ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΛΕΜΕΣΟΥ
Ενώπιον: Κ. Κωνσταντίνου, Π.Ε.Δ.
Αρ. Αγωγής: 1784/2022 (i-justice)
Μεταξύ:
Medochemie Limited
Εναγόντων
ΚΑΙ
1. Fast International Co Limited
2. Tarig Mohyeldin Eltayeb Elgemiabi
3. Tarig Ali
Εναγόμενων
-----------------------
Αίτηση, ημερομηνίας 20/6/2023
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 19/3/2025
ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ:
Για Ενάγοντες-Αιτητές: Νικολέττα Χαραλαμπίδου Δ.Ε.Π.Ε.
Για Εναγόμενους 1 και 2: ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ & ΣΙΑ Δ.Ε.Π.Ε.
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Από το ιστορικό της υπόθεσης η οποία τέθηκε ενώπιόν μου για πρώτη φορά, στις 13/12/2024 προκύπτουν τα ακόλουθα:
Οι ενάγοντες καταχώρησαν την αγωγή τους με γενικά οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα, στις 2/11/2022. Με αυτή αξιώνουν:
«ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ ΑΡ. 1 ΚΑΙ/Η 2 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΚΑΙ/Η ΚΕΧΩΡΙΣΜΕΝΑ:
Α. €1.646.855,69 εξ αξίας και/ή υπολοίπου και/ή εκ συμφωνηθείσας και/ή εύλογης αξίας φαρμάκων και/ή φαρμακευτικών προϊόντων πωληθέντων και/ή παραδοθέντων από τους Ενάγοντες προς τους Εναγόμενους Αρ. 1 κατά την περίοδο από 19/10/2018 έως 23/10/2019 και/ή δυνάμει τιμολογίων και/ή βάσει συμφωνιών πώλησης γενομένων και/ή συνηφθέντων στη Λεμεσό και/ή εξ υπολοίπου λογαριασμού και/ή βάσει αποδεδειγμένου και/ή παραδεκτού και/ή δηλωθέντος λογαριασμού (account stated) και/ή ως αποζημιώσεις για παράβαση και/ή αθέτηση σύμβασης και/ή δυνάμει αδικαιολόγητου πλουτισμού (unjust enrichment) και/ή δυνάμει καταπιστεύματος (trust) και/ή άλλως πως, με υποχρέωση των Εναγόμενων Αρ. 1 όπως πληρώσουν τούτα στα γραφεία των Εναγόντων στην Λεμεσό και/ή βάσει εγγυητηρίου εγγράφου ημερομηνίας 30/08/2017 και/ή εγγύησης του Εναγόμενου Αρ. 2 διεπόμενης από το Κυπριακό Δίκαιο και/ή υποκείμενης στην δικαιοδοσία των Κυπριακών Δικαστηρίων και/ή με υποχρέωση του Εναγόμενου Αρ. 2 να πληρώσει κάθε και/ή την επίδικη υποχρέωση του βάσει αυτής στα γραφεία των Εναγόντων στην Λεμεσό.
ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ 3:
Β. Αποζημιώσεις για παράβαση Σύμβασης Εργοδότησης και/ή καθηκόντων και/ή ρητών και/ή εξυπακουόμενων υποχρεώσεων ως εργοδοτούμενος και/ή άλλως πως.
ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ ΑΡ. 1 ΚΑΙ/Η ΑΡ. 2 ΚΑΙ/Η ΑΡ. 3 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΚΑΙ/Η ΚΕΧΩΡΙΣΜΕΝΑ:
Γ. Αποζημιώσεις για δόλο και/ή απάτη (fraud) και/ή συνομωσία (conspiracy).
Δ. Οιανδήποτε άλλη θεραπεία ήθελε κριθεί εύλογη και/ή δίκαια υπό τις περιστάσεις.
Ε. Νόμιμους Τόκους.
Στ. Τα έξοδα της παρούσας αγωγής, πλέον ΦΠΑ και τα έξοδα επίδοσης.»
Οι ενάγοντες, στις 8/12/2022 καταχώρησαν αίτηση για άδεια για επίδοση ειδοποίησης της αγωγής στους εναγόμενους, εκτός δικαιοδοσίας και/ή στο Σουδάν. Το σχετικό διάταγμα εκδόθηκε στις 16/12/2022.
