ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
(Υπόθεση αρ. 1198/2025(K))
3 Δεκεμβρίου 2025
[ΓΑΒΡΙΗΛ, Δ.Δ.Δ.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
CHIKA AUSTINE EZIMORAH
Αιτητή,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Καθ’ ων η αίτηση.
……………………………
Κυριακή Χατζηθωμά, για Κ. Χατζηθωμά & Σία Δ.Ε.Π.Ε., για τον αιτητή.
Ιωάννα Χαραλάμπους, Δικηγόρος, για το Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, για τους καθ’ ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΓΑΒΡΙΗΛ, Δ.Δ.Δ.: Στις 24.10.2025, καταχωρήθηκε εκ μέρους του αιτητή, η υπό εκδίκαση προσφυγή, με την οποία προσβάλλεται η νομιμότητα της απόφασης των καθ’ ων η αίτηση ημερομηνίας 11.10.2025, με την οποία κηρύχθηκε ως απαγορευμένος μετανάστης και εναντίον του εκδόθηκαν διατάγματα κράτησης και απέλασης, ίδιας ημερομηνίας.
Ο αιτητής κατάγεται από την Νιγηρία και εισήλθε στη Δημοκρατία παράνομα και σε άγνωστο χρόνο. Στις 11.2.2022 υπέβαλε προς την Υπηρεσία Ασύλου αίτηση για παραχώρηση διεθνούς προστασίας, η οποία απορρίφθηκε στις 10.11.2023 και του επιδόθηκε στις 4.1.2024. Κατά της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, ο αιτητής καταχώρησε ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας την προσφυγή με αρ. 143/2024, η οποία απορρίφθηκε στις 14.5.2025, λόγω μη προώθησης. Στη συνέχεια, υπέβαλε μεταγενέστερη αίτηση ασύλου, ημερομηνίας 21.8.2025. Ενόσω εκκρεμούσε η εξέταση της προαναφερθείσας μεταγενέστερης αιτήσεως, ο αιτητής συνελήφθη στις 10.10.2025 και εναντίον του εκδόθηκαν τα εδώ προσβαλλόμενα διατάγματα κράτησης και απέλασης, ημερομηνίας 11.10.2025. Σημειώνεται πως αργότερα, στις 31.10.2025, η μεταγενέστερη αίτηση ασύλου απορρίφθηκε και η απορριπτική απόφαση του γνωστοποιήθηκε στις 11.11.2025.
Αντικείμενο της υπό εκδίκαση προσφυγής, συνιστά η νομιμότητα των διαταγμάτων κράτησης και απέλασης του αιτητή, ημερομηνίας 11.10.2025, ενόψει της κήρυξής του, ως απαγορευμένου μετανάστη, λόγω παράνομης παραμονής από τις 14.5.2025, ημερομηνία που η προσφυγή του ενώπιον του ΔΔΔΠ κατά της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, απερρίφθη.
Σημειώνεται πως η εκτέλεση του διατάγματος απέλασης αναστάληκε από την διοίκηση, μέχρι την εκδίκαση της προσφυγής. Κατά το στάδιο των προφορικών διευκρινίσεων, η ευπαίδευτη συνήγορος του αιτητή απέσυρε τα αιτητικά των παραγράφων Δ και ΣΤ της προσφυγής.
Προς ακύρωση των προσβαλλόμενων διοικητικών αποφάσεων, υποβάλλεται πως το διάταγμα κράτησης ημερομηνίας 11.10.2025, εκδόθηκε κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας, αφού οι καθ’ ων η αίτηση δεν εξέτασαν την δυνατότητα εφαρμογής άλλων, λιγότερο αναγκαστικών μέτρων, αντί της κράτησης που αποτελεί κατ’ εξαίρεση μέτρο. Με αναφορά στα όσα αναφέρονται επί του διατάγματος κράτησης, πως για την έκδοσή του, ελήφθη υπόψη η μη συμμόρφωση του αιτητή με προηγούμενη απόφαση επιστροφής και η απροθυμία του για επαναπατρισμό, υποστήριξε πως από το περιεχόμενο του διοικητικού φακέλου δεν προκύπτει να έχει εκδοθεί οποιαδήποτε απόφαση επιστροφής με την οποία να μην έχει συμμορφωθεί, γεγονός που υποδηλώνει πλάνη της διοίκησης, ενώ η μη κατοχή εκ μέρους του ταξιδιωτικών εγγράφων, δηλώνει πως δεν υπάρχει δυνατότητα διαφυγής. Διατείνεται πως ο ίδιος δεν είχε πρόθεση διαφυγής, αφού όπως δήλωσε στον αστυνομικό κατά την σύλληψη του, ανέμενε την έκβαση της μεταγενέστερης αίτησης ασύλου που είχε υποβάλει, ενώ προσήλθε στο Τμήμα οικειοθελώς, χωρίς να κρύβεται.
Υποστηρίζει, πρόσθετα, πως το διάταγμα κράτησης είναι παράνομο και εκδοθέν κατά παράβαση του άρθρου 18ΠΣΤ(1), αφού δεν βρίσκεται σε εξέλιξη η απέλασή του, λόγω του ότι δεν έχει στην κατοχή του ταξιδιωτικά έγγραφα και πως μπορούσαν να επιβληθούν εναλλακτικά της κράτησης μέτρα, ενώ υποστηρίζεται πως αυτό είναι αναιτιολόγητο. Αναφέρεται στην γραπτή αγόρευση της ευπαιδεύτου συνηγόρου του πως ο ίδιος απέκτησε τέκνο με την συμβία του, την φροντίδα του οποίου ανέλαβαν από κοινού, χωρίς να γίνεται από την διοίκηση οποιαδήποτε αναφορά σε αυτό, ενώ δεν λήφθηκε υπόψη το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού του και η οικογενειακή ζωή.
Αποτέλεσε θέση του, πως δεν ήταν εις γνώση του το γεγονός ότι η προσφυγή που άσκησε ενώπιον του ΔΔΔΠ κατά της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου απορρίφθηκε στις 14.5.2025, λόγω μη εμφάνισης κατά την ημερομηνία που αυτή ήταν ορισμένη, λόγω του ότι ο δικηγόρος του δεν τον ενημέρωσε, αφού βρισκόταν στο νοσοκομείο, λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε, που εν τέλει απεβίωσε. Σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει, ο ίδιος δεν γνώριζε τις συνέπειες απόρριψης της προσφυγής του, ενώ εκκρεμεί αίτηση επαναφοράς ενώπιον του ΔΔΔΠ. Αφού ενημερώθηκε για το γεγονός του θανάτου του, τον Αύγουστο του 2025, υπέβαλε μεταγενέστερη αίτηση ασύλου, γεγονός που αναβιώνει το καθεστώς αιτητή ασύλου και συνεπώς, ο ίδιος εξακολουθεί να διατηρεί το καθεστώς αιτητή διεθνούς προστασίας.
Απορρίπτοντας όλες τις πιο πάνω αναφερόμενες θέσεις του αιτητή, η ευπαίδευτη συνήγορος της Δημοκρατίας, υποστήριξε πως ορθά και νόμιμα κηρύχθηκε ο αιτητής απαγορευμένος μετανάστης από την ημερομηνία που η προσφυγή που υπέβαλε κατά της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, απερρίφθη από το ΔΔΔΠ, γεγονός που κατέστησε το καθεστώς του παράνομο. Προσκόμισε στο Δικαστήριο, τόσον τον διοικητικό φάκελο του Τμήματος Μετανάστευσης, όσο και της Υπηρεσίας Ασύλου, οι οποίοι σημειώθηκαν ως Τεκμήρια 1 και 2 αντίστοιχα.
Έχω εξετάσει με ιδιαίτερη προσοχή τους εγειρόμενους ισχυρισμούς, υπό το φως του περιεχόμενου των Τεκμήριων 1 και 2 και καταλήγω πως ο αιτητής δεν έχει δίκαιο στις θέσεις που προβάλλει.
Αποτελεί γεγονός πως η αρχική αίτηση ασύλου που υπέβαλε ενώπιον της Υπηρεσίας Ασύλου, έτυχε απόρριψης στις 10.11.2023. Κατά της απορριπτικής αυτής απόφασης, καταχώρησε ενώπιον του ΔΔΔΠ την προσφυγή με αρ. 143/2024, η οποία επίσης απορρίφθηκε στις 14.5.2025. Ο αιτητής, από την εν λόγω ημερομηνία, ήτοι από την 14.5.2025, κηρύχθηκε ως απαγορευμένος μετανάστης, αφ’ ης στιγμής με την απορριπτική απόφαση του ΔΔΔΠ, επικυρώθηκε η απορριπτική απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου. Δεν ενδιαφέρουν το παρόν Δικαστήριο τα όσα αναφέρονται από τον αιτητή σε σχέση με την μη ενημέρωσή του από τον δικηγόρο του για την έκβαση της προσφυγής του, η οποία εκκρεμούσε ενώπιον του ΔΔΔΠ. Κρίσιμο, παραμένει το γεγονός της απορριπτικής κατάληξης της προσφυγής 143/2025, στις 14.5.2025. Ούτε ενδιαφέρει το γεγονός της εκκρεμότητας αίτησης επαναφοράς της προαναφερθείσας προσφυγής, αφού η εκκρεμότητα αυτής, δεν αναστέλλει την έκδοση της απορριπτικής απόφασης του ΔΔΔΠ.
Έγινε αναφορά από τον αιτητή στην υποβολή μεταγενέστερης αίτησης ασύλου ημερομηνίας 21.8.2025, η εξέταση της οποίας, κατά τον χρόνο της έκδοσης των προσβαλλόμενων διαταγμάτων, εκκρεμούσε. Σημειώνεται πως, μετά την έκδοση των επίδικων αποφάσεων, αυτή, εν τέλει, απερρίφθη, στις 11.11.2025 (ερυθρό 151, Τεκμηρίου 2).
Λαμβανομένων υπόψη των γεγονότων που ίσχυαν κατά τον χρόνο έκδοσης των προσβαλλόμενων διοικητικών αποφάσεων, ημερομηνίας 11.10.2025, ακόμα και η εκκρεμότητα εξέτασης της μεταγενέστερης αίτησης ασύλου, δεν αναιρούσε το γεγονός της παράνομης παραμονής του αιτητή, αφ’ ης στιγμής η απορριπτική απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου, σε σχέση με την αρχική αίτηση για παραχώρηση διεθνούς προστασίας, απόφαση ημερομηνίας 10.11.2023, επικυρώθηκε, με την απορριπτική απόφαση του ΔΔΔΠ, ημερομηνίας 14.5.2025.
Σε σχέση με τα γεγονότα της υπόθεσης, τυγχάνουν πλήρους εφαρμογής τα νομολογηθέντα στην Ε.Δ.Δ. 20/2024 Nsah ν. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 22.10.2024, όπου κι εκεί αφορούσε σε υποβολή πρώτης μεταγενέστερης αίτησης ασύλου, της οποίας εκκρεμούσε ακόμα η εξέταση του παραδεκτού από την Υπηρεσία Ασύλου και εκκρεμούσης αυτής, εκδόθηκαν διατάγματα κράτησης και απέλασης. Μετά την έκδοση των διαταγμάτων, η πρώτη μεταγενέστερη αίτηση ασύλου απορρίφθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου. Όπως κρίθηκε από το Εφετείο, κατά τον χρόνο έκδοσης των διαταγμάτων, ο αιτητής δεν είχε ανακτήσει το καθεστώς αιτητή διεθνούς προστασίας, καθεστώς το οποίο είχε τερματιστεί με την έκδοση της απόφασης του ΔΔΔΠ, το οποίο επικύρωσε την απορριπτική απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου, σε σχέση με την αρχική αίτηση ασύλου.
Δεν συμφωνώ ούτε με τις εισηγήσεις του αιτητή πως η έκδοση του διατάγματος κράτησης παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας, αφού θα μπορούσαν να εφαρμοστούν άλλα εναλλακτικά της κράτησης μέτρα. Όπως αναφέρεται επί του διατάγματος κράτησης, ο αιτητής δεν συμμορφώθηκε με προηγούμενη απόφαση επιστροφής και είναι απρόθυμος να επαναπατριστεί. Αμφισβητήθηκε από τον αιτητή η έκδοση απόφασης επιστροφής, αφού όπως αναφέρεται στην γραπτή του αγόρευση, ουδέποτε έχει εκδοθεί απόφαση για επιστροφή του στην Νιγηρία.
Ο ισχυρισμός κρίνεται αβάσιμος. Απόφαση επιστροφής εναντίον του αιτητή, εκδόθηκε από την Υπηρεσία Ασύλου στις 4.1.2024 και του επιδόθηκε την ίδια μέρα. Στο ερυθρό 109 του Τεκμηρίου 2, εντοπίζεται η απορριπτική απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου, σε σχέση με την αίτηση ημερομηνίας 11.2.2022 που υπέβαλε για παραχώρηση καθεστώτος διεθνούς προστασίας, στην οποία περιλαμβάνεται η έκδοση απόφασης επιστροφής προς την χώρα καταγωγής του, δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 13(2)(δ) του περί Προσφύγων Νόμου, παραχωρώντας του δικαίωμα οικειοθελούς αναχώρησης για περίοδο 7 ημερών. Ο αιτητής δεν συμμορφώθηκε με την εναντίον του εκδοθείσα απόφαση επιστροφής.
Επίσης, όπως προκύπτει από την έκθεση του Υπεύθυνου της ΥΑΜ, ημερομηνίας 10.10.2025 (σελίδωση 13, Τεκμηρίου 1), ο ίδιος δήλωσε πως δεν επιθυμεί να επιστρέψει στην χώρα καταγωγής του. Όπως αναφέρεται στην ίδια έκθεση, γίνονται προσπάθειες για εντοπισμό του διαβατηρίου του, καθώς και προσπάθειες για έκδοση εισιτηρίου επιστροφής.
Υπό το φως των πιο πάνω δεδομένων, καταλήγω πως ορθά κρίθηκε ότι δεν υπήρχε περιθώριο λήψης άλλων εναλλακτικών της κράτησης μέτρων.
Έγινε τέλος αναφορά από την ευπαίδευτη συνήγορο του αιτητή στην ύπαρξη ανήλικου τέκνου του αιτητή, και στη συμβία του, οι οποίοι ανέλαβαν από κοινού την φροντίδα του και πως δεν λήφθηκε υπόψη το βέλτιστο συμφέρον του ανηλίκου και η οικογενειακή τους ζωή. Δεν εντοπίζω όμως από τα έγγραφα του Τεκμηρίου 1, να αναφέρθηκε ο αιτητής στο ανήλικο τέκνο του, ούτε στο καθεστώς του τέκνου. Από τα σχετικά έγγραφα, γίνεται μόνον αναφορά στην πρώην συμβία του, η οποία είχε υποβάλει παράπονο στο ΤΑΕ για βία στην οικογένεια, χωρίς όμως στη συνέχεια να υποβάλλει καταγγελία εναντίον του (σελίδωση 11, Τεκμήριο 1).
Όπως προκύπτει από την έκθεση του Υπεύθυνου του Κλιμακίου της ΥΑΜ, ημερομηνίας 10.10.2025, κατά την σύλληψή του, ο αιτητής δεν έκανε αναφορά στην ύπαρξη οικογένειας, ούτε και στο τέκνο του. Εν πάση περιπτώσει, στην απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου στην Ε.Δ.Δ. 126/21, Limon ν. Δημοκρατίας, ημερομηνίας 20.4.2022, με αναφορά στις Radovanovic v. Austria Appl. No. 42703/98, ημερ. 24.4.2004 και Kedoum v. Δημοκρατίας (2005) 3 Α.Α.Δ. 505, λέχθηκε πως το δικαίωμα αλλοδαπού να παραμείνει στην επικράτεια της χώρας, κατ΄επίκληση διατάξεων που προστατεύουν το θεσμό της οικογένειας, δεν διασφαλίζεται ούτε από την ΕΣΔΑ, αλλά ούτε από το Σύνταγμα, κατά τον απόλυτο τρόπο που προβάλλεται, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη ότι ένας αλλοδαπός δεν έχει αυτοτελές δικαίωμα παραμονής στη χώρα, κυρίως, όταν ο αιτητής παραμένει παράνομα στη Δημοκρατία, όπως ακριβώς και η περίπτωση του αιτητή.
Καταληκτικά, στην προκείμενη περίπτωση, ο αιτητής δεν είχε νόμιμο καθεστώς παραμονής, από τις 14.5.2025, ημερομηνία που η προσφυγή που άσκησε ενώπιον του ΔΔΔΠ, κατά της απορριπτικής απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, απορρίφθηκε.
Στη βάση των πιο πάνω καταλήγω πως τα προσβαλλόμενα διατάγματα κράτησης και απέλασης εναντίον του αιτητή, νομίμως εκδόθηκαν, στα οποία περιέχεται πλήρης αιτιολογία για τους λόγους της έκδοσής τους.
Για τους πιο πάνω λόγους, η προσφυγή απορρίπτεται με €1.900 έξοδα εναντίον του αιτητή. Τα προσβαλλόμενα διατάγματα επικυρώνονται, δυνάμει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
Γαβριήλ, Δ.Δ.Δ.
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο