ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ  

   (Υπόθεση αρ. 407/2021)

28 Ιανουαρίου 2025

[ΓΑΒΡΙΗΛ, Δ.Δ.Δ.]

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ AΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

Γ. Γ.

Αιτητής

v.

 

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ

1. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,

2. ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, ΤΜΗΜΑ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΓΑΙΩΝ

Καθ’ ων η αίτηση.

……………………………

Χρίστος Νεοφύτου, για Νεοφύτου & Νεοφύτου Δ.Ε.Π.Ε., για τον αιτητή.

Αθανασία Αχιλλέως, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για το Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους καθ’ ων η αίτηση.

Α Π Ο Φ Α Σ Η

ΓΑΒΡΙΗΛ, Δ.Δ.Δ.: Ο αιτητής καταχώρησε την υπό εκδίκαση προσφυγή, αξιώνοντας από το Δικαστήριο την εξής θεραπεία:-

«Διακήρυξη ή/και δήλωση του Δικαστηρίου ότι η διοικητική πράξη, ή/και απόφαση των Καθ’ ων η Αίτηση, ήτοι, της απόρριψης ουσιαστικά της Αίτησης του Αιτητή ΑΔΧ 254/2019 ημερ. 07/10/2019 την 31/03/2021, είναι άκυρη, παράνομη, αντίθετη προς τα άρθρα του Συντάγματος και στερείται οιουδήποτε εννόμου αποτελέσματος».

 

  Στις 7.10.2019, ο αιτητής υπέβαλε στο Τμήμα Κτηματολογίου και Χωρομετρίας αίτηση για διάθεση κρατικής γης και συγκεκριμένα για την εκμίσθωση του κρατικού τεμαχίου με αρ. 200, Φ./Σχ. 39/38 στην Κοινότητα Μαθιάτη, με σκοπό την εκτροφή κουνελιών, σφαγείο, πακετάρισμα και διανομή τους. Η εν λόγω αίτηση έλαβε αριθμό ΑΔΧ 254/19 και ο αιτητής κατέβαλε το ποσό των €162 ως τέλη, κατά την υποβολή της. Όπως αναφέρεται στην Ένσταση, το εν λόγω τεμάχιο κρατικής γης, έφερε παλαιότερα τον αριθμό 196 και κατά το έτος 1991, δόθηκε σ’ αυτό ο νέος αριθμός 200.

  Το επίδικο τεμάχιο 200 (πρώην 196), είχε εκμισθωθεί με τη Σύμβαση Μίσθωσης με αρ. 27/96, ημερομηνίας 31.8.1996, προς τους κ.κ. Κ. Τζ. και Μ. Κ. (μισθωτές), για κτηνοτροφικούς και πτηνοτροφικούς σκοπούς, με διάρκεια 25 χρόνια και λήξη στις 30.8.2021, με μίσθωμα που κυμαινόταν από €102,52 – €120,00 ετησίως. Σημειώνεται πως αποτελούσε όρο της Σύμβασης Μίσθωσης, η απαγόρευση εκχώρησης ή υπεκμίσθωσης του τεμαχίου, του υποστατικού ή μέρους αυτού, σε οποιοδήποτε πρόσωπο, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του ιδιοκτήτη, Κυπριακής Δημοκρατίας.  Εντός του επίδικου τεμαχίου, οι προαναφερόμενοι μισθωτές, ανήγειραν κτηνοτροφικά και πτηνοτροφικά υποστατικά, κατόπιν έκδοσης πολεοδομικής και οικοδομικής άδειας.

 

  Στις 23.5.2008 οι μισθωτές υπέβαλαν αίτηση για εκχώρηση όλων των δικαιωμάτων που απορρέουν εκ της Σύμβασης Μίσθωσης, από την κ. Κ. Τζ., προς τον κ. Μ. Κ., ζητώντας, παράλληλα, επιπρόσθετη έκταση για επέκταση του κονικλοτροφείου και δημιουργία φωτοβολταικού πάρκου.

  Ο μισθωτής του επίδικου τεμαχίου, χωρίς προηγουμένως να εξασφαλίσει την έγγραφη άδεια του ιδιοκτήτη του ακινήτου, Κυπριακής Δημοκρατίας, συνήψε με τον αιτητή, την 1.5.2015 συμφωνία υπεκμίσθωσης της επιχείρησης φάρμας κουνελιών που υπήρχε εντός του επίδικου υποστατικού, με ημερομηνία λήξης την 31.12.2017, έναντι καταβολής ενοικίου. Όπως αναφέρεται στην Ένσταση, ο αιτητής εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να διαχειρίζεται την εν λόγω φάρμα κουνελιών που βρίσκεται εντός του επίδικου ακινήτου.

 

  Στα γεγονότα της αίτησης ακυρώσεως, ο αιτητής αναφέρει πως στο εν λόγω κρατικό τεμάχιο είχε προχωρήσει σε ανάπτυξη, καταβάλλοντας αρκετές χιλιάδες ευρώ, ενώ αναφέρεται σε αστική διαδικασία που κινήθηκε εναντίον του, από τον μισθωτή του ακινήτου, με απαίτηση την καταβολή καθυστερημένων ενοικίων. Όπως καταγράφεται στην παράγραφο 6 των γεγονότων της αίτησης ακυρώσεως, στα πλαίσια της εναντίον του καταχωρησθείσας αγωγής με αρ. 1794/2018, ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, εκδόθηκε εναντίον του απόφαση, καθώς και έκδοση εντάλματος ανάκτησης κατοχής.

 

  Όπως επίσης αναφέρεται στα γεγονότα της παραγράφου 10 της αίτησης ακυρώσεως, «Ένεκα της ανάγκης και/ή επιθυμίας του ιδίου για διατήρηση της καθόλα νόμιμης επιχείρησης του, για να μπορεί να ενοικιάζει νόμιμα την χαλίτικη (κρατική) γη στην οποίαν είναι εγκατεστημένη η επιχείρηση του […], έπρεπε να υπόβαλλε αίτηση για εκμίσθωση κρατικού τεμαχίου, την οποία αίτηση και υπέβαλε την 07/10/2019 για εκμίσθωση κρατικού τεμαχίου με αρ. 200, μέσω της αίτησης με αριθμό ΑΔΧ254/19, αφότου του εξηγήθηκε η διαδικασία από την προϊσταμένη του Κλάδου Διαχείρισης Κρατικών Γαιών […], και επιβεβαιώθηκε από την τελευταία ότι ο κος Μ[…] Κ[..] είναι παράνομος, και προς τούτο ο Αιτητής κατέβαλε και τα σχετικά τέλη».

 

  Στις 7.3.2021, ο αιτητής μέσω των δικηγόρων του, απέστειλε προς το Κτηματολογικό Γραφείο Λευκωσίας ηλεκτρονικό μήνυμα, ζητώντας όπως προχωρήσουν σε έκδοση «βεβαίωσης» ως προς την αίτηση με αρ. ΑΔΧ 254/19, για εκμίσθωση του επίδικου κρατικού τεμαχίου με αρ. 200.   

 

  Ειδικότερα, μέσω του ηλεκτρονικού του μηνύματος, υπέβαλε το εξής αίτημα:-

«Σε συνέχεια της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας 05/03/2021, παρακαλούμε όπως προχωρήσετε στο να εκδώσετε μία ΒΕΒΑΙΩΣΗ ότι ο πελάτης μας κος Γ. Γ., Α.Δ.Τ. […], στην οποία να αναφέρεται ότι ο κος Γ. υπέβαλε την Αίτηση υπ’ αριθμό φακέλου ΑΔΧ 254/19 για εκμίσθωση του κρατικού τεμαχίου 200 στην Κτηνοτροφική περιοχή Μαθιάτη».[1]

 

  Προς απάντηση επί του αιτήματος, Κτηματολογική Λειτουργός εκ μέρους των καθ’ ων η αίτηση αρ. 2, απάντησε τα εξής:-

«Έχω οδηγίες να αναφερθώ στο πιο κάτω ηλεκτρονικά σας μήνυμα ημερομηνίας 7.3.2021 και μετά λύπης μου να σας πληροφορήσω ότι, δεν δύναται να εκδοθεί βεβαίωση για υποβολή της αίτησης στο Επαρχιακό Κτηματολογικό Γραφείο Λευκωσίας με αριθμό φακέλου ΑΔΧ254/2019, με αιτητή τον κ. Γ. Γ., όπως μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Κατόπιν μελέτης των επηρεαζόμενων φακέλων, διαφάνηκε ότι, εκ παραδρομής έγινε αποδεκτή η εν λόγω αίτηση, καθότι η ζητούμενη από τον πελάτη σας κρατική γη είναι ήδη δεσμευμένη. Για το λόγο αυτό δόθηκαν οδηγίες στον Επαρχιακό Κτηματολογικό Λειτουργό Λευκωσίας όπως επιστρέψει στον κ. Γ. Γ. τα δικαιώματα που καταβλήθηκαν και παραμερίσει την αίτηση με αριθμό φακέλου ΑΔΧ254/2019».