Στις 20/6/2023 καταχώρησαν την υπό κρίση - μονομερή - αίτηση με την οποία ζητούν την έκδοση αριθμού απαγορευτικών διαταγμάτων εναντίον των εναγόμενων 1 και 2, συνολικής αξίας μέχρι και του ποσού της αξίωσής τους, εναντίον του εναγόμενου 2, διάταγμα παγοποίησης και/ή δέσμευσης των περιουσιακών του στοιχείων, εντός και εκτός Κύπρου, συνολικής αξίας και πάλιν μέχρι και του ποσού της αξίωσής τους και τέλος, εναντίον των εναγόμενων 1 και 2, διάταγμα που να τους διατάσσει όπως εντός 10 ημερών από την επίδοση του διατάγματος ετοιμάσουν και καταχωρήσουν ένορκη δήλωση, στην οποία να προσδιορίζουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, εντός και εκτός Κύπρου.
Κατόπιν αιτήματός τους, το Δικαστήριο, στις 6/7/2023 διέταξε την επίδοση της αίτησης στους εναγόμενους, στις 14/9/2023.
Οι ενάγοντες, στις 3/7/2023 καταχώρησαν αίτηση για άδεια και έκδοση διαταγμάτων για επίδοση ή υποκατάστατη επίδοση της υπό κρίση αίτησης στους εναγόμενους 1 και 2, εκτός δικαιοδοσίας και/ή στο Σουδάν. Το σχετικό διάταγμα εκδόθηκε στις 6/7/2023.
Στις 28/9/2023, οι ενάγοντες καταχώρησαν αίτηση για άδεια και έκδοση διαταγμάτων για επίδοση ή για υποκατάστατη επίδοση ειδοποίησης της αγωγής στους τρεις εναγόμενους, καθώς και της υπό κρίση αίτησης στους εναγόμενους 1 και 2, εκτός δικαιοδοσίας και/ή στο Σουδάν. Το σχετικό διάταγμα εκδόθηκε στις 28/11/2023. Με αυτό δόθηκε στους εναγόμενους χρόνος 60 ημερών από την επίδοση για να καταχωρήσουν εμφάνιση στην αγωγή.
Οι ενάγοντες, στις 14/3/2024 καταχώρησαν ουσιαστικά την ίδια αίτηση με την υπό κρίση αίτηση, την οποία απέσυραν στις 3/4/2024, άνευ βλάβης.
Στις 17/5/2024, ο οικονομικός διευθυντής του ομίλου εταιρειών των εναγόντων προέβη σε ένορκη δήλωση, στην οποία αναφέρει - μεταξύ άλλων - ότι στις 30/4/2024 επέδωσε στους τρεις εναγόμενους τα έγγραφα της αγωγής σύμφωνα με το σχετικό διάταγμα, ημερομηνίας 28/11/2023.
Οι εναγόμενοι 1 και 2 καταχώρησαν εμφάνιση στην αγωγή, στις 9/10/2024 και ένσταση στην υπό κρίση αίτηση, στις 20/2/2025.
Η ακρόαση της αίτησης διεξάχθηκε στη βάση του περιεχομένου των ενόρκων δηλώσεων.
Με την επισήμανση ότι μέχρι σήμερα, δηλαδή 28 και πλέον μήνες μετά τις 2/11/2022 που οι ενάγοντες καταχώρησαν την αγωγή τους και 5 και πλέον μήνες μετά τις 9/10/2024 που οι εναγόμενοι 1 και 2 καταχώρησαν σημείωμα εμφάνισης στην αγωγή, οι ενάγοντες, ακόμη να καταχωρήσουν έκθεση απαίτησης, παρατηρώ τα εξής:
Όπως υποδεικνύεται στην υπόθεση Loukos Trading Co. Ltd v. Ρέινμποου Πλήτσιηγκ και Ντάιγκ Κο. Λτδ (2000) 1(Β) Α.Α.Δ. 1014:
«΄Εχει νομολογηθεί ότι τα δικαστήρια έχουν εξουσία να ελέγχουν τις διαδικασίες προς αποφυγή καταχρήσεως της δικαστικής διαδικασίας. Έχει, επίσης, νομολογηθεί ότι η κατάχρηση της διαδικασίας μπορεί να προσλάβει πολλές μορφές και ότι ανάλογα ευρεία είναι και η δικαιοδοσία του δικαστηρίου για την παρεμπόδιση της (βλ. Constantinides v. Vima Ltd (1983) 1 C.L.R. 348, ΄Ελληνας ν. Δημοκρατίας (1989) 2 Α.Α.Δ. 149, Αρχιεπίσκοπος Κύπρου (Αρ. 2) (1993) 1 Α.Α.Δ. 248, Διευθυντής Φυλακών ν. Περρέλλα (1995) 1 Α.Α.Δ. 217, Re Beogradska D.D., Πολιτική ΄Εφεση 9495/6.9.1996 και Βασιλείου ν. Μακρίδη, Ποινική ΄Εφεση 6804/24.2.2000).
