ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΦΟΥ

ΕΝΩΠΙΟΝ: Χρ. Μίτλεττον, Ε.Δ.

 

 

Υπόθεση αρ. 1076/2025

 

 

 

 

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΠΑΦΟΥ

 

 

 

 

ν.

 

 

 

 

 

 

Π. Ν.

 

 

___________________

 

 

Ημερομηνία: 27 Φεβρουαρίου 2025

Εμφανίσεις:

Σ. Παπαλαζάρου (κα), για την Κατηγορούσα Αρχή

Ν. Νικήτα, για τον Κατηγορούμενο

 

 

Αίτημα για κράτηση του Κατηγορούμενου μέχρι τη δίκη

 

Α Π Ο Φ Α Σ Η

 

1.        Ο Κατηγορούμενος αντιμετωπίζει συνολικά 12 κατηγορίες, για αδικήματα που φέρονται να διαπράχθηκαν την 31.12.2024, και μεταξύ Ιουνίου και Σεπτεμβρίου του 2024, σχετιζόμενα με τη συμπεριφορά του έναντι στην πρώην συμβία του. Αυτό ενώ την 13.04.2023 είχε εκδοθεί διάταγμα αποκλεισμού στη Γενική Αίτηση 24/2023 Ε.Δ. Πάφου, με το οποίο απαγορεύονταν στον Κατηγορούμενο να πλησιάζει σε απόσταση 100 μέτρων την οικία της παραπονούμενης ή συγκεκριμένη διεύθυνση ή στον χώρο διαμονής της, αλλά και να έρχεται σε οποιαδήποτε επαφή μαζί της ή να την παρενοχλεί, άμεσα ή έμμεσα. Το εν λόγω διάταγμα, όπως κατέστη αποδεκτό, εξακολουθεί να είναι σε ισχύ, αφού στο μεταξύ καταχωρίστηκαν εναντίον του Κατηγορούμενου η ποινική υπόθεση 2897/2023 Ε.Δ. Πάφου, για αδικήματα που φέρονται να διαπράχθηκαν το 2023, ίδιας ή παρόμοιας φύσης με τα προβλήματα στην σχέση του Κατηγορούμενου με την παραπονούμενη, και η ποινική υπόθεση 2899/2023 Ε.Δ. Πάφου, για αδικήματα που φέρονται να διαπράχθηκαν το 2020, ίδιας ή παρόμοιας φύσης, και μέχρι την ολοκλήρωση των ποινικών υποθέσεων.

 

2.        Ο Κατηγορούμενος αρνήθηκε τις εναντίον του κατηγορίες. Η Κατηγορούσα Αρχή υπέβαλε αίτημα για την κράτηση του Κατηγορούμενου του μέχρι τη δίκη. Το αίτημα βασίζεται στον κίνδυνο διάπραξης άλλων αδικημάτων μέχρι τη δίκη. Έχω ενώπιον μου το μέχρι στιγμής μαρτυρικό υλικό της υπόθεσης (Τεκμήριο Α), που περιλαμβάνει και τις δύο προαναφερόμενες εκκρεμείς υποθέσεις εναντίον του Κατηγορούμενου, καθώς και το διάταγμα αποκλεισμού. Ενόψει της ένστασης που υπήρξε στο αίτημα, αναπτύχθηκε σχετική επιχειρηματολογία, που έχω υπόψη μου, στο σύνολό της.

 