 

  Το περιεχόμενο του πιο πάνω ηλεκτρονικού μηνύματος, αποτελεί την εδώ προσβαλλόμενη διοικητική πράξη.

 

  Στην Ένσταση, γίνεται αναφορά και σε επιστολή ημερομηνίας 12.4.2021 προς τον αιτητή, που του απεστάλη με συστημένο ταχυδρομείο, με την οποία ενημερώνεται πως η αιτούμενη εκμίσθωση τμήματος του κρατικού τεμαχίου με αρ. 200, είναι ήδη μισθωμένη και εξετάζονται αιτήματα των μισθωτών. Αναφέρθηκε πως η αίτηση θα παραμεριστεί και πως θα πρέπει να συμπληρωθεί προς τούτο, σχετικό έντυπο εξουσιοδότησης για επιστροφή των τελών που ο αιτητής κατέβαλε για την υποβολή της αίτησης, ύψους €162.

  Ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή, μέσα από την γραπτή του αγόρευση, υπέβαλε πως το διοικητικό όργανο ενήργησε υπό πλάνη, κατά παράβαση του προστατευόμενου δικαιώματος του επαγγέλματος και πως με την έκδοση της προσβαλλόμενης απόφασης, ο αιτητής έχει υποστεί οικονομική ζημιά, έχοντας δαπανήσει μεγάλα κονδύλια για την επιχείρηση που υφίσταται στο κρατικό τεμάχιο με αρ. 200. Εισηγείται πως δίκαια αιτείται την έγκριση της αίτησής του με αρ. ΑΔΧ254/19. Υποστηρίζει πως δεν είναι επιτρεπτή η ανάκληση επωφελών διοικητικών πράξεων λόγω μεταγενέστερης εκτίμησης των δεδομένων που υπήρξαν κατά την έκδοση της πράξης, ενώ αρχικά η αίτηση ΑΔΧ254/19 είχε εγκριθεί.

 

  Η ευπαίδευτη συνήγορος της Δημοκρατίας, υπέβαλε δια της Ενστάσεως της, προδικαστικές ενστάσεις, περί προωρότητας της προσφυγής, έλλειψης δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου και προσβολής μη εκτελεστής διοικητικής πράξης. Με αναφορά σε σχετική νομολογία, υπέβαλε πως το αντικείμενο της προσφυγής, που αφορά σε εκμίσθωση κρατικής γης, βρίσκεται εκτός της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου και ανάγεται στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου, αφού αφορά σε ζητήματα που άπτονται της διαχείρισης της ιδιωτικής περιουσίας του κράτους. Άνευ βλάβης τούτου, η ευπαίδευτη συνήγορος της Δημοκρατίας, πρόσθεσε πως η προσβαλλόμενη απόφαση δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική πράξη, αφού δεν έχει ληφθεί εκ μέρους των καθ’ ων η αίτηση οποιαδήποτε απόφαση που να παράγει έννομα αποτελέσματα και πως το περιεχόμενο του ηλεκτρονικού μηνύματος ημερομηνίας 31.3.2021, υπήρξε μόνον πληροφοριακό.

 

  Έχω εξετάσει με ιδιαίτερη προσοχή τις εκατέρωθεν θέσεις και επιχειρήματα. Εφαλτήριο για την έκδοση της εδώ προσβαλλόμενης απόφασης, όπως αυτή περιέχεται στο ηλεκτρονικό μήνυμα, ημερομηνίας 31.3.2021 και το οποίο έχει ήδη εκτεθεί πιο πάνω, αποτέλεσε ηλεκτρονικό αίτημα που απεστάλη εκ μέρους του δικηγόρου του αιτητή, με το οποίο ζητούσε την έκδοση βεβαίωσης υποβολής της αίτησης με αριθμό ΑΔΧ254/19, για εκμίσθωση του κρατικού τεμαχίου με αρ. 200. Η απάντηση που ελήφθη κι η οποία συνιστά την εδώ προσβαλλόμενη απόφαση, ήταν πως δεν μπορεί να εκδοθεί τέτοια βεβαίωση για υποβολή της αίτησης, λόγω του ότι, όπως διαφάνηκε στην πορεία, η αίτηση εκ παραδρομής έγινε αποδεκτή, αφού το συγκεκριμένο τεμάχιο είναι ήδη δεσμευμένο από άλλους μισθωτές.

 

  Βάσει των πιο πάνω και σε συνάρτηση με το αιτητικό της προσφυγής, διαπιστώνω πως η υποβληθείσα αίτηση ΑΔΧ254/19, ουδέποτε εξετάστηκε στην ουσία της, αλλά απλώς έγινε αποδεκτή η υποβολή της. Εξ ου κι ο ίδιος ο δικηγόρος του αιτητή, με το ηλεκτρονικό του μήνυμα, ημερομηνίας 7.3.2021, ζητούσε βεβαίωση για την υποβολή της αίτησης και όχι βεβαίωση για την έγκρισή της.

 

  Η εν λόγω αίτηση ΑΔΧ254/19 υπεβλήθη εκ μέρους του αιτητή, με την καταβολή των σχετικών δικαιωμάτων και αναμένετο να εξεταστεί, κατά τα οριζόμενα στις διατάξεις των περί Ακινήτου Ιδιοκτησίας της Δημοκρατίας (Διάθεση) Κανονισμών, Κ.Δ.Π. 173/1989, με αρμόδιο όργανο εξέτασης, τέτοιων αιτήσεων διάθεσης κρατικής γης (είτε αυτές αφορούσαν σε εκμίσθωση, σε παραχώρηση, σε άδεια χρήσης, σε εκχώρηση δικαιωμάτων, σε ανταλλαγή κ.ο.κ.), το Υπουργικό Συμβούλιο, κατά τα οριζόμενα στις διατάξεις του Κανονισμού 21(2), αφού ληφθούν οι αιτιολογημένες εκθέσεις από όλα τα εμπλεκόμενα τμήματα.

 

  Επομένως, λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος πως η αίτηση ΑΔΧ254/19 απλώς ελήφθη και δεν εξετάστηκε από το αρμόδιο διοικητικό όργανο, δεν μπορούμε να ομιλούμε περί ανάκλησης επωφελούς διοικητικής πράξης, ως οι εσφαλμένοι ισχυρισμοί του αιτητή.

 

  Εν πάση περιπτώσει, η αιτούμενη εκ του αιτητή «βεβαίωση», δεν αποτελούσε οποιαδήποτε θεσμοθετημένη εκ των Κανονισμών διαδικασία, αλλά αποτελούσε επιθυμία του ίδιου του αιτητή, για σκοπούς χρήσης της στα πλαίσια των αστικών δικαστικών διαδικασιών που εκκρεμούσαν, στις οποίες ο ίδιος αναφέρθηκε στα γεγονότα της αίτησης ακυρώσεως.

 

  Συνεπώς, βάσει των πιο πάνω, καταλήγω πως η υποβληθείσα αίτηση ΑΔΧ254/19 ουδέποτε εξετάστηκε, προκειμένου να τίθεται και ζήτημα εκτελεστότητας, παρά μόνον έγινε αποδεκτή η υποβολή της. Και εν πάση περιπτώσει, προσβαλλόμενη με την παρούσα προσφυγή απόφαση, αποτελεί το περιεχόμενο του ηλεκτρονικού μηνύματος της Λειτουργού των καθ’ ων η αίτηση αρ. 2, πως εκ παραδρομής αυτή έγινε αποδεκτή. Δεδομένης της μη προώθησης της αίτησης για εξέταση και απόρριψη, κρίνεται πως με την προσβαλλόμενη απόφαση, δεν έχουν παραχθεί οποιαδήποτε έννομα αποτελέσματα προς τον αιτητή, παρά μόνον ο ίδιος πληροφορείται για μια κατάσταση πραγμάτων.

 

  Το κριτήριο για την εκτελεστότητα της διοικητικής πράξης ή απόφαση, είναι η παραγωγή εννόμων αποτελεσμάτων, δηλαδή, η γένεση εξ αυτής δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Πράξη είναι εκτελεστή, εφόσον επιβάλλει υποχρεώσεις προς τον διοικούμενο, μη υφιστάμενες προ της έκδοσής της, η μη εκπλήρωση των οποίων παρέχει το δικαίωμα στη διοίκηση να επικαλεσθεί τα μέσα του δικαίου για την εκτέλεσή τους (Δημοκρατία ν. Sunoil Bunkering Limited (1994) 3 Α.Α.Δ. 26).

 

  Πράξη που πληροφορεί τον αιτητή για μία κατάσταση πραγμάτων ή για τις πρόνοιες ενός νόμου, ή πράξη στην οποία εκφράζεται η πρόθεση και όχι η βούληση της διοίκησης είναι πληροφοριακού χαρακτήρα (Krashias Modern Land & Building Developers Ltd ν. Δήμου ΄Εγκωμης (1995) 3 Α.Α.Δ. 198).

 

  Για τους πιο πάνω λόγους, καταλήγω πως η προσβαλλόμενη διοικητική πράξη, δεν συνιστά εκτελεστή διοικητική απόφαση, δυνάμενη να προσβληθεί παραδεκτώς με προσφυγή ενώπιον του Δικαστηρίου.

 

  Άνευ βλάβης τούτου, ακόμα και σε περίπτωση που η αίτηση προχωρούσε προς εξέταση και απορριπτόταν, το αποτέλεσμα της εξέτασης, δεν θα ενέπιπτε εντός της δικαιοδοσίας του παρόντος Δικαστηρίου.

  Όπως αναφέρθηκε στην Α.Ε. 45/2012, Νικολαΐδης ν. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 29.5.2018, στην οποία με έχει παραπέμψει κι η ευπαίδευτη συνήγορος των καθ’ ων η αίτηση, η οποία αφορούσε σε απόρριψη αίτησης για εκμίσθωση κρατικής γης, η παραχώρηση κρατικού τεμαχίου, δεν αποσκοπούσε στην προώθηση δημοσίου σκοπού και δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για το κοινό, προκειμένου αυτή να εμπίπτει στη σφαίρα του δημοσίου δικαίου.

 

  Με αναφορά στα κριθέντα στην Niazi v. Δημοκρατίας (2009) 3 Α.Α.Δ. 218, το Ανώτατο Δικαστήριο στην Νικολαΐδης (ανωτέρω), ανέφερε τα εξής σχετικά:-

«Πότε μια πράξη της Διοικήσεως εμπίπτει στην σφαίρα του Δημόσιου Δικαίου και πότε στη σφαίρα του Ιδιωτικού Δικαίου έχει εξεταστεί κατ' επανάληψη από το Ανώτατο Δικαστήριο. Παραθέτουμε, πιο κάτω, ανάλυση του θέματος αυτού που έγινε στην Altan Salih Niazi v. Δημοκρατίας (2009) 3 Α.Α.Δ. 218:

 

"Η αναθεωρητική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου περιορίζεται στον έλεγχο της νομιμότητας εκτελεστών διοικητικών πράξεων. Πράξη για να είναι εκτελεστή θα πρέπει να είναι (α) προϊόν άσκησης εκτελεστικής ή διοικητικής λειτουργίας, (β) από όργανο, αρχή ή πρόσωπο, (γ) το όργανο να ενεργεί στη σφαίρα του δημοσίου και όχι του ιδιωτικού δικαίου και (δ) να παράγει νομικά αποτελέσματα με άμεση νομική ισχύ.

 

Το πεδίο του δημοσίου δικαίου διακρίνεται από το ιδιωτικό δίκαιο ανάλογα με το σκοπό τον οποίο η νομοθεσία αποβλέπει να προάξει και το ενδιαφέρον του κοινού στη συγκεκριμένη λειτουργία (Tamasos Tobacco Supplies & Co v. Δημοκρατίας (1991) 3 Α.Α.Δ. 407).

 

Όπως τονίστηκε και στην υπόθεση Antoniou and Others v. Republic (1984) 3 C.L.R. 623, κατά μία έννοια το κοινό ενδιαφέρεται για κάθε απόφαση της διοίκησης, αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι η συνειδητοποίηση από το δικαστήριο ότι ο βαθμός ενδιαφέροντος από την πλευρά του κοινού για πράξεις της διοίκησης διαφέρει κατ' αναλογία προς την έκταση στην οποία η απόφαση είναι πιθανόν να επηρεάσει το κοινό ή μέρη του. Ένα πρακτικό κριτήριο που εφαρμόστηκε από το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο για να τραβηχτεί η γραμμή καθορισμού μεταξύ αποφάσεων που βρίσκονται στον τομέα του δημοσίου και του ιδιωτικού δικαίου περιστρέφεται γύρω από τον πρωταρχικό σκοπό της απόφασης. Αν η απόφαση κατά κύριο λόγο σκοπεί στην προώθηση δημόσιου σκοπού εμπίπτει στον τομέα του δημοσίου δικαίου, άλλως, σ' αυτόν του ιδιωτικού (Antoniou and others v. Republic (1984) 3 C.L.R. 623, 626 και Δημοκρατία ν. Χανιάν (1988) 3 Α.Α.Δ. 690). Φυσικά το κοινό έχει εντονότερο ενδιαφέρον στους δημόσιους σκοπούς.

 

Το κύριο κριτήριο για τη διάκριση μεταξύ πράξεων δημοσίου δικαίου και πράξεων ιδιωτικού δικαίου είναι η φύση της ίδιας της πράξης και ο επιδιωκόμενος με την πράξη αυτή σκοπός. Πράξη ή απόφαση μπορεί να εκδοθεί από διοικητικό όργανο κατά την άσκηση της εκτελεστικής ή διοικητικής λειτουργίας του και εν τούτοις να εκφεύγει του ελέγχου του δικαστηρίου κάτω από το Άρθρο 146 του Συντάγματος, γιατί ο κύριος σκοπός που επιδιώκεται με την πράξη ή την απόφαση αυτή δεν είναι δημοσίου συμφέροντος, αλλά ο καθορισμός αστικών δικαιωμάτων των πολιτών (Γεωργίου ν. Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (1995) 3 Α.Α.Δ. 424, Ερωτοκρίτου ν. Γενικού Εισαγγελέα (1992) 4 Α.Α.Δ. 2984. Βλέπε επίσης The Greek Registrar of the Co - Operative Societies v. Nicolaides (1965) 3 C.L.R. 164, Poyadjis v. The Republic (1975) 3 C.L.R. 378 και Charalambides v. The Republic (1982) 3 C.L.R. 403).

 

Για να αποφασιστεί κατά πόσο πράξη ενός δημόσιου οργάνου είναι πράξη από όργανο που ασκεί εκτελεστική ή διοικητική εξουσία εντός της εννοίας της παραγράφου 1 του Άρθρου 146 του Συντάγματος θα πρέπει να εξετάζεται όχι μόνο η φύση και ο χαρακτήρας της πράξης, αλλά επίσης, και κυρίως, οι εξουσίες που έχουν δοθεί στο όργανο, τα καθήκοντά του και γενικά οι λειτουργίες του, ιδιαίτερα ως προς τη συγκεκριμένη φύση της πράξης (Sevastides v. The Electricity Authority of Cyprus (1963) 2 C.L.R. 497, 500, 501).

 

Η έγερση ζητημάτων που προσελκύουν το ενδιαφέρον του κοινού δεν θεωρήθηκε αρκετή για να θεωρηθεί ότι η πράξη κείται εντός της σφαίρας του δημοσίου δικαίου (Machlouzarides v. The Republic (1985) 3 C.L.R. 2342). Ο χαρακτήρας της πράξης παραμένει αναλλοίωτος, έστω κι' αν η απόφαση επηρεάζει παρεμπιπτόντως δικαιώματα του ευρύτερου κοινού, εφ΄όσον ο πρωταρχικός σκοπός της απόφασης είναι η ρύθμιση δικαιωμάτων ιδιωτικού δικαίου. Αποφάσεις του ίδιου οργάνου ή αρχής σε διαφορετικές περιοχές διοικητικής δράσης μπορούν να ανήκουν είτε στον τομέα του δημοσίου ή του ιδιωτικού δικαίου, ανάλογα με την ειδική φύση της απόφασης και του δημόσιου ενδιαφέροντος στο θέμα. Το κριτήριο δεν είναι κατά πόσο η νομοθεσία σύμφωνα με την οποία ελήφθη η επίδικη απόφαση εξυπηρετεί δημόσιο σκοπό, αλλά κατά πόσο η συγκεκριμένη απόφαση εξυπηρετεί δημόσιο σκοπό (Hellenic Bank Limited v. The Republic (1986) 3 C.L.R. 481, 486)".

 

 

(βλ. επίσης Λουκάς Αντωνίου, προσωπικά αλλά και υπό την ιδιότητα του Προέδρου της Επιτροπής του Συγκροτήματος Tsokkos Sea Court 12 κ.α. ν. Δήμου Λάρνακας (2009) Α.Α.Δ. 130, Ζέμπεσιης κ.α. ν. Δημοκρατίας κ.α. (2010) 3 Α.Α.Δ. 442)».

 

 

  Για τους πιο πάνω λόγους, η προσφυγή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή και απορρίπτεται, ως απαράδεκτη. Εναντίον του αιτητή και υπέρ των καθ’ ων η αίτηση, επιδικάζονται έξοδα ύψους €1.900.

 

                       

         Γαβριήλ, Δ.Δ.Δ.