Στην Περρέλλα, πιο πάνω, σελ. 222, υποδείχθηκε ότι "η δικαιοδοσία για την παρεμπόδιση, περιστολή, απόρριψη ή αναστολή διαδικασίας, που συνιστά κατάχρηση των δικαιοδοσιών του Δικαστηρίου, εκπηγάζει από την ίδια τη φύση της δικαστικής λειτουργίας που έχει ως λόγο το δίκαιο και μέσο τους μηχανισμούς που προάγουν την κατίσχυση του".»
Στην υπόθεση Vuitton ν. Δέρμοσακ Λτδ και άλλης (1992 1(Β) Α.Α.Δ. 1453), το γεγονός ότι οι εφεσείοντες, ενώ επέμεναν στην εξασφάλιση επειγόντως ενδιάμεσης θεραπείας, εντούτοις παρέλειψαν να προωθήσουν την εκδίκαση της υπόθεσης, θεωρήθηκε απαράδεκτη πρακτική. Ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα:
«Πριν τελειώσουμε, θέλουμε να επισύρουμε την προσοχή σε μια απαράδεκτη τακτική. Παρά την επιμονή των εφεσειόντων στην εξασφάλιση επειγόντως ενδιάμεσης θεραπείας, παρέλειψαν να προωθήσουν την εκδίκαση της υπόθεσης, παραλείποντας μέχρι και την ακρόαση της έφεσης, τριάμισυ περίπου χρόνια μετά την αγωγή, να καταχωρήσουν την έκθεση με την απαίτησή τους. Θέλουμε να τονίσουμε ότι η παροχή ενδιάμεσης θεραπείας δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέτρο συνυφασμένο με την πιθανότητα εξασφάλισης ανάλογης θεραπείας κατά τη δίκη. Η δίκη είναι η καθιερωμένη διαδικασία για τον καθορισμό και διακήρυξη των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των διαδίκων. Το κύριο έρεισμα για την παροχή προσωρινής θεραπείας είναι η αντικειμενική αδυναμία της άμεσης διεξαγωγής της δίκης. Επομένως βαρύνεται ο διάδικος που την επιδιώκει να προλειάνει, το ταχύτερο, το έδαφος για την εκδίκαση της υπόθεσης.»
Ακολούθως, στην υπόθεση Goody’s Evagorou Ltd v. Lani Restaurants Ltd (1998) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1572, η αγωγή είχε καταχωρηθεί με γενικά οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα, στις 13/8/1997. Την ίδια μέρα καταχωρήθηκε και μονομερής αίτηση για παρεμπίπτον απαγορευτικό διάταγμα. Με οδηγίες του Δικαστηρίου διατάχθηκε η επίδοση της αίτησης η οποία απορρίφθηκε στις 26/2/1998, μετά από ακρόαση. Η σχετική απόφαση εφεσιβλήθηκε και μέχρι τότε δεν είχε γίνει οτιδήποτε για σκοπούς προώθησης της αγωγής. Το θέμα τέθηκε στο Εφετείο και εκκρεμούσης της έφεσης και συγκεκριμένα, στις 30/6/1998 καταχωρήθηκε η έκθεση απαίτησης. Ενόψει αυτών των χειρισμών των εφεσειόντων, οι εφεσίβλητοι εισηγήθηκαν την απόρριψη της έφεσης, ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο.
Το Εφετείο, με αναφορά στο παραπάνω απόσπασμα από τη Vuitton (ανωτέρω) καθώς και σε κάποιο άλλο απόσπασμα από την υπόθεση Άκης (Μεταφορές Δεμάτων Εξπρές) Λτδ ν. C. Koukkouris Trading Co. Ltd (1998) 1(Α) Α.Α.Δ. 149, στη βάση των παραπάνω γεγονότων, βασικά, υιοθετώντας την εισήγηση των εφεσίβλητων απέρριψε την έφεση, χωρίς να υπεισέλθει στην ουσία της. Το σκεπτικό του Εφετείου περικλείεται στο απόσπασμα που ακολουθεί:
«Η ευπαίδευτη συνήγορος των εφεσειόντων ήταν ειλικρινής στην τοποθέτησή της. Το σημείωμα εμφάνισης καταχωρίστηκε στις 25.8.97 και άρχισε από τότε η προθεσμία των 10 ημερών για την καταχώριση της έκθεσης απαίτησης. Όμως, όπως εξήγησε, στις πλείστες περιπτώσεις, με την έκδοση παρεμπίπτοντος διατάγματος λύεται και η διαφορά στην ουσία της. Έχουμε και εν προκειμένω εκτροπή και χρήση του μηχανισμού για την έκδοση παρεμπίπτοντος διατάγματος για σκοπό διαφορετικό από εκείνο που είναι ταγμένο να εξυπηρετήσει. Ας σημειωθεί πως οι εφεσείοντες ζήτησαν και η έφεση εκδικάστηκε κατά προτεραιότητα ως επείγουσα. Ενώ, όπως φάνηκε, κάθε άλλο παρά ενδιαφέρτηκαν να προωθήσουν την αγωγή. Η αγωγή αφέθη στάσιμη με την προσδοκία της ικανοποίησης του ουσιαστικού αιτήματός της, με παρεμπίπτον διάταγμα.»
Η ίδια προσέγγιση υιοθετήθηκε και στη μεταγενέστερη υπόθεση Κίτσιος κ.ά. ν. A.C. Kitsios Motors Ltd κ.ά. (2010) 1(Β) Α.Α.Δ. 1262.
Στην εν λόγω υπόθεση, οι εφεσείοντες καταχώρησαν την αγωγή τους εναντίον όλων των εφεσίβλητων με γενικά οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα, στις 9/10/2007 με την οποία αξίωναν, πρώτο, ειδικές αποζημιώσεις, ύψους £1.400.000, δεύτερο, γενικές αποζημιώσεις, τρίτο, ακύρωση μεταβίβασης του κτήματος που περιγράφεται από το όνομα της εφεσίβλητης 3 και τέταρτο, εγγραφή του εν λόγω κτήματος στο όνομα των εφεσειόντων, καθώς επίσης, τόκους και έξοδα, για παράβαση συμφωνίας και/ή λόγω δόλου και/ή αμέλειας όλων των εφεσίβλητων.
Την ίδια ημέρα καταχώρησαν και μονομερή αίτηση με την οποία ζητούσαν προσωρινό διάταγμα το οποίο να εμποδίζει τους εφεσίβλητους από του να πωλήσουν, μεταβιβάσουν και/ή με οποιοδήποτε τρόπο αποξενώσουν συγκεκριμένο ακίνητο ή τις μετοχές των εφεσίβλητων 3, μέχρι τελικής εκδίκασης της αγωγής.
Με οδηγίες του Δικαστηρίου, η αίτηση επιδόθηκε στους καθ' ων η αίτηση/εφεσίβλητους, οι οποίοι καταχώρησαν σ’ αυτή ένσταση. Η αίτηση απορρίφθηκε από το Δικαστήριο, στις 19/3/2008 - μετά από ακρόαση -, για ουσιαστικούς λόγους.
Κατά την ακρόαση της έφεσης τέθηκε από το δικηγόρο των εφεσίβλητων, το γεγονός ότι μέχρι τότε, οι εφεσείοντες δεν προώθησαν την αγωγή τους, τα δικόγραφα της οποίας ήταν ακόμη σε πολύ αρχικό στάδιο. Για να υποβάλει ότι αυτό, ήταν αρκετός λόγος για απόρριψη της έφεσης.
Παρά την περί αντιθέτου θέση του δικηγόρου των εφεσειόντων, το Εφετείο, αποδεχόμενο ουσιαστικά την εισήγηση των εφεσίβλητων, απέρριψε την έφεση με έξοδα εναντίον των εφεσειόντων, χωρίς να υπεισέλθει στην ουσία της έφεσης, με μόνο λόγο, την αδράνεια των εφεσειόντων στο να προωθήσουν την αγωγή τους μέχρι και την έκδοση της εφετειακής απόφασης, στις 14/7/2010.
