ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ 

                                                                                      Υπόθεση αρ.1137/24

 

29 Ιανουαρίου 2025

 

[Α. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

 

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

R. N.

                                                                                                                        Αιτητής

Και

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Υπηρεσίας Ασύλου

                                                                                                                        Καθ’ ων η αίτηση

 

Κος Μ. Παπαλοίζου, Δικηγόρος για Αιτητή

Κα Ε. Εμμανουηλίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ’ ων η αίτηση

Α Π Ο Φ Α Σ Η

Με την προσφυγή ο αιτητής αιτείται την ακύρωση της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, η οποία επιδόθηκε δια χειρός στις 21/03/24, δι’ επιστολής ίδιας ημερομηνίας, και δια της οποίας απορρίφθηκε η αίτηση διεθνούς προστασίας που υπέβαλε, ως άκυρης και στερούμενης νομικού αποτελέσματος (Αιτητικό  Α) και απόφαση δια της οποίας «να αναγνωρίζεται στον αιτητή καθεστώς διεθνούς προστασίας» (Αιτητικό Β).

Ως εκτίθεται στην Ένσταση που καταχωρήθηκε από τους καθ' ων η αίτηση και προκύπτει από το περιεχόμενο του σχετικού Διοικητικού Φάκελου που κατατέθηκε στα πλαίσια των διευκρινήσεων, ο αιτητής κατάγεται από τη Νιγηρία, εισήλθε στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές παρατύπως, μέσω κατεχομένων, στις 11/05/22 και υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας στις 15/06/22 (ερ.1-3, 21).  

Την 01/03/24 διεξήχθη συνέντευξη με τον αιτητή από την Υπηρεσία όπου του δόθηκε η ευκαιρία, μέσα από σχετικές ερωτήσεις, μεταξύ άλλων, να εκθέσει τους λόγους στους οποίους στηρίζει το αίτημα του (ερ.16-21). Μετά το πέρας της συνέντευξης ετοιμάστηκε σχετική Έκθεση-Εισήγηση (ερ.41-49) και στις 05/03/24 η Υπηρεσία Ασύλου αποφάσισε να μην παραχωρηθεί καθεστώς διεθνούς προστασίας.

Ακολούθως ετοιμάστηκε σχετική επιστολή ενημέρωσης του αιτητή για την απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου, η οποία του επιδόθηκε στις 21/03/24, σε γλώσσα κατανοητή από αυτόν (ερ.50, 3).

Επί της αιτήσεως ασύλου ο αιτητής καταγράφει ότι έφυγε από τη χώρα καταγωγής λόγω «θρησκευτικής δίωξης» και «σοβαρής απειλής κατά της ζωής [του] από ένοπλες ομάδες», εξαιτίας των οποίων δεν ήταν ασφαλής και διακρίσεων που υπέστη λόγω πίστης.  

Στη συνέντευξη που διενεργήθηκε ο αιτητής ανέφερε ότι γεννήθηκε και έζησε σε χωριό της πολιτείας Abia, όπου διαμένουν η μητέρα, οι τρείς αδελφοί και τέσσερις αδελφές του, με τους οποίους διατηρεί επικοινωνία, ο πατέρας του απεβίωσε το 2005, ο ίδιος τελείωσε το κολλέγιο το ίδιο έτος και εργαζόταν με την οικογένεια του σε αγροκτήματα τους.   

Αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε την χώρα καταγωγής ο αιτητής επανέλαβε κατ’ ουσία όσα είχε καταγράψει στην επίδικη αίτηση, αναφέροντας ότι ήταν λόγω της «θρησκευτικής κρίσης στην κοινότητα» του, όπου έγιναν πολλές επιθέσεις, στα πλαίσια των οποίων έχασε έναν θείο του. Καλούμενος να εξηγήσει ο αιτητής ανέφερε ότι στην κοινότητα του βρίσκονταν και μουσουλμάνοι, οι οποίοι, κατά τη διάρκεια εκλογών συγκρούονταν μεταξύ τους και «σκότωναν ανθρώπους», ως ανέφερε, διευκρινίζοντας ότι δεν συνέβη κάτι προσωπικά στον ίδιο ή την οικογένεια του αλλά «στην κοινότητα [του] κανείς δεν ήταν ασφαλής». Εξαιτίας δε αυτού, ως ανέφερε, η οικογένεια του μετακόμισε σε άλλο χωρίο της πολιτείας Abia, όπου είναι ασφαλείς. Ερωτώμενος για τις συνέπειες επιστροφής του ανέφερε ότι θα είναι αναγκασμένος να διαμείνει σε άλλη πολιτεία, χωρίς εντούτοις να δίδει εξήγηση γι’ αυτό, και ανέφερε ότι επιθυμεί σε κάποιο χρόνο να πάει πίσω καθότι εκεί βρίσκεται η μητέρα του, ως ανέφερε.

Οι καθ’ ων η αίτηση, εξετάζοντας τα όσα ανέφερε ο αιτητής εντόπισαν και αξιολόγησαν δύο ουσιώδεις ισχυρισμούς, ως ακολούθως.

1.    Ταυτότητα, προφίλ, χώρα καταγωγής και τόπο διαμονής του αιτητή

2.    Γενική κατάσταση ασφαλείας στην πολιτεία Abia

Οι καθ’ ων η αίτηση αποδέχθηκαν τον αμφότερους τους ως άνω ισχυρισμούς. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό που έγινε αποδεκτό είναι ότι όντως παρατηρούνται συγκρούσεις διάφορων ομάδων στην πολιτεία, όχι όμως σε υψηλό επίπεδο έντασης, δεδομένων και των καταγραφέντων περιστατικών για το έτος 2020, τα οποία αντιστοιχούν σε λιγότερο από 1 θάνατο ανά 100.000 κατοίκων.

Στη βάση των ως άνω ευρημάτων, δεδομένου του προφίλ του αιτητή ως νεαρός άνδρας, υγιής, χωρίς στοιχεία ευαλωτότητας, με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο και οικογενειακό δίκτυο στον τόπο διαμονής και λαμβανομένης υπόψη της ρητής παραδοχής του ότι δεν συνέβη κάτι στον ίδιο προσωπικά ή στην οικογένεια του και του ότι - ως και πάλι ο ίδιος ανέφερε - είναι ασφαλείς στο χωριό όπου έχουν μετοικήσει, στην ίδια πολιτεία, προχώρησαν σε αξιολόγηση της κατάστασης ασφαλείας εκεί, για να καταλήξουν οι καθ’ ων η αίτηση ότι δεν υφίσταται εύλογος βαθμός πιθανότητας, ο αιτητής να υποστεί δίωξη ή σοβαρή βλάβη σε περίπτωση επιστροφής του. Αναφορικά ειδικώς με το αρ.19 (2) (γ) του Νόμου, ομοίως, κατέληξαν ότι δεν υφίσταται κίνδυνο να αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο κατά της ζωής ή της σωματικής του ακεραιότητας ο αιτητής κατά την επιστροφή του, καθώς στην πολιτεία Abia δεν παρατηρείται αδιάκριτη βία σε υψηλό επίπεδο, με βάση τις διαθέσιμες πληροφορίες.    

Συνεπεία των ανωτέρω η επίδικη αίτηση απορρίφθηκε ως αβάσιμη.

Κατά τις διευκρινήσεις ο συνήγορος του αιτητή απέσυρε ρητά τους λοιπούς νομικούς ισχυρισμούς προωθώντας εν τέλει μόνο τον ισχυρισμό περί μη δέουσας έρευνας.

Οι καθ' ων η αίτηση αντιτάσσουν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι καθ' όλα νόμιμη και κατ’ ουσία ορθή και ζητούν απόρριψη της προσφυγής.

Προχωρώ με την εξέταση του ισχυρισμού που αφορά την μη διενέργεια δέουσας έρευνας που είναι και ο μόνος ισχυρισμός που εν τέλει προωθείται, και ο οποίος, δεδομένου ότι συμπλέκεται με την ορθότητα της προσβαλλόμενης απόφασης, θα εξεταστεί μαζί μ’ αυτήν πιο κάτω.

Εν προκειμένω - δεδομένου ότι άπαντες οι ουσιώδεις ισχυρισμοί που σχημάτισαν οι καθ’ ων η αίτηση έγιναν αποδεκτοί - ουδέν χρειάζεται να λεχθεί επί της αξιοπιστίας των ισχυρισμών αυτών, πέραν του να σημειωθεί ότι ο όποιος ισχυρισμός περί «θρησκευτικής δίωξης», ως εντελώς αορίστως και γενικώς αναφέρθηκε εκ του αιτητή, δεν μπορεί παρά να απορριφθεί λόγω παντελούς ελλείψεως εσωτερικής συνοχής. Επί του οποίου ουδέν αναφέρεται από τους καθ’ ων η αίτηση στην επίδικη έκθεση.

Σημειώνονται βεβαίως και οι κάτωθι κατευθυντήριες γραμμές που έχουν να κάνουν με την αξιολόγηση ισχυρισμών.

Στο εγχειρίδιο του EASO «Αξιολόγηση αποδεικτικών στοιχείων και αξιοπιστίας στο πλαίσιο του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», Δικαστική ανάλυση, 2018, αναφέρεται στην σελ.98 του εγχειριδίου, αναφέρεται ότι «[...] απαιτείται ισορροπημένη και αντικειμενική αξιολόγηση του αν η αφήγηση του αιτούντος αντικατοπτρίζει την αφήγηση που αναμένεται από ένα πρόσωπο στην κατάσταση του αιτούντος το οποίο αφηγείται μια πραγματική προσωπική εμπειρία.». Στην σελ.102 του ιδίου εγχειριδίου, αναφέρεται ότι «Όπως προαναφέρθηκε, οι δείκτες αξιοπιστίας είναι απλοί δείκτες και δεν συνιστούν αυστηρά κριτήρια ή προϋποθέσεις. Παρότι οι τέσσερις δείκτες που προσδιορίστηκαν ανωτέρω (εσωτερική και εξωτερική συνέπεια, επαρκώς λεπτομερείς πληροφορίες και ευλογοφάνεια) αποτυπώνουν τους δείκτες που εφαρμόζουν στην πράξη τα δικαστήρια, κανένας από αυτούς δεν μπορεί να θεωρηθεί καθοριστικός. Η σημασία τους από υπόθεση σε υπόθεση ποικίλλει σημαντικά. Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαία η εξέταση του σωρευτικού τους αντίκτυπου ⁽³⁰⁵⁾.  […] Από την ανωτέρω ανάλυση προκύπτει ότι δεν υπάρχει απλή απάντηση στο ερώτημα που αφορά τον τρόπο αξιολόγησης της αξιοπιστίας σε υποθέσεις διεθνούς προστασίας. Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι η αξιολόγηση πρέπει να διενεργείται με βάση το σύνολο των αποδεικτικών στοιχείων, λαμβανομένων υπόψη των αρχών, των μεθόδων και των δεικτών που αναφέρονται στην παρούσα ανάλυση. Οι αρχές, οι μέθοδοι και οι δείκτες αυτοί θα πρέπει να εφαρμόζονται με προσοχή ⁽³⁰⁷⁾, αντικειμενικότητα και αμεροληψία, ώστε να αποφευχθεί τυχόν εσφαλμένη και απλοϊκή απόρριψη, ή αφελής και ανεπιφύλακτη αποδοχή μιας συγκεκριμένης αφήγησης.»

Ενόψει των ως άνω θα συμφωνήσω με το σύνολο των ευρημάτων και κατάληξης των καθ’ ων η αίτηση επί όλων των πτυχών της εξέτασης της παρούσας αίτησης, με την ως άνω προσθήκη που αφορά των ισχυρισμό περί «θρησκευτικής δίωξης».

Δεδομένης δε της παντελούς έλλειψης εσωτερικής συνοχής των λεγομένων του αιτητή σε σχέση με τον όλως αόριστο ισχυρισμό περί «θρησκευτικής δίωξης», επί της εσωτερικής συνοχής του οποίου αναφέρω ανωτέρω, δεν θεωρώ ότι είναι απαραίτητη η αναζήτηση πληροφορίων αναφορικά με την εξωτερική αξιοπιστία των ισχυρισμών του. Σχετικώς, στο εγχειρίδιο του EASO για την «Αξιολόγηση αποδεικτικών στοιχείων και αξιοπιστίας στο πλαίσιο του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», Δικαστική ανάλυση, 2018, σελ.132, αναφέρεται, η αναζήτηση πληροφοριών για τη χώρα καταγωγής «ενδέχεται να μην είναι απαραίτητ[η] σε περίπτωση αρνητικής διαπίστωσης περί της αξιοπιστίας βάσει καταφανούς έλλειψης εσωτερικής συνοχής ή μη ικανοποιητικής επεξήγησης αποκλίσεων ή παραλλαγών σε ό,τι αφορά τα ουσιώδη στοιχεία μιας αίτησης ή, ακόμη περισσότερο, σε περίπτωση απόρριψης προσφυγής ως απαράδεκτης.».

