. HJI NICOLAOU v. MARICCOU ANTONI GAVRIEL AND ANOTHER (1965) 1 C.L.R. 421:

 

«Finally we desire to express once more our disapproval for the delays in the hearing of cases. In a recent judgment (Nicola v. Christofi and Another, (reported in this vol. at p. 324 ante) we had occasion to reiterate our previous observations deprecating the piecemeal hearing of cases and the delays in the delivery of reserved judgments. We also expressed the view that adjournments should, as far as possible, be avoided except in unusual circumstances, and that once a trial was begun it should proceed continuously day in and day out, where possible, until its conclusion (see also Tsiartas and another v. Yapana, 1962 C.L.R. 198, at page 207).»

          [Η υπογράμμιση γίνεται από το παρόν Δικαστήριο]

 

Ο κατακερματισμός της ακροαματικής διαδικασίας σε μακρινές αναβολές (κάτι που εν προκειμένω το κατώτερο Δικαστήριο δεν άφησε να συμβεί), δεν βοηθά στην εξάλειψη των καθυστερήσεων στην απονομή της δικαιοσύνης, οι οποίες, εξήντα έτη μετά την έκδοση της πιο πάνω απόφασης του αείμνηστου Mehmet Zekia, δυστυχώς συνεχίζουν να υφίστανται.

 

Εν κατακλείδι, δεν διαπιστώνω ότι η αιτήτρια έχει στοιχειοθετήσει εκ πρώτης όψεως υπόθεση ή ότι υπάρχει συζητήσιμο θέμα, όπως τέθηκε στις υποθέσεις Ellinas v. Republic (1989) 1 C.L.R. 17 και   Ανθίμου (1991) 1 Α.Α.Δ. 41, από τον αείμνηστο Δ. Στυλιανίδη, Δ., ως ήταν τότε.  

 

Η Αίτηση απορρίπτεται.

 

 

 

                                                               Ι. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Δ.

 

 

 

 

 

 

 

/ΣΓεωργίου