Το σκεπτικό του Εφετείου περικλείεται στο ακόλουθο απόσπασμα:
«Στρεφόμενοι στα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης προσέχουμε ότι η πλευρά των εφεσειόντων ενώ καταχώρησε την αγωγή στις 9/10/07 σε κλητήριο ένταλμα της Δ.2, θ.1, και την ίδια ημέρα την αίτηση για προσωρινό διάταγμα, αντικείμενο της παρούσας έφεσης, έκτοτε η κυρίως αγωγή (που συνεχίζει να στρέφεται εναντίον όλων των εναγομένων), εκκρεμεί χωρίς καν να καταχωρηθεί η έκθεση απαίτησης. Επισημαίνουμε ότι και αν ακόμα μετρούσαμε το χρόνο από τις 19/3/08 που απορρίφθηκε η αίτηση για προσωρινό διάταγμα (και που είχε ήδη προηγηθεί και τροποποίηση του τίτλου λόγω του ότι διορίστηκε εκκαθαριστής για την εφεσίβλητη 1) και πάλιν η αδράνεια για καταχώρηση έκθεσης απαίτησης και προώθησης της αγωγής μέχρι σήμερα, είναι τέτοια, που τυγχάνουν εφαρμογής τα όσα αναφέρθηκαν στις προαναφερθείσες υποθέσεις ούτως ώστε η έφεση αυτή να απορριφθεί χωρίς την ανάγκη να εξετασθεί η ουσία της.»
Περαιτέρω, στην υπόθεση Rousounides & Soteriou Trading Ltd κ.ά. ν. K.O.T. (2002) 1(B) A.A.Δ. 1274, στις 20/12/2000 είχε καταχωρηθεί από τον εφεσίβλητο ποινική υπόθεση εναντίον των εφεσειόντων για λειτουργία κέντρου αναψυχής, χωρίς άδεια λειτουργίας. Ταυτόχρονα καταχωρήθηκε και αίτηση για έκδοση προσωρινού διατάγματος αναστολής λειτουργίας του κέντρου, το οποίο δόθηκε στις 22/3/2001, μετά από ακρόαση. Κατά την ακρόαση της καταχωρηθείσας έφεσης κατά της εν λόγω απόφασης, στις 21/6/2002, το Εφετείο διερωτήθηκε για την τύχη της κυρίως υπόθεσης, η οποία εκκρεμούσε. Ο εφεσίβλητος Κ.Ο.Τ., δεν την είχε προωθήσει με τη δικαιολογία ότι ο φάκελός της ήταν στο Εφετείο, λόγω της έφεσης και έτσι η υπόθεση παρέμεινε εκκρεμής, εν αναμονή του αποτελέσματος της έφεσης. Στη βάση των γεγονότων αυτών, το Εφετείο, με αναφορά και πάλι στη Vuitton (ανωτέρω) αποφάσισε ως ακολούθως:
«Δεν προτιθέμεθα να ασχοληθούμε με την ουσία της έφεσης. Προτιθέμεθα να τερματίσουμε την ισχύ του εκδοθέντος διατάγματος για το λόγο ότι η συνέχισή του θα συνιστούσε κατάχρηση της διαδικασίας. Στην υπόθεση Louis Vuitton v. Δερμοσάκ Λτδ κ.ά. (1992) 1 Α.Α.Δ. 1453, υπεδείχθη η ορθή διάσταση ενδιάμεσης θεραπείας σε συνάρτηση με το πλαίσιο της όλης υπόθεσης.»
Όπως αναφέρεται καταληκτικά:
«Μόνη αρμόζουσα ενέργεια υπό τις συνθήκες είναι ο άμεσος τερματισμός της ισχύος του εκδοθέντος διατάγματος, το οποίο έπαυσε από πολλού να εξυπηρετεί το σκοπό για τον οποίο εξεδόθη και συνιστά πλέον κατάχρηση της διαδικασίας, εκφράζοντας την άκρα απαρέσκεια και απογοήτευση μας για την πορεία της υπόθεσης, αποκαλυπτική ελλείψεως στοιχειώδους ενδιαφέροντος για την τήρηση θεμελιακών αρχών του δικαίου.»
Τέλος, στην υπόθεση T.A. Micrologic Computer Consultants Ltd v. Microsoft Corporation (2002) 1(Γ) Α.Α.Δ. 1802 επισημαίνονται τα εξής:
«Μακρά και αδικαιολόγητη καθυστέρηση στην προώθηση της υπόθεσης, με μετατόπιση του κύριου βάρους στην εξασφάλιση και διατήρηση ενδιάμεσης θεραπείας ώστε να φαίνεται πια αυτή να μοιάζει σαν αυτοσκοπός στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων ενάγοντος, αποτελεί κατάχρηση της διαδικασίας. Η έκταση της καθυστέρησης συχνά μιλά αφεαυτής. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις όπου αποκτούν σημασία και άλλοι παράγοντες.»
Στην προκειμένη περίπτωση, το γεγονός ότι οι ενάγοντες, για σχεδόν 2 ½ χρόνια μετά την καταχώρηση της αγωγής τους επιδόθηκαν σε σωρεία διαδικαστικών ενεργειών, οι οποίες αποβλέπουν στην προώθηση της υπό κρίση αίτησης και στην έκδοση των αιτούμενων προσωρινών διαταγμάτων, χωρίς να προβούν σε οποιοδήποτε ουσιαστικό διάβημα για σκοπούς προώθησης της αγωγής τους, καθώς από τις 2/11/2022 που καταχώρησαν την αγωγή τους με γενικά οπισθογραφημένο κλητήριο ένταλμα, δεν έχουν καταχωρήσει ακόμη έκθεση απαίτησης θεωρώ ότι αποτελεί κλασική περίπτωση κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας. Όπως και στην T.A. Micrologic Computer Consultants Ltd (ανωτέρω) είναι φανερό, ότι η επιμονή τους στην έκδοση των αιτούμενων διαταγμάτων αποτελεί μάλλον αυτοσκοπό.
Άλλως πως δεν μπορώ να εξηγήσω, για παράδειγμα, το γεγονός ότι, ενώ μετά την καταχώρηση εμφάνισης εκ μέρους των εναγόμενων 1 και 2, στις 9/10/2024 και συνεπεία της παράλειψης καταχώρησης εμφάνισης εκ μέρους του εναγόμενου 3 εντός της ταχθείσας προθεσμίας των 60 ημερών από την επίδοση της ειδοποίησης της αγωγής που του είχε γίνει στις 30/4/2024, το επόμενο διαδικαστικό διάβημα που θα πρεπε να είχε γίνει εκ μέρους τους, για σκοπούς προώθησης της αγωγής τους ήταν η καταχώρηση έκθεσης απαίτησης και ειδικά για τον εναγόμενο 3, ταυτόχρονα, η καταχώρηση αίτησης για έκδοση απόφασης εναντίον του, λόγω παράλειψης καταχώρησης εμφάνισης, εντούτοις, ούτε το ένα μα ούτε και το άλλο έχουν κάνει.
Και, με δεδομένο ότι, ουδεμία εξήγηση ή δικαιολογία προβάλλουν για την επί του προκειμένου παράλειψη, αδράνεια και απραξία τους όλη αυτή την περίοδο μα ούτε και φαίνεται να τους απασχολεί το θέμα σε συνδυασμό βέβαια και με την έκταση της καθυστέρησης, η οποία, εξ αντικειμένου είναι ιδιαίτερα σημαντική, κατά τη γνώμη μου αιτιολογείται πλήρως το συμπέρασμά μου ότι η υπό κρίση αίτηση αποτελεί κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας. Εάν οι ενάγοντας είχαν υπόψη του οποιοδήποτε άλλο παράγοντα, ο οποίος θα μπορούσε να με οδηγήσει σε διαφορετικό συμπέρασμα όφειλαν να τον αναδείξουν (βλ. την T.A. Micrologic Computer Consultants Ltd - ανωτέρω -).
Δεδομένου ότι για όλους τους παραπάνω λόγους, η αίτηση αποτελεί κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας, χρησιμοποιώντας το λεκτικό του Εφετείου στη Loukos (ανωτέρω), στην άσκηση της σύμφυτης δικαιοδοσίας μου η οποία αποβλέπει στην αποτροπή υπονόμευσης της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου θεωρώ ότι πρέπει να δοθεί τέλος στην παρούσα διαδικασία, με διάταγμα απόρριψης της αίτησης, χωρίς να υπεισέλθω καθόλου στην ουσία της.
Κατ’ ακολουθία όλων των παραπάνω διαπιστώσεων και συμπερασμάτων, η αίτηση απορρίπτεται.
Έχοντας υπόψη ότι η αίτηση έχει κριθεί για το δικαιοδοτικό λόγο τον οποίο, καθηκόντως ανέδειξα αυτεπάγγελτα και όχι επειδή έχω δεχθεί οποιοδήποτε λόγο ένστασης στην αίτηση θεωρώ ότι η πλέον δίκαιη και ορθή διαταγή ως προς τα έξοδα - την οποία εκδίδω - είναι κάθε πλευρά να επωμιστεί τα δικά της.
(Υπ.) …..……..…………………
Κ. Κωνσταντίνου, Π.Ε.Δ.
Πιστό Αντίγραφο
Πρωτοκολλητής
/ΚΚ
cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο