ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ

 

Υπόθεση Αρ.: 2176/24

27 Νοεμβρίου, 2025

 

[Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.]

 

Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος

 

Μεταξύ:

F.O.I.

Αιτητού

και

 

Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω Προϊσταμένου της Υπηρεσίας Ασύλου

 

Καθ' ων η αίτηση

 .........

 

X. Ματθαίου (κα) Δικηγόρος για τον Αιτητή

Ν. Νικολάου (κος), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.: Ο Αιτητής με την παρούσα προσφυγή αιτείται την έκδοση απόφασης από το παρόν Δικαστήριο με την οποία να κηρύσσεται άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε νομικού αποτελέσματος η απόφαση των Καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 11.4.2024 με την οποία απορρίφθηκε το αίτημά του για διεθνή προστασία, καθότι κρίθηκε ότι δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις των άρθρων 3 και 19 των περί Προσφύγων Νόμων του 2000 έως 2023 (στο εξής: ο περί Προσφύγων Νόμος).

Γεγονότα

1.             Τα γεγονότα της υπόθεσης έχουν ως ακολούθως: Ο Αιτητής κατάγεται από τη Νιγηρία και περί τις 19.7.2022, υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας. Στις 17.5.2023, πραγματοποιήθηκε συνέντευξη του Αιτητή από λειτουργό. Ακολούθως, ο λειτουργός υπέβαλε Έκθεση/Εισήγηση προς τον Προϊστάμενο της Υπηρεσίας Ασύλου (στο εξής: Προϊστάμενος) για απόρριψη της αίτησης ασύλου του Αιτητή και επιστροφή στη χώρα καταγωγής του. Η Εισήγηση εγκρίθηκε από τον Προϊστάμενο στις 11.4.2024. Η εν λόγω απορριπτική απόφαση, η οποία κοινοποιήθηκε στον Αιτητή στις 6.6.2024, αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής.

 

Νομικοί Ισχυρισμοί

2.             Ο Αιτητής προβάλλει ότι η επίδικη απόφαση εκδόθηκε χωρίς προηγούμενη δέουσα έρευνα, όπως ο ίδιος ανέφερε κατά την ακροαματική διαδικασία, παραθέτοντας τις περιστάσεις που συνιστούν τον πυρήνα του αιτήματός του για διεθνή προστασία και αφορούν οικογενειακές διενέξεις.

3.             Από την πλευρά τους, οι Καθ’ ων η αίτηση υπεραμύνονται της ορθότητας της επίδικης πράξης, επισημαίνοντας ότι η απόφασή τους αποτέλεσε προϊόν δέουσας έρευνας. Παραπέμπουν στους ισχυρισμούς του Αιτητή κατά τη διοικητική διαδικασία και στην εκεί αξιολόγησή τους, υπερθεματίζοντας την ορθότητα των επιμέρους ευρημάτων που οδήγησαν στην απόρριψη του δεύτερου ουσιώδους ισχυρισμού του Αιτητή, περί ενδοοικογενειακής δίωξής του σε συνέχεια της κληρονομικής διαδοχής της πατρικής περιουσίας. Τέλος, υποστηρίζουν ότι οι περιστάσεις και το προφίλ του Αιτητή, σε συνάρτηση με τον τόπο συνήθους και τελευταίας συνήθους διαμονής του, δεν δικαιολογούν την υπαγωγή του σε καθεστώς διεθνούς προστασίας

Το νομικό πλαίσιο

1.             Η Σύμβαση περί του καθεστώτος των προσφύγων, η οποία υπογράφηκε στη Γενεύη στις 28 Ιουλίου 1951 και τέθηκε σε ισχύ στις 22 Απριλίου 1954 [Recueil des traités des Nations unies, τόμος 189, σ. 150, αριθ. 2545 (1954)], όπως συμπληρώθηκε με το Πρωτόκολλο περί του καθεστώτος των προσφύγων, το οποίο συνήφθη στη Νέα Υόρκη στις 31 Ιανουαρίου 1967 και τέθηκε σε ισχύ στις 4 Οκτωβρίου 1967 (στο εξής: Σύμβαση της Γενεύης), ορίζει, στο άρθρο 1, τμήμα Α, σημείο 2, πρώτο εδάφιο, ότι ο όρος «πρόσφυγας» εφαρμόζεται επί παντός προσώπου το οποίο, «συνεπεία δικαιολογημένου φόβου διώξεως λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητος, κοινωνικής τάξεως ή πολιτικών πεποιθήσεων, ευρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την ιθαγένεια και δεν δύναται ή, λόγω του φόβου τούτου, δεν επιθυμεί να απολαύη της προστασίας της χώρας ταύτης».

2.             Ο Κανονισμός 2 των περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Διαδικαστικών Κανονισμών του 2019 έως 2023 έχει ως ακολούθως:

«Ο Διαδικαστικός Κανονισμός του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου 1962, και οι περί της Λειτουργίας του Διοικητικού Δικαστηρίου Διαδικαστικοί Κανονισμοί (Αρ.1) Διαδικαστικοί Κανονισμοί του 2015, τυγχάνουν εφαρμογής σε όλες τις προσφυγές που καταχωρούνται στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας από 18.6.2019, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις που αναφέρονται στη συνέχεια και κατ’ ανάλογη εφαρμογή των δικονομικών κανόνων και πρακτικής που ακολουθούνται και εφαρμόζονται στις ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου προσφυγές εκτός αν ήθελε άλλως ορίσει το Δικαστήριο.».

3.             Το άρθρο 11 των περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμων του 2018 έως 2025 (στο εξής: o περί της Ίδρυσης και Λειτουργίας Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Νόμος) καθορίζει τη δικαιοδοσία του παρόντος Δικαστηρίου.

 

4.             Το άρθρο 3 των περί Προσφύγων Νόμων του 2000 έως 2025 (στο εξής: ο Περί Προσφύγων Νόμος)καθορίζει τις προϋποθέσεις αναγνώρισης προσώπου ως πρόσφυγα.

 

5.             Το άρθρο 16 του περί Προσφύγων Νόμου ορίζει τα εξής:

«Υποχρεώσεις Αιτητή κατά την εξέταση της αίτησης και συναφής υποχρέωση αρμόδιων αρχών

16.-(1) Κατά την εξέταση της αίτησής του, ο Αιτητής οφείλει να συνεργάζεται με την Υπηρεσία Ασύλου με σκοπό την εξακρίβωση της ταυτότητάς του και των υπόλοιπων στοιχείων που αναφέρονται στην παράγραφο (α) του εδαφίου (2).

(2) Ιδίως, ο Αιτητής οφείλει-

(α) να υποβάλει το συντομότερο δυνατό όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για την τεκμηρίωση της αίτησης, τα οποία στοιχεία συνίστανται σε δηλώσεις του Αιτητή και σε όλα τα έγγραφα που έχει ο Αιτητής στη διάθεσή του σχετικά με την ηλικία του, το προσωπικό του ιστορικό, καθώς και το ιστορικό των οικείων συγγενών του, την ταυτότητα, την ιθαγένεια, τη χώρα και το μέρος προηγούμενης διαμονής του, τις προηγούμενες αιτήσεις ασύλου, το δρομολόγιο που ακολούθησε, το δελτίο ταυτότητας και τα ταξιδιωτικά του έγγραφα και τους λόγους για τους οποίους ζητεί διεθνή προστασία∙ [...]».

6.             Το άρθρο 19 του περί Προσφύγων Νόμου καθορίζει τις προϋποθέσεις αναγνώρισης καθεστώτος συμπληρωματικής προστασίας.

Κατάληξη

7.             Ως προς τον προωθούμενο λόγο προσφυγής, επισημαίνεται εκ προοιμίου ότι η δικαιοδοσία του παρόντος δικαστηρίου διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στο λυσιτελές της προβολής των λόγων προσφυγής. Ειδικότερα, το παρόν Δικαστήριο ως δικαστήριο ουσίας δικάζει την ενώπιόν του αίτησή διεθνούς προστασίας εξ υπαρχής, κατά το νόμο και κατά την ουσία, δεν περιορίζεται μόνο στην εξέταση της διαδικασίας και των στοιχείων κρίσης της διοικητικής αρχής που εξέδωσε την προσβαλλόμενη πράξη, αλλά εξετάζει την ουσιαστική ορθότητά της de novo και ex nunc (Βλ. Aπόφαση του ΔΕΕ της 3ης Απριλίου 2025, C‑283/24 [Barouk], B. F. κατά Κυπριακής Δημοκρατίας, ECLI:EU:C:2025:236, απόφαση του ΔΕΕ ημερομηνίας 29 Ιουλίου 2019, Torubarov, C-556/17, EU:C:2019:626, σκέψεις 50 έως 53 (σύμφωνα με την οποία το δικαστήριο πραγματοποιεί «πλήρη και ex nunc εξέταση τόσο των πραγματικών όσο και των νομικών ζητημάτων, ιδίως, κατά περίπτωση, εξέταση των αναγκών διεθνούς προστασίας) Έφεση κατά Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Aρ. 107/2023, Δημοκρατία ν. Q.B.T., απόφαση ημερ. 11.2.2025, Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 17/2021 Janelidze ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 21.9.2021· Έφεση κατά Απόφασης Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας Αρ. 35/2023 Lubangamu ν. Δημοκρατίας, απόφαση ημερ. 5.12.2024). Ο αιτητής αναμένεται να προβάλει, στο πλαίσιο της διοικητικής ή και της παρούσας δικαστικής διαδικασίας, τέτοιους συγκεκριμένους και ειδικούς ισχυρισμούς, οι οποίοι εν δυνάμει θα δικαιολογούσαν την υπαγωγή του στο καθεστώς διεθνούς προστασίας. Η πιο πάνω ανάλυση λόγω της έκτασης της δικαιοδοσίας του παρόντος Δικαστηρίου καθιστά αλυσιτελή την προβολή υποπεριπτώσεων λόγων προσφυγής π.χ. έλλειψη δέουσας έρευνας και αιτιολογίας, πλάνη, ο Αιτητής εκπροσωπούμενος και δια συνηγόρου, έχει την ευκαιρία να εκθέσει τους ισχυρισμούς του και να λάβει όλα τα δέοντα δικονομικά μέσα προς τεκμηρίωσή τους [Βλ. «Εγχειρίδιο Διοικητικού Δικαίου», Επαμεινώνδας Π. Σπηλιωτόπουλος, 14^ης Έκδοση, Νομική Βιβλιοθήκη, σ. 260, υποσημ. 72, «Εισηγήσεις Διοικητικού Δικονομικού Δικαίου, Χαράλαμπος Χρυσανθάκης, 2^η Έκδοση, Νομική Βιβλιοθήκη, σελ. 247 και Π.Δ. Δαγτόγλου, (Διοικητικό Δικονομικό Δίκαιο), σελ. 552]. Ως αλυσιτελής χαρακτηρίζεται ο λόγος προσφυγής, ο οποίος ακόμα και αν γίνει δεκτός δεν πρόκειται να οδηγήσει σε ακύρωση της προσβαλλόμενης πράξης [Βλ. Η προβολή ισχυρισμών στις διοικητικές διαφορές ουσίας, Α. Αθ. Αρχοντάκη, Νομική Βιβλιοθήκη, σ. 100].

 

4.             Συναφές εν προκειμένω είναι και το άρθρο 16 του περί Προσφύγων Νόμου και ειδικότερα τα εδάφια (2) και (3) αυτού. Από τις εν λόγω διατάξεις απορρέει καταρχάς η υποχρέωση του Αιτητή να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια προς τεκμηρίωση της αίτησης ασύλου του. Σύμφωνα με πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Βλ. ενδεικτικώς, Υπόθ. Αρ. 1721/2011, Ηοοman & Mahiab Khanbabaie v. Aναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων, ημερ. 30.6.2016, ECLI:CY:AD:2016:D320) αποτελεί υποχρέωση του Αιτητή ασύλου να επικαλεστεί έστω και χωρίς να προσκομίσει τυπικά αποδεικτικά στοιχεία, συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά που του προκαλούν κατά τρόπο αντικειμενικώς αιτιολογημένο, φόβο δίωξης στη χώρα του για κάποιον από τους λόγους που αναφέρει το άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου (Βλ. επίσης νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, αποφάσεις αρ. 1093/2008, 817/2009 και 459/2010). Εν συνεχεία ωστόσο, λόγω ακριβώς της δυσχέρειας του Αιτητή ασύλου να τεκμηριώσει με συγκεκριμένα στοιχεία την αίτησή του, γεννάται υποχρέωση της διοίκησης να συνδράμει τον Αιτητή σε αυτήν την προσπάθεια προβολής και τεκμηρίωσης των ισχυρισμών του (Βλ. Εγχειρίδιο για τις Διαδικασίες και τα Κριτήρια Καθορισμού του Καθεστώτος των Προσφύγων της Υπάτης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών παρ. 195 επ., Βλ. επίσης αναφορικά με την ενεργό συνεργασία Απόφαση του ΔΕΕ της 22ας Νοεμβρίου 2012, Υπόθεση C‑277/11, M. M., ECLI:EU:C:2012:744, σκέψεις 63 εώς 68).

 

5.             Εν προκειμένω, κατά την καταγραφή της αίτησής του και ειδικότερα στο πεδίο καταγραφής των λόγων εγκατάλειψης της χώρας καταγωγής του, ο Αιτητής ανέφερε ότι εγκατέλειψε αυτήν λόγω οικογενειακής κρίσης, κατά την οποία δέχθηκε παρενοχλήσεις και απειλές από τρίτους και από μέλη της οικογένειάς του, οι οποίοι επιδίωκαν να σφετεριστούν την πατρική του κτηματική κληρονομιά.

 

6.             Κατά το κρίσιμο στάδιο της συνέντευξης, ο Αιτητής δήλωσε ότι είναι υπήκοος Νιγηρίας, με τόπο καταγωγής την πόλη Benin της πολιτείας Edo, την οποία υπέδειξε ως τόπο τελευταίας συνήθους διαμονής του. Ως προς το θρήσκευμά του, ανέφερε ότι είναι Χριστιανός. Όσον αφορά την οικογενειακή του κατάσταση, δήλωσε ότι οι γονείς του έχουν αποβιώσει, ενώ έχει 25 αδέλφια, καθότι είναι παιδί πολυγαμικού γάμου, κάποια εκ των οποίων διαμένουν στην Benin, κάποια στο Lagos, ενώ για κάποια δεν γνωρίζει τον τόπο διαμονής τους. Επίσης, ανέφερε ότι διαθέτει και ένα θείο στην Benin. Ο ίδιος είναι παντρεμένος με παραδοσιακό γάμο από το 2015 και τόσο η σύζυγος όσο και ο ανήλικος υιός του, γεννηθείς τον Δεκέμβριο του 2022, βρίσκονται στη Δημοκρατία. Ως προς το μορφωτικό του επίπεδο, ανέφερε ότι είναι απόφοιτος πανεπιστημίου στον τομέα της Διοίκησης Επιχειρήσεων και ότι ομιλεί αγγλικά. Σε σχέση με την επαγγελματική του πείρα, δήλωσε ότι εργάστηκε στη Νιγηρία ως ηλεκτρολόγος και οδηγός.

 

7.             Ως προς τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του, στο πλαίσιο της ελεύθερης αφήγησής του, δήλωσε ότι είναι  ο πρωτότοκος υιός της οικογένειας και κληρονόμος ορισμένων ακινήτων που, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, τού είχαν μεταβιβαστεί από τον πατέρα του πριν τον θάνατό του. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Αιτητής ανέφερε ότι δημιουργήθηκαν σοβαρές εντάσεις εντός της οικογένειας αναφορικά με την κατανομή των περιουσιών. Κατά τους ισχυρισμούς του, η κρίση αυτή οξύνθηκε όταν τρίτο πρόσωπο, προς το οποίο ο πατέρας του είχε παραδώσει ορισμένα έγγραφα, εμφανίστηκε απαιτώντας συμμετοχή στη διαδικασία. Ο Αιτητής ισχυρίστηκε ότι το εν λόγω επεισόδιο οδήγησε σε βίαιη σύγκρουση μεταξύ μελών της οικογένειάς του και του τρίτου προσώπου, κατά την οποία το τρίτο πρόσωπο φέρεται να τραυματίστηκε θανάσιμα. Όπως ανέφερε, μετά το περιστατικό, συγγενικά του πρόσωπα στράφηκαν εναντίον του και άρχισαν να τον αναζητούν, θεωρώντας τον υπεύθυνο. Ο Αιτητής ανέφερε ότι σκέφτηκε να μεταβεί στην αστυνομία, ωστόσο αντιλήφθηκε ότι λόγω διαφθοράς δεν θα λάμβανε καμία προστασία. Έτσι, αποφάσισε να εγκαταλείψει την περιοχή του και να παραμείνει για ορισμένο χρονικό διάστημα σε άλλη κοινότητα, όπου φιλοξενήθηκε από φίλο του. Κατά το διάστημα αυτό, ισχυρίστηκε ότι τα μέλη της οικογένειάς του εξακολουθούσαν να τον αναζητούν και ότι η σύζυγος και το παιδί του είχαν επίσης μεταβεί εκεί για να τον συναντήσουν. Τελικώς, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, ο φίλος του τού υπέδειξε τρόπο για να αναχωρήσει από τη Νιγηρία και τον βοήθησε να υποβάλει αίτηση ταξιδιού. Ο Αιτητής ανέφερε ότι εκποίησε μέρος γης, παραδίδοντας τα σχετικά έγγραφα σε τρίτο πρόσωπο προκειμένου να λάβει το απαιτούμενο χρηματικό αντάλλαγμα για τη μετακίνησή του στο εξωτερικό.

 

8.             Διευκρινιστικής φύσεως ερωτήματα υποβλήθηκαν στον Αιτητή αναφορικά με τις συνέπειες που θεωρεί ότι θα αντιμετωπίσει σε περίπτωση επιστροφής στη χώρα καταγωγής του, όπου αποκρινόμενος ανέφερε ότι φοβάται τα μέλη της οικογένειάς του, καθώς, όπως ισχυρίστηκε, δεν γνώριζε ότι στρέφονταν εναντίον του. Περαιτέρω, υποβλήθηκαν ερωτήματα σχετικά με τη σύζυγό του, τις περιστάσεις θανάτου του πατέρα του, καθώς και τις περιστάσεις γύρω από την κληρονομική διαδοχή της πατρικής του περιουσίας. Στο πλαίσιο των αποκρίσεών του, ο Αιτητής διευκρίνισε ότι ο άνδρας στον οποίο ο πατέρας του είχε εμπιστευτεί τα έγγραφα της περιουσιακής του βούλησης ήταν άτομο της κοινότητάς τους και ότι ο ίδιος ο άνδρας δεν διεκδικούσε οποιαδήποτε περιουσία. Ωστόσο, οι αντιδράσεις προκλήθηκαν, σύμφωνα με τον Αιτητή, επειδή ο πατέρας του άφησε την περιουσία αποκλειστικά σε αυτόν και όχι στα υπόλοιπα αδέλφια, καθότι αυτά δεν τον φρόντιζαν μετά το ατύχημά του, ενώ ο ίδιος ο Αιτητής τον φρόντιζε, καθώς και γιατί ο πατέρας του δεν ήταν νομίμως παντρεμένος με τη μητέρα του. Ο Αιτητής ανέφερε, επίσης, ότι ο άνδρας που είχε στην κατοχή του τα έγγραφα τραυματίστηκε μετά από επίθεση που δέχθηκε από παρευρισκόμενα πρόσωπα, μεταξύ των οποίων, κατά τους ισχυρισμούς του, και αρκετά από τα αδέλφια του Αιτητή, ενώ ο ίδιος δεν έπαθε οτιδήποτε καθώς κατάφερε να διαφύγει. Ο Αιτητής επεσήμανε ότι, λόγω των γεγονότων, η σύζυγός του απέβαλε. Δήλωσε επίσης ότι φοβάται τόσο τα αδέλφια του όσο και τα παιδιά του άνδρα εκείνου.

 

9.             Ερωτηθείς πού διέμενε από τον Μάιο μέχρι και τον Ιούλιο του 2022, ανέφερε ότι έμενε σε φίλο του, ωστόσο, κατά τους ισχυρισμούς του, τον εντόπισαν ακόμη και εκεί. Ερωτηθείς εάν θα μπορούσε να εγκατασταθεί σε άλλο μέρος εντός της χώρας του, ο Αιτητής δήλωσε ότι δεν προτίθεται να το πράξει, καθότι είναι ικανοποιημένος με τη διαμονή του στη Δημοκρατία.

 

10.          Αξιολογώντας τις πιο πάνω δηλώσεις του Αιτητή, οι Καθ' ων η αίτηση σχημάτισαν δυο ουσιώδεις ισχυρισμούς^.: Ο πρώτος σχετικά με την ταυτότητα, το προφίλ και τη χώρα καταγωγής του Αιτητή και ο δεύτερος, ότι οι γηραιοί και μέλη της οικογένειας του Αιτητή του δημιουργούσαν προβλήματα εξαιτίας της περιουσίας που αυτός κληρονόμησε από τον πατέρα του.

 

11.          Ο πρώτος ισχυρισμός του Αιτητή ως προς τον τόπο καταγωγής του έγινε αποδεκτός, καθώς οι πληροφορίες που έδωσε ο Αιτητής κρίθηκαν συνεκτικές, επιβεβαιώνονται από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης ενώ ήταν σε θέση να δώσει επαρκείς πληροφορίες οι οποίες επιβεβαίωναν την εθνικότητα και τον τόπο γέννησής του και σε συνάρτηση με το γεγονός ότι παρέδωσε στην Υπηρεσία Ασύλου το αυθεντικό διαβατήριο του, το οποίο επιβεβαιώνει τις συναφείς αναφορές του σχετικά με την περιοχή καταγωγής του.

 

12.          Αντίθετα, ο δεύτερος ισχυρισμός του απορρίφθηκε. Ειδικότερα, Κατά την αξιολόγηση της εσωτερικής αξιοπιστίας, διαπιστώθηκε ότι ο Αιτητής δεν ήταν σε θέση να παράσχει λεπτομερή και συγκεκριμένη πληροφόρηση σχετικά με τη φύση των προβλημάτων που, όπως ισχυρίστηκε, αντιμετώπισε από τους πρεσβύτερους και την οικογένεια του πατέρα του λόγω κληρονομικών ζητημάτων. Παρά το ότι ανέφερε ότι η διαθήκη του πατέρα του αναγνώστηκε σε συνάντηση τον Μάρτιο του 2022, δεν μπόρεσε να περιγράψει τη διαδικασία της συνάντησης, ούτε να δώσει βασικά στοιχεία, όπως την ταυτότητα του πρεσβύτερου που διάβασε τη διαθήκη, τον τρόπο διεξαγωγής της διαδικασίας ή τα πρόσωπα που παρευρίσκονταν. Επιπλέον, ο ισχυρισμός ότι μετά την ανάγνωση της διαθήκης προκλήθηκε έντονος καβγάς παρέμεινε απροσδιόριστος, καθώς ο Αιτητής δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πώς και γιατί ξεκίνησε το επεισόδιο, ποιοι συμμετείχαν ή ποιο ήταν το αντικείμενο της διαμάχης. Παρότι ισχυρίστηκε ότι ο άνδρας που διάβασε τη διαθήκη δέχθηκε επίθεση, ο Αιτητής παρέμεινε σε γενικόλογες αναφορές, χωρίς να μπορεί να περιγράψει ποιοι τον χτύπησαν, για ποιους λόγους ή υπό ποιες περιστάσεις. Αντίστοιχα, η εξήγηση για την αποχώρησή του και την παραμονή του κρυφά σε φιλικό πρόσωπο που ακολούθησε δεν συνοδεύτηκε από συγκεκριμένα στοιχεία, ενώ οι αναφορές του περί διαφθοράς της αστυνομίας ήταν επίσης αόριστες και χωρίς δυνατότητα επεξήγησης. Κατόπιν όλων των ανωτέρω, κρίθηκε ότι ο Αιτητής δεν διέθετε το επίπεδο λεπτομέρειας και σαφήνειας που υποδηλώνει γνήσια προσωπική εμπειρία, και συνεπώς η εσωτερική αξιοπιστία του ισχυρισμού δεν τεκμηριώνεται.

 

13.          Ως προς την εξωτερική αξιοπιστία, σημειώνεται ότι η επικαλούμενη διαμάχη σχετική με την κληρονομία και τα γαιοκτηματικά ζητήματα εντάσσεται στη γενικότερη κατηγορία των «land disputes», οι οποίες σύμφωνα με εξωτερικές πηγές μπορεί να σχετίζονται με περιστατικά βίας στη Νιγηρία. Εντούτοις, παρότι η ύπαρξη διαφωνιών για γη είναι αναγνωρισμένη, το ποσοστό των νοικοκυριών που αναφέρουν τέτοια περιστατικά είναι περιορισμένο (2%), και οι δηλώσεις του Αιτητή δεν ταυτίζονται ούτε ενισχύονται από τα στοιχεία αυτά, καθώς στερούνται της απαιτούμενης συνοχής και εξειδίκευσης ώστε να θεωρηθεί ότι αντανακλούν συγκεκριμένη προσωπική εμπλοκή σε τέτοια διαμάχη. Με βάση τις εξωτερικές πηγές και σε συνδυασμό με την απουσία πειστικών εσωτερικών λεπτομερειών, κρίθηκε ότι ο δεύτερος ουσιώδης ισχυρισμός δεν πληροί τα κριτήρια εξωτερικής αξιοπιστίας, και ως εκ τούτου απορρίπτεται.

 

14.          Ακολούθως, κατά την αξιολόγηση κινδύνου βάσει του αποδεκτού ισχυρισμού του Αιτητή, ήτοι ότι πρόκειται για Νιγηριανό υπήκοο με περιοχή καταγωγής την Πολιτεία Εdo της Νιγηρίας, οι Καθ' ων η αίτηση αξιολογώντας την κατάσταση ασφαλείας που επικρατεί στη χώρα του και στη βάση επικαιροποιημένων πηγών, σε συνάρτηση με το προφίλ του,  έκριναν ότι δεν υφίσταται εύλογη πιθανότητα να αντιμετωπίσει δίωξη ή κίνδυνο σοβαρής βλάβης.

 

15.          Προχωρώντας τέλος, στην νομική ανάλυση, οι Καθ' ων η αίτηση διαπιστώνουν ότι δεν προκύπτει βάσιμος και δικαιολογημένος φόβος δίωξης του Αιτητή δυνάμει του άρθρου 3 του περί Προσφύγων Νόμου, αλλά ούτε και πραγματικός κίνδυνος σοβαρής βλάβης δυνάμει του άρθρου 19 του Περί Προσφύγων Νόμου.

 

16.          Στο πλαίσιο της de novo και ex nunc αξιολόγησης των ισχυρισμών του Αιτητή από το παρόν Δικαστήριο, συντάσσομαι με την απομόνωση του πρώτου ουσιώδους ισχυρισμού του Αιτητή. Ωστόσο, διαπιστώνεται ο εσφαλμένος διαχωρισμός των ουσιωδών ισχυρισμών στον οποίο προέβησαν οι Καθ’ ων η αίτηση. Όπως υποδεικνύει ο Πρακτικός Οδηγός της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Υποστήριξης για το Άσυλο (EASO, πλέον Οργανισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το Άσυλο – EUAA), «η προσήκουσα ταυτοποίηση των ουσιωδών ισχυρισμών είναι ουσιώδης τόσο για την αξιολόγηση της αξιοπιστίας όσο και για την αξιολόγηση του κινδύνου».[1] Διαχωρίζοντας ορθά τους ουσιώδεις ισχυρισμούς, επισημαίνεται ότι ως δεύτερος ουσιώδης ισχυρισμός προκύπτει η φερόμενη δίωξη του Αιτητή από μέλη της οικογένειάς του λόγω περιουσιακών διαφορών· ως τρίτος ουσιώδης ισχυρισμός προκύπτει η φερόμενη δίωξή του από μέλη της οικογένειας του θανόντος προσώπου στο οποίο ο πατέρας του Αιτητή είχε εμπιστευτεί την κληρονομική του βούληση και το οποίο, κατά τους ισχυρισμούς του Αιτητή, δολοφονήθηκε από μέλη της οικογένειας του Αιτητή. Επισημαίνεται ότι ο Αιτητής εξέφρασε κατά τη διοικητική διαδικασία φόβο δίωξης και από τους συγγενείς του εν λόγω προσώπου και συνεπώς κρίνεται δέον ο εν λόγω ισχυρισμός να αξιολογηθεί. Το παρόν Δικαστήριο αξιολογεί τους προβληθέντες ισχυρισμούς στην βάση των κοινώς αποδεκτών δεικτών αξιοπιστίας.[2]

 

17.          Αναφορικά με τον πρώτο ουσιώδη ισχυρισμό, το Δικαστήριο συντάσσεται με το εύρημα των Καθ’ ων η αίτηση περί αποδοχής του, για τους λόγους που καταγράφονται στην υιοθετηθείσα έκθεση εισήγησης. Ο Αιτητής υπήρξε συνεκτικός ως προς τις δηλώσεις του, οι οποίες επιβεβαιώνονται εν μέρει από το διαβατήριο που προσκόμισε, καθώς και από εξωτερικές πηγές πληροφόρησης, όπως αυτές καταγράφονται στην έκθεση των Καθ’ ων η αίτηση. Ειδικώς ως προς τη σύζυγο και το ανήλικο τέκνο του, επισημαίνεται ότι αμφότεροι βρίσκονται στη Δημοκρατία. Περαιτέρω, κατά τις δηλώσεις τόσο της συνηγόρου του Αιτητή όσο και των Καθ’ ων η αίτηση, έπειτα από σχετικό ερώτημα που υπέβαλε το Δικαστήριο κατά τη δικάσιμο της 20.11.2025, διευκρινίστηκε ότι στο παρόν στάδιο δεν εκκρεμεί οποιαδήποτε διαδικασία εξέτασης αίτησης διεθνούς προστασίας της συζύγου και του τέκνου του Αιτητή, είτε ενώπιον της Διοίκησης είτε ενώπιον του Δικαστηρίου, ενώ η υποβληθείσα αίτησή τους για διεθνή προστασία είχε απορριφθεί από τη διοίκηση.

 

18.          Ως προς τον δεύτερο ουσιώδη ισχυρισμό, διαπιστώνεται καταρχάς ότι ο Αιτητής υπήρξε συνεκτικός ως προς τον γενικό ισχυρισμό του ότι διώκεται ένεκα ενδοοικογενειακών περιουσιακών διαφορών, με αντικείμενο τη διεκδίκηση της πατρικής του περιουσίας. Παρά ταύτα, οι αναφορές του  ως προς το αντικείμενο της διεκδίκησης  και κυρίως ως προς τις περιστάσεις της φερόμενης δίωξής του παρουσιάζονται με ιδιαίτερη γενικότητα. Ακόμη και ως προς το κρίσιμο περιστατικό της επίθεσης κατά του προσώπου στο οποίο ο πατέρας του είχε εμπιστευθεί τη διατύπωση της κληρονομικής του βούλησης, ο Αιτητής δεν παρουσιάζει καμία λεπτομέρεια βιωματικής φύσεως. Η σκηνή της επίθεσης αποδίδεται με τυπικούς και αδρομερείς όρους, χωρίς αναφορά σε συγκεκριμένες αντιδράσεις, εντάσεις, κινήσεις ή οποιοδήποτε στοιχείο που θα αναμενόταν από πρόσωπο που βίωσε το περιστατικό. Ομοίως γενικόλογη είναι η περιγραφή των περιστάσεων διαφυγής του Αιτητή.

Με ακόμη μεγαλύτερη γενικότητα ο Αιτητής περιγράφει τις απειλές που δηλώνει ότι δέχθηκε. Δεν παραθέτει οποιεσδήποτε λεπτομέρειες ως προς τα συγκεκριμένα πρόσωπα που τον απείλησαν – ιδίως όταν, κατά τους ισχυρισμούς του, παρευρίσκονταν περίπου 16 από τα αδέλφια του κατά το επίμαχο περιστατικό. Ούτε περιγράφει τη συχνότητα, τον τρόπο εκδήλωσης ή το ακριβές περιεχόμενο των απειλών. Αντιστοίχως, ο ισχυρισμός ότι η οριστική απόφαση εγκατάλειψης της χώρας του οφειλόταν στον εντοπισμό του στον τόπο φιλοξενίας του διατυπώνεται επίσης με γενικούς όρους, χωρίς την παροχή καμίας συγκεκριμένης λεπτομέρειας, η οποία ευλόγως θα αναμενόταν, λαμβανομένου υπόψη του μορφωτικού επιπέδου του Αιτητή, της προσωπικής του εμπλοκής στα γεγονότα, καθώς και της άμεσης συνάφειας των εν λόγω περιστάσεων με τους λόγους εγκατάλειψης της χώρας καταγωγής του. Σημειώνεται συναφώς ότι ο Αιτητής δια της συνηγόρου του δεν απαντά κατά τρόπο ειδικό στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας στα αντίστοιχα επιμέρους ευρήματα των Καθ’ ων η αίτηση σε σχέση με τον υπό εξέταση ισχυρισμό.

 

19.          Ως προς την εξωτερική αξιοπιστία του Αιτητή, τα όσα επισημαίνουν οι Καθ’ ων η αίτηση σχετικά με τη συχνότητα των περιουσιακών διαφορών ως αιτία ενδοοικογενειακών διενέξεων στη χώρα καταγωγής του Αιτητή συνάδουν με τις δηλώσεις του ως προς το συγκεκριμένο σημείο. Ωστόσο, δεδομένης της μη θεμελίωσης της εσωτερικής αξιοπιστίας του, καθότι ο εξεταζόμενος ισχυρισμός συνιστά προσωπικό βίωμα, ο ισχυρισμός αυτός απορρίπτεται στο σύνολό του.

 

20.          Ως προς τον τρίτο ουσιώδη ισχυρισμό, περί δίωξης του Αιτητή από μέλη της οικογένειας του θανόντος μεσολαβητή του πατέρα του, παρατηρείται καταρχάς ότι ο ισχυρισμός αυτός συνδέεται άρρηκτα με τον δεύτερο και, ως εκ τούτου, τα εκεί ευρήματα αντανακλούν και στον υπό εξέταση ισχυρισμό. Περαιτέρω, σε σχέση με τις ειδικότερες περιστάσεις που αφορούν τον εν λόγω ισχυρισμό, αναδύονται πρόσθετα στοιχεία που θίγουν την αξιοπιστία του Αιτητή. Ειδικότερα, οι αναφορές του Αιτητή περί απειλών και κινδύνου από την οικογένεια του δολοφονηθέντος παραμένουν αόριστες, στερούμενες οποιασδήποτε λεπτομέρειας βιωματικού χαρακτήρα ή συγκεκριμενοποίησης ως προς το περιεχόμενο, τον χρόνο ή τον τρόπο εκδήλωσής τους. Επιπλέον, δεδομένου ότι ο ίδιος ο Αιτητής δεν φέρεται να εμπλέκεται στη δολοφονία του εν λόγω προσώπου, το οποίο μάλιστα, κατά τους ισχυρισμούς του, είχε ενεργήσει προς όφελός του, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, χωρίς να έχει καθαυτό καταλυτική σημασία, πώς ο ίδιος αντιμετώπισε προσωπικό και στοχευμένο κίνδυνο, χωρίς καμία αναφορά σε αντίστοιχες αντιδράσεις από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. Τέλος, ενόψει της αντικειμενικής δυσχέρειας εξωτερικής επιβεβαίωσης ενός κατεξοχήν υποκειμενικού βιώματος, δεν κρίνεται εύλογη η περαιτέρω αναζήτηση εξωτερικών πηγών πληροφόρησης. Ως εκ τούτου, ο εν λόγω ισχυρισμός απορρίπτεται στο σύνολό του.

 

21.          Προχωρώντας στην αξιολόγηση κινδύνου στη βάση των αποδεκτών ισχυρισμών, ήτοι των προσωπικών στοιχείων του Αιτητή, το Δικαστήριο ανέτρεξε σε εξωτερικές πηγές πληροφόρησης σχετικά με τη κατάσταση που επικρατεί στο τόπο συνήθους καταγωγής του Αιτητή, την πολιτεία Edo, στη βάση της φυλετικής καταγωγής και θρησκείας του. Όσον αφορά στη θρησκεία του Αιτητή δεν προκύπτει φόβος δίωξης και/ή κίνδυνος σοβαρής βλάβης, καθώς σύμφωνα με έκθεση του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ για τη Θρησκευτική Ελευθερία στη Νιγηρία για το 2023, o Χριστιανισμός είναι η δεύτερη δημοφιλέστερη θρησκεία συνολικά στη χώρα με ποσοστό 48,1% και μάλιστα, οι χριστιανικές ομάδες των καθολικών, των αγγλικανών και των μεθοδιστών, αποτελούν την πλειονότητα στην Νότια περιοχή της Νιγηρίας.^[3] Πέραν του συμπεράσματος περί μη ύπαρξης κινδύνου απορρέοντος από τα προσωπικά του δεδομένα, δεν παρατηρείται οποιοσδήποτε εκπεφρασμένος φόβος προερχόμενος από οποιαδήποτε παράμετρο του προσωπικού του προφίλ.

 

8.             Ως προς τη γενικότερη κατάσταση ασφαλείας σύμφωνα με το διαδραστικό χάρτη του RULAC (Rule of Law in Armed Conflict) της Ακαδημίας της Γενεύης, η Νιγηρία εμπλέκεται σε δύο παράλληλες μη διεθνείς ένοπλες συγκρούσεις κατά των μη κρατικών ένοπλων ομάδων Boko Haram και Ισλαμικού Κράτους (Islamic State in West Africa Province/ISWAP). Επιπλέον, υπάρχει μια μη διεθνής ένοπλη σύγκρουση μεταξύ του Ισλαμικού Κράτους (ISWAP) και της Boko Haram. Από το 2014, η πολυεθνική ομάδα που δημιουργήθηκε (Multinational Joint Task Force) – η οποία περιλαμβάνει στρατεύματα από το Καμερούν, το Τσαντ, τον Νίγηρα, το Μπενίν και τη Νιγηρία – έχει παρέμβει προς υποστήριξη της νιγηριανής κυβέρνησης, αφήνοντας έτσι αμετάβλητο τον χαρακτηρισμό της κατάστασης ως μη διεθνούς.^[4]

 

9.             Επιπρόσθετα, σύμφωνα με την έκθεση (2024) της EUAA για τη Νιγηρία, «Το 2023, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο για τη Νιγηρία (Nigeria Watch), η κυριότερη μορφή βίας και θανάτων στη χώρα ήταν η εγκληματική δραστηριότητα, την οποία ακολουθούσαν τα πολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα, και τα τροχαία ατυχήματα. Οι εγκληματικές δραστηριότητες περιλάμβαναν τις δραστηριότητες ομάδων cult (cultism), τις αγροτικές ληστείες, τις απαγωγές, και τις συγκρούσεις αγροτών/κτηνοτρόφων∙ οι βορειοκεντρικές και βορειοδυτικές περιοχές (North-Central and North-West regions) παρουσιάζονται ως οι πιο επηρεασμένες. Το Αφρικανικό Κέντρο Εποικοδομητικής Επίλυσης Συγκρούσεων (African Center for the Constructive Resolution of Disputes, ACCORD) διευκρίνισε ότι οι αγροτικές κοινότητες «έχουν γίνει ανασφαλείς και αμφισβητούμενοι χώροι, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από περιορισμένη κρατική παρουσία, ανεπαρκείς υποδομές και λιγοστούς πόρους». Οι αγροτικές περιοχές έχουν γίνει κόμβοι εγκληματικών δραστηριοτήτων και βίαιων συγκρούσεων στη Νιγηρία, και συγκεκριμένα στο βόρειο τμήμα της χώρας, όπου η τρομοκρατία, οι ληστείες, οι εξεγέρσεις, και οι απαγωγές βρίσκονταν σε αύξηση».^[5]

10.          Σύμφωνα με πρόσφατα αριθμητικά στοιχεία από την βάση δεδομένων ACLED στην πολιτεία Edo  της Νιγηρίας, όπου βρίσκεται η πόλη Benin, συνήθης τόπος διαμονής του Αιτητή, κατά το τελευταίο έτος (με ημερομηνία τελευταίας ενημέρωσης την 14.11.2025), καταγράφηκαν 106 περιστατικά πολιτικής βίας[6] τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα 113 απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.^[7] Στην πόλη Benin, το ανωτέρω χρονικό διάστημα, καταγράφηκαν στην συγκεκριμένη βάση δεδομένων 25 περιστατικά πολιτικής βίας τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα 16 απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.[8] Σημειώνεται ότι ο πληθυσμός της Πολιτείας Edo, σύμφωνα με πρόβλεψη του 2022, ανέρχεται σε 4,777,000 κατοίκους[9], και της πόλης Benin σύμφωνα με προβλέψεις για το έτος 2025 ανέρχεται σε 2,044,650 κατοίκους.[10]

11.          Όσον αφορά στην πολιτεία  Edo, έκθεση της EUAA αναφέρει ότι οι πολιτείες όπου γενικά δεν διαπιστώνεται πραγματικός κίνδυνος για έναν άμαχο να επηρεαστεί προσωπικά με βάση την έννοια του άρθρου 19(2) του περί Προσφύγων Νόμου (αντίστοιχο του άρθρου 15γ της Οδηγίας 2011/95 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, σχετικά με τις απαιτήσεις για την αναγνώριση των υπηκόων τρίτων χωρών ή των απάτριδων ως δικαιούχων διεθνούς προστασίας, για ένα ενιαίο καθεστώς για τους πρόσφυγες ή για τα άτομα που δικαιούνται επικουρική προστασία και για το περιεχόμενο της παρεχόμενης προστασίας) είναι οι Abia, Akwa Ibom, Anambra, Bauchi, Bayelsa, Cross River, Delta, , Ebonyi, Edo (πολιτεία όπου διέμενε ο Αιτητής προτού φύγει από την Νιγηρία), Ekiti, Enugu, Gombe, Imo, Jigawa, kano, Kebbi, Kogi, Kwara, Lagos, Nasarawa, Niger, Ogun, Ondo, Osun, Oyo, Plateau, Rivers, Sokoto και Taraba, καθώς και η ομοσπονδιακή πρωτεύουσα Abuja.

12.          Με βάση τα ανωτέρω, προκύπτει ότι η πολιτεία Edo  της Νιγηρίας δεν φαίνεται να πλήττεται από τις ένοπλες συγκρούσεις που επικρατούν στη Νιγηρία, ούτε να επικρατούν συνθήκες διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης, ούτε υπό την καθημερινή του όρου έννοια, όπου δηλαδή οι τακτικές δυνάμεις της χώρας καταγωγής συγκρούονται με μία ή περισσότερες ένοπλες ομάδες ή δύο ή περισσότερες ένοπλες ομάδες συγκρούονται μεταξύ τους (απόφαση του ΔΕΕ στην υπόθεση Diakité, C-285/12, ημερ. 30.1.2014, σκέψεις 27-28), ουσιώδους προϋπόθεσης εφαρμογής του άρθρου 19(2)(γ) του περί Προσφύγων Νόμου.

13.           Ως εκ τούτου, έχοντας ενώπιον μου το διοικητικό φάκελο, κρίνω ότι  δεν δικαιολογείται η υπαγωγή του Αιτητή στο καθεστώς του πρόσφυγα καθώς δεν προβλήθηκε ισχυρισμός και κατ΄ επέκταση δεν τεκμηριώθηκε η συνδρομή βάσιμου φόβου δίωξης για κάποιον από τους λόγους που εξαντλητικά αναφέρονται στο άρθρο 3 του περί Προσφύγων Νόμου. 

14.          Επιπροσθέτως, δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στο χωριό του Αιτητή και στην ευρύτερη περιφέρεια αυτού δέον να εξεταστούν τα επιμέρους συστατικά στοιχεία του άρθρου 19(2)(γ) και ειδικότερα, κατά πόσον συντρέχει αδιακρίτως ασκούμενη βία στον τελευταίο τόπο διαμονής του Αιτητή, ο βαθμός της οποίας να είναι τόσο υψηλός, ώστε να υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να εκτιμηθεί ότι ο Αιτητής, ακόμα κι αν ήθελε υποτεθεί ότι θα επιστρέψει στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, θα αντιμετωπίσει, λόγω της παρουσίας της και μόνον στο έδαφος αυτής της περιοχής, πραγματικό κίνδυνο να εκτεθεί στην εν λόγω απειλή [βλ. απόφαση της 17.2.2009, C-465/07, ECLI:EU:C:2009:94  Elgafaji, σκέψη 43].

15.          Σημειώνεται συναφώς ότι «το καθεστώς συμπληρωματικής προστασίας, αναγνωρίζεται σε οποιοδήποτε αιτητή, ο οποίος δεν αναγνωρίζεται ως πρόσφυγας ή σε οποιοδήποτε Αιτητή του οποίου η αίτηση σαφώς δε βασίζεται σε οποιουσδήποτε από τους λόγους του εδαφίου (1) του άρθρου 3, αλλά σε σχέση με τον οποίο υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να πιστεύεται ότι, εάν επιστρέψει στη χώρα ιθαγένειάς του, θα αντιμετωπίσει πραγματικό κίνδυνο να υποστεί σοβαρή βλάβη και δεν είναι σε θέση ή, λόγω του κινδύνου αυτού, δεν είναι πρόθυμος, να θέσει τον εαυτό του υπό την προστασία της χώρας αυτής». Ως  «σοβαρή» ή «σοβαρή και αδικαιολόγητη βλάβη» ορίζεται δυνάμει του άρθρου 19(2)(γ) ως «σοβαρή και προσωπική απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας αμάχου, λόγω αδιάκριτης άσκησης βίας σε καταστάσεις διεθνούς ή εσωτερικής ένοπλης σύρραξης».

16.          Ως προς τον όρο διεθνής ή εσωτερική ένοπλη σύρραξη, το ΔΕΕ, διευκρίνισε ότι της έννοιας της εσωτερικής ένοπλης συρράξεως, η σημασία και το περιεχόμενο των όρων αυτών πρέπει να καθορίζονται, κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, σύμφωνα με το σύνηθες νόημά τους στην καθημερινή γλώσσα, λαμβανομένου υπόψη του πλαισίου εντός του οποίου αυτοί χρησιμοποιούνται και των σκοπών που επιδιώκει η ρύθμιση στην οποία εντάσσονται (αποφάσεις της 22ας Δεκεμβρίου 2008, C‑549/07, Wallentin-Hermann, Συλλογή 2008, σ. I‑11061, σκέψη 17, και της 22ας Νοεμβρίου 2012, C‑119/12, Probst, σκέψη 20). Υπό το σύνηθες νόημά της στην καθημερινή γλώσσα, η έννοια της εσωτερικής ένοπλης συρράξεως αφορά κατάσταση στην οποία οι τακτικές δυνάμεις ενός κράτους συγκρούονται με μία ή περισσότερες ένοπλες ομάδες ή στην οποία δύο ή περισσότερες ένοπλες ομάδες συγκρούονται μεταξύ τους. (Βλ.  απόφαση της 30ής Ιανουαρίου 2014, Diakité, C-285/12, EU:C:2014:39, σκέψεις 27 και 28).

17.          Ακολούθως ως προς τους παράγοντες που δύνανται να ληφθούν υπόψιν κατά την αξιολόγηση του συστατικού στοιχείου της αδιάκριτης βίας, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: το ΔΕΕ) επεσήμανε ότι λαμβάνονται υπόψη «[.]μεταξύ άλλων, η ένταση των ενόπλων συγκρούσεων, το επίπεδο οργάνωσης των εμπλεκομένων ενόπλων δυνάμεων και η διάρκεια της σύρραξης ως στοιχεία λαμβανόμενα υπόψη κατά την εκτίμηση του πραγματικού κινδύνου σοβαρής βλάβης, κατά την έννοια του άρθρου 15, στοιχείο γʹ, της οδηγίας 2011/95 (Βλ. απόφαση της 30ής Ιανουαρίου 2014, Diakité, C-285/12, EU:C:2014:39, σκέψη 35), καθώς και άλλα στοιχεία όπως η γεωγραφική έκταση της κατάστασης αδιάκριτης άσκησης βίας, ο πραγματικός προορισμός του αιτούντος σε περίπτωση επιστροφής στην οικεία χώρα ή περιοχή και οι τυχόν εκ προθέσεως επιθέσεις κατά αμάχων εκ μέρους των εμπόλεμων μερών.» (Βλ. C-901/19, ημερομηνίας 10.6.2021, CF, DN κατά Bundesrepublic Deutschland, σκέψη 43).

18.          Περαιτέρω, ως προς τον προσδιορισμό του επιπέδου της ασκούμενης αδιάκριτης βίας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (στο εξής: το ΕΔΔΑ) στην απόφασή του Sufi and Elmi (ΕΔΔΑ, απόφαση επί των προσφυγών 8319/07 and 11449/07, ημερομηνίας 28.11.2011) αξιολόγησε, διευκρινίζοντας ότι δεν κατονομάζονται εξαντλητικά, τη χρήση μεθόδων και τακτικών πολέμου εκ μέρους των εμπόλεμων πλευρών οι οποίες αυξάνουν τον κίνδυνο αμάχων θυμάτων ή ευθέως στοχοποιούν αμάχους, εάν η χρήση αυτών είναι διαδεδομένη μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, και, τελικά, τον αριθμό των αμάχων που έχουν θανατωθεί, τραυματιστεί και εκτοπιστεί ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης.

19.          Επιπλέον, όπως διευκρίνισε το ΔΕΕ «ο όρος «προσωπική» πρέπει να νοείται ως χαρακτηρίζων βλάβη προξενούμενη σε αμάχους, ανεξαρτήτως της ταυτότητάς τους, όταν ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που χαρακτηρίζει την υπό εξέλιξη ένοπλη σύρραξη και λαμβάνεται υπόψη από τις αρμόδιες εθνικές αρχές οι οποίες επιλαμβάνονται των αιτήσεων περί επικουρικής προστασίας ή από τα δικαστήρια κράτους μέλους ενώπιον των οποίων προσβάλλεται απόφαση περί απορρίψεως τέτοιας αιτήσεως είναι τόσο υψηλός, ώστε υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι να εκτιμάται ότι ο άμαχος ο οποίος θα επιστρέψει στην οικεία χώρα ή, ενδεχομένως, περιοχή θα αντιμετωπίσει, λόγω της παρουσίας του και μόνον στο έδαφος αυτής της χώρας ή της περιοχής, πραγματικό κίνδυνο να εκτεθεί σε σοβαρή απειλή κατά το άρθρο 15, στοιχείο γ΄, της οδηγίας.» (απόφαση στην υπόθεση C-465/07, Meki Elgafaji, Noor Elgafaji κ. Staatssecretaris van Justitie, ημερ.17.2.2009). Ιδίως ως προς την εφαρμογή της αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας, το ΔΕΕ στην ως άνω απόφαση διευκρίνισε ότι «όσο περισσότερο ο αιτών είναι σε θέση να αποδείξει ότι θίγεται ειδικώς λόγω των χαρακτηριστικών της καταστάσεώς του, τόσο μικρότερος θα είναι ο βαθμός της αδιακρίτως ασκούμενης βίας που απαιτείται προκειμένου ο αιτών να τύχει της επικουρικής προστασίας.».

20.          Εν προκειμένω το Δικαστήριο ανέτρεξε σε πρόσφατες και έγκυρες πληροφορίες από εξωτερικές πηγές αναφορικά με την τρέχουσα κατάσταση ασφαλείας στον τόπο τελευταίας συνήθους διαμονής του Αιτητή.  Καίτοι στον τόπο τελευταίας συνήθους διαμονής του Αιτητή παρουσιάζονται προκλήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι ανωτέρω πηγές δεν περιγράφουν κατάσταση που να ταυτίζεται με καθολική ένοπλη σύρραξη με αμάχους υπό συνεχή αδιάκριτη βία. Ως εκ τούτου,  η οποιαδήποτε περαιτέρω εξέταση των προσωπικών του περιστάσεων παρέλκει δεδομένης της μη ύπαρξης ένοπλης σύρραξης.

21.          Επικουρικώς, λαμβάνοντας υπόψη το προφίλ του Αιτητή στο πλαίσιο της αναπροσαρμοζόμενης κλίμακας Elgafaji (απόφαση C-465/07, Meki Elgafaji, Noor Elgafaji κ. Staatssecretaris van Justitie, 17.2.2009), επισημαίνεται ιδίως ότι πρόκειται για άνδρα νεαρής ηλικίας, χωρίς προβλήματα υγείας, παντρεμένο και πατέρα ανήλικου τέκνου, με διαμορφωμένο κοινωνικό υποστηρικτικό δίκτυο στη χώρα καταγωγής του, υψηλό μορφωτικό επίπεδο και προηγούμενη εργασιακή πείρα εκεί. Δεν εντοπίζεται οποιοδήποτε πρόσθετο χαρακτηριστικό που να επιτείνει τυχόν κίνδυνο σε περίπτωση επιστροφής του, ενώ ο Αιτητής είναι εξοικειωμένος με το περιβάλλον της χώρας καταγωγής του λόγω της επί μακρόν παραμονής του σε αυτήν.»

22.          Επικουρικώς εξάλλου, ως προς δε την απόφαση επιστροφής του, από τα ενώπιόν μου στοιχεία, δεν προκύπτει οποιοδήποτε άλλο ζήτημα συναφές με την αρχή της μη επαναπροώθησης και των προϋποθέσεων έκδοσης της απόφασης επιστροφής, πέραν των όσων ήδη εξετάστηκαν και αναλύθηκαν ανωτέρω (Βλ. απόφαση της της 17ης Οκτωβρίου 2024, υπόθεση C 156/23 [Ararat] K, L, M, N κατά Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, ECLI:EU:C:2024:892, ιδίως σκέψεις 50 έως 51). Σημειώνεται συναφώς ότι η σύζυγος και το ανήλικο τέκνο του, δεν εμποδίζονται, σύμφωνα με τα ενώπιον του Δικαστηρίου στοιχεία να επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους με τον Αιτητή.

Ως εκ τούτου, η παρούσα προσφυγή απορρίπτεται και η προσβαλλόμενη απόφαση τροποποιείται ως ανωτέρω, με €1000 έξοδα εναντίον του Αιτητή και υπέρ των Καθ' ων η αίτηση.

Κ. Κ. Κλεάνθους, Δ.Δ.Δ.Δ.Π.