Ενόψει των ως άνω απομένει εν προκειμένω μια αποτίμηση της κατάστασης ασφαλείας στον τόπο διαμονής του (πολιτεία Abia), όπου και αναμένεται να εγκατασταθεί ο αιτητής σε περίπτωση επιστροφής του στη χώρα καταγωγής.

Σε πρόσφατη αναφορά του ACLED για την περίοδο 16/12/23 ως 13/12/24 καταγράφηκαν  99 περιστατικά ασφαλείας στα οποία χάθηκαν 81 ανθρώπινες ζωές. Τα 99 περιστατικά έχουν κατηγοριοποιηθεί ως ακολούθως: 3 ταραχές χωρίς κάποια ανθρώπινη απώλεια, 28 διαμαρτυρίες χωρίς κάποια ανθρώπινη απώλεια, 21 περιστατικά βίας κατά πολιτών, που είχαν ως αποτέλεσμα 19 ανθρώπινες απώλειες, 40 μάχες, που είχαν ως αποτέλεσμα 62 ανθρώπινες απώλειες και 7 περιστατικά εκρήξεων/απομακρυσμένης βίας, χωρίς θάνατο.^[1] Ο πληθυσμός της πολιτείας Abia ανέρχεται περί τα 4.2 εκατομμύρια κατοίκων.^[2]

Είναι κατάληξη μου, αποτιμώντας τις ως άνω πληροφορίες, ότι δεν καταδεικνύεται εύλογη πιθανότητα ο αιτητής να αντιμετωπίσει κατά την επιστροφή του κίνδυνο σοβαρής βλάβης καθότι η συχνότητα περιστατικών ασφαλείας στην περιοχή όπου διέμενε, και στην οποία εύλογα αναμένεται να επιστρέψει, δεν είναι τέτοιας έντασης ώστε να διατρέχει κίνδυνο εξαιτίας και μόνο της παρουσίας του στην περιοχή. Δεν μπορώ δε να εντοπίσω ιδιαίτερες περιστάσεις που επιτείνουν τον κίνδυνο ειδικώς για τον αιτητή σε σύγκρισή με τον γενικό πληθυσμό της περιοχής, στη βάση της «αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας» και λαμβανομένης υπόψη της φύσεως των περιστατικών που καταγράφηκαν, ως εκτίθενται πιο πάνω [3] (βλ. απόφαση ΔΕΕ, ημ.10/06/21, C-901/19, CF and DN και C-465/07, Elgafaji, ημ.17/02/09), δεδομένης άλλωστε και της ρητής παραδοχής του ότι ουδέν συνέβη στον ίδιο και την οικογένεια του αλλά και του ότι αυτοί είναι ασφαλείς στον τόπο όπου έχουν μετοικήσει, εντός της ίδιας πολιτείας.

Έπεται λοιπόν ότι ο αιτητής δεν κατάφερε να τεκμηριώσει βάσιμο φόβο «καταδίωξης του για λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς, ιθαγένειας ή ιδιότητας μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου ή πολιτικών αντιλήψεων» αλλά και ότι δεν υφίστανται «ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη», ως αμφότερες αυτές οι έννοιες ορίζονται στα άρθρα 3 και 19 του περί Προσφύγων Νόμου του 2000 (Ν. 6(I)/2000) αντίστοιχα.

Σημειώνεται ότι η Νιγηρία έχει καθοριστεί στην Κ.Δ.Π. 191/2024, που εκδόθηκε δυνάμει του αρ.12Βτρις του Νόμου, ως ασφαλής χώρα ιθαγενείας και στην παρούσα ουδέν στοιχείο προσκομίστηκε στη βάση του οποίου θα μπορούσε να «θεωρηθεί ότι η χώρα αυτή δεν είναι ασφαλής […] στη συγκεκριμένη περίπτωσή», στη βάση των όσων διαλαμβάνονται από το αρ.12Βτρις (6).

Για τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται με έξοδα €1000 υπέρ των καθ' ων η αίτηση και εναντίον του αιτητή.

 

 

Α. Χριστοφόρου, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.