ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ
ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ. Πετάση-Κορφιώτη, Π.Ε.Δ.
Αγωγή Αρ.: 581/2024
Μεταξύ:
Moshe Bar Shilton
Ενάγοντα
και
1. M.C.S Quality Holdings Limited
2. Quarus Holdings Ltd
3. Wellcare Limited
4. Ramply Investments Limited
5. Σάββας Κάκος
Εναγομένων
Και ως τροποποιήθηκε δυνάμει του Κανονισμού 18.1.(Ι):
Μεταξύ:
Moshe Bar Shilton
Ενάγοντα
και
1. M.C.S Quality Holdings Limited
2. Quarus Holdings Ltd
3. Wellcare Limited
4. Ramply Investments Limited
5. Σάββας Κάκος
6. FIDESCORP VENTURES AIFLNP V.C.I.C. LIMITED
7. Κώστας Ζαβός
Εναγόμενων
Αίτηση του Ενάγοντα ημερ. 30.1.2025 για αντεξέταση του Καθ’ ου η αίτηση 5
Ημερομηνία: 26 Φεβρουαρίου 2025
Εμφανίσεις:
Για Ενάγοντα – Αιτητή: κ. Αλεξανδράκης
Για Εναγόμενους 1, 2, 4 και 5: κα. Χαρά Αλεξάνδρου
ΑΠΟΦΑΣΗ
(Δόθηκε από έδρας)
Με αίτηση του ημερ. 25.10.2024 ο Ενάγων αιτήθηκε και στις 29.10.2024 εξασφάλισε την έκδοση προσωρινού διατάγματος. Το διάταγμα επιδόθηκε και οι Καθ’ ων η αίτηση καταχώρησαν τις ενστάσεις τους στις 12.12.2024 και 13.12.2024. Ακολούθως, και σύμφωνα με τις οδηγίες του Δικαστηρίου στη βάση του εγκριθέντος χρονοδιαγράμματος, ο Ενάγων καταχώρησε συμπληρωματική ένορκη δήλωση στις 30.12.2024 και οι Καθ’ ων η αίτηση τις δικές τους συμπληρωματικές ένορκες δηλώσεις στις 17.1.2025.
Ας σημειωθεί ότι η ένσταση των Εναγομένων 1, 2, 4 και 5 υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση του Εναγόμενου 5, ο οποίος προβαίνει και στη συμπληρωματική ένορκη δήλωση εκ μέρους τους.
Με την υπό κρίση αίτηση του ημερ. 30.1.2025 ο Ενάγων – Αιτητής επιζητεί την άδεια του Δικαστηρίου προκειμένου ο Εναγόμενος 5 διαταχθεί να παρουσιαστεί στο Δικαστήριο και να αντεξεταστεί σε σχέση με τις παραγράφους 7, 9, 12, 20, 21, 22 και 30 της ένορκης δήλωσής του ημερομηνίας 13.12.2024, η οποία υποστηρίζει την ένσταση των Εναγομένων 1, 2, 4 και 5 και επί των παραγράφων 4, 7, 14, 15, 16, 17 και 18 της συμπληρωματικής του ένορκης δήλωσης ημερ. 17.1.2025.
Η αίτηση βασίζεται κυρίως στα Μέρη 23 και 32 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας και υποστηρίζεται από ένορκη δήλωση του Αιτητή στην οποία αφού γίνεται καταγραφή του ιστορικού της αίτησης ημερ. 25.10.2024 για έκδοση προσωρινού διατάγματος, σημειώνεται πως η πλευρά του Αιτητή αμφισβητεί τους ισχυρισμούς του Καθ΄ου η αίτηση 5, ως αυτές προκύπτουν από τις ένορκες δηλώσεις του ημερ. 13.12.2024 και 17.1.2025. Υποδεικνύεται δε ότι η αντεξέταση του στις συγκεκριμένες παραγράφους είναι απαραίτητη ώστε το Δικαστήριο να αντιληφθεί πως ο Καθ΄ου η αίτηση 5 προσπαθεί να παραπλανήσει το Δικαστήριο και πως η αντεξέταση θα βοηθήσει το Δικαστήριο κατά την αποκρυστάλλωση των επίδικων θεμάτων αφού ο Καθ΄ου η αίτηση θα κληθεί να επεξηγήσει τους ισχυρισμούς.
Η πλευρά των Εναγομένων 1, 2, 4 και 5 έχει καταχωρήσει ένσταση στο αίτημα προβάλλοντας διάφορους λόγους ένστασης, οι οποίοι μπορούν να συνοψιστούν στους εξής:
- Η επιδιωκόμενη αντεξέταση άπτεται θεμάτων τα οποία θα αποφασιστούν κατά την εξέταση της ουσίας της αγωγής και όχι στο ενδιάμεσο αυτό στάδιο.
- Η αίτηση θα πρέπει να απορριφθεί καθότι το Δικαστήριο δεν αξιολογεί και δεν υπεισέρχεται επί θεμάτων αξιοπιστίας στο ενδιάμεσο αυτό στάδιο.
- Η αίτηση είναι αχρείαστη και συνιστά κατάχρηση της διαδικασίας, καθώς επίσης δεν πληρούνται οι απαιτούμενες προϋποθέσεις για την άσκηση της διακριτικής εξουσίας του Δικαστηρίου και ουδεμία ανάγκη θα εξυπηρετηθεί με την αιτούμενη αντεξέταση.
- Οι παράγραφοι για τις οποίες ζητείται η αντεξέταση δεν χρήζουν οποιασδήποτε αντεξέτασης και/ή διευκρίνισης ζητημάτων.
- Ο Αιτητής είχε την ευκαιρία να απαντήσει στους ισχυρισμούς του Καθ΄ ου η Αίτηση διά της συμπληρωματικής ένορκης δήλωσής του, όπως και έχει πράξει.
Τα γεγονότα που υποστηρίζουν την ένσταση εμφαίνονται στην ένορκη δήλωση του Εναγομένου 5 όπου ουσιαστικά επαναλαμβάνονται οι λόγοι ένστασης, πλην, όμως με περισσότερη λεπτομέρεια και επιχειρηματολογία. Υποστηρίζεται, ουσιαστικά, ότι το Δικαστήριο έχει ενώπιόν του όλα τα στοιχεία που χρειάζεται προκειμένου να αποφασίσει στην αίτηση ημερ. 25.10.2024 και π ως με την παρούσα αίτηση ο Αιτητής επιθυμεί να κλονίσει την αξιοπιστία του και να μετατρέψει την αίτηση ημερ. 25.10.2024 σε δίκη επί της ουσίας της διαφοράς.
Κατά την ακροαματική διαδικασία οι συνήγοροι των δύο πλευρών υιοθέτησαν τις γραπτές τους αγορεύσεις, ενώ προώθησαν τις θέσεις τους και προφορικά. Έχω μελετήσει με προσοχή τα επιχειρήματα των δύο πλευρών τα οποία έλαβα σοβαρά υπόψη. Αναφορά σε αυτά θα γίνει όπου κριθεί απαραίτητο, χωρίς να είναι αναγκαία η σύνοψή τους.
Όσον αφορά τη νομική πτυχή σημειώνονται τα εξής:
Ως έχει ήδη σημειωθεί, η αίτηση στηρίζεται ουσιαστικά στον Κανονισμό 23.13 που προβλέπει πως:
«23.13. Ακρόαση της αίτησης
(1) Η ακρόαση της αίτησης διεξάγεται στη βάση των γεγονότων και της γραπτής μαρτυρίας τα οποία αναφέρονται στην αίτηση και την ένσταση.
(2) Το δικαστήριο δύναται για καλό λόγο να επιτρέψει την αντεξέταση οποιουδήποτε προσώπου δίδει γραπτή μαρτυρία προς υποστήριξη της αίτησης ή της ένστασης ή οποιουδήποτε άλλου προσώπου η αντεξέταση του οποίου επιτρέπεται από οποιοδήποτε κανονισμό ή νόμο.
(3) Όταν αιτητής ή καθ’ ου η αίτηση παραλείπει να παραστεί στην ακρόαση αίτησης, το δικαστήριο δύναται να προχωρήσει στην απουσία του.
(4) Δικαστήριο δύναται να παραμερίσει διάταγμα το οποίο έχει εκδοθεί στην απουσία διαδίκου κατά τον ίδιο τρόπο που παραμερίζεται απόφαση, δυνάμει του Μέρους 14.»
Παρεμβάλω στο σημείο πως με βάση τον Κανονισμό 23.1(1), ο όρος «γραπτή μαρτυρία» σημαίνει ένορκη δήλωση ή όπου Κανονισμός το επιτρέπει, δήλωση μάρτυρα και οποιαδήποτε τεκμήρια συνοδεύουν αυτή.
Επίσης, σύμφωνα με τον Κανονισμό 32.6(1):
«32.6. Διάταγμα αντεξέτασης
(1) Όταν σε ακρόαση άλλη από δίκη δίδεται γραπτή μαρτυρία, οποιοσδήποτε διάδικος δύναται να αιτηθεί από το δικαστήριο άδεια αντεξέτασης του προσώπου το οποίο δίδει τη μαρτυρία.
(2) Αν το δικαστήριο δώσει άδεια, δυνάμει της παραγράφου (1) αλλά το εν λόγω πρόσωπο δεν παραστεί όπως απαιτεί το διάταγμα, η μαρτυρία του δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί εκτός αν το δικαστήριο δώσει άδεια».
Μελέτη του Κανονισμού 23.13(1) καταδεικνύει πως η γενική αρχή συνίσταται στο ότι η ακρόαση διεξάγεται στη βάση των γεγονότων και της μαρτυρία τα οποία αναφέρονται στην αίτηση και την ένσταση και επομένως η αντεξέταση μπορεί να επιτραπεί στη βάση των προνοιών των Μερών 23 και 32 των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας κατόπιν σχετικού αιτήματος.
Το όλο ζήτημα επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου. Τούτο προκύπτει από τον Κανονισμό 23.13(2), εφόσον το Δικαστήριο «δύναται» για «καλό λόγο» να παραχωρήσει τέτοια άδεια. Την ίδια στιγμή, στον Κανονισμό 32.6 δεν καθορίζονται οποιαδήποτε κριτήρια για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου.
Από την έρευνα την όποια έχω διενεργήσει, δεν έχω εντοπίσει οποιαδήποτε απόφαση του Εφετείου ή του Ανωτάτου Δικαστηρίου όπου να δίδεται ερμηνεία στους πιο πάνω Κανονισμούς ή τον όρο «καλός λόγος» ή να θέτει τις αρχές στη βάση των οποίων ασκείται η διακριτική εξουσία του Δικαστηρίου. Έχω, επίσης, ανατρέξει στο White Book 2021, Volume 1, όπου γίνεται εκτενής ανάλυση των Civil Procedures Rules του 1998 της Αγγλίας, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό περιέχουν προσομοιαζουσες πρόνοιες με τους Κανονισμούς Πολιτικής Δικονομίας. Σε σχέση με τον Κανονισμό 23.13 το πιο πάνω σύγγραμμα δεν μπορεί να αποτελέσει απόλυτα χρήσιμο οδηγό αφού στους αγγλικούς κανονισμούς δεν περιέχεται αντίστοιχη πρόνοια. Ωστόσο, ο αγγλικός 32.7 είναι πανομοιότυπος με τον δικό μας 32.6, και επίσης δεν καθορίζει κάποιο κριτήριο για την άσκηση της διακριτικής ευχέρειας του Δικαστηρίου. Τα κριτήρια αυτά καθορίστηκαν μέσα από την αγγλική νομολογία.
Αναφορά στο πλαίσιο αυτό γίνεται στην υπόθεση Jenington International Inc. v. Assaubayeu (2010) ENHC 2351 όπου το Δικαστήριο διατύπωσε τις ακόλουθες προϋποθέσεις προκειμένου να επιτραπεί αίτημα αντεξέτασης:
- Η διαταγή για αντεξέταση αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον Κανόνα.
- Άδεια για αντεξέταση δίδεται όταν αυτή θα εξυπηρετήσει κάποιο σκοπό.
- Η αντεξέταση θα πρέπει να είναι δίκαιη και αναλογική, υπό την έννοια ότι δεν επιδιώκεται καταχρηστικά προκειμένου να εξυπηρετηθεί κάποιος αλλότριος σκοπός.
Η αρχή πως η άδεια για αντεξέταση παραχωρείται ως η εξαίρεση του κανόνα διατυπώθηκε και στην πρόσφατη υπόθεση Hunt v. Annolight Ltd and others (2022) 2 All ER 649.
Αξίζει να σημειωθεί πως οι Κανονισμοί 23.13 και 32.6 έχουν ανάλογο περιεχόμενο με την Δ.39 Θ.1 των Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας σε συνάρτηση με τη Δ.48 Θ.4(2). Συνεπώς, η νομολογία που έχει αναπτυχθεί σε σχέση με την ερμηνεία του όρου «καλός λόγος» στη βάση των «παλαιών» Θεσμών Πολιτικής Δικονομίας είναι άκρως βοηθητική.
Με βάσει τις αρχές της νομολογίας, ως έχουν μέχρι σήμερα, διατυπωθεί, το δικαίωμα αντεξέτασης δεν παρέχεται κάθε φορά που το ζητά ένας διάδικος, αλλά το ζήτημα επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου, η οποία μάλιστα μπορεί να ασκηθεί ανεξάρτητα από τυχόν συναίνεση των διαδίκων (βλέπε Αναφορικά με την αίτηση του Λευτέρη Μήλου κ.α. (2008) 1 Α.Α.Δ 280 και Αναφορικά με την αίτηση του Rana Wahed Ali (Αρ. 1) (2004) 1 Α.Α.Δ. 1660).
Η διακριτική ευχέρεια του Δικαστηρίου ασκείται δικαστικά και σε συνάρτηση με τις περιστάσεις της κάθε υπόθεσης, τη φύση της υπό κρίση αίτησης, τις ανάγκες της και τα επίδικα σε αυτήν ζητήματα. Πρέπει να υπάρχουν ειδικοί λόγοι που δικαιολογούν το αίτημα, στο οποίο θα πρέπει να προσδιορίζονται επαρκώς τα προς αντεξέταση σημεία, ούτως ώστε να καταστεί δυνατή η εξέταση του υπό το πρίσμα της νομολογίας. Ό,τι προκύπτει από τη σχετική νομολογία είναι ότι η αντεξέταση είναι επιτρεπτή επί ζητημάτων τα οποία είναι αναγκαία για την επίλυση του θέματος που αφορά η εκάστοτε υπό εξέταση αίτηση, αλλά δεν θα πρέπει να δίδεται άδεια για αντεξέταση όταν αυτή εμφανώς θα επεκτείνει τη συζήτηση της αίτησης σε μη αναγκαία για την εξέταση της αίτησης ζητήματα, πολύ δε περισσότερο όταν η αντεξέταση αφορά σε ζητήματα που άπτονται της ουσίας της αγωγής και της διαφοράς των διαδίκων
Προχωρώ στην εξέταση της αίτησης σύμφωνα με τις νομικές αρχές που συνοψίζονται πιο πάνω έχοντας, βεβαίως, κατά νου τον πρωταρχικό σκοπό των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας και ειδικότερα τον χειρισμό της υπόθεσης κατά τρόπο δίκαιο και με αναλογικό κόστος. Στο ίδιο πλαίσιο λαμβάνεται υπόψη το είδος και τη φύση της διαδικασίας της αίτησης για έκδοση ενδιάμεσου διατάγματος.
Ως είναι γνωστό, σε τέτοιου είδους αιτήσεις το Δικαστήριο εξετάζει κατά πόσον πληρούνται οι προϋποθέσει που θέτει το άρθρου 32 του περί Δικαστηρίων Νόμου Ν. 14/60, χωρίς να υπεισέρχεται στην ουσία της υπόθεσης και να καταλήγει σε οποιαδήποτε συμπεράσματα σε σχέση με αυτήν (βλ. C.T. Tobacco Ltd v. Εκδόσεις Αρκτίνος κ.ά. (2003) 1 A.A.Δ. 853. Όπως υποδείχθηκε στην υπόθεση T.A. Micrologic Consultants v. Microsoft Corporation (2002) 1 Α.Α.Δ. 1802, σε ενδιάμεση διαδικασία για έκδοση προσωρινού διατάγματος εκείνο που χρειάζεται δεν είναι απόδειξη του ουσιαστικού δικαιώματος αλλά σοβαρές ενδείξεις περί της πιθανότητας ύπαρξης του. Τα δικαιώματα των διαδίκων θα αποφασιστούν μετά την ολοκλήρωση της μαρτυρίας από το μόνο αρμόδιο σώμα που δεν είναι άλλο από το Δικαστήριο το οποίο θα εκδικάσει την ουσία της υπόθεσης.
Έχω μελετήσει την αίτηση του Αιτητή και την ένορκη δήλωση που την υποστηριζει, καθώς επίσης όλα όσα ο κύριος Αλεξανδράκης προέβαλε τόσο στην γραπτή αγόρευση όσο και κατά την προφορική του αγόρευση.
Κρίνω, ωστόσο, ότι το αίτημα δεν μπορεί να εγκριθεί.
Εξηγώ.
Από την ένορκη δήλωση που συνοδεύει την υπό κρίση αίτηση, δεν προκύπτει οποιοσδήποτε λόγος που να δικαιολογει την απόκλιση από τον γενικό κανόνα που επιτρέπει την αντεξέταση κατ’ εξαίρεση.
Ειδικότερα σημειώνεται πως η αναφορά του ενόρκως δηλούντα περί αναγκαιότητας αντεξέτασης του Εναγόμενου 5 ώστε αυτός να κληθεί να επεξηγήσει τους ισχυρισμούς του και να αποκρυσταλλωθούν τα επίδικα θέματα, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για έγκριση του αιτήματος.
Στο πλαίσιο της αίτησης για έκδοση προσωρινού διατάγματος το Δικαστήριο θα αξιολογήσει τα επίδικα θέματα της αγωγής με σκοπό τη διαπίστωση των τριών κριτηρίων που θέτει το άρθρο 32 του Ν. 14/60 και μόνο και όχι με σκοπό την διατύπωση τελεσίδικης κρίσης σε σχέση με οποιοδήποτε ζήτημα που αφορά στην ουσία της υπόθεσης. Ως υποδεικνύεται και στην υπόθεση Δίγκλη κ.ά. ν. Total Fit Ltd, Πολ. Έφεση Ε135/2015, απόφαση ημερ. 12.9.2018, «η φύση της διαδικασίας που προβλέπεται με βάση το άρθρο 32 του Ν. 14/60 επιβάλλει την εξέταση των σχετικών με τα εν λόγω θέμα ισχυρισμών ως αυτοί έχουν στην όψη τους». Επομένως, στο στάδιο αυτό δεν τίθεται θέμα κλονισμού της αξιοπιστίας του Εναγόμενου 5, ως το θέτει η πλευρά του Αιτητή.
Οι βασικοί ισχυρισμοί των Εναγομένων 1, 2, 4 και 5 προβάλλονται στην ένσταση και στην υποστηρίζουσα αυτή ένορκη δήλωση του Εναγόμενου 5 και εδώ θα συμφωνήσω με την κυρία Αλεξάνδρου ότι ο Αιτητής είχε την ευκαιρία να απαντήσει και απάντησε σε σχέση με τα ζητήματα αυτά στη συμπληρωματική ένορκή του δήλωση.
Από μόνη της η αναφορά του συνηγόρου του Αιτητή ότι η αντεξέταση είναι αναγκαία προκειμένου να ξεκαθαριστούν τα γεγονότα, δεικνύει ακριβώς ότι η παρούσα περίπτωση δεν είναι τέτοια ώστε να δικαιολογείται η παραχώρηση της αιτούμενης άδειας. Τυχόν έγκριση του αιτήματος θα οδηγούσε, κατά την άποψή μου, σε εκτροπή της διαδικασίας, που αντικείμενο έχει τη διαπίστωση από το Δικαστήριο κατά πόσο πληρούνται ή όχι οι απαιτούμενες προϋποθέσεις στη βάση των ισχυρισμών που προβάλλονται από τις δύο πλευρές, και τη μετατροπή της σε δίκη επί της ουσίας, πράγματα ανεπίτρεπτο.
Για αυτούς τους λόγους, λοιπόν, η αίτηση είναι καταδικασμένη σε απόρριψη.
Συνεπώς, η αίτηση απορρίπτεται. Τα έξοδα της αίτησης επιδικάζονται υπέρ των Εναγομένων 1, 2, 4 και 5 – Καθ’ ων η αίτηση και εναντίον του Ενάγοντα – Αιτητή. Κατόπιν συνοπτικού υπολογισμού των εξόδων και αφού ακούστηκαν οι θέσεις των δύο πλευρών, τα έξοδα καθορίστηκαν σε €3,789 πλέον ΦΠΑ, πλέον €15 πραγματικά έξοδα.
(Υπ.)…………………………………………..
Γ. Πετάση - Κορφιώτη, Π.Ε.Δ.
Πιστό αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο