ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ 

                                                                                      Υπόθεση αρ.2937/23

 

13 Φεβρουαρίου 2025

 

[Α. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

 

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

J. K. K.

                                                                                                                        Αιτητής

Και

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Υπηρεσίας Ασύλου

                                                                                                                        Καθ’ ων η αίτηση

 

Κκ Πιερίδης & Πιερίδης, Δικηγόροι για Αιτητή

Κος Ν. Κουρσάρης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ’ ων η αίτηση

Α Π Ο Φ Α Σ Η

Με την τροποποιημένη προσφυγή ο αιτητής αιτείται την ακύρωση της απόφασης της Υπηρεσίας Ασύλου, η οποία επιδόθηκε δια χειρός στις 08/08/23, με επιστολή ίδιας ημερομηνίας, δια της οποίας απορρίφθηκε η αίτησή διεθνούς προστασίας που υπέβαλε, ως άκυρης και στερούμενης νομικού αποτελέσματος.

Ως εκτίθεται στην Ένσταση που καταχωρήθηκε από τους καθ' ων η αίτηση και προκύπτει από το περιεχόμενο του σχετικού Διοικητικού Φάκελου που κατατέθηκε στα πλαίσια των διευκρινήσεων, ο αιτητής κατάγεται από τη Λ. Δ. του Κονγκό (στο εξής ΛΔΚ), εισήλθε στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές παρατύπως, μέσω κατεχομένων, στις 20/09/19 και υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας αυθημερόν (ερ.1-3, 20-22, 44).  

Στις 18/11/23 διεξήχθη συνέντευξη με τον αιτητή από την Υπηρεσία όπου του δόθηκε η ευκαιρία, μέσα από σχετικές ερωτήσεις, μεταξύ άλλων, να εκθέσει τους λόγους στους οποίους στηρίζει το αίτημα του (ερ.36-44). Μετά το πέρας της συνέντευξης ετοιμάστηκε σχετική Έκθεση-Εισήγηση (ερ.54-62) και στις 23/01/23 η Υπηρεσία αποφάσισε να μην παραχωρηθεί καθεστώς διεθνούς προστασίας.

Ακολούθως ετοιμάστηκε σχετική επιστολή ενημέρωσης του αιτητή για την απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου, η οποία επιδόθηκε στις 08/08/23 και του μεταφράστηκε σε γλώσσα κατανοητή από αυτόν (ερ.63, 2).

Επί της αιτήσεως ασύλου ο αιτητής καταγράφει ότι έφυγε από τη χώρα καταγωγής του καθώς φοβάται για τη ζωή του εξαιτίας απειλών για τη ζωή του που δεχόταν από την οικογένειά του πατέρα του. Ως αναφέρει, μετά τον θάνατο του πατέρα του, η οικογένεια του αποθανόντος προσπάθησε να τον μυήσει στην μαγεία, αλλά η μητέρα του αιτητή ήταν αρνητική, με αποτέλεσμα να τον απειλούν. Γι’ αυτό ο αιτητής αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χώρα καταγωγής, καθώς δεν ένιωθε ασφαλής ύστερα από τις  απειλές που δεχόταν.  

Στη συνέντευξη ο αιτητής ανέφερε ότι γεννήθηκε και διέμενε στην Kinshasa, είναι χριστιανός, ανήκει στη φυλή Miabi, είναι απόφοιτος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ασχολήθηκε με εκπαιδεύσεις σε communications, εργάστηκε σε communication agency και χειρίζεται και μία δική του εταιρεία. Ομιλεί Lingala, γαλλικά και λίγα αγγλικά, είναι άγαμος, άτεκνος, ζούσε με την μητέρα του, ήταν μοναχογιός και ο πατέρας του αιτητή έχει αποβιώσει, καθώς ήταν βαριά άρρωστος, ως ισχυρίζεται, από μαγικά που του έκανε η οικογένειά του. Αναφορικά με την υγεία του δήλωσε ότι δεν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας και δεν λαμβάνει κάποια φαρμακευτική αγωγή, παρά μόνο ότι έχει αυπνίες.

Ως προς τους λόγους που εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του ο αιτητής δήλωσε ότι αποφάσισε να εγκαταλείψει τη χώρα του εξαιτίας απειλών που ισχυρίζεται ότι δεχόταν από την οικογένειά του πατέρα του. Ο πατέρας του αιτητή ήταν ο αρχηγός του χωριού και αυτό συνεπαγόταν τη σύνδεσή του με τη «μαγεία». Όταν υπογράφτηκε στο χωριό συμφωνία κατά την οποία κάθε οικογένεια, για να αποδείξει τη δύναμή της, θα έπρεπε να θυσιάσει τον γιο της, τότε η μητέρα του αιτητή τον πήρε και αποφάσισαν να φύγουν. Ο αιτητής τόνισε ότι ο πατέρας του δεν ήθελε να τον θυσιάσει καθώς ήταν ο μοναδικός γιος του και ήθελε να τον προστατεύσει. Με την άρνησή του πατέρα του ο αιτητής ισχυρίζεται ότι η οικογένειά του πατέρα του αποφάσισε να  σκοτώσει τον τελευταίο. Τότε, για να προστατευτεί ο αιτητής, πήρε την μητέρα του και ζήτησαν καταφύγιο σε μία εκκλησία στην Ngaliema, όπου διέμεναν για κάποιο διάστημα, αφού η μητέρα του τον διαβεβαίωσε ότι δεν μπορούν να φύγουν ακόμα, καθώς διαισθανόταν ότι δεχόταν απειλές. Ύστερα από συζητήσεις και αφού η μητέρα του αιτητή τον ενημέρωσε ότι η οικογένεια του πατέρα του ασχολούνταν με «μαγεία» τον συμβούλευσε να φύγει από τη χώρα και, με τη βοήθεια ενός πάστορα, κατάφερε να φύγει. Ως τέλος ανέφερε ο αιτητής, από τότε που έφτασε στη Δημοκρατία βλέπει εφιάλτες με σκύλους και γάτες ότι τον κυνηγάνε και δεν κοιμάται.

Οι καθ’ ων η αίτηση, εξετάζοντας τα όσα ανέφερε ο αιτητής, εντόπισαν και αξιολόγησαν δύο ουσιώδεις ισχυρισμούς, ως ακολούθως.

1.    Ταυτότητα, προφίλ, χώρα καταγωγής και τόπο διαμονής του αιτητή

2.    Ο αιτητής ισχυρίστηκε ότι η οικογένεια του πατέρα του ήθελε να τον θυσιάσει, αφού ο πατέρας του ήταν ο αρχηγός του χωριού

Εκ των ως άνω οι καθ’ ων η αίτηση αποδέχθηκαν τον 1^ο ισχυρισμό, απέρριψαν δε τον 2^ο ισχυρισμό, καθότι κρίθηκε ότι το επί τούτου αφήγημα του αιτητή στερούνταν εσωτερικής και εξωτερικής συνοχής.

Συγκεκριμένα, ως κρίθηκε από τους καθ’ ων η αίτηση, ο αιτητής πρόβαλε γενικόλογους, ασαφείς και ασυνεπείς ισχυρισμούς, υπέπεσε σε ανακρίβειες, δεν υπήρξε συγκεκριμένος και λεπτομερής αναφορικά με τον πυρήνα του αιτήματός του και υπέπεσε σε αρκετές αντιφάσεις. Πιο συγκεκριμένα, ως κρίθηκε, ο αιτητής παρουσιάστηκε μη ευλογοφανής και ασυνεπής αναφορικά με το γεγονός ότι ο πατέρας του ήταν ο αρχηγός του χωριού όμως δεν ζούσε στο χωριό αλλά στην Kinshasa. Όταν ρωτήθηκε πως ήταν δυνατόν ο πατέρας του ως αρχηγός του χωριού να μην ζούσε στο χωριό ο αιτητής δεν αποκρίθηκε με λεπτομέρειες παρά μόνο ότι υποχρέωση του πατέρα του ήταν η προστασία της φυλής και της οικογένειάς του. Σε διευκρινιστική ερώτηση επί τούτου ο αιτητής ανέφερε πως δεν είναι σε θέση να τοποθετηθεί παρά μόνο ότι ο πατέρας του έχει «υπερδυνάμεις», γεγονός που τον καθιστά μη ευλογοφανή. Τονίστηκε στον αιτητή ότι στη χώρα του γίνονται μεγάλοι παραδοσιακοί γάμοι για τους αρχηγούς των χωριών, και ο τελευταίος αποκρίθηκε ότι πιθανόν τότε να μην παντρεύτηκαν και ποτέ οι γονείς του, αφού δεν πραγματοποιήθηκε κάτι τέτοιο. Επί των ως άνω κρίθηκε ότι, δεδομένου ότι ο αιτητής μεγάλωσε με τον πατέρα του, θα έπρεπε να είναι σε θέση να απαντήσει τις εν λόγω ερωτήσεις.

Ακόμη σχετικά με το γεγονός ότι ο αιτητής ερωτήθηκε πολλάκις γιατί ο πατέρας του ως αρχηγός του χωριού δεν ζούσε στο χωριό, δεν παρουσιάστηκε συγκεκριμένος και δεν ήταν σε θέση να δώσει παραπάνω λεπτομέρειες πέρα από το ότι ζούσαν στην Kinshasa, καθώς η μητέρα του αιτητή δεν γνώριζε ότι ο σύζυγός της ήταν ο αρχηγός του χωριού και το αντιλήφθηκε μέσω των προσευχών της. Εν συνεχεία σε σχέση με τις δυνάμεις του πατέρα του ως αρχηγού του χωριού τόνισε ότι για να αποκτήσει περισσότερη δύναμη θα έπρεπε να θυσιάσει άτομα και σε κάποια στιγμή και τον ίδιο του τον γιο. Στην άρνησή του, η οικογένεια του πατέρα του ανέλαβε την εξουσία, αφού σκότωσαν τον πατέρα του αιτητή, και ο αιτητής θα ήταν το επόμενο θύμα. Επί τούτου κρίθηκε ότι ο αιτητής παρουσιάστηκε ασαφής και μη ευλογοφανής στα λεγόμενά του, καθώς υποστήριζε ότι η οικογένεια του πατέρα του χρησιμοποιούσε «μαγικά» και εξαιτίας αυτών αρρώστησε ο πατέρας του και στη συνέχεια απεβίωσε. Ο αιτητής κρίθηκε περαιτέρω αντιφατικός και ασαφής καθώς, ως αναφέρεται στην επίδικη έκθεση, τόνισε ότι ποτέ δεν υπήρξε μάρτυρας των «μαγικών» που πραγματοποιούσε η οικογένεια του πατέρα του, αλλά η μητέρα του το είχε δει μέσω των προσευχών της. Τέλος ανέφερε ότι αποτέλεσμα των «μαγικών» της οικογένειας του πατέρα του ήταν η πρόκληση των εφιαλτών, όπου γάτες και σκύλοι τον κυνηγούσαν, το οποίο κρίθηκε ομοίως μη ευλογοφανές. 

Σε σχέση με την εξωτερική αξιοπιστία τονίστηκε ότι ο αμιγώς προσωπικός χαρακτήρας των όσων ο αιτητής ανέφερε συνεπάγεται ότι η εξωτερική τους αξιοπιστία δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί άμεσα. Ωστόσο, μέρος των δηλώσεων του αιτητή επιβεβαιώθηκαν από έρευνα σε διαθέσιμες πληροφορίες (ΠΧΚ). Αναφορικά με το έθιμο της κληρονομικής αρχηγίας και των παραδοσιακών αρχηγών στην Κινσάσα σύμφωνα με το LSE προέκυψε ότι «το αποικιακό μοντέλο της «παραδοσιακής αρχηγίας» δεν έχει καταργηθεί αλλά ενσωματώθηκε στις δομές κυριαρχίας και κυριαρχίας της μεταπολίτευσης. Οι αγροτικές περιοχές εξακολουθούν να είναι σε μεγάλο βαθμό οργανωμένες σε «αρχηγούς» και οι αρχηγοί συνεχίζουν να αναγνωρίζονται από τις κρατικές αρχές»[1]. Σχετικά με την πρακτική της μαγείας στη ΛΔΚ με βάση τις αναφορές από την OHCHR: «Οι πεποιθήσεις και οι πρακτικές που σχετίζονται με τη μαγεία διαφέρουν σημαντικά μεταξύ διαφορετικών χωρών και ακόμη και εντός των εθνοτήτων της ίδιας χώρας. Υπάρχει γενικά περιορισμένη κατανόηση των πεποιθήσεων στη μαγεία, πώς μπορεί να ασκείται σε ορισμένους πολιτισμούς και γιατί. όροι που, πέρα από τη σημασία τους στη λαϊκή κουλτούρα, μπορεί να περιλαμβάνουν μια σειρά από παραδοσιακές ή θρησκευτικές θεραπευτικές πρακτικές και δεν ορίζονται εύκολα [2]. Τέλος σύμφωνα με την Guardian «Οι δολοφονίες γυναικών που κατηγορούνται για μαγεία έχουν αυξηθεί σε μια ταραγμένη ανατολική επαρχία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, σύμφωνα με αξιωματούχους» [3].

Παρά το ότι - στη βάση των ανωτέρω πληροφοριών - είχε κριθεί ότι πληρούται μερικώς η εξωτερική συνοχή των ισχυρισμών του αιτητή, οι καθ’ ων η αίτηση κατέληξαν ότι δεν έχει στοιχειοθετηθεί, για λόγους που δεν εξηγούνται, η εξωτερική αξιοπιστία και, δεδομένης της τρωθείσας εσωτερικής συνοχής του 2^ου ουσιώδους ισχυρισμού, απέρριψαν αυτόν ως αναξιόπιστο.

Κατά συνέπεια, ήταν εκ των ως άνω κατάληξη των καθ’ ων η αίτηση, κατόπιν αποτίμησης της γενικής κατάστασης ασφαλείας στον τόπο διαμονής του (Κινσάσα) σε συνάρτηση με το προφίλ του αιτητή, ότι δεν υφίσταται εύλογος βαθμός πιθανότητας να υποβληθεί σε δίωξη ή σοβαρή βλάβη σε περίπτωση επιστροφής του. Αναφορικά ειδικώς με το άρθρο 15 (γ) της Οδηγίας [αρ.19 (2) (γ) του Νόμου], συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο αιτητής δεν υφίσταται κίνδυνο να αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο κατά της ζωής ή της σωματικής του ακεραιότητας λόγω αδιάκριτης βίας.   

Συνεπεία των ανωτέρω η επίδικη αίτηση απορρίφθηκε ως αβάσιμη.

Σημειώνεται ότι η παρούσα είχε καταχωριστεί αρχικώς από τον αιτητή προσωπικά και ακολούθως διόρισε δικηγόρο, ο οποίος, κατόπιν σχετικής αιτήσεως και διατάγματος του Δικαστηρίου, καταχώρησε τροποποιημένη προσφυγή.

Στην αγόρευση που ακολούθησε ο συνήγορος του αιτητή αναφέρει ότι η επίδικη απόφαση στερείται αιτιολογίας, κακώς δεν αποδόθηκε το ευεργέτημα της αμφιβολίας, τα ευρήματα των καθ’ ων η αίτηση επί της αξιοπιστίας των ισχυρισμών του είναι λανθασμένα, προϊόντα μη επαρκούς έρευνας και αξιολόγησης των λεγομένων του, αφού έπρεπε να ζητηθούν περαιτέρω πληροφορίες και να υποβληθούν περισσότερες ερωτήσεις, πράγμα που δεν έγινε. Αναφέρει περαιτέρω ότι ο λειτουργός CW023, ο οποίος διενήργησε την επίδικη συνέντευξη και συνέταξε την επίδικη έκθεση δεν κατέχει τα κατάλληλα προσόντα και δεν είναι δεόντως καταρτισμένος να πράξει όσα έπραξε. Προς επίρρωση των ισχυρισμών του περί κινδύνου δίωξης ή και σοβαρής βλάβης, ο αιτητής παραπέμπει σε άρθρο [4] (σελ.2 αγόρευσης), το οποίο εντούτοις αφορά τη Νιγηρία και όχι τη χώρα καταγωγής του αιτητή.

Οι καθ' ων η αίτηση αντιτάσσουν ότι ουδείς εκ των ισχυρισμών του αιτητή έχει δεόντως δικογραφηθεί και ουδείς αναπτύσσεται επαρκώς και δια τούτο θα πρέπει να απορριφθούν άπαντες ως ανεπίδεκτοι δικαστικής κρίσης, στη βάση σχετικής νομολογίας. Περαιτέρω αναφέρουν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι καθ' όλα νόμιμη, δόθηκε δεόντως ευκαιρία στον αιτητή να αναφέρει όσα επιθυμούσε κατά τη συνέντευξη, λήφθηκαν υπόψη όλα τα σχετικά γεγονότα της υπόθεσης, η επίδικη απόφαση είναι επαρκώς και δεόντως αιτιολογημένη και ορθή, εδράζεται επί ορθών ευρημάτων σε σχέση με την αξιοπιστία των ισχυρισμών του και – σε κάθε περίπτωση - δεν συντρέχει ανάγκη διεθνούς προστασίας.

Προτού προχωρήσω θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι ισχυρισμοί που προωθούνται δια της αγορεύσεως του αιτητή, ως ανωτέρω έχουν καταγραφεί, έχουν δεόντως δικογραφηθεί (βλ. τροποποιημένη προσφυγή, νομικά σημεία 1, 4, 5, 6, 15, 18, 22, 24, 27) και συνεπώς θα εξεταστούν.

Αναφορικά με τους ισχυρισμούς περί μη κατάλληλης κατάρτισης του διενεργούντος την επίδικη συνέντευξη και συγγράφοντος την έκθεση λειτουργού, θεωρώ πως, στην απουσία περί του αντίθετου μαρτυρίας, το τεκμήριο της κανονικότητας της διαδικασίας παραμένει ακλόνητο και συνεπώς θα πρέπει να απορριφθούν ως ατεκμηρίωτοι [βλ. Κόκκινου ν. Δημοκρατίας (1999) 4 ΑΑΔ 263 και Kousoulides & Others v. Republic (1967) 3 C.L.R. 438]. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι – σε κάθε περίπτωση – η κατάλληλη κατάρτιση δεν μπορεί βεβαίως να συναρτάται, συνάγεται ή αποδεικνύεται από τα αν ή όχι ο λειτουργός έπραξε δεόντως ή ορθώς στα πλαίσια συγκεκριμένης διαδικασίας, ως η εδώ επίδικη συνέντευξη και έκθεση.

Δεν βρίσκω λοιπόν έρεισμα στις σχετικές με τα ανωτέρω αιτιάσεις του αιτητή.

Ενόψει του ότι άπαντες οι λοιποί ισχυρισμοί του αιτητή συμπλέκονται με την ουσία και ορθότητα της προσβαλλόμενης απόφασης θα εξεταστούν μαζί μ’ αυτήν πιο κάτω.

Προχωρώ σε αξιολόγηση των ενώπιον μου ισχυρισμών του αιτητή.

Στο εγχειρίδιο του EASO «Αξιολόγηση αποδεικτικών στοιχείων και αξιοπιστίας στο πλαίσιο του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», Δικαστική ανάλυση, 2018, αναφέρεται στην σελ.98 του εγχειριδίου, αναφέρεται ότι «[...] απαιτείται ισορροπημένη και αντικειμενική αξιολόγηση του αν η αφήγηση του αιτούντος αντικατοπτρίζει την αφήγηση που αναμένεται από ένα πρόσωπο στην κατάσταση του αιτούντος το οποίο αφηγείται μια πραγματική προσωπική εμπειρία.». Στην σελ.102 του ιδίου εγχειριδίου, αναφέρεται ότι «Όπως προαναφέρθηκε, οι δείκτες αξιοπιστίας είναι απλοί δείκτες και δεν συνιστούν αυστηρά κριτήρια ή προϋποθέσεις. Παρότι οι τέσσερις δείκτες που προσδιορίστηκαν ανωτέρω (εσωτερική και εξωτερική συνέπεια, επαρκώς λεπτομερείς πληροφορίες και ευλογοφάνεια) αποτυπώνουν τους δείκτες που εφαρμόζουν στην πράξη τα δικαστήρια, κανένας από αυτούς δεν μπορεί να θεωρηθεί καθοριστικός. Η σημασία τους από υπόθεση σε υπόθεση ποικίλλει σημαντικά. Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαία η εξέταση του σωρευτικού τους αντίκτυπου ⁽³⁰⁵⁾.  […] Από την ανωτέρω ανάλυση προκύπτει ότι δεν υπάρχει απλή απάντηση στο ερώτημα που αφορά τον τρόπο αξιολόγησης της αξιοπιστίας σε υποθέσεις διεθνούς προστασίας. Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι η αξιολόγηση πρέπει να διενεργείται με βάση το σύνολο των αποδεικτικών στοιχείων, λαμβανομένων υπόψη των αρχών, των μεθόδων και των δεικτών που αναφέρονται στην παρούσα ανάλυση. Οι αρχές, οι μέθοδοι και οι δείκτες αυτοί θα πρέπει να εφαρμόζονται με προσοχή ⁽³⁰⁷⁾, αντικειμενικότητα και αμεροληψία, ώστε να αποφευχθεί τυχόν εσφαλμένη και απλοϊκή απόρριψη, ή αφελής και ανεπιφύλακτη αποδοχή μιας συγκεκριμένης αφήγησης.»

Ενόψει των ως άνω θα συμφωνήσω με το σύνολο των ευρημάτων και της κατάληξης των καθ’ ων η αίτηση επί του 2^ου ουσιώδους ισχυρισμού του αιτητή καθώς τα λεγόμενα του παρουσιάζουν ουσιώδη κενά, σημαντικές ελλείψεις και χρονική ασυνέπεια εκ των οποίων διαβρώνεται αναπόφευκτα η συνολική αξιοπιστία των δηλώσεων του. Το όλο αφήγημα βρίθει κενών και αντιφάσεων και σε κανένα σημείο των λεγομένων του ο αιτητής δεν ήταν σε θέση να αναφέρει την παραμικρή βιωματική λεπτομέρεια, ελλείψεις που θεωρώ ως καθοριστικές για την συνολική συνοχή του αφηγήματος του.

Ενδεικτικά σημειώνω ότι ο αιτητής δεν υπήρξε ευλόγως λεπτομερής αναφορικά με τον γάμο του πατέρα του και της μητέρας του και την αιτιολογία του τόπου διαμονής τους στην Kinshasa και όχι στο χωριό, αφού ο πατέρας του ήταν ο αρχηγός του χωριού. Εν συνεχεία ο αιτητής ήταν γενικόλογος αναφορικά με το ότι η μητέρα του ήταν ανίδεη ως προς το ποιον άνθρωπο είχε παντρευτεί, ισχυριζόμενος ότι η μητέρα του δεν γνώριζε ότι ο πατέρας του αιτητή ήταν αρχηγός του χωριού και το ανακάλυψε μέσω των προσευχών της. Ομοίως ασαφής και εν πολλοίς γενικόλογος υπήρξε και αναφορικά με τα όσα ακολούθησαν την άρνηση του πατέρα του να θυσιάσει τον ίδιο, τον θάνατο του πατέρα του και την μετέπειτα στοχοποίηση του ιδίου.

Δεδομένης της παντελούς έλλειψης εσωτερικής συνοχής των λεγομένων του αιτητή περί πολιτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει δεν θεωρώ ότι ήταν απαραίτητη η αναζήτηση πληροφορίων αναφορικά με την εξωτερική αξιοπιστία των ισχυρισμών του. Σχετικώς, στο εγχειρίδιο του EASO για την «Αξιολόγηση αποδεικτικών στοιχείων και αξιοπιστίας στο πλαίσιο του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», 2018, σελ.132, αναφέρεται, η αναζήτηση ΠΧΚ «ενδέχεται να μην είναι απαραίτητ[η] σε περίπτωση αρνητικής διαπίστωσης περί της αξιοπιστίας βάσει καταφανούς έλλειψης εσωτερικής συνοχής ή μη ικανοποιητικής επεξήγησης αποκλίσεων ή παραλλαγών σε ό,τι αφορά τα ουσιώδη στοιχεία μιας αίτησης ή, ακόμη περισσότερο, σε περίπτωση απόρριψης προσφυγής ως απαράδεκτης.». Παρά τούτο οι καθ’ ων η αίτηση προχώρησαν σε έρευνα σε διαθέσιμες πηγές, εκ των οποίων επιβεβαιώνονται, ως γενικές πληροφορίες, ότι υπάρχει καταγραφή εξάσκησης μαγείας αλλά και διατήρησης του θεσμού του αρχηγού του χωριού.

Εδώ σημειώνω ότι παρόλο που οι καθ’ ων η αίτηση δεν αιτιολογούν την απόφαση τους να θεωρήσουν ότι δεν πληρούται η εξωτερική συνοχή των ισχυρισμών του αιτητή, που συνιστά αναμφίβολα πλημμέλεια της επίδικης διαδικασίας, εντούτοις συμφωνώ με την κατάληξη τους να απορρίψουν αυτούς ως αναξιόπιστους, καθώς η έλλειψη εσωτερικής συνοχής των ισχυρισμών του είναι τέτοια που στα πλαίσια συνολικής αξιολόγησης και αποτίμησης των στοιχείων που συνθέτουν την παρούσα, δεν μπορεί παρά να αποβεί μοιραία για τη συνολική αξιοπιστία του, δεδομένου ότι η (μερική) συμφωνία με διαθέσιμες ΠΧΚ δεν αρκεί, τη στιγμή που τα λεγόμενα του αιτητή στερούνται εσωτερικής συνοχής, ενόψει και της συνολικής θεώρησης των δεικτών αξιοπιστίας.  

Σημειώνεται και τονίζεται ότι οι ισχυρισμοί ενός αιτητής δεν μπορεί παρά να παραμένουν το πρώτιστο και απόλυτο σημείο αναφοράς και συνεπώς τυχόν σοβαρές ελλείψεις – ως εν προκειμένω - στην εσωτερική συνοχή δεν μπορούν να υπερκεραστούν για τον λόγο και μόνο ότι τα όσα αναφέρει συνάδουν (μερικώς) με διαθέσιμες ΠΧΚ. Τούτο γιατί αν η αξιολόγηση γινόταν στη βάση μόνο της εξωτερικής συνοχής, θα οδηγούσε σε αποδοχή ισχυρισμών για τούτο και μόνο τον λόγο, οι οποίοι στερούνται κατά τ’ άλλα εσωτερικής συνοχής και θα οδηγούσε σε αποδοχή των λεγομένων του, πολλές φορές ενάντια σε κάθε εύλογη κριτική θεώρηση. Ως στο εγχειρίδιο του EASO «Αξιολόγηση αποδεικτικών στοιχείων και αξιοπιστίας στο πλαίσιο του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», σελ.97, αναφέρεται, «[…] είναι αναγκαία η επαγρύπνηση για καταστάσεις στις οποίες ορισμένοι αιτούντες μπορεί να προσαρμόσουν τους ισχυρισμούς τους ώστε να είναι συνεπείς με συναφείς ΠΧΚ, οι οποίες κατά την άποψή τους θα στηρίξουν την αίτησή τους.»

Πέραν της ως άνω διαπίστωσης που αφορά την εξωτερική συνοχή των ισχυρισμών του αιτητή και την τελικώς απόρριψη τους ως αναξιόπιστους δεν έχω τίποτε να προσθέσω στα όσα επί τούτου καταγράφουν οι καθ’ ων η αίτηση στα ερ.57-58 και καταγράφονται επιγραμματικά και πιο πάνω. Ουδείς λόγος λοιπόν θα μπορούσε να γίνει για απόδοση του ευεργετήματος της αμφιβολίας, ενόψει της σημαντικά τρωθείσας εσωτερικής συνοχής των λεγομένων του αιτητή.

Τα ευρήματα των καθ’ ων η αίτηση επί της αξιοπιστίας των ισχυρισμών του αιτητή και η κατάληξη επί της επίδικης αιτήσεως ήταν απολύτως εύλογα, προϊόν δέουσας έρευνας όλων των ενώπιον τους στοιχείων και ορθά επί της ουσίας. Η δε επίδικη απόφαση είναι θεωρώ αιτιολογημένη, πλην του σημείου που αφορά την απόρριψη του 2^ου ουσιώδους ισχυρισμού σε συνάρτηση με την εξωτερική συνοχή του, επί του οποίου και αναφέρομαι αμέσως πιο πάνω.

Ενόψει των ως άνω απομένει εν προκειμένω μια αποτίμηση της κατάστασης ασφαλείας στον τόπο διαμονής του αιτητή (Κινσάσα), στα πλαίσια του αρ.19 (2) (γ) του Νόμου.  

Έκθεση του 2021 του portal RULAC σχετικά με την κατάσταση ασφαλείας στην Κινσάσα, αναφέρει ότι «[η] Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (ΛΔΚ) εμπλέκεται σε πολλές μη διεθνείς ένοπλες συγκρούσεις (NIAC) εντός των εδαφών της εναντίον ένοπλων ομάδων στις περιοχές  Ituri, Kasai και Kivu, ενώ δεν αναφέρεται η δραστηριοποίηση ένοπλων ομάδων στην Κινσάσα».^[5] Σε σχέση με την Κινσάσα δεν ανευρέθησαν πληροφορίες οι οποίες να επιβεβαιώνουν δράση ενόπλων φορέων και την ύπαρξη κάποιας σύγκρουσης.^[6]

Αναφορικά με την κατάσταση ασφαλείας, κατά την περίοδο 09/12/2023 - 06/12/2024 στην επαρχία Kinshasa καταγράφηκαν συνολικά 106 περιστατικά ασφαλείας από τα οποία υπήρξαν 154 απώλειες σε αμάχους. Πρόκειται συγκεκριμένα για 4 μάχες (με 5 απώλειες σε αμάχους), 10 περιστατικά βίας κατά αμάχων (με 17  απώλειες), 62 διαδηλώσεις (με 0 απώλειες) και 30 εξεγέρσεις (με 132  απώλειες σε αμάχους) ενώ δεν καταγράφεται κανένα περιστατικό απομακρυσμένης βίας^[7]. Ο συνολικός πληθυσμός της επαρχίας της Κινσάσα ανέρχεται σήμερα περί τα 17 εκατομμύρια κατοίκων. ^[8]

Στη βάση των ως άνω είναι κατάληξη μου ότι δεν δεικνύεται εύλογη πιθανότητα ο αιτητής να αντιμετωπίσει κατά την επιστροφή της κίνδυνο σοβαρής βλάβης καθότι η συχνότητα περιστατικών ασφαλείας στην περιοχή όπου διέμενε, και στην οποία εύλογα αναμένεται να επιστρέψει, δεν είναι τέτοιας έντασης ώστε να διατρέχει κίνδυνο εξαιτίας και μόνο της παρουσίας του εκεί.[9] (βλ. απόφαση ΔΕΕ, C-901/19 CF and DN ημ.10/06/21). 

Έπεται λοιπόν ότι ο αιτητής δεν κατάφερε να τεκμηριώσει βάσιμο φόβο «καταδίωξης του για λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς, ιθαγένειας ή ιδιότητας μέλους συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου ή πολιτικών αντιλήψεων» και δεν υφίστανται «ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη», ως αμφότερες αυτές οι έννοιες ορίζονται στα άρθρα 3 και 19 του περί Προσφύγων Νόμου.

Τα ανωτέρω σφραγίζουν την τύχη της προσφυγής.

Η προσφυγή απορρίπτεται.

Δεδομένων των πλημμελειών που εντοπίστηκαν αναφορικά με την εξέταση της επίδικης αιτήσεως, ήτοι των ελλείψεων και κενών στην επίδικη έκθεση/εισήγηση, ως ανωτέρω καταγράφονται, τα οποία, παρότι δεν είναι ικανά - δεδομένου του εξ υπαρχής ελέγχου που διενεργήθηκε στα πλαίσια της παρούσης - να ανατρέψουν το τελικό αποτέλεσμα ότι εν προκειμένω δεν υφίσταται ανάγκη παροχής διεθνούς προστασίας, καταδεικνύουν πλημμελή αιτιολόγηση, δεν επιδικάζονται έξοδα.

 

 

Α. Χριστοφόρου, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.