3.        Στη σύνοψή τους, τα γεγονότα που ανάγονται στο κατηγορητήριο της υπόθεσης, όπως προκύπτουν από την όψη της μαρτυρίας που περιέχεται στο Τεκμήριο Α, είναι τα εξής: Η παραπονούμενη συμβίωνε με τον Κατηγορούμενο ως ζευγάρι μέχρι το 2021, όταν ξεκίνησαν τα προβλήματα που οδήγησαν στη διακοπή της σχέσης τους. Τότε, άρχισαν να διαμένουν σε διαφορετικές οικίες. Κατά τις αρχές του 2024, όμως, μέχρι περίπου τον Μάρτιο του 2024, συμβίωναν και πάλι. Από τον Μάρτιο του 2024 και μετά, και πάλι, διέκοψαν την σχέση τους οπότε συνέχισαν να διαμένουν σε διαφορετικές οικίες. Απέκτησαν ένα παιδί μαζί. Την 31.12.2024, ώρα 20:00, η παραπονούμενη πήγε στο σπίτι της μητέρας του Κατηγορούμενου, για να παραλάβει το παιδί. Τότε, είδε τον ίδιο να εξέρχεται από την οικία, κρατώντας το παιδί. Τον παρακάλεσε να της δώσει το παιδί, ωστόσο εκείνος την αγνόησε, και ενώ βρίσκονταν πάνω στα σκαλιά, την έσπρωξε με τον αγκώνα του, για να προχωρήσει προς το αυτοκίνητο και να πάρει το παιδί. Ακολούθως, το έβαλε πάνω στο καρεκλάκι που βρίσκεται πίσω στο κάθισμα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, η παραπονούμενη άκουσε ένα δυνατό θόρυβο, και γύρισε και είδε τον Κατηγορούμενο να απομακρύνεται από το αυτοκίνητό της. Στη συνέχεια, όταν ήλεγξε το αυτοκίνητο, διαπίστωσε πως υπήρχε χτύπημα και ζημιά σε αυτό, υποθέτοντας ότι προκλήθηκε από τον Κατηγορούμενο. Το περιστατικό έγινε, όπως ανέφερε στην Αστυνομία, στην παρουσία του τωρινού συμβίου της. Έχει, όπως αναφέρει, υποστεί αγωνία, τρόμο, ανησυχία και άγχος. Κατέθεσε, επίσης, πως, μεταξύ του Ιουνίου 2024 και του Σεπτεμβρίου 2024, όταν είχε πάει πάλι να παραλάβει το παιδί, δεν φαίνονταν καλά ο Κατηγορούμενος, και είχε αρχίσει να την βρίζει και να την απειλεί με τις φράσεις «π******, είσαι μια άχρηστη μάνα, έννα σε παίξω, έννα σε σκοτώσω» και άλλα παρόμοια. Πήγε να πιάσει την κόρη της και δεν την άφηνε, και της έκλεισε το χέρι μέσα στην πόρτα. Δεν έκανε καταγγελία τότε. Σε άγνωστο χρόνο, της είπε και άλλοτε ότι θα την «παίξει». Στην ανακριτική του κατάθεση, ο Κατηγορούμενος ανέφερε πως είναι όλα ψέματα.

 

Εξέταση

4.        Η απόλυση ενός Κατηγορούμενο ενόσω εκκρεμεί η δίκη του είναι ένας κανόνας που απορρέει από το κατοχυρωμένο δικαίωμά του στην ατομική ελευθερία. Κατ’ εξαίρεση, μπορεί να επιβληθεί η κράτηση του Κατηγορούμενου μέχρι τη δίκη του[1]. Η νομολογία έχει αναγνωρίσει τρεις λόγους για τους οποίους μπορεί να εφαρμοστεί αυτή η εξαίρεση. Η πιθανότητα διάπραξης στο μεταξύ άλλων αδικημάτων είναι ένας εξ αυτών.

 

5.        Συναφώς αναφέρεται πως για την κατάληξη σε συμπέρασμα ότι υπάρχει  κίνδυνος διάπραξης άλλων αδικημάτων[2], δεν απαιτείται ακριβής μαρτυρία. Ο λόγος είναι για πιθανότητα και αρκεί, με τα στοιχεία που τίθενται ενώπιον του Δικαστηρίου, να δημιουργείται ισχυρή εντύπωση ότι υπάρχει τέτοια πιθανότητα. Δηλαδή, ροπή προς το έγκλημα ή τάση για συγκεκριμένη συμπεριφορά στο μέλλον. Τέτοια στοιχεία, μπορούν να αναφέρονται στο ιστορικό και στον χαρακτήρα του Κατηγορούμενου, στα περιστατικά της υπόθεσης ή σε εγγενείς ενδείξεις που χαρακτηρίζουν την ιδιαίτερη υφή της υπόθεσης ή και σε διάφορες άλλες περιστάσεις. Μπορούν να προκύπτουν από τυχόν υφιστάμενο ποινικό μητρώο του κατηγορούμενου ή από εκκρεμείς ποινικές υποθέσεις ή ποινικές υποθέσεις των οποίων αναμένεται η καταχώριση, νοουμένου ότι αφορούν αδικήματα ίδιας ή παρόμοιας φύσης ή ανάλογης σοβαρότητας ή και από στοιχεία προερχόμενα από την ίδια την υπόθεση την οποία ο Κατηγορούμενος αντιμετωπίζει[3]. Όπου τα υπό κατηγορία αδικήματα εμπίπτουν σε χρονική περίοδο κατά την οποία ο Κατηγορούμενος βρισκόταν ελεύθερος υπό όρους σε άλλη ποινική υπόθεση, για αδικήματα ιδίας ή παρόμοιας φύσης, αυτό αποκτά αυξημένη ισχύ κατά την εξέταση του κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων, δεικνύοντας συγκεκριμένη τάση επαναλαμβανόμενης εγκληματικής συμπεριφοράς[4]. Η πιθανολόγηση του κινδύνου διάπραξης άλλων αδικημάτων βάσει ποινικών υποθέσεων οι οποίες εκκρεμούν εναντίον του υποδίκου ή στοιχείων προερχόμενων από την υπόθεση την οποία αντιμετωπίζει, δεν αντίκειται στο τεκμήριο της αθωότητας[5].

 

6.        Στην Ε.Α.Β.Ο. v. Αστυνομίας, ΠΕ. 133/24, 11.07.2024 όπου ο εφεσείων αντιμετώπιζε αδικήματα κατά συζύγου, απειλή, παρενόχληση θύματος βίας, ψυχολογική βία, ψυχικής βλάβη, παραβίαση διατάγματος αποκλεισμού ενώ εναντίον του εκκρεμούσαν και άλλες δύο ποινικές υποθέσεις για ίδιας ή παρόμοιας φύσης αδικήματα κατά της πρώην συζύγου του, η κράτηση επικυρώθηκε λαμβανομένου υπόψη, μεταξύ άλλων, του ότι υπήρχε παλαιότερο διάταγμα αποκλεισμού το οποίο δεν φαινόταν να είχε λειτουργήσει αποτρεπτικά. Αντίθετα, στη Χριστοδούλου v. Δημοκρατίας, ΠΕ 47/24, 11.03.2024, στην οποία παρέπεμψε ο κύριος Νικήτα, που αφορούσε αδικήματα βίας στην οικογένεια, καθώς και φερόμενης παράβασης όρων υφιστάμενου διατάγματος αποκλεισμού, εκδοθέντος σε παλαιότερη υπόθεση που εκκρεμούσε για παρόμοια αδικήματα, οικογενειακής βίας, ψυχολογικής βίας, απειλής και κακόβουλης ζημιάς, δεν δικαιολογείτο η κράτηση γιατί εκεί είχε προηγηθεί τήρηση του διατάγματος για 14 μήνες, ομαλή συνεργασία των δύο και το σύνολο της μαρτυρίας (που αφορούσε μια συνάντηση) δεν προκαλούσε την απαιτούμενη ισχυρή εντύπωση περί μελλοντικής διάπραξης άλλων αδικημάτων.

 

7.        Στη Φ.Φ. ν. Αστυνομίας, ΠΕ171/2024, 02.08.2024, στην οποία παρέπεμψε ο κύριος Νικήτα, ο Κατηγορούμενος αντιμετώπιζε συνολικά 16 κατηγορίες που αφορούσαν πέντε διαφορετικά χρονικά σημεία κατά τα έτη 2019 έως 2024 και αναφέρονταν σε δύο αδικήματα βιασμού της συζύγου, ψυχολογικής βίας κατά γυναίκας, βίας στην παρουσία ανηλίκου, ψυχικής βλάβης ανηλίκου, απειλών και επιθέσεων. Το πρωτόδικο Δικαστήριο είχε εγκρίνει την κράτηση του Κατηγορούμενου μέχρι την εμφάνισή του στο Κακουργιοδικείο, όπου παραπέμφθηκε. Η πρωτόδικη κρίση είχε βασιστεί στις καταθέσεις της συζύγου, της θυγατέρας, και της πεθεράς του Κατηγορούμενου, παρατηρώντας ότι τα αδικήματα εναντίον των παραπονούμενων εκτείνονται σε βάθος χρόνου και δεν αποτελούν μεμονωμένη περίπτωση, σχηματίζοντας δι’ αυτού του δεδομένου την εντύπωση ότι, σε περίπτωση που ο Κατηγορούμενος αφήνονταν ελεύθερος, θα διαπράξει νέα αδικήματα. Κατ’ επέκταση, ό,τι είχε επιδράσει στην κρίση του Δικαστηρίου, ήταν το γεγονός ότι το κατηγορητήριο εκτείνονταν σε περίοδο πέντε ετών (2019 έως 2024) και το ότι σε αυτό γινόταν αναφορά σε πέντε περιστατικά. Το Εφετείο, διαφωνώντας με τη θέση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, συμφώνησε με τη θέση πως είχε τη σημασία του το ότι τα σοβαρά αδικήματα για τα οποία η σύζυγος προέβη σε καταγγελία φέρονταν να είχαν διαπραχθεί κατά το τελευταίο δίμηνο της έγγαμης σχέσης του ζεύγους. Τα περιστατικά του τελευταίου διμήνου, για τα οποία κατήγγειλε η σύζυγος, φέρονταν να αφορούν την ερωτική ζωή του ζεύγους και να είχαν ως βάση τη φερόμενη απαίτηση για ερωτική επαφή και τη συνακόλουθη απουσία συναίνεσης για κάτι τέτοιο. Τα υπόλοιπα δύο περιστατικά, κοινής επίθεσης, φέρονταν να είχαν λάβει χώρα σε παλαιότερο χρόνο, ήτοι προ τριετίας και πενταετίας αντίστοιχα. Άλλη μαρτυρία αναφερόταν στο ότι το ίδιο βράδυ, της αρχικής κατάθεσης της συζύγου, η Αστυνομία ζήτησε από τον Κατηγορούμενο/Εφεσείοντα να φύγει από τη συζυγική οικία και στο ότι αυτός το έπραξε αυτοστιγμεί. Διατυπώθηκε η άποψη του Εφετείου πως όλα αυτά τα επιμέρους στοιχεία του μαρτυρικού υλικού θα έπρεπε να ελκύσουν μεγαλύτερη προσοχή κατά την πρωτόδικη εκτίμηση του κινδύνου διάπραξης νέων αδικημάτων και πριν τη διατύπωση της οριστικής κατάληξης ότι ο χρόνος διάπραξης και ο αριθμός περιστατικών δημιουργούσαν «την αναγκαία ισχυρή εντύπωση». Διατυπώθηκε πως το σύνολο των προαναφερθέντων στοιχείων από τη μαρτυρία, σε συνδυασμό με τη φερόμενη εγκληματική δράση σε συγκεκριμένο περιβάλλον, ήταν εναντίον μελών της οικογένειας, και όχι γενικά στην κοινωνία, και ότι γι’ αυτό όφειλε, το πρωτόδικο Δικαστήριο, να προβληματιστεί για την αναγκαιότητα της κράτησης με την έννοια των λεχθέντων στη Γεωργίου ν. Αστυνομίας, ΠΕ 131/2021, 01.09.2021:

 

«Ήταν συναφές και έπρεπε να ληφθεί υπόψη ότι η μαρτυρία δεν αναδείκνυε τάση του Εφεσείοντα προς την παρανομία γενικά, αλλά με αναφορά στον πατέρα του. Σε αντιδιαστολή με τις περιπτώσεις ροπής προς το έγκλημα γενικά ή έστω προς κατηγορίες αδικημάτων όπου το Δικαστήριο θα πρέπει να σταθμίσει την ελευθερία του υπόδικου με την ανάγκη προστασίας του κοινωνικού συνόλου γενικά, στις περιπτώσεις όπου η παρανομία για την οποία υπάρχει η ανάγκη προφύλαξης είναι συγκεκριμένη, είναι ευχερέστερη και μπορεί να εξυπηρετήσει η επιβολή εναλλακτικών της κράτησης μέτρων προς διασφάλιση έναντι του κινδύνου της επανάληψης των αδικημάτων και αποφυγή της κράτησης που είναι η έσχατη λύση και που μπορεί να διαταχτεί εκεί και μόνο όπου κρίνεται ότι κανένα άλλο μέτρο δεν μπορεί να αποδώσει».

 

Αναφέρθηκε, στη Φ.Φ. (ανωτέρω), πως, όπως και στη Γεωργίου (ανωτέρω), θα έπρεπε να είχε ληφθεί υπόψη το γεγονός της καταγγελίας, που εκεί είχε γίνει για πρώτη φορά, και ότι η συμπεριφορά του Κατηγορούμενου/Εφεσείοντα στην οποία γινόταν αναφορά στη μαρτυρία αφορούσε σε χρόνους πριν την καταγγελία. Σε αυτό το πλαίσιο ήταν που επαναδιατυπώθηκε ο λόγος της Γεωργίου (ανωτέρω) πως η συμπεριφορά του κατ' εξακολούθηση παραβάτη, που ενδεχομένως αισθάνεται ότι μπορεί να ενεργεί εκτός των πλαισίων του νόμου, ενδέχεται να διαφοροποιείται μετά την καταγγελία, δεδομένου ότι το θύμα του έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής, ανοχής ή και ενδοιασμούς στο να τον καταγγείλει στην Αστυνομία. Ιδιαίτερα σε υποθέσεις όπου θύτης και θύμα είναι του ιδίου περιβάλλοντος ή συγγενικά πρόσωπα. Έτσι, και στη Φ.Φ. (ανωτέρω), κρίθηκε πως η συγγενική σχέση μεταξύ φερόμενου θύτη και θυμάτων, θα έπρεπε να συνεκτιμηθεί υπό αυτή την οπτική.

 

8.        Στην προκειμένη περίπτωση, μετά την έκδοση του διατάγματος αποκλεισμού ημερομηνίας 13.04.2023, για αρκετό καιρό, είχε εξομαλυνθεί η σχέση της παραπονούμενης με τον Κατηγορούμενο, όπως η ίδια αναφέρει, ώστε να συνεχίσουν τη συμβίωσή τους. Αυτό συνέβη παρόλο που εκκρεμούσαν δύο ποινικές υποθέσεις και παρόλο που δεν είχε ακυρωθεί το διάταγμα αποκλεισμού. Τα υπό εξέταση αδικήματα έχουν μεν σοβαρότητα, αλλά δεν αναφέρονται και σε ακρότητες. Φέρονται να διαπράχθηκαν την 31.12.2024, ωστόσο η καταγγελία τους έγινε την 26.02.2025, με αφορμή το σπρώξιμο και την κατ’ ισχυρισμό κακόβουλη ζημιά στο όχημα, και τότε επανήλθε στο προσκήνιο και το διάταγμα που, με κοινή συναίνεση, έπαυσε να χρησιμοποιείται για τόσους μήνες, αλλά και περιστατικά προ μηνών ή και ετών, γενικά καταγγελλόμενα. Η συχνότητα, η ένταση και η κλιμάκωση των γεγονότων, σε επίπεδο σοβαρότητας, δεν δίδει μοτίβο εγκληματικής συμπεριφοράς, που να καθιστά δικαιολογημένο, ως αναγκαίο, τον περιορισμό της ελευθερίας του Κατηγορούμενου με κράτηση μέχρι τη δίκη του, στη βάση ισχυρής εντύπωσης πως εάν δεν περιοριστεί η ελευθερία του, θα διαπράξει αδικήματα μέχρι τη δίκη, ανάλογα της σοβαρότητας ώστε να δικαιολογείται η κράτηση. Η διατύπωση αυτή είναι χωρίς υποτίμηση της σοβαρότητας των αδικημάτων που αντιμετωπίζει ο Κατηγορούμενος. Μπορεί να βεβαιωθεί η ισχύς του υφιστάμενου διατάγματος που εκδόθηκε στο πλαίσιο της Γενικής Αίτησης 24/2023 Ε.Δ. Πάφου, μέχρι την περάτωση και της παρούσας υπόθεσης, και να εξηγηθούν οι όροι του στον Κατηγορούμενο, δίδοντάς του μια ευκαιρία να τηρήσει τους όρους του διατάγματος αυτού. Το υπό αναφορά διάταγμα δεν απαγορεύει την επικοινωνία οποιουδήποτε γονέα με το παιδί του, το οποίο δικαίωμα θα πρέπει να ρυθμιστεί από το Οικογενειακό Δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη την ύπαρξη του υπό αναφορά διατάγματος. Σε κάθε περίπτωση, η κράτηση, υπό τα επί του παρόντος τουλάχιστον δεδομένα αυτής της υπόθεσης, δεν θα μπορούσε να είναι επιλογή, ως η έσχατη και μόνη λύση.

Κατάληξη

 

9.        Για τους λόγους που εξηγήθηκαν, το αίτημα της Κατηγορούσας Αρχής για την κράτηση του Κατηγορούμενου μέχρι τη δίκη του απορρίπτεται.

 

10.     Το διάταγμα που εκδόθηκε στο πλαίσιο της Γενικής Αίτησης 24/2023 Ε.Δ. Πάφου, ως εκδόθηκε ή ως ήθελε τροποποιηθεί, ισχύει μέχρι και την ολοκλήρωση της εκδίκασης της παρούσας υπόθεσης, και η εφαρμογή του, ως ισχύει, συνιστά παράλληλα όρο απόλυσης του Κατηγορούμενου.

 

(εξηγούνται οι όροι των διαταγμάτων και οι συνέπειες παράβασής τους)

 

(Υπ.) ……………………………

Χρ. Μίτλεττον, Ε.Δ.

Πιστό Αντίγραφο

ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΗΤΗΣ